Kunst op Zondag | Draaimolen

De zon komt op, de zon gaat onder. Je reinste nepinformatie. Niet het jojoën van de zon bepaalt onze dagindeling, maar het draaien van de aarde. En omdat die een bol is, wordt de zogenaamde opkomst en ondergang van de zon niet overal ter wereld op hetzelfde tijdstip beleefd.

Het is een geschiedenis die zich herhaalt. We denken dat we voortgaan, anderen menen dat we stilstaan, er zijn zelfs mensen die denken dat we achteruitgaan, maar we draaien natuurlijk in een cirkeltje rond.

Tot zover het idee van het leven als mallemolen. Daar schreven we acht jaar geleden al over, maar het kan geen kwaad om er, kringloopindachtig, weer op terug te komen.

Er was twee jaar geleden nog een stroomloze draaimolen in Nederland te zien. Ik vermoed dat zoiets niet meer kan.

Bij ‘draaimolen’ denken we meteen aan het plezier op kermissen en zomerfestivals. Even er lekker uit en lol maken om weer opgeladen naar het werk te gaan. Een rare scheiding, goed voor de economie van burn out-coaches. Joana Vasconcelos zette directiestoelen eens op een andere manier bij elkaar en jawel, dat werd een vrolijk stukje teambuilding. Zonder de anderen valt er immers geen lol te maken.

Joana Vasconcelos – Meeting Point, 2000.

Wil je een ander echt ontmoeten of even zonder stress iets bespreken, stap dan in de draaimolen van Carsten Höller. Twee aan twee vast geklonken en het ding gaat zo traag dat je een kwartier lang er niet uit kan. Ben je in je eentje ingestapt, ook goed…

Carsten Höller – RB Ride, 2007.

Nuno Pimenta legde een paar winkelwagentjes aan de ketting. Niet op de gebruikelijke manier voor de supermarkt, maar vastgebonden aan een lantaarnpaal. En zie….
“Door het tegengaan van de bewegingsvrijheid die deze karren normaal gesproken kenmerkt (ironisch genoeg in cirkels bewegend) worden we eraan herinnerd dat het consumentisme ons nergens heen brengt… of (op zijn best) terug naar ons uitgangspunt” zegt Nuno Pimenta.

Nuno Pimenta – Merry-go-round, 2013.

Als mijn moeder nog zou leven en mij in die karretjes zag spelen, zou ze zeggen: ‘Ach gek, je moest jezelf eens zien…’
In Amersfoort kan dat. Tot 29 augustus in kunsthal KAde: Mirror | Mirror, een tentoonstelling die reflecteert op spiegels. Centraal staan werken van Jeppe Hein (Denemarken) van wie ook ‘Mobile Mobile’ is te bewonderen. Of bewonder je meer jezelf?

Jeppe Hein – Mobile, mobile, 2010.

Maar nu wat serieuzer. Ter gelegenheid van het tienjarig jubileum kreeg het UWC Maastricht een kadootje van kunstenaar Nadim Karam. Omdat “Maastricht de stad is waar in 1991 de basis voor dialoog tussen landen is vastgelegd, resulterend in het Verdrag van Maastricht“. En omdat “door de jaren heen meer dan 25 studenten afkomstig uit dezelfde regio als Karam met een speciale een studiebeurs een opleiding aan UWC Maastricht kunnen volgen.”

De sculptuur bevat wel een waarschuwing. Kijk naar de Brexit-discussie of naar de EU zelf: de dialoog aangaan is mooi, maar moet niet het doel op zich zijn. Anders gezegd: je kan blijven praten tot je een ons weegt, maar pas op dat ‘democratieën zichzelf niet in dialoog verliezen’.

Nadim Karam – Politics of Dialogue: The Merry Go Round, 2019.

Terzijde (wat RTL Boulevard kan, kunnen wij ook): het UWC (United World College) heeft wereldwijd vestigingen. De vestiging in Wales krijgt de komende twee jaar ‘onze’ prinses Alexia over de vloer. En laten ze daar nou ook werk van Nadim Karam hebben staan.

Twee beelden uit de serie ‘Stretching thoughts’, die in 2015 op de Shanghai Sculpture Biënnale stonden, werden in 2016 geschonken aan het UWC Atlantic Wales. ‘Standing’ werd omgedoopt tot ‘Shepherd’ en de zittende figuur gaat nu door het leven als ‘Thinker’. Volgens Karam “als weerspiegelingen van de toewijding van de Welshe instelling aan fantasierijk denken en wereldburgerschap.”

Tot slot – het bezoeken waard:

Triënnale Brugge 2021, nog tot 24 oktober. Dertien installaties, waaronder de draaimolen ‘Dans Macabre’ van Hans op de Beeck. Te zien op het Sint Maartenplein, bij de Sint Walburgakerk.

Ook bij de zuiderburen: De Carrousel, een mobiel openluchttheater met een draaiend podium, dat tot 26 december 2021 op drie locties in en rond de stad Antwerpen zal staan,  biedt een programma met theater, dans, muziek, woordkunst en comedy. Met de preventiemaatregelen rond Covid in het achterhoofd, kan het publiek alleen of in bubbels van twee plaatsnemen in een loge.

Oh ja, die Covid… Voor het eerst sinds 17 juni weer meer dan duizend positieve tests. We denken dat we voortgaan, anderen menen dat we stilstaan, er zijn zelfs mensen die denken dat we achteruitgaan, maar we draaien natuurlijk in een cirkeltje rond.