De AIVD en de MIVD brengen journalisten in gevaar, schreef de NRC zaterdag. Joep Dohmen deed voor de krant onderzoek naar de werving van journalisten door de geheime dienst. Dat komt nogal eens voor, bleek uit een vragen van Dohmen aan 32 journalisten. De helft van hen zegt benaderd te zijn voor medewerking aan een van de inlichtingendiensten. Het gaat vooral om journalisten die in het buitenland werken, in Rusland en met name in het Midden-Oosten. Het is niet duidelijk of de contactpogingen uitsluitend op initiatief van de AIVD tot stand kwamen of dat er voldaan werd aan verzoeken van buitenlandse inlichtingendiensten (CIA of Mossad). Hoeveel van de benaderde journalisten op dergelijke verzoeken zijn ingegaan vertelt het verhaal ook niet, laat staan dat we weten wie zich heeft laten verleiden. Er komen wel verschillende journalisten aan het woord die geweigerd hebben met een van de diensten in zee te gaan. Beroepsethiek Dohmen zei in het radioprogramma Argos dat hij hoopte dat er in journalistieke kring een gesprek plaats vindt over de risico's die journalisten kunnen lopen als ze voor de geheime diensten werken. Buitenlandse diensten kunnen hen identificeren als spion. Het kan leiden tot hun arrestatie en mogelijk een jarenlange gevangenisstraf. Maar medewerking aan een geheime dienst is ook volledig in strijd met de beroepsethiek, meent Dohmen. Een van de journalisten die hij sprak, Olaf Koens, die de AIVD vergeefs benaderde toen hij als beginnend coorespondent in Moskou werkte, zegt het heel mooi: 'Als journalist moet je de macht controleren en niet influisteren'. Als journalisten zich gaan gedragen als verkapte spionnen zal dat ook niet bijdragen aan het vertrouwen van het publiek in de media. Moet het inschakelen van journalisten door de geheime diensten verboden worden? De NVJ, de beroepsorganisatie van journalisten vindt van wel. Thomans Bruning, secretaris van de NVJ: 'Het moet in de instructies aan de AIVD en MIVD worden opgenomen, net zoals dat nu al geldt voor het bespioneren van journalisten'. Het is een ingreep in de spionagepraktijk die de geheime diensten naar alle waarschijnlijkheid nooit zullen accepteren. Ze gebruiken de pers al zo lang ze bestaan. Ook de recente geschiedenis laat zien dat de diensten zich met hand en tand verzetten tegen alle beperkingen die hen worden opgelegd. De staatsveiligheid gaat altijd voor en dat betekent in de praktijk een drang naar maximale vrijheid om operaties uit te voeren. En met dat standpunt hebben de geheime diensten tot nu toe zelden last gehad van politiek verantwoordelijke ministers noch van Kamermeerderheden die het graag anders wilden. Dat geldt trouwens ook voor het bespioneren van journalisten. Journalist òf informant Het artikel van Dohmen gaat vooral over mislukte acties van de geheime diensten. Het zet de journalist in de rol van 'slachtoffer' van oneerbare voorstellen. Over degenen die positief reageren op deze ethisch laakbare contacten horen we minder. Bekend is het geval van misdaadjournalist Bas van Hout die jarenlang geheel vrijwillig inlichtingen verschafte aan de AIVD. Die samenwerking is op een gegeven moment via de dienst zelf uitgelekt. Van Hout kwam daar pas achter toen zijn contacten in het criminele milieu hem begonnen te wantrouwen. Hoe nuttig zijn inlichtingen wellicht ook geweest zijn voor de bestrijding van de georganiseerde misdaad, als onafhankelijk journalist hoort hij zich niet te verhuren aan een geheime dienst. De rollen van journalist en informant verdragen elkaar niet. Als nieuwsconsumenten moeten wij er op kunnen vertrouwen dat de journalist geen andere werkgevers heeft en dat hij geen informatie achterhoudt die hij misschien wel maar de dienst niet openbaar wil maken. Dat gaat ten koste van de informatie aan het publiek en de onafhankelijkheid van de pers in het algemeen, een basisvoorwaarde voor het publieke debat in een democratische samenleving. Net als tijdens de Koude Oorlog Als de beroepsgroep ingaat op de suggestie van Dohmen om deze problematiek eens goed met elkaar te bespreken hoop ik dat er ook ruimte is voor nog een andere invalshoek die in zijn artikel ontbrak: de rechtstreekse invloed van de geheime diensten op de nieuwsvoorziening. In mijn boek De BVD in de politiek (Wereldvenster, 2022) laat ik zien hoe de BVD in de Koude Oorlog de pers gebruikte om de binnenlandse strijd tegen het communisme aan te wakkeren. De dienst beschikte daarvoor over tal van contacten op de redacties van De Volkskrant, Het Parool en Het Vrije Volk. Op uitgekiende momenten werden bevriende redacteuren voorzien van vertrouwelijke informatie die de dienst via agenten en informanten had vergaard over ontwikkelingen in de CPN en de communistische vakbeweging. De berichten werden doorgaans letterlijk overgenomen. Niet in het Algemeen Handelsblad en de NRC overigens, zei Cees van den Heuvel, toenmalig contactman voor de pers bij de BVD, 'want deze kranten accepteerden geen onbevestigde berichten'. Is er ook nu nog sprake van dergelijke perscontacten? Gebruikt de geheime dienst de journalistiek alleen voor het versterken van hun eigen informatieniveau of ook nog voor het verspreiden van politiek getinte berichten uit eigen koker? In 2019 werd bij uitzondering een AIVD-ambtsbericht openbaar over salafistische invloed in het bestuur van het Cornelis Haga Lyceum in Amsterdam. Het ambtsbericht is later door de toezichthouder gekwalificeerd als 'onvoldoende onderbouwd'. Maar toen was het kwaad al geschied. 'Een geslaagde verstoringsactie' vond bijzonder hoogleraar inlichtingenstudies Paul Abels. Abels: 'Bij verstoringsacties als deze wordt met inlichtingen een steen in de vijver gegooid. De dienst opereert daarbij manipulatief; dat wil zeggen dat de dienst met zijn informatie het gedrag van anderen probeert te beïnvloeden. Dat gebeurt altijd ten bate van de nationale veiligheid en de bescherming van de democratische rechtsorde.' De praktijk van de BVD in de jaren vijftig. De vraag is of media die pretenderen onafhankelijk te zijn hierin mee moeten gaan. [overgenomen van Free Flow of Information]
Ach, de Waddenzee…
De veel te vroeg (2010) overleden Willem Breuker schreef de Waddenzeesuite voor de documentaire ‘De Platte Jungle’ van Johan van der Keuken.
Wie geïnteresseerd is in die documentaire (1978): kijk en luister, zoek de verschillen (niet zo heel moeilijk) én de overeenkomsten met heden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het Covidvirus gaat weer lekker tekeer. Zo ook sommige mensen die uit het OVV-rapport over het coronabeleid van het kabinet zo hun eigen kersen plukken om de verdediging tegen het virus maar op zijn beloop te laten.
Herinnert u zich het nationale applaus voor de zorgmedewerkers nog? Heeft u wel eens stil gestaan bij de vele coronamonumenten die overal werden opgericht?
Misschien zou de herinnering wat sterker zijn als het kabinet niet had getreuzeld met het ‘nationaal moment ter herdenking van de slachtoffers van de coronapandemie’. In maart dit jaar werd daartoe een comité opgetuigd, dat moet bedenken in welke vorm dat ‘nationaal moment’ gegoten kan worden.
Maar ja, dat verrekte virus… Voorlopig komt die nationale coronaherdenking er niet. “Het nationaal moment stilstaan was voorzien voor september 2022”, schreef minister Kuipers aan de Tweede Kamer. Nu de najaarsgolf over het land rolt, geeft het geen pas een herdenking te houden met lokale activiteiten en fysieke ontmoetingen (brief 4 juli 2002, paragraaf 14). Het comité is niet opgeheven, maar staat in pauzestand.
Misschien in het volgend voorjaar. En dan nog… Een moment! Kan er geen monument van af? Neem een voorbeeld aan Schotland, waar afgelopen donderdag een sculptuur werd onthuld als eerbetoon aan de zorgmedewerkers die het zo voor hun kiezen hebben gekregen. Sommigen zijn er ook aan overleden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De zee
De zee kun je horen
met de handen voor je oren,
in een kokkel, in een mosterdpotje,
of aan zee.-Judith Herzberg-
Dat is mooi verwoord door Judith Herzberg. Alleen nu had haar gedicht uitgebreid kunnen worden met een nieuwe laatste regel: de zee kun je ook horen in de Melkweg tijdens het Amsterdam Dance Event.
Maar dan hoor je eigenlijk niet de echte zee. De golven die je hoort komen uit de modulaire analoge synthesizer, de Buchla 200e van de Amerikaanse elektronische muziek pionier Suzanne Ciani. Pionier? Ja, mevrouw is inmiddels al 76 jaar. Normaal staat ze in haar eentje op het podium achter de knoppen, schuifjes en de stekkertjes en de plugjes, maar nu staat er een groot orkest: strijkers, harp, blazers, vleugel, vibrafoon en het slagwerk, plus een dirigent: Simon Dobson.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sevdaliza schreef deze maand het nummer ‘Woman Life Freedom’ voor onderdrukte vrouwen overal ter wereld. “I stand proud as an Iranian woman and I am supporting the fight of my sisters who shed their blood, hair, hearts and brains to give us all the hope, that one day, we will be free.” De gesproken tekst halverwege en aan het eind is van Marjane Satrapi, de Frans-Iraanse auteur, meest bekend van haar graphic novel Persepolis.
‘Native dancer’ zou vertaald kunnen worden als volksdanser. Het Japanse trio D.A.N. bedoelt er misschien wat anders mee. Hoewel? Volksdans hoeft niet per se op een traditioneel volkswijsje te geschieden.
Helaas niets over kunnen vinden op het wereldwijde web. Maar gezellig muziekje wel…
Het moest er een keer van komen. Jules Deelder had zijn onovertroffen Kutgedicht. Die ode, die lawine van synoniemen, dat lofdicht op het vrouwelijk geslachtsorgaan.
De Vlaamse dichter Andy Fierens heeft een tegenhanger (haha: hanger) daarvan gemaakt: Lulpraat. Hier brengt hij het met een net koor op de achtergrond, het blijft wel poëzie tenslotte.
Ook in deze tijd wordt er, gelukkig, nog fantastische thrash/speed metal gemaakt. Flotsam and Jetsam doet dat al een tijdje, en gaat mee sinds de vroege jaren tachtig. Bij de meeste mensen is de band wellicht vooral bekend omdat het de thuishaven was van Jason Newsted was, voordat hij naar Metallica vertrok, maar dat is inmiddels ook alweer 25 jaar geleden. “Blood in the Water” is het titelnummer van hun laatste cd, en dit is gewoon heel erg goed.
Wat een bijzondere band was dat Morphine ook: een saxofoon, een drum en een bas met twee snaren. En de zang van Mark Sandman. Geen gitaar? Nee, geen gitaar, ook geen toetsen. Dat geeft bij elkaar een geheel eigen geluid.
En dan zijn er ook nog die teksten. Er is een song van Morphine waarin Mark Sandman verhaalt over een lege kartonnen doos die hij krijgt toegestuurd, en dat hij dan een lege doos terugstuurt. Enfin, verderop in het verhaal zwemt hij in zee en daar kwam een lege kartonnen doos voorbij dobberen waar hij in kroop. Dat was het wel zo’n beetje, geen afloop, geen einde, geen betekenis, gewoon een raar verhaaltje – met een prachtige sax.
De muziek van Moth Cock is een beetje raar – wat verwacht je anders van een duo dat zich Moth Cock noemt – maar heel vermakelijk. Iets voor een weekend, of meerdere weekenden, want hun album Whipped Stream and Other Earthly Delights bestaat uit maar liefst drie-en-een-half uur aan geïmproviseerde jazz (soort van). Volgens Pitchfork is elke jam, de ene nog wat langer dan de andere, een “fresh rabbit hole” en je hoeft ze dan ook niet in een bepaalde volgorde te luisteren.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.