Kunst op Zondag | ‘Darlings’ reanimeren

‘Kill your darlings’ is een vast ritueel bij de totstandkoming van Kunst op Zondag. De weg van idee naar artikel is erg leuk, maar soms worden er heel wat schatten om zeep geholpen. Die halen de definitieve publicatie niet, simpelweg omdat het anders veel te lange stukken zouden worden. We moeten tenslotte rekening houden met de moorddadige spanningsboog van de lezers. Het ziet er naar uit dat sommige van die ‘darlings’ tot eeuwigheid liggen te verstoffen. Om dat te voorkomen zullen we zo nu en dan enkele van die omgekomen ‘darlings’ reanimeren. Opdat u er toch van kunt genieten. Petri Damstén In Tot op het bot ging over het skelet. In de kunsten vaak symbool voor de dood. Tijdens onze research kwamen we een kunstwerk tegen van de Finse fotograaf Petri Damstén. ‘Skeleton in the Closet’ is een van de werken in de ‘death series’. Het is ook een zelfportret. Damstén figureert zelf in bijna al zijn werk. Met interesse voor de donkere kanten van het leven en dus afficheert hij zich als ‘dark art’ fotograaf. Kunst op Zondag is er eigenlijk nooit bij als kunstenaars in hun ateliers aan het werk zijn.  Gelukkig geven kunstenaars sosm een blik in hun keuken en leggen het maakproces van een werk uit. Petri Damstén deed dat bij zijn ‘Skeleton in the Closet’. https://www.youtube.com/watch?v=x29jQ0BL6yE Antony Gormley Soms zoeken we lukraak naar beelden, in de hoop iets tegen te komen dat tot een interessante thematiek kan leiden. Uit die stapel schatten reanimeren we een project van de Britse kunstenaar Antony Gormley. Zijn werk was wel vaker in Kunst op Zondag te zien, maar Domain Field (2003) werd terzijde gelegd. Voor dit werk werden van honderden vrijwilligers een gipsen mal gemaakt. Dat stukje van het proces kon worden gadegeslagen door publiek. Vervolgens werden in de gipsen mallen metalen constructies aangebracht. Als waren het de individuele skeletten van de vrijwilligers. Doe constructie werden in een grote ruimte opgesteld, waar het publiek door heen kon lopen. Gormley zei daar over: De sculpturen roepen op wat ze missen: beweging, gedachte, gevoel, leven. Ze doen een beroep op ons geweten, ons gevoel, onze beweging, en wij worden onderdeel van het werk Kijkt en luister u naar ‘The Making of Domain Field’. https://www.youtube.com/watch?v=vOdmqNEouuQ Prettige dag verder.

Door: Foto: Ars Electronica (cc)

Closing Time | Alleen de allenigen

, door

Allenigen zijn niet sneu, maar de maatschappij is nog steeds sterk ingericht op samenstelletjes. Populaire muziek ook. Daar gaat het nog altijd over ‘happy together’. Over het alleen zijn wordt enkel gesmartlapt als een relatie aan diggelen ligt.

Als het al over ‘happy alone’ gaat, is het bluffen dat iemand geen last heeft van het feit dat partner de relatie heeft verbroken. Zo van, ‘je doet maar, ik red me wel’.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Closing Time | Marina Diamandis

, door

Burnt me at the stake, you thought I was a witch
Centuries ago, now you just call me a bitch,
Mother nature’s dying
Nobody’s keeping score
I don’t wanna live in a mans world anymore

Marina Diamandis maakt popliedjes die qua catchyness misschien makkelijk af te serveren zijn als niemendalletjes. Totdat je even wat aandachtiger luistert en hoort dat haar nummers vol zitten met maatschappijkritiek. De thema’s: feminisme, gender en culturele stereotypes.

Closing Time | R&B Skeletons in the Closet

, door

Bij de schatgraverij vanmorgen in de archieven van Kunst op Zondag, sluit dit stukje muziek aardig aan. George Clinton, bandleider van Parliament-Funkadelic, maakte in 1976 een solo-album met de titel R&B Skeletons in the Closet.

Centraal thema van dit album: de pogingen van zwarte artiesten “over te steken” naar een wit publiek. In dat proces dreigen ze hun belangrijkste zwarte publiek te verliezen.

George Clinton vraagt in het titelnummer van het album de klassieke R&B muziek uit de kast te halen:

Closing Time | Silence Is Oppression

, door

Dat techno begon als protestmuziek, met zwarte grondleggers ‘Mad’ Mike Banks, Jeff Mills and Robert Hood, zou je niet zo snel meer bedenken als je hedendaagse techno luistert. Brits-Portuguese DJ en producer ØTTA doet die geschiedenis nog wel eer aan. Voor het nummer ‘Silence is Oppression’ werd ze geïnspireerd door de Black Lives Matter-beweging in de V.S. Tot haar verbazing werd het een anthem in 2000 tijdens protesten tegen anti-abortuswetgeving in Polen.

De groene Vermeer

, door
Vermeer in het Rijksmuseum © collage Wilma Lankhorst

Vermeer in het Rijksmuseum © collage Wilma Lankhorst

Voor zo ver bekend reisde Vermeer bijna nooit. Hij ging soms naar Gouda en Amsterdam. Er zijn geen bronnen die verwijzen naar buitenlandse bestemmingen. Hij creëerde zijn eigen verstilde wereld in zijn atelier op de eerste verdieping van zijn woonhuis in Delft. De 28 werken die je nu in Amsterdam kunt zien zijn in de afgelopen eeuwen verspreid over de hele wereld. Op basis van de schilderijenlijst van het Rijksmuseum heb ik berekend hoe ver deze dertien musea in vogelvlucht van Amsterdam verwijderd liggen. Ook de afstanden tot de Europese steden en Den Haag heb ik op basis van vogelvlucht berekend. Als je alle Vermeers gaat bekijken op de plaats waar ze normaal hangen, reis je 51.382 kilometer. Op basis van de CO2-berekening op ecotree.green bespaar je met een bezoek aan het Rijksmuseum ruim 7.900 kilo CO2-uitstoot. Daarmee kun je de Eiffeltoren 107 dagen en 10 uur verlichten.
De CO2-uitstoot van je reis naar Amsterdam moet je er zelf nog even bij tellen. Mooie avond.

Closing Time | Wie het laatst lacht…

, door

Op betaal-tv Prime Video was vorige maand een Nederlandse variant te zien van het Japanse programma ‘Hitoshi Matsumoto Presents Documental’. Een productie van Amazon Studios en Warner Bros. In Nederland heette de serie: ‘LOL: Last One Laughing’.

Het concept: cabaretiers en stand-up comedians moeten elkaar aan het lachen zien te maken. Degene die het langst volhoudt niet te lachen, wint de wedstrijd en verdient een slordige 50.000 euro voor een goed doel.

Closing Time | MLO

, door

Weer oud spul tot leven gebracht van het muzieklabel Music From Memory (zie eerder deze CT), dit keer een uitgave van “unreleased pieces, sketches and extended jams recorded between 1993-1995” van duo MLO (Peter Smith en Jon Tye), volgens MFM “British electronic pioneers”. Het album Oumuamua is “a collection of music to get lost-in, a wander down the mazed, mirrored corridors of the subconscious.” 

Closing Time | Jiraan

, door

Het in 2016 opgerichte ensemble Jiraan (= Arabisch voor ‘buren’) met musici uit Syrië, Turkije, België, Nederland, Bulgarije, Frankrijk, Duitsland en Irak.

Het ensemble laat hun kennis en kunde van historische en hedendaagse muziek uit al die landen samen komen. “Alles met het oog op verbinding tussen muziektradities en muziekstijlen, en met respect voor elkaar als muzikant”, zoals hier staat beschreven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende