De allerrijksten worden ontzien in Frankrijk

Opnieuw zijn duizenden Fransen de straat opgegaan uit protest tegen het rechtse beleid van president Emmanuel Macron. Opnieuw gaat er vooral veel aandacht uit naar gewelddadige confrontaties van demonstranten met een grote, hard ingrijpende politiemacht. De adjectieven extreem-links en extreem-rechts moeten verhullen dat Macron nog steeds niet in staat is een beleid te voeren waar een meerderheid van de Fransen zich in kan vinden. Na de verkiezingen van vorig jaar zomer waarbij links een grote winst boekte koos Macron voor een centrum-rechtse regering. Die is sindsdien al twee keer vastgelopen.  'Macron snapt het nog steeds niet: heel Frankrijk is het erover eens dat het macronisme moet verdwijnen', is het commentaar van Brussels Signal.  De hardnekkige en eenzijdige poging van de Franse president om zijn land met een neoliberaal beleid uit de economische problemen te halen heeft weinig succes. 'Het heeft niet gewerkt. De Franse groei was bescheiden. De staatsschuld is explosief gestegen. En met elke verkiezing won Marine Le Pens Rassemblement National steeds meer aanhang,' schrijft de New York Times in zijn dagelijkse nieuwsbrief. Een typerend voorbeeld waarop het 'macronisme' de steun van de Fransen heeft verloren was het plan voor een belasting van 2% voor de allerrijksten, de 1800 Fransen met meer dan 100 miljoen euro's. Bijna 80% van de Fransen steunde dit plan volgens een onderzoek van Oxfam France. Macron wees het af. Je kunt het een symbolische maatregel noemen, maar de afwijzing past in Macrons bedrijfsvriendelijke beleid. In de afgelopen acht jaar heeft hij de vennootschapsbelasting en de loonbelasting verlaagd en een bestaande vermogensbelasting afgeschaft. Dit alles heeft de Franse schatkist tientallen miljarden euro's gekost. Tegelijkertijd heeft hij de pensioenleeftijd verhoogd. De Franse schatkist, altijd al een probleem in de EU, leidt nu in deze op een na grootste lidstaat naar een diepgaande economische crisis.  Macron staat in zijn hardnekkigheid om de rijken te ontzien overigens niet alleen in Europa. De Britse minister van Economische Zaken, Jonathan Reynolds (Labour) noemde voorstellen voor een jaarlijkse belasting van 2% op activa boven de £10 miljoen ‘idioot’. In Duitsland wees Bondskanselier Merz (CDU) voorstellen van zijn coalitiepartner SPD af om de rijken zwaarder te belasten. Ondanks dat er ook in zijn eigen partij voorstanders te vinden zijn voor belastingverhoging. Voor beide landen geldt, zoals voor de rest van Europa, dat de regering voor de enorme opgave staat om de defensie-uitgaven op NAVO-niveau te krijgen. Belastingverhoging lijkt hoe dan ook onvermijdelijk. De vraag is alleen: wie gaat het meeste betalen? In Noorwegen stond deze vraag ook centraal bij de parlementsverkiezingen van afgelopen maandag. Links verdedigde een belasting voor de rijken en de Arbeiderspartij is hierbij overeind gebleven. De partij van Jonas Gahr Støre kan waarschijnlijk weer een nieuwe minderheidsregering vormen. Maar de grootste winnaar van de verkiezingen is de rechtspopulistische Fremskrittspartiet. Noorwegen heeft, met steun van de Arbeiderspartij al heel lang een extra belasting voor de rijken. De (verliezende) Conservatieve partij wilden het tarief reduceren, de Fremskrittspartiet wilde deze belasting helemaal afschaffen.  In Nederland hebben wetenschappers berekend dat de fiscale plannen van het kabinet Schoof er flink in hakken bij de laagste inkomensgroepen, schreef de NRC gisteren. 'Zo’n 800.000 mensen gaan er volgend jaar naar verwachting op achteruit ten opzichte van 2024, omdat ze meer inkomstenbelasting moeten betalen. Die teruggang kan oplopen tot 600 euro, concluderen twee aan vakbond FNV verbonden onderzoekers vandaag in het economenvakblad ESB.' Lagere inkomsgroepen gaan meer belasting betalen hebben de onderzoekers uitgerekend. Dat komt door een „inconsistentie” in de fiscale regelingen. De gevolgen daarvan laten ze duidelijk in grafieken naar voren komen. Steeds is bij de lagere inkomens een piek te zien, terwijl de mensen met hogere inkomens minder belasting betalen als hun inkomen gelijk blijft.' Het lijkt mij een aardig item voor links om aandacht voor te vragen in de komende verkiezingscampagne. De vraag is wel of je er in Nederland de verkiezingen mee kunt winnen. Voor Frankrijk constateert de NYT: 'Er is geen garantie dat hogere belastingen voor de rijken extreemrechts zullen stoppen. Wat wel duidelijk lijkt, is dat dezelfde aanpak waarschijnlijk dezelfde resultaten zal blijven opleveren.' 

Foto: Patrick Rasenberg (cc)

Peilingennieuws geeft weinig informatie over onderzoeksaanpak. Hoe kan dat beter?

ANALYSE - van Tom Louwerse en Rozemarijn van Dijk, eerder gepubliceerd op Stuk Rood Vlees.

Peilingen worden veelvuldig gebruikt in de media tijdens verkiezingscampagnes. Hoeveel is partij X gestegen in de peilingen? Welke partij is groter, partij A of partij B? In een recent gepubliceerd artikel [gratis te lezen versie] onderzochten wij hoe die peilingen werden gerapporteerd: is er aandacht voor cruciale informatie over de onderzoekaanpak en, misschien nog wel belangrijker, worden verschuivingen en verschillen in de peilingen correct geïnterpreteerd? We hebben hierbij ook onderzocht of het uitmaakt of peilingbureaus in hun rapportages methodologische informatie vermelden: zorgt meer informatie in de rapportage van het onderzoeksbureau voor een beter nieuwsartikel?

De kwaliteit van de rapportage

Voor ons onderzoek, hebben we alle nieuwsartikelen in de vijf weken voor de verkiezingen van 2010, 2012 en 2017 verzameld waarin het woord ‘peiling’ en de naam van een onderzoeksbureau voorkwam.[1] Deze artikelen kwamen uit alle landelijke dagbladen en de online nieuwswebsites van NOS en RTL Nieuws.

De kwaliteit van de krantenartikelen over peilingen kun je op verschillende manieren beoordelen. Wij hebben naar drie dingen gekeken:

  • Het aantal aspecten van de onderzoeksaanpak dat werd genoemd, bijvoorbeeld hoeveel mensen werden ondervraagd, wanneer en hoe werden de gegevens verzameld;
  • Waarom kiezers baat hebben bij meer ‘negative campaigning’, aldus NRC

    Het NRC komt met een stuk met daarin drie campagnewetten naar aanleiding van het veelbesproken SP filmpje waarin ze stelt dat negatieve campagnes nuttig zijn.

    Maar er is dus ook een andere werkelijkheid: ik sprak deze week politici en strategen uit zes partijen, ook SP en PvdA, en ze waren ervan overtuigd dat twee partijen hiervan profiteren.

    Volgens Tom-Jan Meeus heeft het spotje in ieder geval één ding bereikt: iedereen weet dat er binnenkort verkiezingen zijn.

    Foto: Abhi Sharma (cc)

    Een buitengewone en bizarre verkiezingscampagne

    RECENSIE - © Uitgeverij Scriptum boekomslag De slag om het witte huisTerwijl een van de hoofdrolspelers zijn verlies nog altijd niet wil toegeven geeft Pieter Uittenbogaard ons in De slag om het Witte Huis alvast een terugblik op de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen die vanwege de pandemie en de rassenrellen in een bijzondere crisissfeer verliep.

    ‘Van Iowa tot Wisconsin’ is de ondertitel van Uittenbogaards bijzonder boeiende chronologische verslag van een campagne die nog lang van invloed zal zijn op de Amerikaanse politieke verhoudingen. Het begint allemaal in Iowa, al in het voorjaar van 2019, omdat daar op 3 februari 2020 de eerste voorverkiezingen worden gehouden. Voor de Democraten hebben zich in totaal 28 kandidaten gemeld. Uiteindelijk wint Buttegieg nipt van Sanders,  die wel de meeste stemmen maar niet de meeste gedelegeerden wint. Warren komt op de derde plaats en Biden komt niet verder dan 13% en zes gedelegeerden.

    Uittenbogaard ging in Iowa mee met op campagne met inmiddels totaal vergeten kandidaten als Eric Swalwell en Wayne Messam. In zalen en zaaltjes, op pleinen en in huiskamers presenteren de kandidaten zich en lopen de leden van de Democratische partij zich warm voor de verkiezingen. We zien een levendige democratie met een grote betrokkenheid van kiezers en debatten die over de inhoud gaan. Maar dat gaat snel veranderen. Na de primaries in Iowa gaat de coronacrisis de campagne overheersen en het politiegeweld dat de aanleiding is voor de Black Lives Matter beweging. De democratie aan de basis, zoals Uittenbogaard die ons in zijn eerste deel laat zien, komt niet meer terug.

    Foto: zoetnet (cc)

    Dit is het beste wat het CDA kon overkomen

    COLUMN - Met maar 258 stemmen verschil moet alles even pijn hebben gedaan. Had Omtzigt dan toch nog een avondje moeten canvassen in dat ene zaaltje? Wèl naar Oosterbeek in plaats van Gorssel? De Jonge is blij dat extra zaaltje nog te hebben gedaan, toch even op die selfie en een (te lange) borrel in Zaandam. Wat Omtzigt zichzelf verwijt, daarmee prijst De Jonge zich gelukkig. Hij is kapitein op het schip, de nummer één die het samen gaat doen.

    Dus zoeken commentatoren naar de betekenis van deze kleine marge. Is de partij verdeeld? De helft van de 66 procent stemgerechtigden (da’s eenderde) van de partij koos toch voor een partij in het midden en de andere helft … ook.

    Een opruiende lezing van dat verschil is m.i. weinig consequent beredeneerd: als media voor woensdag stellen dat er tussen beide kandidaten weinig licht zit, kan de lezing nu toch niet zijn dat de partij aan verdeeldheid ten onder gaat en implodeert. Het gaat alleen om de poppetjes, inhoudelijk zijn er weliswaar accentverschillen (Hugo is stad, Omtzigt platte land; Hugo wil een middenpartij zijn, Omtzigt een nieuw sociaal contract (hij leest de FT)), maar niet meer dan dat: accentverschillen.

    Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

    Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

    Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

    Doneer!

    Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

    In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

    Foto: Yuri Samoilov (cc)

    Verkiezingsreces

    COLUMN - De parlementair redacteur bij de Telegraaf had iets opgevangen over een mogelijk gebrek aan motivatie bij het kabinet. Hij informeerde daar afgelopen vrijdag bij de minister-president naar:

    En is het voorstelbaar dat het kabinet, we krijgen natuurlijk de zomervakantie, we krijgen verkiezingscampagne. Is het denkbaar dat het kabinet besluit om deze periode geen nieuwe besluiten over extra maatregelen naast datgene wat al is aangekondigd?

    Maar natuurlijk! Zomervakantie en dan de aanloop naar de verkiezingen in maart 2021. Het kabinet heeft wel wat beters te doen dan het land uit de coronacrisis tillen.

    IJs en weder dienende gaat het politieke zomerreces in op 3 juli en gaat men per 1 september weer aan de slag. Die slag wordt ‘normaal gesproken’ onderbroken door een herfstreces (oktober), het kerstreces (december/januari) , het voorjaarsreces (februari)  en (even opletten!) het verkiezingsreces (26 februari t/m 22 maart 2021).

    Het kabinet gaat er vooralsnog van uit dat de coronacrisis de voor 17 maart 2012 geplande verkiezingen niet in de weg zal zitten.  Minister van Binnenlandse Zaken Kajsa Ollongren gaat nog  uitvogelen hoe die verkiezingen passend gemaakt kunnen worden aan de cornonamaatregelen.

    De verkiezingen zelf door laten gaan, prima. Maar de verkiezingscampagne ook? Zolang er sprake is van crisis, is het wellicht beter geen campagne voeren. Bij eerdere calamiteiten is dat al eens gebeurd.

    Foto: Jeso Carneiro (cc)

    Dood in Brazilië

    COLUMN - Vorige week is Jair Bolsonaro gekozen tot president van Brazilië. Op 1 januari wordt hij ingezworen. Volgens de leer van de weerbare democratie is ingrijpen vereist om moord op de democratie te voorkomen. Maar tevoren is geen adequate manier vastgelegd om dat te doen.

    Ik zou een staatsgreep beginnen op de allereerste dag!” In 1999 liet Bolsonaro geen misverstand bestaan over wat hij zou doen als hij ooit president werd. “Begin de staatsgreep meteen, laten we dit een dictatuur maken.” Daarnaast heeft hij zich uitgesproken voor marteling, en gedreigd tegenstanders te vernietigen. In een toespraak in 1993 verklaarde hij doodleuk: “Ik ben voorstander van dictatuur.”

    Dat was acht jaar na het einde van het militaire regime in Brazilië. Onder dat bewind werden media gemuilkorfd en politieke tegenstanders gemarteld, naar verluidt vaak door verkrachting en castratie. In 2014 rapporteerde een waarheidscommissie dat onder de militaire dictatuur 191 personen zijn gedood en nog eens 243 verdwenen. Bolsonaro zei dat de dictatuur meer mensen had moeten vermoorden.

    In afgelopen verkiezingscampagne liet Bolsonaro een ander geluid horen. Op 31 mei ontkende hij dat hij het woord “interventie” had gebruikt, een eufemisme voor een staatsgreep. En vorige week nog beloofde hij een “verdediger van democratie” te zullen zijn. Maar vorige maand dreigde hij juist een eventueel verlies niet te zullen accepteren. Geen loos dreigement, gezien zijn contacten met het leger.

    Doe het veilig met NordVPN

    Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

    Steun ons!

    De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

    Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

    Foto: IISG (cc)

    De verheffing

    COLUMN - Allerlei partijen hebben de afgelopen weken alvast startsalvo’s gegeven voor de aankomende verkiezingen. Het campagneseizoen is begonnen. Maar zal het ook wezenlijk ergens over gaan?

    Ik las een paar weken terug op Twitter dat betaalbare zorg hét verkiezingsitem van 2017 gaat worden. Nee, zeiden anderen, het wordt Nexit en immigratie.

    Ik heb er een paar dagen over na lopen denken. Zijn dit nu echt essentiële onderwerpen voor de toekomst? Natuurlijk is zorg belangrijk. Maar behalve wat gesleutel aan de verdeling verwacht ik daar geen grote koerswijzigingen. Een nationaal zorgfonds (mocht dat er al komen) is wat mij betreft ook gesleutel aan de verdeling zonder aardverschuivingen. Nexit en immigratie, het eerste is een hobby van een handvol idioten en immigratie gaan wij niet over, het overkomt ons.

    Er zijn wat mij betreft veel belangrijker thema’s waar we niets of veel te weinig over horen. Echte ouderwetse politiek-ideologische vraagstukken. Die helpen politiek consistente antwoorden op nieuwe vragen te vinden voorbij de waan van de dag (en de polls)

    Het eerste is groen versus groei. We kunnen de keuze niet eindeloos blijven uitstellen want binnenkort zijn de fossiele brandstoffen op. (En misschien is er wel een optimist die groene groei voorziet). Ik hoorde het als dilemma ergens in het begin van mijn vakbondsloopbaan uit de mond van Hilda Verwey-Jonker en daarna werd het te vaak overschreeuwd door de waan van de dag.

    Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

    Nucleair startschot verkiezingscampagne

    Kerncentrale in Doel, België (Foto: Wikimedia Commons/Friedrich Tellberg)

    Zeer opmerkelijk bericht: het CDA wil graag twee extra kerncentrales bouwen. Verhagen uitte het voornemen van de partij om nieuwe vergunningen af te geven tijdens een bezoek aan de reactor in Petten.

    Reden voor de nieuwe centrales zou zijn dat de Nederlandse energievoorraden onder druk komen te staan de komende dertig jaar. Het voorstel is goed getimed: uit een onderzoek in opdracht van EZ en VROM, aangevuld met een analyse van het SCP, zou blijken dat tweederde van de bevolking voor kernenergie is. En eigenlijk zijn de papieren van kernenergie als alternatief helemaal niet zo slecht.

    De grondstof kan in landen als Australië en Canada betrokken worden, terwijl olie uit allerlei dubieuze staten komt. De opslag van kernafval heeft tot nu toe niet tot veel problemen geleid, en de veiligheid van de centrales schijnt ook stukken beter te zijn. De kosten zijn vergelijkbaar met een kolencentrale, en op de kleine hoeveelheden zeer giftig restafval na is een kerncentrale zeer milieuvriendelijk. En zoals Verhagen al opmerkte gebruiken we nu wel gewoon geïmporteerde kernenergie, en dat is toch wel een beetje hypocriet.

    Zoals te verwachten stribbelen ‘groene’ groeperingen, zoals GroenLinks, tegen. Verbeterde veiligheid ten spijt, een nieuw Tsjernobyl zal veel doden veroorzaken en een flink deel van ons toch al zeer kleine landje onbewoonbaar maken. Nog altijd gebeuren er allerlei kleinere ongelukken met kerncentrales, dus zo heel denkbeeldig is dat niet.

    Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

    Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

    Doneer!

    Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

    In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.