Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Closing Time | Laraaji
, door
Altijd leuk als je nietsvermoedend een nieuw album aanzet en je een hele tijd later afvraagt of je per ongeluk het album op repeat hebt gezet, om vervolgens te ontdekken dat het album gewoon drie uur duurt. Het valt in eerste instantie niet op omdat Laraaji’s muziekstukken repeterend en meditatief (of licht-hypnotiserend) van aard zijn. De muziek op het album Segue To Infinity is gemaakt in de jaren 70, vlak voordat Brian Eno in 1978 de muzikant ‘ontdekte‘ die urenlang met gesloten ogen speelde in Washington Square Park. De meeste nummers, waaronder de stukken met de kalimba (een Afrikaanse duimpiano), op Segue To Infinity werden dan weer pas ‘ontdekt‘ nadat de opnames werden gevonden in een opslagruimte en via veiling, vlooienmarkt, eBay en een student in 2021 bij een platenlabel terechtkwamen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Closing Time | MLO
, door
Weer oud spul tot leven gebracht van het muzieklabel Music From Memory (zie eerder deze CT), dit keer een uitgave van “unreleased pieces, sketches and extended jams recorded between 1993-1995” van duo MLO (Peter Smith en Jon Tye), volgens MFM “British electronic pioneers”. Het album Oumuamua is “a collection of music to get lost-in, a wander down the mazed, mirrored corridors of the subconscious.”
Closing Time | Moby
, door
Ik twijfelde even of dit nieuwe album wel van dé Moby was – streamingdiensten gooien artiesten met dezelfde naam nogal eens op een hoop – maar inderdaad: het 2,5 uur durende Ambient 23 is het nieuwste album van Moby. “Made to help anxiety (my own, and hopefully yours, too),” lichtte hij toe, “For 2023 may we all be less anxious (and may we all stop looking for validation from a culture we don’t respect…).”
Closing Time | Ezmeralda
, door
“When you slow down the cumbia, the ghosts start to emerge,” zegt Ezmeralda over zijn muziek. Ezmeralda aka Nicolás Vallejo uit Bogota maakt een soort donkere ambient door het vertragen van de ritmes en melodieën van cumbia, de traditionele Colombiaanse muziek- en dansstijl waarin Spaanse muziek zich vermengt met de muziek die Afrikaanse tot slaaf gemaakten meebrachten.
Closing Time | Bitchin Bajas
, door
Het album Bajascillators van Bitchin Bajas klinkt misschien niet helemaal zoals je verwacht dat het zou klinken. Tenminste, mijn indruk bij hun artiestennaam is dat ze iets doen dat buiten mijn muzieksmaak ligt. Maar dat is het mooie van playlists voorgeschoteld krijgen van streamingdiensten (ik denk althans dat ik ze zo op het spoor ben gekomen): je hoort iets interessants en kijkt dan pas naar de artiestennaam.
Closing Time | Sofie Birch
, door
Je kunt het nieuwe album Holotropica van Sofie Birch laten kabbelen op de achtergrond, maar het zou zonde zijn als je je oren tijdens het luisteren niet open zette voor alle details. Want we hoeven ons natuurlijk niet te laten afschrikken als een artiest zegt haar muziek te zien als een helende kracht – de titel verwijst naar de betekenis van holotropisch: “moving toward wholeness” – als de muziek daadwerkelijk een genot voor het oor is, en daarmee voor de ziel – of hoe zeg je dat op een manier die niet zweverig klinkt. De saxofoon die je hoort op het openingsnummer ‘Observatory’, en die later op het album weer terugkomt, is van Nana Pi.
Closing Time | Nikolaienko
, door
Ambient dreigt soms niet alleen corny te worden (zie de CT van gisteren), maar ook saai. Maar niet volgens het Oekraïens-Poolse artiestencollectief dat in 2012 het dubbelalbum It’s Not Boring. It’s Ambient uitbracht. (De opbrengsten van het digitale album op Bandcamp gaan naar een Poolse organisatie die Oekraïense vluchtelingen steunt.)
Een van de artiesten die op het verzamelalbum staat is Nikolaienko. Hij maakte voor zijn album Rings muziek van geluiden die hij produceert door cassettetape over de spoelen van een cassetterecorder te bewegen (dat ziet er zo uit). Dat levert vervaagde muziek op met vervormingen en geruis. Volgens muzieklabel Faitiche moeten we dat begrijpen als een “intervention against digital precision, as mechanical irregularities and background noise become musical events.”
Closing Time | Rafael Anton Irisarri
, door
Wanneer wordt ambient zodanig melodramatisch dat het corny wordt – ik twijfel er bij de muziek van Rafael Anton Irisarri altijd een beetje aan, al wordt het op wiki beschreven als ‘post-minimalism’ wat het direct volstrekt verdedigbaar maakt dat we dit Goede Muziek vinden. Overigens is het nummer ‘Arduous Clarity’ van het album Peripeteia misschien niet de juiste selectie om een oordeel op te baseren, want veel andere muziek van Irisarri is behoorlijk zwartgallig (hij maakt ook veel gebruik van drones), wat het iets minder vatbaar maakt voor het corny-oordeel.
Closing Time | Zero Landmine
, door
Ruim twintig jaar geleden bracht pianist en componist Ryuichi Sakamoto het collectief No More Landmines bij elkaar om aandacht te vragen voor de vele landmijnen die wereldwijd begraven zijn in de grond en geld op te halen voor het verwijderen ervan. Ze maakten het nummer ‘Zero Landmine’, waarvan een lange versie bestaat met muzikale invloeden uit de landen waar veel landmijnen liggen, en een versie met zang van David Sylvian. Over het project schreef Sakomoto:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.