Nu de kabinetsinformatie weer op gang komt, vraag ik me af: zou ik minister willen zijn? Eerlijk: liever niet. Het probleem is het sturen van de markt. In sociaal beleid, volkshuisvesting, sociale zaken en zorg komen markt en overheid elkaar op een intense manier tegen. Ik ben voor zorgzame relaties in een eerlijke en rechtvaardige samenleving. Maar lukt dat met ons geloof in marktwerking? Alleen de cash-nexus tussen mensen maakt de wereld koud. Kunnen we met overheidsbeleid die kilte bestrijden? De markt is geen klein thema, maar ik struikel er voortdurend over. Jan Peter Balkenende “Er is terecht twijfel aan ongenormeerde marktwerking.” schrijft Balkenende in de NRC (19 mei 2009) ”‘De markt kan niet zonder moraal’, aldus een van mijn favoriete citaten van Adam Smith. Maar de slinger moet niet terugslaan naar een allesbepalende overheid. Dat is het verkeerde recept.” Het is een wat ouder artikel, maar het boeit door wat de CDA-leidsman zegt en niet zegt. Waarom blijft marktwerking nodig, vraagt hij zich af. Ja, waarom? Hij komt met een gesloten bewijsvoering voor economische groei. Dat levert tolerantie, sociale mobiliteit en socialer beleid. Dan komt het sociale element van het CDA-denken: “Tegelijkertijd weten we dat economische voorspoed niet vanzelf eerlijk verdeeld wordt en dat niet iedereen vanzelf eerlijke kansen krijgt.” Dat inzicht komt van sociaaldemocraten. Daarvoor is getuige Herman Tjeenk Willink. Balkenende is het met hem eens. Vandaar zijn pleidooi voor het Rijndeltamodel: de verantwoordelijke burger centraal in de driehoek burgersamenleving, publieke sector en markt. Het is herkenbaar in de laatste coalitie, misschien ook in de nieuwe...
Over de nieuwe zorgverzekeringswet in de VS, die ‘Obamacare’ moet vervangen:
Under the current bill, families making less than $10,000 would lose, on average, more than $2,500 in annual benefits under the bill, once it is fully phased in. Families making more than $1 million a year would get tax cuts averaging about $50,000, according to the analysis by two nonpartisan research groups, the Health Policy Center and the Tax Policy Center.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
ONDERZOEK - 
Marcel van Engelen, Peter Rensen en Marcel Ham bezochten het afgelopen jaar tien plekken waar sociaal werkers met bewezen en goed beschreven methoden werken. Ze kwamen opgetogen terug, maar er zit wel een kiezeltje in hun schoen. Waarom doen we dit nog zo weinig?
Voor het boek ‘Bezielende interventies’ bestudeerden we het afgelopen jaar de praktijk van een vijftal ‘sociale interventies’ (elk op twee plekken), duidelijk omschreven en onderbouwde methodes waarmee beroepskrachten hun sociaal werk uitvoeren. We waren bij jongerenwerkers van Thuis op Straat die in weer en wind verloederde pleinen in Rotterdam en Bergen op Zoom met sport en spel weer aantrekkelijk maken. We keken hoe in een opvangcentrum mishandelde vrouwen en verwaarloosde jongeren werden gecoacht met de methode Krachtwerk, waarbij voortdurend wordt gehamerd op hun talenten en positieve eigenschappen. We keken rond in ontmoetingscentra voor dementerenden, op scholen waar leerlingen zich beijveren voor een lhbt-vriendelijk klimaat en we gingen op bezoek bij huisartsen die welzijnsrecepten uitschrijven tegen geestelijke nood.
Vijf precies omschreven manieren van werken waarvan wetenschappers zeggen dat ze goed doordacht en effectief zijn. Dat ze werken, waarvoor de laatste jaren steeds meer bewijs is gekomen. Dankzij de ontmoetingscentra bijvoorbeeld hebben dementerenden minder gedragsproblemen dan in de reguliere dagbehandelingen, zijn ze minder depressief en hebben ze een positiever zelfbeeld. En op de pleinen van Thuis op Straat blijkt dat kinderen, ouders en bewoners goed te spreken zijn over de verbeterde sfeer. Onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut liet bovendien een positieve sociaal-emotionele ontwikkeling op de spelende kinderen zien.
Tom van Doormaal lag onlangs een tijdje in het ziekenhuis. Het bood hem een aardig inkijkje in het reilen en zeilen van de zorg. Is de menselijke maat nog in zicht?
Ik had een afspraak om over enige tijd een operatie te laten doen. “Mag ik intussen sporten dokter?” Ja, natuurlijk, conditie is goed voor een operatie. Maar in mijn status stond dat de operatie vervroegd zou moeten plaatsvinden als bloedingen en stolselproblemen zouden ontstaan.
Kennelijk bestond de kans op bloedingen wel. Een advies, ‘doe maar een beetje rustig en voorzichtig’, was ook mogelijk geweest. Maar specialist noch huisarts zagen aanleiding mij af te remmen in mijn sportieve dadendrang. Zo kreeg deze sportieve loper van 71 jaar, na een rondje van 13 km een bloeding die niet meer wilde stoppen.
Standaarden
In een organisatie heb je standaarden en normen voor het handelen en voor interventies nodig.
Dat leek goed te gaan. Toen het bij mij mis liep was het juist na sluitingstijd: maar drie zinnen over wat er was, waren voldoende voor de centralist van de spoedeisende hulp. ‘Komt u maar snel deze kant op meneer’.
Dat ik 12 dagen zou blijven, wist ik toen nog niet. Maar een blaas vol bloed is wel wat.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Steven Geurts maakt nog eens pijnlijk duidelijk waar de prioriteiten van de formerende partijen liggen. Niet bij de noden van de gemiddelde kiezer in ieder geval.
En ondertussen blijft men zich afvragen waarom zoveel mensen moeite hebben met de graaicultuur bij de banken. Zoals Tom-Jan Meeus in het NRC:
Een klassiek conflict tussen afgunst en vooruitgang: tussen populisme en kapitalisme. Zelf begrijp ik die jaloezie nooit: we zijn niet allemaal hetzelfde, dus mensen in andere beroepen, met andere vaardigheden, verdienen niet hetzelfde. Wie te weinig verdient, zoals stakende basisschoolonderwijzers, kan dat bankiers verwijten – die gaan er alleen niet over.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De datahonger van de overheid is nog niet gestild. Nu wil minister Schippers een DNA-databank aanleggen van al het verzamelde lichaamsmateriaal in de zorg:
Demissionair minister Schippers van Volksgezondheid (VVD) wil dat gegevens over afgenomen lichaamsmateriaal in de zorg beschikbaar komen voor politie en justitie. Ook in het verleden afgestaan materiaal valt hieronder. Patiënten wordt daarbij niet om toestemming gevraagd.
In potentie wordt daarmee zo ongeveer iedere Nederlander in deze DNA-databank opgenomen:
Farmaceuten vragen de hoogste prijzen voor nieuwe geneesmiddelen, terwijl oudere medicijnen soms helemaal niet beschikbaar zijn. Volgens nieuwe bestuursvoorzitter van het AMC Hans Romijn moet dit anders.
In de Groene Amsterdammer van deze week (8.12.2016) een artikel over de bureaucratie in de zorg. Het blijkt dat de voornaamste oorzaak daarvan is de liberalisering en de invoering van marktwerking in de zorg. Het is toch wonderlijk: door het “bevrijden” (a.k. liberaliseren) van de zorg is de zorg meer dan ooit door bureaucratie geknecht en ingeperkt. Welkom in de wonderlijke wereld van het neoliberalisme.
Hier wat langere quote omdat het artikel achter een betaalmuur zit:
„Als je het eigen risico afschaft, gaat de premie die mensen moeten betalen voor hun zorgverzekering met zo’n 284 euro per jaar omhoog. Dát is het eerlijke verhaal.”
Minister Edith Schippers vindt het eigen risico juist heel sociaal. Dat woordgebruik geeft een aardige kijk op de redeneertrant onder liberalen. “Sociaal” draait er niet om dat kosten van de zorg zoveel mogelijk gespreid worden onder de zieken en de meer fortuinlijken. Het is juist sociaal als zieke mensen hun gezonde medemens wat meer ontzien bij de financiële gevolgen.
‘Met de door het rijk overgedragen cliëntgegevens was in elk geval veel mis. Zowel wat betreft de aantallen cliënten als de aard van de aandoening op basis waarvan cliënten een zorgindicatie kregen. Er zat behoorlijk veel ruis in de informatie die we van het rijk kregen.’
Gemeenten houden honderden miljoenen over op de wmo, een zorgtaak die ze vorig jaar van het Rijk overnamen. Verontwaardiging alom: de gemeenten zou te zuinig zijn geweest en mensen zorg hebben onthouden. De gemeenten slaan nu terug, onder andere bij monde van Henk Procé, projectmanager sociaal domein van de gemeente Zwolle. Hoe konden de gemeenten een goede inschatting maken van de kosten als het Rijk het niet vertelde welke behoeften de cliënten hadden?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.