De prettige smeltkroes van Roots Open Air

Als medewerker van een kleine podiumzaal word je wel eens uitgenodigd om als jurylid op te treden tijdens één van de vele awards die ons land rijk is. En zo ging ik afgelopen zaterdag dus naar de Melkweg waar de Sena PopNl award 2007 werd uitgereikt. Onder het motto ‘Alle 13 goed’ waren door de popkoepels van de verschillende provincies + de Grap uit Amsterdam die ook de organisatie van het evenement op zich nam, evenzovele afgevaardigden naar de Amsterdamse poptempel gekomen. Binnen krap vier uur tijd kregen de bands elk 20 minuten om een aantal nummers uit hun repertoire te presenteren en zodoende de programmeurs van 20 verschillende zalen en festivals, waaronder de Melkweg, Dwergpop en Manifesto, voor zich te winnen.

De opzet van deze mij voorafgaand onbekende prijs was namelijk ietsje anders dan andere jaren; de winnaar van de award was de band die de meeste optredens wist te regelen. De juryleden kozen elk één band uit die ze vervolgens later in het jaar programmeren op hun podium. Een goede keuze van de organisatie want de diversiteit van de bands zou ervoor zorgen dat men appels met peren zou gaan vergelijken omdat de genres uiteenliepen van urban soul tot metal à la Crowbar en Slayer. Karmakonga, een mix van funk en reggae werd uiteindelijk de winnaar met vijf optredens en eigenlijk lag deze uitslag bij voorbaat al vast omdat deze band de meest ervaren van alle was en bovendien een gedegen live-reputatie heeft opgebouwd. Dat Karmakonga echter was uitgekozen als Amsterdamse vertegenwoordiger, verbaasde me echter omdat zij ondertussen niet meer verlegen zitten om optredens.

Ik was ze alweer een tijdje uit het oog verloren, maar afgelopen vrijdag stonden the Suicidal Birds in de Occii in Amsterdam. Het debuut Z-List stamt alweer uit 2005 en na het vele touren in dat jaar werd het begin 2006 nogal stil rondom de band nadat drummer Roel was gestopt en gitarist Sido aan de dijk was gezet. Zangeres/gitariste Jessie en bassiste Chay besloten verder te gaan als duo en kochten een drumcomputer voor de aanvulling in de ritmische sectie. In maart werd de opvolger Versus Life gepresenteerd en het geheel is een sterk staaltje snedige bluespunk geworden, af en toe afgewisseld met een rustig nummertje om even op adem te kunnen komen. Getuige het concert van afgelopen vrijdag heeft de wijziging in personele bezetting ze geen windeieren gelegd.

De dames uit Bakkeveen gaan flink tekeer op het podium en dat maakt hun show aantrekkelijk om naar te kijken. Jessie heeft een gouden strot die opgeblazen wordt door een echo-apparaat waarmee ze zo nu en dan ook nog eens het geluid van een orgel weet na te bootsen. De nummers starten alle met de drumcomputer want anders is het lastig om de maat te houden en dat maakt tevens dat er strak gespeeld moet worden, omdat een apparaat nu eenmaal geen flexibiliteit kent. The Suicidal Birds draaien er hun hand niet voor om, het dwingende karakter van de machinerie wordt met verve bedwongen, waardoor het geheel klinkt als een klok. Chay zingt af en toe mee en dat mogen ze vaker toepassen; het nummer no summer ratelt lekker voort en samen bezingen zij het gebrek aan zomer vorig jaar. Chay biedt een tegenwicht tegen de schelle en vervormde zang van Jessie en die combinatie maakt het nummer ijzersterk.

Soms heb je van die bands die bekender zijn buiten hun eigen land dan van waar ze vandaan komen. Dit is ook het geval met Enablers, een viertal dat resideert in San Fransisco, maar toch meer aanhang weet te vinden in Europa. Afgelopen zaterdag traden ze op in De Nieuwe Anita in Amsterdam dat wederom aantoonde een goed gevoel te hebben voor onafhankelijke indie-bands. Het was de aftrap naar een Europese tour die de band moet leiden langs een aantal podia, onder andere in Parijs, Manchester en Madrid. Eerder dit jaar waren ze ook al te zien in Bitterzoet dat op de maandagavonden met Subbacultcha en Amsterdam Underground Collective een programmering neerzet die in de gaten moet worden gehouden.

Bij opkomst op het bescheiden podium bleek dat de heren al enigszins op leeftijd waren en ook hun staat van dienst toont een behoorlijke mate van gerijptheid. Zo heeft gitarist Joe Goldring bijvoorbeeld samengewerkt met leden van Swans, June of ’44 en Neurosis. Beide gitaristen (een bas ontbreekt) zijn onverbeterlijke tokkelaars, hetgeen duidelijk hoorbaar is in uitgesponnen arrangementen waarbij de gitaren naadloos in elkaar overlopen om het gebrek aan bas op te vangen. De composities krijgen daardoor een sterk wiskundig karakter en leunen ook regelmatig op jazz, ondersteund door de ritmes van de drum. Daar overheen proclameert zanger Pete Simonelli zijn poëtische teksten. Afgelopen zaterdag werd het gevoel van een voordracht versterkt door de gelijkvloersheid van podium en zaal waardoor het publiek volledig kon opgaan in muziek en tekst.

In een zompige kleine zaal van Paradiso stonden gisteren mijn nieuwe helden geprogrammeerd; A Frames uit Seattle. Dat het er bij het optreden van A Frames met de benen uit hing, was toch wel een verrassing voor dit drietal. Het had er dan ook mee te maken dat net daarvoor het uitverkochte concert van the Knife in de grote zaal was afgelopen en velen dachten nog even te gaan genieten van een obscuur naprogramma in de bovenzaal. Dat de muziekstijlen van deze bands toch iets te ver uiteen liggen, bleek al na twee nummers waarna in de kleine zaal eindelijk weer wat zuurstof in de lucht kwam en de helft van de aanwezigen het alweer voor gezien hield. Toch was ook dit geen slechte score voor A Frames want in Nederland zijn ze nauwelijks bekend en wellicht hebben ze er nu een kleine schare nieuwe fans bij van the Knife die toch waren blijven hangen.
Het is te danken aan de Konkurrent (distributie van A Frames in Nederland) dat dit concert überhaupt in Amsterdam plaats vond, want oorspronkelijk stonden ze alleen geboekt in Groningen en dat terwijl er nog ruimte was in hun schema. Het gevolg was wel dat de heren aan het eind van hun tour aan het eind van hun Latijn waren en een beetje futloze indruk maakten (m.u.v. de drummer). Het deerde echter verder niet.