Hannah Arendt als inspiratiebron voor een meer geloofwaardige uitvoering van het overheidsbeleid De ergernis over het werk van uitvoerende overheidsdiensten, zoals de Belastingdienst, het UWV, de IND of de politie groeit nog steeds. Kan het anders? Ellen Boleij pleit in haar boek Een draad in het weefsel; overheidsbeleid maken met Hannah Arendt voor het beter integreren van sociale en morele dimensies in het werk van al degenen die overheidsbeleid moeten uitvoeren. Dat zal de kloof tussen burger en overheid kleiner maken en helpen het vertrouwen in de overheid te herstellen. Boleij heeft als jurist in diverse leidinggevende functies ervaring met de uitvoeringspraktijk bij de gemeentelijke en landelijke overheid. Ze promoveerde bij de Radbouduniversiteit op een proefschrift over besluitvorming bij uitvoerende overheidsinstanties in de geest van Hannah Arendt. Met dit boek wil ze overheidsdienaren inspireren vanuit haar bevindingen over de toepasbaarheid van de filosofie van Arendt. Ze doet dat heel direct door in haar boek de mensen die in hun dagelijks werk overheidsbeleid uitvoeren rechtstreeks toe te spreken. Met zinnen als: 'Misschien weet je wat het allerbelangrijkste is in het leven'. Of 'Je bent als medewerker die overheidsbeleid uitvoert gemotiveerd om bij te dragen aan het verwezenlijken van de doelstellingen van de organisatie. Je zet jouw kwaliteiten en talenten, je kennen en kunnen in. Je weet wat je doet zinvol is.' Enzovoort. Ik vraag mij af of je met dit taalgebruik de doelgroep van het boek wel kunt bereiken. Verder zit de poging om de boodschap zo simpel mogelijk over te brengen de weergave van Arendt's diepergaande gedachten naar mijn idee nogal eens in de weg. Maar laten we naar de inhoudelijke kant van die boodschap kijken. Wat haalt Boleij uit Arendts filosofie dat de uitvoering van overheidsbeleid menselijker en geloofwaardiger zou kunnen maken?
Dit is het Sargasso-café van vrijdag 16-10-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ELDERS - Opnieuw een afgang voor de Freiheitliche Partei Österreichs (FPÖ). De grootstedelijke bevolking zet een rem op extreemrechtse politiek.
Het eindresultaat van de stemmingen voor een nieuwe gemeenteraad in Wenen levert winst op voor de christendemocratische ÖVP van premier Sebastian Kurz (+ 11,2), de sociaaldemocratische SPÖ (+ 2), de Groenen (+3) en de liberale NEOS (+1,3). De extreemrechtse FPÖ, in 2015 de grote winnaar, levert 23,7% in. Heinz-Christian Strache (ex-FPÖ) probeerde het met een eigen lijst maar haalde de kiesdrempel niet. Strache was vorig jaar oorzaak van een regeringscrisis toen een video opdook waarin hij in kennelijk dronken staat aanbood tegen betaling een Russische oligarch een lucratieve opdracht te bezorgen. De FPÖ was niet langer houdbaar als coalitiepartner van de ÖVP. Bij nieuwe verkiezingen verloor de FPÖ twintig zetels. Winst was er voor de ÖVP en de Groenen. Sinds januari wordt Oostenrijk geregeerd door een coalitie van de christendemocratische ÖVP en de Groenen.
In Wenen heeft links nu weer het heft in handen. De stad is traditioneel bolwerk van de sociaaldemocraten en de kaart van Wenen kleurt na deze verkiezingen weer bijna overal rood. Veel voormalige kiezers van de FPÖ zijn kennelijk naar de SPÖ en de ÖVP teruggekeerd. Een rood-groene coalitie ligt in het verschiet, al sluit burgemeester Michael Ludwig NEOS nog niet uit. Gegeven de macht van de vakbonden in Oostenrijk zal zo’n coalitie met de neo-liberale ondernemerspartij waarschijnlijk wel op problemen stuiten.
In zijn diepste vezels was hij altijd een Unileverman gebleven. Of je nu een racist was of een mocro, een zelfbewuste homo of een hardwerkende suburbanite met een Opel en een doorzonwoning, zeep en margarine had je toch nodig – en hij was er om die aan de man te brengen. Niet omdat de marge op de Glorix en de Bertolli zo lekker aantikte, maar gewoon uit dienstbaarheid. En als het zo uitkwam, wilde hij ook best een xenofoob of multiculti-praatje met je aanknopen. Kwestie van fatsoen.
Tien jaar had hij deze functie nu al, geduldig lachend, iedere roep om visie of leiderschap luchtig wegwuivend. De laatste tijd leek het gemor luider te klinken, maar uit de zetelwinst in de peilingen kon hij afleiden dat dit schijn was. De mensen wilden wel meer vezels en minder vet eten, maar als ze voor het schap stonden kozen ze toch de Magnum. Die rekende hij dan tevreden af, en als hij een wat strengere bui was, gaf hij het dringende advies ook eens aan rijstwafels te denken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In een Engels muziektijdschrift las ik ‘ns een interview met Robert Wyatt. Het stuk begon met: Interviewing Robert Wyatt is very unlike doing interviews with other musicians, because Robert Wyatt actually thinks before he answers your questions. Spooky.
Little Red Riding Hood Hit the Road is afkomstig van de plaat Rock Bottom uit 1974. En ja, dat is geen doorsnee popplaat. Er zijn vast mensen die na een minuut zullen vragen: zeg, blijft dit zo, gaat dit nog lang zo door? Ja, het blijft 7 minuut en 40 seconden toewerken naar het einde. En onderweg is de melancholieke, klaaglijke stem van Wyatt te horen (wat zingt hij toch?) en de stuwende, nimmer aflatende percussie die dan ook nog bijgevallen wordt door blazers, op weg naar de kakofonische, verlossende apotheose.
COLUMN - Bij elke grote crisis die de laatste jaren op ons afkwam, wordt de wetenschap in twijfel getrokken. Dat gebeurde bij de opwarming van de aarde en de rol van fossiele brandstof daarin, en nu bij de coronapandemie. Het gaat niet eens over fake news, al speelt ook dat een rol. Het gaat vooral over mensen die hun argwaan jegens instituties inmiddels hebben omgezet in een breedspectrum wantrouwen.
Deels betreft het mensen die alles aangrijpen om twijfel te zaaien over zowat alle instituties: wetenschap, politiek en de rechtstaat zelf. Deels zijn het mensen die denken dat solide kennis vergaren een fluitje van een cent is, en dat een avondje Facebook-berichten lezen volstaat om beslagen ten ijs te komen.
Tegen mensen die zo opereren, lijkt geen kruid gewassen.
Wie al meent te weten hoe de vork in de steel zit, zet zijn overtuiging kracht bij door zich hapsnap lezend vast te houden aan elk bericht dat hem in zijn mening sterkt, en alles wat dat tegenspreekt, af te doen als ‘hullie’ die ‘ons’ willen bedonderen. Ik ben het er niet mee eens, dan kan het niet kloppen.
Dat is de antithese van kennis vergaren. Dat laatste veronderstelt: je hypotheses testen en durven verwerpen, kritiek op je bevindingen serieus nemen, je aanvankelijke standpunt kunnen overstijgen, en streven naar beter begrip – oftewel: een open debat voeren, geschraagd op feiten en gedegen inzichten. Wat we nu zien: jezelf ingraven, jezelf afsluiten, je eigen ‘gevoel’ als uitgangspunt en maatstaf nemen, geen tegengeluid dulden, en contraire opinies verdacht maken. Dat het OMT zich soms als een belegerde instantie gedraagt en kritiek afweert, helpt niet.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dit is het Sargasso-café van donderdag 15-10-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Een liedje dat je gelijk vrolijk maakt, is dat dan een criterium, een kwaliteit? Dan komt er ineens een liedje voorbij, gewoon, een popliedje, doet geen gooi naar eindejaarslijjstjes of naar de eeuwigheid, maar wil gewoon vluchtig, vrolijk en aanstekelijk zijn. Gewoon een wegwerppopliedje, volgend jaar ben je het alweer vergeten, maar dat maakt niet uit. En van de uitvoerende artieste had je ook nog nooit gehoord. Maar het liedje pakt je gelijk. Als je het hoort doe je de radio of je telefoon altijd harder. En je voeten willen bewegen. En ligt dat nou aan die lichte drums? Dat de zangeres je buurvrouw had kunnen zijn? Het nummer heeft niks in de mouwen, whatyouheariswhatyouhear.
Dit is het Sargasso-café van woensdag 14-10-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.