In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Bazarow is een verkopende boekensite, waar je ook recensies, nieuws, een agenda en een digitaal magazine kan vinden. Nog niet alles is af, maar veel boeken zijn al te vinden en er komt de komende maanden steeds meer bij.
Het doel van Bazarow is om een site te vormen die evenveel gemak biedt als de online giganten maar die wél teruggeeft aan de boekensector. Tegen roofkapitalisme, en voor teruggeefkapitalisme, bijvoorbeeld door te zorgen dat een flink deel van de opbrengst terug naar de sector gaat en door boekhandels te steunen.
Closing Time | The Man Who Loved Beer
, door
Lambchop, zouden ze nog bestaan? Met die zanger met die omineuze naam: Kurt Wagner, die toch hele ingetogen, intieme en kwetsbare liedjes kon maken. Zoals dit nummer, dat me om redenen van de titel al aansprak: de man die van bier hield. Niets meer aan doen, houden zo. Dat dacht David Byrne van The Talking Heads ook, en heeft de song nog op zijn eigen manier gecoverd. Maar ik heb toch liever het origineel van Lambchop uit 1996.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Closing Time | Moonshiner
, door
Toen de band Uncle Tupelo stopte, leverde dat eigenlijk twee nieuwe bands op: Wilco en Son Volt. Alleen maar winst toch? Mwah, gedeeltelijk. Jeff Tweedy die van Wilco, is een goed singer songwriter, en Jay Farrar van Son Volt is dat ook. Ze hebben mooie platen gemaakt, ook al leken de bands steeds verder van de americana af te drijven naar de rock. En dat was te merken bij live optredens. Horen verging je haast, zo hard speelden ze. En dat terwijl ik de kleine akoestische liedjes van hen juist zo sterk vond. Zoals bijvoorbeeld Black Eye. Maar die stond niet meer op het repertoire. Moonshiner ook niet. Moonshiner is het verhaal van een illegale sterke drank stoker (en gebruiker) die nogal misnoegd de leegte van zijn leven overziet. Hij hoopt dat er uiteindelijk, behalve een laatste lege fles, enkele Bijbelwoorden voor hem zijn als zijn tijd gekomen is.
Closing Time | Hell In Texas
, door
Dit liedje vond ik via thedailyindie. Die hebben geregeld een overzicht van wat nieuw is in de muziek. Welke musici doen wat, en welke singles zijn er de afgelopen tijd losgelaten op spotify. Wat wordt er opgemerkt en eventueel aanbevolen door de redactie van die site. En dan klik ik die clips door en dan blijf ik hangen bij Night Beats. Niet omdat ik die band ken, want die ken ik niet. Maar ik herken wel wat ze doen, ze doen een genrestukje. Ze doen een stukje country noir dat hoor je gelijk. En dat doen ze niet onverdienstelijk. Je zit er gelijk in, je hoeft niet naar de weg te vragen, je weet gelijk welke kant het op gaat. En dan kan het alleen maar slecht aflopen. Dan is drama verzekerd. Dan is er geen lichtpuntje aan het eind. Dan is er enkel dreiging en onheil. Dan regent het hel, ontketende duivel en verdoemenis. Dan zijn er dodelijke Tarantula’s, ratelslangen, mislukkende oogsten, doornen op de cactus, eenzaamheid, misvormde beesten, schorpioenen en vervloeking – Texas je bent verdoemd. O, Texas je bent de hel.
Closing Time | Waiting Around To Die
, door
Townes Van Zandt ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. Ik heb zijn muziek nooit zo gevolgd. Ik weet eigenlijk ook niet precies wat zijn status is in het country/blues/folk-wereldje, en ik weet ook niet of hij er nog toe doet tegenwoordig. ‘Townes Van wie? Ik heb geen verstand van wielrennen’. Ik ben dus vast niet de meest aangewezen persoon om iets over deze singersongwriter te schrijven. Want ik ken maar één plaat van hem, een live-opname. Maar die is heerlijk om naar te luisteren. Voor de muziek? Ja ook, maar ik beleef het meeste plezier aan het geklets van Townes om zijn songs heen. Zijn inleidingen, zijn perfect getimed vertelde anekdotes. Onderkoeld gebracht, met een grap aan het eind en dan zet hij de bewuste song in, als het publiek nog lacht. En het stomme is, ik ken die plaat nu inmiddels wel natuurlijk. En ik weet wat er gaat komen als hij begint te kletsen. Ik ken de clou van de verhaaltjes. Sterker nog, ik denk dat als Townes even niet zou weten hoe het verhaal verder ging, dat ik het wel verder af kon maken, met dezelfde intonatie ook nog. En elke keer moet ik er nog om grinniken.
Closing Time | Blue
, door
Je hebt zingen, je hebt samenzang, je hebt close harmony, en er is kwelen. En dat is wat The Jayhawks hier doen in deze song. Bestaat er eigenlijk een neutraal gebruik van het begrip kwelen? Want zo bedoel ik het eigenlijk nu. Want wat doen ze dat mooi. En hup, daar glijden die stemmen weer gezamenlijk de hoogte in, op naar die uithaal: bluehuehuehuehuehue, jank dat verdriet en die eenzaamheid er maar uit mannen, geef het een stem.
Closing Time | The Children Of Coyote Women
, door
Sargasso is een blog gemaakt door mensen. Door levende mensen met een hart. En dan ook nog met het hart kloppend op de juiste plek, tikje links. Enfin, voor muziek zou dat eigenlijk niet uit hoeven maken, links, rechts, waar dat hart ook klopt. Muziek vindt immers rechtsreeks zijn weg naar het hart. Sargasso heeft ook nog ‘ns oog voor de reageerder. Die gaat hier niet kopje onder in de zee van comments. Dus als er een lijst is met de beste live albums ever, en Niels (reactie #13), brengt daar zijn voorkeur voor de band All Them Witches naar voren, dan worden daar ter redactie gelijk de beste americana angehauchte Closing Timers ingeseind met de boodschap: kennen wij die band? Was er toen iemand van ons, van jullie bij in Brussel waar die live-opname is gemaakt? En hebben wij ooit een Closing Time gehad met All Them Witches? En zo nee, daar moet dan rap verandering in gebracht worden. Niels, bedankt, deze is voor jou.
Uitslag: Sargasso lijst beste live albums
Closing Time | The Trial
, door
The Sadies spelen (americana, surf, bluegrass, spaghetti western, garagepunk) al sinds eind jaren negentig, maar echt bekend zijn ze nooit geworden.
Ze hebben ook nooit hits gehad, zijn ook nooit zo vaak op de radio te horen, en waren ook nooit headliner bij een festival. Toch hebben ze regelmatig getourd door Nederland. Aan hen lag het niet. En toen ik ze vorig jaar weer zag tijdens het Koningsdag-concert, kon ik zowaar van deze song nog een flard of twee meezingen, die hadden zich in mijn geheugen vastgezet. Maar o, wat zingt hij snel, je verstrikt je zo in die zinnen. ‘Wanneer de herfst het blad vermoordt’, geen alledaagse poptekst.
Closing Time | Absolute
, door
Een loom country-nummer van een band uit Nashville, en dat ligt in Tennessee. Daar weten ze hoe ze zo’n typische americana sound moeten maken. O, nee, toch niet. De band heet The Grand East en komt uit Diepenheim, Overijssel, Nederland. Daar weten ze kennelijk ook hoe je sferische rootsmuziek maakt. En daar hebben ze ook geruite shirts, spijkerbroeken en tattoos. En kunnen ze live ook ruig tekeer gaan. Mooie hoes trouwens.
Closing Time | He’s Fine
, door
Laura en Lydia Rogers zijn echt zussen, van elkaar, Secret Sisters is dus geen artiestennaam. Ja, het is wel een artiestennaam natuurlijk, maar dat secret maakt het wat geheimzinnig….
Dat ze zussen zijn, verklaart waarschijnlijk hun hechte sound. Maar ook dat ze op elkaar ingespeeld zijn op het podium, hun dialogen tussen de nummers zijn erg onderhoudend. Ze weten hoe ze elkaar en het publiek scherp moeten houden. Je hebt wel ‘ns bij bandjes dat de live uitvoeringen van hun liedjes wel lukt, maar wat doe je in de ruimte tussen de songs? Nou, daar hadden de zusjes geen enkel probleem mee, ze hadden de zaal aan een touwtje. Hier een kleine anekdote, daar een plagerijtje naar zus, daar een reactie naar het publiek, dan een recensie over de maaltijd die ze de dag ervoor in een jongerencentrum hadden gegeten. Ze gaven het publiek geen kans om hun aandacht af te laten dwalen. Daar was ik ze erg dankbaar voor: soms sta je naast twee mensen die dan samen even de week doornemen – TIJDENS JOUW FAVORIETE NUMMER! Maar hier was alle aandacht voor het drama dat zich aan de zangeres had voltrokken: ze was bedrogen en in de steek gelaten. Door toedoen van zo’n slet, zo’n Louisiana girl. En ze zong het zo, dat je het kon meevoelen. En dat je die vent, die ex van haar, een lul vond. Hartgrondig.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.