Spotlight: Queens of the Stone Age; Live in HMH

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant. Gisterenavond (donderdag 28 februari) stonden Queens of the Stone Age in de Heineken Music Hall (HMH) te Amsterdam. Vandaar deze week een speciale Spotlight zonder de gewoonlijke achtergrondinformatie en feitjes. Geen feitjes over dat de band door Josh Homme is gestart na zijn tijd in Kyuss, dat de band oorspronkelijk Gamma Ray heette maar haar naam moest veranderen omdat er al een power metal band met deze naam bestond. Ook niet dat de naam af zou komen van een uitspraak van producer Chris Goss die in de begindagen van de band grapte [i]"You guys are like the Queens of the Stone Age."[/i]. De focus in deze spotlight zal liggen op het recente optreden in Nederland.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Metal meets mariachi

Rodrigo y Gabriela Zouden ze nog gaan zingen? Dat was de vraag die ik me afgelopen zaterdag aan het begin van de avond stelde toen Rodrigo y Gabriela hun opwachting maakten in een uitverkochte Melkweg Max zaal. Meestal heb ik het al snel gezien bij instrumentale muziek, maar Rodrigo y Gabriela bezitten genoeg vaardigheden om hun live-set levendig te houden. Zo werd de zaal tijdens één van de nummers door Rodrigo in drieën gedeeld waarbij elk deel een verschillend ritme mee moest klappen op het vingervlugge gitaarwerk van het duo en ontstond er een prima ritmesessie. Een andere keer werd het publiek verleid tot het meezingen van de loopjes waarna het tweetal het tempo geleidelijk opvoerde om uiteindelijk onnavolgbaar te worden.

Rodrigo y Gabriela komen oorspronkelijk uit Mexico stad, maar wonen sinds 1999 in Dublin, met enkele uitstapjes tussendoor naar Barcelona en Kopenhagen. Voordat ze als tweetal besloten verder te gaan, zaten ze in Terra Acida, een metalband en dat verklaart hun voorliefde voor het stevigere gitaarspel in hun oeuvre. Schatplichtig als ze zijn aan Metallica, speelden ze zaterdag onder andere Orion, One en een stuk van Enter Sandman. Deze nummers hebben ze geheel naar eigen stijl bewerkt waarbij de structuur van de nummers nog wel overeind staat, maar dan gelardeerd met loopjes in mariachi-stijl. Rodrigo is de solist die zich heeft bekwaamd in het vliegensvlugge pingelwerk en Gabriela speelt de slaggitaar waarbij ze evengoed de percussie op de kast voor haar rekening neemt. Het geeft de muziek ook een vleugje Flamenco mee.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wervelende gypsy punk van Gogol Bordello

Gogol Bordello Het gebeurt niet vaak dat een concert al van meet af aan de bijval krijgt die je je als band toewenst. Het Nederlandse publiek dient meestal even warm te draaien, wacht kritisch af wat de artiest gaat brengen, alvorens volledig op te gaan in de muziek die wordt gebracht. En dat is terecht; muzikanten zijn vaak door de drukke tourschema’s oververmoeid of staan volledig ongeïnspireerd en routinematig de zoveelste show af te werken.

Afgelopen dinsdag was dat zeker niet het geval. In een uitverkochte Melkweg Max zaal stond Gogol Bordello met haar Super Taranta tour (tevens de titel van het laatste album) en het publiek liet zich meteen meevoeren op de Balkan-liedjes van het gezelschap uit New York. Het begon eigenlijk al toen het Dub Trio na het voorprogramma van La Phaze het publiek langzaam warm draaide in een dj-set op het podium. Naarmate de opkomst van Gogol Bordello dichterbij kwam, werden de balkan-beats opgevoerd en kwam het publiek in een opperbeste stemming. Toen zanger Eugene Hütz in roze legging, met ontbloot bovenlijf en op rode pumps zijn opwachting maakte, verwelkomde hij het publiek met:”hey, you bunch of fuckers” en zette hij het eerste nummer in op zijn akoestische gitaar. De vloer kwam meteen in beweging door het meespringen van het voltallige publiek waardoor de toon voor het optreden was gezet en die pas los werd gelaten nadat het eindsignaal had geklonken. En dat volgde pas na twee uur, want Gogol Bordello had er duidelijk zin in die avond.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Drums not dead

Liars Hun reputatie was ze al vooruitgesneld; Liars is een energieke live-band waarbij regelmatig in gordijnen wordt geklommen of flink door zanger Angus Andrew heen en weer wordt gedenderd over het podium. Toch gaven ze afgelopen dinsdag een milde show weg in de Melkweg. Weliswaar verscheen Andrew in een smetteloos wit pak als een ware duvelstoejager op het podium en zwierde of marcheerde hij zo nu en dan; ze gaven duidelijk te kennen dat het drukke tourschema zijn tol eiste. Maar zelfs bij enige uitputting proberen Liars er iets van te maken. Helaas duurde het hooguit zo’n vijfenveertig minuten.

Drummer Julian Gross leek klaar voor de wintersport aangezien hij in een fluorescerend roze sneeuwjack met capuchon op achter de drums plaats nam, hetgeen hij onder de warmte van de podiumlampen aardig lang volhield. Pas halverwege de set verwisselde hij de jas voor een Romeinse tuniek met korte mouwen. Angus Andrew lijkt zonder baard op een jonge Nick Cave, maar dan een lobbesvariant daarvan. In plaats van zijn publiek te beschimpen en te bespugen, is Andrew de beminnelijkheid zelve naar zijn toehoorders. Na bijna elk nummer bedankte hij het publiek voor de komst naar de niet eens uitverkochte kleine zaal.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De kaleidoscopische muziek van Animal Collective

Animal Collective Zo nu en dan word ik wel eens meegenomen naar concerten zonder dat ik de band in kwestie ken. En soms is het wel aardig om geheel onbevangen op zo’n concert te verschijnen. Vantevoren dus niet op internet het een en ander uitzoeken, maar vertrouwend op degene die je heeft uitgenodigd, kun je dan soms aardig verrast worden.

En zo was het dus ook vorige week dinsdag in de kleine zaal van de Melkweg waar drie van de vier leden van Animal Collective uit Baltimore hun opwachting maakten. De aankleding van het podium beloofde niet veel goeds; aan weerszijden stonden twee skeletten in jurken opgesteld en er waren maar weinig instrumenten te bekennen. De mannen betraden het podium en konden me de eerste twee nummers ook niet overtuigen. Links stond een man achter de knoppen met een mijnwerkerslamp op zijn hoofd, rechts een andere knoppendraaier die nauwelijks bewoog en in het midden een zanger die nogal larmoyant stond te zingen. Het nadeel van dit soort bands is dat ze vaak in hun eigen trip opgaan en nauwelijks contact maken met het publiek. En bij Animal Collective was dit niet anders.

Toch wisten ze er een aardig spektakelstuk van te maken. Vanaf het derde nummer werd er namelijk steeds vaker een gitaar bij gepakt en bleek de bewegingsloze man een floortom, hi-hat en crash naast zich te hebben staan die veelvuldig werden gebruikt. De acht lichtpanelen achter op het podium zorgden in verschillende patronen voor de rest.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoog niveau bij Amsterdamse Popprijs

Amsterdamse Popprijs Men zegt soms wel eens dat popprijzen nergens toe doen. Jarenlang heerste er een smet op bijvoorbeeld de Grote Prijs van Nederland, waarbij de winnaars gedoemd waren uiteen te vallen nadat ze het prijzengeld, het platencontract en de vele optredens binnen hadden gesleept. Het was dan vaak ook beter om tweede te worden bij deze prijs zodat men in de schaduw van de eerste in alle luwte kon werken aan de opbouw van een oeuvre. Er zijn ook genoeg prijzen, of misschien zelfs wel te veel, zoals vaker wordt geopperd, maar vaak blijkt dat er genoeg publiek voor op de been te brengen is, het zal wel iets te maken hebben met het competitieve in de menselijke aard. Tenminste, wanneer je een prijs goed organiseert en er ook wat te verdelen valt, wordt er veel publiek getrokken.

En dat deed de Amsterdamse popkoepel Stichting Grap vorige week voor het twaalfde achtereenvolgende jaar met haar Amsterdamse Popprijs. In onder andere Studio Desmet, Studio 80 en OT301 werden maar liefst vijf voorrondes georganiseerd waar zes bandjes acte de présence gaven. Het prijzenpakket bestaat uit studiotijd, een waardecheque van € 500,- voor apparatuur en 100 promo cd’s en dat mag toch een aardige opsteker genoemd worden. Bovendien spelen de halve finales zich af in Paradiso (23 en 24 okt.) en de finale in de Melkweg (24 nov.).

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De eerste generatie die alles kan delen

JaggerHet is 48 graden Celsius. Ik sta tussen tienduizenden zwetende Hongaren die allemaal één ding gemeen hebben: ze zijn fan van de Rolling Stones. Die komen zo het podium op, om het Ferenc Puskas stadion in verroering te brengen met hun soulvolle rock. Mijn hele leven wil ik deze levende legendes in het echt zien en vandaag gaat het écht gebeuren. Dan vallen de lichten uit, ontploft vuurwerk en klinken die prachtige, befaamde, en kippenvelopwekkende tonen van Start me Up. Een onbeschrijfelijke overwinningsroes maakt zich van mij meester, daar staat Mick Jagger! Op vier meter afstand! Uit volle borst schreeuw ik ‘You make a cold man cry’ mee. Één van de mooiste momenten van mijn leven.

En wat doe ik? Ik pak mijn telefooncamera. Met mij duizenden anderen. Mijn generatie kan niet alleen meer van het moment genieten, zij moet het registeren. De nieuwe web 2.0-site Memoloop speelt hier op in.

Daar kan je herinneringen plaatsen, voorzien van een beschrijving. Niet alleen is het mogelijk die mooie momenten met anderen te delen, de kans is ook aanwezig dat je op mensen stuit die ook bij die gebeurtenis aanwezig waren. Het tarten van het lot: je was nooit voorbestemd om elkaar te ontmoeten. Door Memoloop kan daar echter verandering in komen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

IJzersterke live-set We vs Death

We vs Death De naam doet eerder vermoeden dat we hier met een metalband te maken hebben, maar niets is minder waar. Het genre waarin We vs Death namelijk bivakkeert heet post-rock en eigenlijk vraag ik me al jaren af wie die term ooit heeft bedacht. Waarheid gebiedt te zeggen dat het als label goed fungeert, maar inhoudelijk raakt de term kant noch wal. De muziek is soms namelijk filmisch te noemen en wat dat betreft past de betiteling soudscapes beter. Hoe dan ook, post-rock muziek is vaak instrumentaal en kent een opbouw van melodieuze, melancholische gitaarlijnen die langzaam toewerken naar een climax waarbij alle registers open worden getrokken. Bekendste exponenten van deze muzieksoort zijn Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en Do Make Say Think.

Het mooie van We vs Death is dat ze het cliché van die climax van gitaargeweld achterwege laten. Het Utrechtse vijftal maakt wel gebruik van tempowisselingen en distortion, maar legt deze er nooit te dik boven op. Afgelopen zaterdag speelden ze in De Nieuwe Anita in Amsterdam en dat concert was een ware streling voor het oor. We vs Death bestaat namelijk uit vijf rasmuzikanten die gebruik maken van de nuance in hun spel en van daaruit in een strakke synergie het tot een geheel weten te smeden. Voorop staat het spel van de twee gitaristen Thomas Sohilait en Wouter Kors die tokkelen dat het een lieve lust is in verschillende tempi. Daaromheen is een effectieve ritmesessie gebouwd die regelmatig wordt aangevuld door de trompet van Wouter Hoek (en tussendoor diens droogkomische commentaar).

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lowlands Trendspotting 2007

ll07 Helling bij de Alpha tent tijdens ToolHet was weer fijn daar in de polder. Geen super jaar, maar toch wel weer de nodige hoogtepunten en veel te beleven.
En ook weer een goede gelegenheid om eens de nieuwste trends te spotten onder festivalbezoekend Nederland (en een beetje buitenland). Net als vorig jaar hier mijn observaties:

  • De grens tussen Scarification en Self-Mutilation vervaagt. Voor de mensen in kwestie zal het vast niet zo beleefd worden, maar van buitenaf gezien is het steeds moeilijker om te zien waar de littekens nou door zijn veroorzaakt. En ze worden net zo open gedragen. Emancipatie?
  • De combinatie tussen festival en engagement werkt niet meer. Heel aardig die initiatieven van Amnesty en Oxfam-Novib hoor. Maar de mensen die er rondlopen weten dat of allang of zijn het de volgende dag gewoon weer vergeten. Ook onder de artiesten waren dit jaar weinig wereldverbeteraars. Een enkel liedje met een tekst tegen Bush (Reverend and the Makers), een beetje liefde en dan had je het ook wel gehad. Het gaat nu gewoon om een lang weekend genieten van cultuur. De rest is afleiding.
  • Lowlanders worden oud. De gemiddelde leeftijd stijgt. Nu ook duidelijk waarneembaar dat sommige die-hard Lowlanders hun jonge spruiten meenemen. Dat zorgt gelukkig voor nog wat verjonging, maar verder viel het aandeel tussen de 15 en 20 behoorlijk tegen.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Vorige Volgende