Politiek Kwartier | Allah is een lul
COLUMN - Waarin Klokwerk nog niet overtuigd is van een lul als oppergod.
“Je hoeft zeker niet na te denken over je onderwerp morgen? Wat ga je erover zeggen?”
De vriend die dit gisteren aan mij vroeg is cartoonist, en woont in Frankrijk. Dus van hem snapte ik die vraag wel. Ook snapte ik zijn verbazing toen ik zei dat ik overwoog om ‘er’ misschien wel helemaal niks over te zeggen. De reden? Terrorisme is een schreeuw om aandacht. Ik heb geen zin ze die aandacht te geven.
Maar, pareerde de vriend, het probleem daarmee is dat het niet opvalt. Met al dat mediageweld van de laatste dagen scheelt het daarbij natuurlijk niets als jij in je eentje die terroristen gaat zitten doodzwijgen.
Dat is inderdaad een paradox. Sowieso stuit ik slechts op paradoxen als ik nadenk over zoiets als moslimterrorisme.
Het geloof in een opperwezen, dat én oppermachtig én alwetend is, maar toch ontevreden en wraakzuchtig? Het komt nogal tegenstrijdig over.
Een probleem met alle oudtestamentische godsdiensten overigens. De eerste Christenen kenden een stroming, de Gnosis, die dit oploste door te stellen dat de Vader van Jezus nooit dezelfde kon zijn als die lul van dat oude testament. Zij predikten vergeving en zelfonderzoek, in plaats van onderwerping aan wetten en het volgen van een autoriteit.
