Kunst op Zondag | Neus

In Kunst op Zondag trokken het Lichaam, het Oog, het Oor, het Hoofd, de Handen en Voeten al aan uw ogen voorbij. Niemand die zeurde dat een weer en winter gevoelig lichaamsdeel ontbrak. Fijn, dank u. We gaan het nu goedmaken. De neus. Een vermakelijke overzicht van het reukorgaan in musea staat in  'Een kleine cultuurgeschiedenis van de (grote) neus' (2021), geschreven door Caro Verbeek. Zij promoveerde op kunsthistorische geuren en haalde een Master in Olfactorische kunst (geurkunst) en een Master in Tastbare kunst. Neuzen in het museum Musea willen steeds meer dat uw bezoek een ‘beleving’ is. Hoe meer zintuigen geprikkeld worden, des te groter de beleving. Het is niet de bedoeling dat u uw neus tegen de kunstwerken drukt om de geur van olieverf op te snuiven. Men wordt al bloednerveus als u met uw hoofd het ‘Meisje met de  parel’ wil strelen. Geen nood. Zo nu en dan valt er echt wel wat te ruiken aan de museale kunst. Vorig jaar waren in het Mauritshuis ‘Vervlogen - geuren en kleuren’ waar te nemen. Speciale  dispensers produceerden bijvoorbeeld de geur van een schone linnenkast of van stinkende grachten. Hoe snel het ook kan gaan met nieuwe technologie, voorlopig valt er via internet nog niets te ruiken. U moet er dus echt voor naar een museum. Wij beperken ons vandaag dus, uit armoe, tot het edel reukorgaan zelf. Verdwenen neuzen De neus moet wel aanwezig zijn. Bij oude kunst is dat lang niet het geval. U kent ze ongetwijfeld: de gehavende gezichten van Egyptische farao’s of Romeinse goden. [caption id="attachment_341672" align="aligncenter" width="450"] Three statues of Middle Kingdom Pharoah Senusret III from the Faiyum Oasis[/caption] Daar zijn verschillende ideeën over. Theorie 1: de tand des tijds. Dat spreekt vanzelf. Uitstekende lichaamsdelen (armen, benen, maar ook neuzen) hebben daar het meest van te lijden, volgens deze gids. Theorie 2: moedwillige beschadiging. In lang vervlogen tijden geloofden Egyptenaren dat de geest van een overledenen huisde in een standbeeld van de persoon in kwestie. De neus was symbool van de levenslucht, de adem. Hakte je die er af, verloor het standbeeld de krachten die mogelijk in de geest huisden. Meer hierover hier. Neuzen brengen geluk De gedachte dat een standbeeld bijzondere krachten heeft, is een nog lang niet uitgeroeid geloof. Het aanraken van delen van een sculptuur zou geluk brengen. Wat er ook gebeurt, het verandert wél het aangezicht. Studenten van het Hopkins Center for the Arts in Darthmouth (UK) hopen goede cijfers te halen door over de neus van voormalig directeur Warner Bentley te wrijven. Mooi gepoetste neus krijg je dan. [caption id="attachment_341673" align="aligncenter" width="225"] Dartmouth College statue of Warner Bentley[/caption] Dat overkomt ook het standbeeld van de Kroatische schrijver Marin Držić (1508 – 1567) en de eerste Amerikaanse president George Washington (1732 -  1799). [caption id="attachment_341674" align="aligncenter" width="240"] George Washington statue with well-rubbed nose[/caption] Surrealistische neuzen De neus blijkt ook inspiratie voor surrealisme van de kunstzinnige soort. De ‘Lamp van de filosoof’ (1936) en ‘De ellips’ (1948) van René Magritte. Of, wat complexer, Napoleon's Nose, Transformed into a Pregnant Woman, Strolling His Shadow with Melancholia amongst Original Ruins (1945) en Dematerialization Near the Nose of Nero (1947) van Salvador Dalí. Rondneuzen De neus spreekt ook in overdrachtelijke zin tot de verbeelding, getuige de spreekwoorden en gezegdes die in de volksmond leven. Een bekende is de aanmaning de neus niet in andermans zaken te steken. Dat doen bewakingscamera’s wel en uit protest tegen de alom uitdijende surveillance plakte Rick Buckley tientallen neuzen onder camera’s in de Londense publiek ruimte. Daar zijn er niet zoveel meer van overgebleven: de zeven neuzen van Soho.  Hier zie je er eentje. [caption id="attachment_341676" align="aligncenter" width="394"] One of the seven noses of SOHO[/caption] Gogol's neus Een van de meest beroemde neuzen is die van Nikolaj Gogol. Dat wil zeggen: niet zijn neus maar de neus waarover hij schreef (1836). De neus van majoor Kovalyov besloot het gezicht te verlaten en een eigen leven te gaan leiden. Een verhaal over de absurditeit van rangen en standen. Dmitri Sjostakovits maakte er in 1926 een opera van die in zo’n zestien keer werd uitgevoerd. In 2009 ging bij de Metropolitan Opera (New York) een nieuwe versie van die opera in première, geregisseerd en vormgegeven door William Kentridge. Hiern een stuikjen uit deze versie, waar u de neus voorbij ziet huppelen. https://www.youtube.com/watch?v=DcmXFnApUwM In 2016 kwam ook het Royal Opera House (Londen) met een nieuwe neus. Onder regie van Barrie Kosky (van wie de opera Turandot in december in Amsterdam is te zien). Met een vermakelijk deeltje uit die opera, sluiten we vandaag af. https://www.youtube.com/watch?v=YotMwwixPsw&t=1s Prettige zondag verder.

Door: Foto: bpmm (cc)
Foto: Tim Ellis (cc)

Kunst op Zondag | Statue dressing

‘Window dressing’, vrij vertaald ‘de etalage pimpen’, is alom bekend als term voor dingen beter doen lijken dan ze werkelijk zijn. Het bekende dikke woordenboek zegt: “maatregelen om iets mooier voor te stellen dan het is”.

Minder bekend is ‘statue dressing’: een standbeeld opleuken. Dat kan hét antwoord worden op de vraag of standbeelden die een lelijke geschiedenis vertegenwoordigen uit het straatbeeld verwijderd moeten worden of niet.

Waar ‘window dressing’ allerlei lelijkheid wil verdoezelen, kan ‘statue dressing’ juist een nare geschiedenis zichtbaar maken. Hew Locke is daar op zijn manier al jaren mee bezig.

Al ruim twintig jaar speelt hij met ideeën om vooral standbeelden die refereren aan de Victoriaanse periode ‘aan te kleden’. Hij beseft goed dat hij daar lang niet altijd toestemming voor zou krijgen en voelt er weinig voor dan maar in het holst van de nacht en op zijn hoede voor de politie aan het werk te gaan. Dus maakte hij in 2007 foto’s van allerlei standbeelden en werd het ‘photo-of-statue-dressing’.

Op onderstaande foto’s, uit de serie ‘Restoration’ (2006), links slavenhandelaar Edward Colston. Rechts Edmund Burke, een politicus die  propageerde dat zonder religieuze instellingen de morele stabiliteit van de staat in gevaar zou komen. Locke boorde gaten in de foto’s en bevestigde er gouden medaillons en juwelen aan. Symbool voor de rijkdom die de Britten aan hun koloniaal verleden hebben te danken. En symbool voor hoe die rijkdom de schaduwkanten van die periode aan het oog onttrekken.
Flickr CC BY-NC-ND 2.0Glasgow School of Art Hew Locke A Conspiracy of Detail, The Mackintosh Museum, Glasgow School of Art

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Erik Drost (cc)

Kunst op Zondag | De denker

Er zijn veel denkers in de wereld. Die van Auguste Rodin is eigenlijk een dichter. Het verhaal gaat dat Rodins denker Dante Alighieri moest voorstellen. Het beeld heette dan ook aanvankelijk ‘De Dichter’.

Een enkel detail, de rechterhand onder de kin, de linkerarm voorlangs naar beneden en dan houdt elke gelijkenis met Rodins denker op bij dit standbeeld van Dante:

Ugo Zannoni (1836 – 1919) – standbeeld Dante Alighieri,  1865.
Flickr CC BY-NC-ND 2.0 nadi0 DSC 1665 Verona, Statue of Dante Alighieri

Bronsgieters zagen meer gelijkenis met het grafmonument dat Michelangelo maakte van Lorenzo de Medici. Dat beeld werd ‘Il Pensieroso’ (de denker) genoemd.

Michelangelo (1475 – 1564) – beeld boven graftombe van Lorenzo II de Medici, 1524 – 1531.
Rufus46, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons Grabmal von Lorenzo II. de Medici (Michelangelo) Cappelle Medicee Florenz

Al lang voor Rodin was de hand onder de kin, of tegen de zijkant van het hoofd, het stereotype voor denken. Of eigenlijk meer: gepeins. Hier zien we bijvoorbeeld de apostel Johannes denken: “Mijn god, wat een toestand…”
Flickr CC BY 2.0 Dimitris Kamaras Sorrow over dead Christ (Compianto sul Cristo morto), Santa Maria della Vita, Bologna Niccolò dell’Arca, 1463

De peinzende apostel is onderdeel van een terra cotta beeldengroep van treurende mensen rond de aan het kruis gestorven Jezus. Het tafereel staat in de Santa Maria della Vita kerk in Bologna (Italië). Let eens op de zeer expressieve Maria Magdalena, helemaal rechts.

Niccolò dell’Arca (1435 – 1494) – De bewening van Christus, 1450.
Flickr CC BY-NC 2.0 Eric Parker Lamentation over the Dead Christ by Niccolò dell’Arca – Bologna

Foto: Mike Licht (cc)

Kunst op Zondag | Tot op het bot

Fileer de mens tot op het bot en wat blijkt? Iedereen is gelijk!

In het diepst van ons wezen zijn we knekels. Doodsaai, dus verzinnen we er van alles omheen. Zelfs ons verzincentrum is bot. We nemen een kijkje in knekel- en curiosakabinetten en bij hedendaagse osteologische kunstenaars.

In de late Middeleeuwen was de dodendans een poosje een trendy thema in de kunst. Vermoedelijk was de pandemische pest aanleiding. De pest trof iedereen, oud, jong, arm, rijk. Men werd zich scherp bewust van de vanitasgedachte. Kom daar vandaag nog maar eens om.

Michael Wolgemut (1434-1519), Danse Macabre, 1463.
Flickr CC BY 2.0 Iburiedpaul C008 3897 The Dance of Death (1493) by the German painter Michael Wolgemut

De in Brussel geboren arts en anatoom Andries van Wesel (in Latijn Andrea Vesalius) wordt gezien als een van de eerste wetenschappers die de menselijke anatomie in kaart bracht. In deel 1 van zijn ‘De humani corporis fabrica libri septem’ (Zeven boeken over de bouw van het menselijk lichaam) behandelde hij het skelet. Vesalius maakte zelf een aantal gravures van skeletten in diverse poses.

Andreas Vesalius (1514 – 1564), Biddend skelet, 1723.
Flickr CC BY-SA 2.0 University of Liverpool Faculty of Health and Life Sciences Skeleton from French anatomical engraving

En wie was de maker van de eerste röntgenfoto van een roker?

Vincent van Gogh (1853 – 1890).
Flickr CC BY-SA 2.0 Niels Kop van een skelet met brandende sigaret, Vincent van Gogh (1886)

Kun je zelfkennis opdoen door een skelet te bestuderen?

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Floyd Stewart (cc)

Kunst op Zondag | Draaimolen

De zon komt op, de zon gaat onder. Je reinste nepinformatie. Niet het jojoën van de zon bepaalt onze dagindeling, maar het draaien van de aarde. En omdat die een bol is, wordt de zogenaamde opkomst en ondergang van de zon niet overal ter wereld op hetzelfde tijdstip beleefd.

Het is een geschiedenis die zich herhaalt. We denken dat we voortgaan, anderen menen dat we stilstaan, er zijn zelfs mensen die denken dat we achteruitgaan, maar we draaien natuurlijk in een cirkeltje rond.

Tot zover het idee van het leven als mallemolen. Daar schreven we acht jaar geleden al over, maar het kan geen kwaad om er, kringloopindachtig, weer op terug te komen.

Er was twee jaar geleden nog een stroomloze draaimolen in Nederland te zien. Ik vermoed dat zoiets niet meer kan.

Bij ‘draaimolen’ denken we meteen aan het plezier op kermissen en zomerfestivals. Even er lekker uit en lol maken om weer opgeladen naar het werk te gaan. Een rare scheiding, goed voor de economie van burn out-coaches. Joana Vasconcelos zette directiestoelen eens op een andere manier bij elkaar en jawel, dat werd een vrolijk stukje teambuilding. Zonder de anderen valt er immers geen lol te maken.

Foto: Victoria Pickering (cc)

Kunst op Zondag | Lopen

Het kan raar lopen….

Studio Giftig (Niels van Swaemen en Kaspar van Leek) – Silly Walks Tunnel, Eindhoven, 2016
Door John Clees onthuld (filmpje, niet geschikt voor claustrofoben)
Flickr Emile Krijgsman Just like him CC BY-NC 2.0 Lopen

George SegalWalk, Don’t Walk, 1976
Te  lopen….
Flickr Jack Szwergold A cool George Segal sculpture—Walk, Don’t Walk 1976 CC BY-NC 2.0 afbeelding 2

of niet te lopen….
Flickr Jack Szwergold A cool George Segal sculpture—Walk, Don’t Walk 1976 CC BY-NC 2.0 lopen

David Govedare – The joy of running together, 1984
Ode aan de grote diversiteit aan deelnemers van de jaarlijkse Spokane Bloomsday Run. Veertig sculpturen.
Flickr verifex Brendan and The Joy of Running Together CC BY-NC 2.0

Nancy SchönDe schildpad en de haas, 1995
Als eerbetoon aan alle hardlopers uit heel de wereld die meeliepen in de Boston Marathon.
Flickr Wally Gobetz Boston - Copley Square The Tortoise and the Hare CC BY-NC-ND 2.0

Costas VarotsosDromeas (‘Hardloper’), 1994
In 1988 stond deze ‘loper van glas’ op het Omoniaplein in Athene, maar omwonenden vreesden splinters omdat de ondergrondse metro het beeld misschien door elkaar kon schudden. Nou, dan zetten we hem maar op het Megalis tou Genous Sholiplein. Aldus geschiedde in 1994.
Flickr CaptSpaulding Glass Running Man CC BY-NC-ND 2.0 lopen

Jaroslav RónaFranz Kafka memorial, 2003
In het korte verhaal ‘Beschrijving van een strijd’ laat Kafka op een absurde, surrealistische manier zien hoe individuele verlangens kunnen schuren met sociale consensus. In het tweede deel van het verhaal zit de verteller, alsof hij een paard berijdt, op de rug van een eerder ontmoette gast en wandelt door de stad.  De wandeling wordt een innerlijke reis. Beeldhouwer Róna nam dat beeld als ode aan Kafka.
Flickr mirsasha Franz Kafka (by Jaroslav Róna) CC BY-NC-ND 2.0

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Wally Gobetz (cc)

Kunst op Zondag | Honger

De honger naar het normale leven is groot. Huidhonger. Terrashonger. Winkelhonger. Museumhonger. Festivalhonger.

De coronapandemie heeft een bonte stoet nieuwe hongerkunstenaars opgeleverd.  Niet dat ze voor geld hun honger publiekelijk manifesteren, nee, media-aandacht is genoeg want daar slaat het kabinet tenminste op aan.

De hongerkunstenaar van Franz Kafka, leed honger  ‘om den brode’. Zelf beweerde de hongerkunstenaar dat hij niet at omdat hij geen voedsel naar zijn smaak kon vinden (“Weil ich nicht die Speise finden konnte, die mir schmeckt”). Een leed dat hij tot vermaak opdiende als variété- en circusartiest.

In een podcastaflevering van de Zandman (VRT -Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie) leest actrice Hilde Van Mieghem Kafka’s korte verhaal uit 1992 voor.

Hongerkunstenaars zijn waarachtig geen engelen. Ook als hun naam anders pretendeert. Denk bijvoorbeeld aan Engeltje van der Vlies (geboren in Schiedam, gestorven in Pijnacker), die in 1820 een BN’er werd omdat ze niets at en toch bleef leven. Haar bedrog kon pas na haar dood wetenschappelijk worden vastgesteld.

Terug naar Kafka en het vermaak in tijden van leed. Wie weet heeft Kafka’s verhaal anderen geïnspireerd tot creatief ondernemerschap. In Berlijn na de Eerste Wereldoorlog heerste er honger naar vermaak, om even te ontsnappen aan de sfeer van werkloosheid en armoede.

Foto: Jeremy Brooks (cc)

Kunst op Zondag | Water naar de zee

Hoe nietig een mens wel is, valt af te meten aan de hoeveelheid water die een mens naar zee kan dragen.

Het zou in een flesje kunnen.

U zag Wim T. Schippers op 6 december 1963 een flesje Green Spot limonade leeggieten in de Noordzee bij Petten. Een ‘waarachtig oninteressant feit’, speciaal voor de pers ‘herhaalde daad die eerder plaatsvond op 29 oktober 1961’.

Dat kon toen nog: een Amerikaans product in zee flikkeren.

De Amerikanen hielpen niet alleen ons land te bevrijden van de Duitse bezetters, maar overspoelden ons land ook met een tsunami aan Amerikaanse waar.
Inmiddels weten we dat je niet zomaar alles in zee kan storten zonder onze habitat in gevaar te brengen. Kunnen we dan nog wel water naar de zee dragen? Jawel….

Geïnspireerd door het werk van Richard Long (‘art made by walking in landscapes’) schonk kunstenaar Bruno van den Elshout zich in het Kröller-Müller Museum een glas water in, liep nog even langs de aldaar tentoongestelde werken van Richard Long (From the River, Wood Line en Stone Line), verliet het museum en liep, met het glas water, in vijf dagen naar het Haagse Zuiderstrand om daar het glas leeg te drinken.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Åsa-Helene Bergwall (cc)

Kunst op Zondag | Handen

Handen zijn zeer dubbelzinnige lichaamsdelen.  Ze beschermen en slaan, ze verwarmen en wuiven koelte toe, ze gebaren kom en ga weg.

Multifunctioneel ook, zo’n hand. Je kunt er mee in het haar zitten, in eigen boezem steken, over het hart strijken, in de schoot leggen.

Jef LambeauxSilvius Brabo, de handwerper van Antwerpen, 1887.
cc Flickr followtheseinstructions photostream hand werpen (throwing hands)

In de Brabofontein in Antwerpen staat de Romeinse legionair Silvius Brabo op het punt de afgehakte hand van de reus Antigoon in de Schelde te werpen. Het gerucht gaat dat de stad haar naam aan het handwerpen heeft te danken.

Er is meer op handen….

Giuseppe PenoneContinuerà a crescere tranne che in quel punto,  1968.
cc Flickr Shannon Badiee photostream It Will Continue to Grow Except that Point, 1968 by Giuseppe Penone

Continuerà a crescere tranne che in quel punto, Italiaans voor ‘het blijft groeien tot aan dat punt’. Penone maakte een afgietsel van zijn arm en bevestigde dat aan een boom die er om heem begon te groeien. Eén worden met de natuur, daar had Penone wel een handje van.

Michael Schwarze – Rhythm of Life, 1988.
cc Flickr Erich Ferdinand photostream touching grabbing holding I

Deze dansende kinderen zijn onderdeel van een driedelige opstelling, voorstellende de kinderjaren, de adolescentie en de dood. De kids staan vlak voor het hoofdpostkantoor in Dortmund.

Foto: Duncan Rawlinson - Duncan.co (cc)

Kunst op Zondag | Troost

Kunst en troost. Een dubbelzinnige relatie. Vanaf de eerste Kunst op Zondag speelt het bij herhaling een rol. En buiten Sargasso ook.

Troost is traditioneel een reactie op verdriet. Kunst wordt soms ook, misschien zelfs vooral, gezien als de troostbrenger in de warboel die de alledaagse waan kan zijn.

Joe RosenthalConsolation, 1996.
cc Flickr Shaun Merritt photostream Consolation by Joe Rosenthal Bronze 1996

Meer troost>>>>>>>>

Jen Wen LuohPain in Blue, 2001.
cc Flickr Jen Wen Luoh photostream Pain in Blue by Jen Wen Luoh (Acrylic) – 2001

Sylvester MubayiComforting My Child, 2001.
cc Flickr William Andrus photostream Comforting My Child Sylvester Mubayi (b. 1942)

Michel HuismanHalfautomatische Troostmachine, 2001 (in 2018 na restauratie weer in werking).
cc Flickr MestreechCity photostream Maastricht - De halfautomatische troostmachine van Maastricht Rebound

Berenkuilen, waar zie je die nog? De Halfautomatische troostmachine staat in de voormalige berenkuil in het stadspark van Maastricht (filmpje). Een hele troost dat er geen beer meer in gevangen wordt gehouden. Die kijkt het nu van een afstandje aan.

Michel Huisman – Beer, onderdeel van installatie Halfautomatische troostmachine.
cc Flickr Metro Centric photostream Michel Huisman - Halfautomatische Troostmachine

Patricia PiccinniThe Comforter, 2010.
cc Flickr eLjeProks photostream Grotesque yet endearing. The Comforter by Patricia Piccinni

Marc SijanEmbrace, 2014.
cc Flickr Dick Vos photostream Naked Art Hyperrealism, Kunsthal Rotterdam - DVSC06644b-zw

Troost hoeft niet zo (hyper)realistisch te zijn. Gewoon mooi mag ook. Zoals van die schitterende zeepbellen blazen.  Nick Assmann pakt dat wat groter aan. Met zeep en licht.

Nicky AssmannSolace, 2011 – 2013.

Lieve lezer, schenk ons wat troost zeg eens: uit welke kunst put u troost?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Volgende