Het wordt steeds gevaarlijker in Kunduz. Op 10 februari maakt een zelfmoordenaar een eind aan het leven van de districtsgouverneur van Char Darah. Nog geen 2 weken later: bij een zelfmoordaanslag op een overheidsgebouw in Imam Saheb vallen ruim 30 doden. Op 10 maart ontmoet de politiechef van de provincie in Kunduz-Stad de man met de zeis. Afgelopen maandag. Na een kamikazeaanval op een rekruteringscentrum van het leger in Kunduz-Stad sterven zeker 36 mensen een gewelddadige dood. Samenvattend: in 2,5 maand vallen bij 11 aanslagen ruim 100 doden. Verslaggevers spreken van een bommencampagne van de Taliban en verwachten dat het geweld in de lente verder escaleert. Kunduz is de gewelddadigste provincie in het Noorden van Afghanistan. Niet alleen de Taliban zijn in Kunduz actief, ook tal van andere rebellengroepen hebben de wapens voor een lenteoffensief opgepakt. In het bijzonder: Al-Qaida en de Islamic Movement of Uzbekistan.
[qvdd]
Ik vind dat ambtenaren in deze stad met een hoofddoek zowel voor als achter de balie welkom zijn.
En dus droeg het Amsterdamse raadslid Werner Toonk in de gemeenteraad een hoofddoekje. Saillant detail: hij is van de VVD, die juist een verbod op hoofddoekjes voor ambtenaren is.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Stel je bent een vrouwelijke docent op een hogeschool. Een collega uit je team gaat op bedevaart naar Mekka en komt terug met de mededeling dat hij vrouwen geen hand meer wil geven. Wat nu? Het overkwam een aantal docenten van de Hogeschool van Amsterdam (HvA).
Het antwoord op deze vraag ligt voor de hand: je bepaalt zelf hoe je hiermee omgaat. Als iemand mij geen hand meer zou geven zou ik een klacht indienen. Ik zou mijn teamleider laten weten dat ik niet meer met die man wil werken. Als dat problemen op zou leveren, zou ik alle interne procedures van de hogeschool aanspreken om dit punt aan de orde te stellen. We zouden er eindeloos over gaan discussiëren, en er zou ongetwijfeld een halfbakken compromis uitkomen. En daar zou dan weer discussie over ontstaan.
Schikken in het lot
Zouden alle collega’s zo reageren? Nee, de meesten zouden zich waarschijnlijk schikken in hun lot: handje schudden met die ene collega is er niet meer bij. Zij zouden geen stampij maken, maar gewoon hun werk blijven doen. Ze zouden er zo hun eigen ideeën over hebben, en daar zou het bij blijven. Af en toe zouden ze onderling grapjes maken over ‘die fanatieke moslim’ en soms zou de betreffende collega daarachter komen. Dat zou dan weer tot allerlei gesprekken leiden over hoe we met elkaar om moeten gaan.
Volgens het delftsblauwe tegeltje aan mijn muur dient men ijzer te smeden als het heet is. Wel, het ijzer is, naar het zich laat aanzien, momenteel tamelijk heet – zo heet dat het zich de grond in dreigt te smelten – dus laten we aambeeld en hamer er even bij pakken en de gloeiende staven een zinnige vorm geven. Sorry, wat zegt u? Ik sta hier te hameren, en versta het niet. U vindt het onkies zegt u? Want? Ah. Natuurlijk. We moeten niet over de ruggen van menselijk leed en angst politiek bedrijven. En waarom eigenlijk niet? Bedoelt u soms dat dat onfatsoenlijk is? Ah, juist. Ik snap het al. We moeten nu koel en rationeel handelen om de dreigende nucleaire crisis op te lossen en er op een later moment eens in alle rust over praten. Wel. Dat is niet mijn idee, vriend. En ik vind het ook een beetje raar. Jarenlang loopt u te schreeuwen dat kernenergie veilig is en de toekomst heeft, en nu keren de feiten zich tegen u, en vindt u het ‘niet gepast’ de discussie aan te gaan. Mag ik dat een tikkeltje laf vinden? Ja, dat mag ik vinden. U bent als die jammerende keeper die zojuist een strafschop tegen heeft gekregen en niet op de doellijn wenst te gaan staan omdat de aanvaller die u zojuist met verve getorpedeerd heeft zoveel pijn heeft. Geen gezeik. Onze spits redt het wel. Sterker nog: hij staat er al klaar voor. Dus: poten op de doellijn, wachten op het fluitje, en zo even de bal uit het net halen. Die bal gaat zodadelijk, via de binnenkant van de linkerpaal en uw o-zo fatsoenlijke achterwerk de goal in. Gelijkmaker. In blessuretijd. Dat wordt verlengen. U dacht dit potje al stiekempjes gewonnen te hebben, maar helaas. De dikke dame was er nog niet, we hoorden nog geen blues. Het debat gaat voort.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Zo, het is weer even geleden dat de laatste KSTn verscheen. Er waren wat zaken die me van het doorspitten van de droge kamerkost afhielden.
Maar gisteren had ik weer even een verloren kwartiertje en kwam gelijk een tweetal interessante documenten tegen. De eerste is een rapport waarin ingegaan wordt op de beleving van werkstraffen van jongeren in hun eigen buurt. Nu ben ik zelf een voorstander van het instrument werkstraf/taakstraf omdat het betere resultaten oplevert dan pure gevangenisstraf, zeker bij lichte vergrijpen. Maar je kan ook doorslaan in je benadering van deze materie zeg. Het rapport heeft wel een heel softe insteek. Twee voorbeelden hiervan:
“Vanuit praktisch negatief oogpunt vinden jongeren het volgens taakstrafcoördinatoren vreselijk vervelend dat ze hun vrije zaterdagen moeten opofferen voor een werkstraf. Ook met het gedwongen karakter hebben sommigen moeite. Dit speelt voornamelijk bij de groepsprojecten een rol. Ze moeten duidelijk herkenbare en ‘lelijke’ hesjes dragen.”
“Alle geïnterviewde coördinatoren zijn het erover eens dat plaatsing van een jongere maatwerk moet zijn. Toch vinden de jongeren niet altijd dat er rekening wordt gehouden met hun eigen wensen of voorkeuren.”
Ja, duh, het is wel straf hoor, geen vakantie.
Het rapport blinkt nou niet echt uit in overtuigingskracht. Het gaat sterk over de beleving van de jongeren zelf, zonder in te gaan op het uiteindelijke effect (werken de werkstraffen ook in het verminderen van recidive?).
Ooit was er een architectuurdocent in Delft, die zijn colleges eindigde met een geheven vinger, roepende “Think…”, waarop zijn studenten hem dan toebrulden “the impossible…!” Mijn onderbewuste produceert troostrijke beelden, wanneer ik die nodig heb. Want het was een dramatische weekje voor de politieke belangstelling: heeft u dat ook? Vele Clavan’s trokken voorbij, maar na uren van voorspelbare bagger en blijmoedig gezanik, over verkiezingen die niet deugen, zou ik ook niets zinnigs meer kunnen zeggen. Die verkiezingen gingen niet over het bestuur van de provincies, maar waren het sluitstuk van een flodderige formatie. Van een koning die slechts linten doorknipt, zal die praktijk niet beter worden.
De basisregel in de democratie is: de helft plus 1 beslist, maar respecteert de minderheid. Deze coalitie begrijpt niet dat werken met een minimale meerderheid praktische bezwaren heeft: niet iedereen zit in een ideologische loopgraaf, de mop van democratisch overleg is dat je je laat overtuigen en een harde fractiediscipline lijkt niet meer van deze tijd.
De dichte deur van de CDA-fractie is nog vers; gaan we hetzelfde opnieuw meemaken in de Eerste Kamer? Het werd opgewekt verdedigd. ” Rutte moet zaken doen met de oppositie, dus zijn goedgeluimde charme komt hem van pas.” Ja, aan mijn hoela. De VVD zou “orde op zaken stellen”, daarvoor is een regeeraccoord gemaakt. Alleen is daarvoor geen meerderheid in de Staten Generaal, waarom de Koningin had gevraagd.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De verkiezingen zijn voorbij, en het lijkt erop dat de coalitie geen wel geen meerderheid van nipt 38 zetels gaat halen in de Eerste Kamer. Er zijn nog heel wat onzekerheden. Zo is er nog een kleine kans dat de laatste paar procent van de stemmen nog een verschuiving opleveren, of dat de Statenleden straks op 23 mei niet in de partijlijn hun Eerste Kamerleden kiezen. De Christelijke partijen hebben de grootste klappen gekregen, deze partijen zijn allemaal zo goed als gehalveerd. Toch blijft vooral de positie van de SGP belangrijk, de partij kan met gedoogsteun de PVC-coalitie aan een meerderheid helpen. Maar hoeveel zilverlingen eist de latent islamofobische christelijke partij daarvoor als compensatie?
Hieronder de (voorlopige) uitslag, met daarachter het aantal zetels na de vorige verkiezingen in 2007.
VVD 16 (14)
PvdA 14 (14)
CDA 11 (21)
PVV 10 (-)
SP 8 (12)
D66 6 (2)
GL 5 (4)
CU 2 (4)
SGP 1 (2)
PvdD 1 (1)
50Plus 1 (-)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.