Vandaag is het in Latijns-Amerika feest. Het is Dia de la Raza, ofwel Dag van het Ras. Hoewel het woord ‘ras’ in Zuid-Amerika lang niet zo beladen is als bij ons, is de dag toch omstreden. Officieel viert men op het feit dat Columbus in 1492 de Amerika’s ontdekte. Dat dat aanleiding kon zijn voor een feest werd in 1913 door een Spanjaard bedacht in het kader van de warme Ibero-amerikaanse banden en de gedeelde geschiedenis. In 1917 was de toenmalige Argentijnse president Hipolito Yrigoyen een van de eerste leiders die de dag omarmde en er een officiële nationale feestdag van maakte. In de decennia daarna volgden velen anderen. Rasdag was de dag dat twee culturen elkaar ‘ontmoeten’ (ras en cultuur…verbinden sommige politici in Nederland die woorden ook niet stiekem aan elkaar?).
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Welkom in het Concertgebouw dames en heren, u gaat zometeen luisteren naar een optreden van het Rosenberg Trio. Virtuoze gitaristen, al moet gezegd worden dat er ook zigeuners zijn die stelen als de raven”.
“Welkom bij de NRCV op Nederland 1, vanavond herhalen we een oude aflevering van Villa Felderhof met Donald Jones en Gerda Havertong: twee zeer charmante mensen, al moet gezegd worden dat lang niet alle negers zo charmant zijn”.
“In deze aflevering van Memories Tour d’Amour ziet u wederom vrouwen van middelbare leeftijd in een romantische setting ontroerend vertellen over hun vakantieliefdes van weleer, terwijl gezegd moet worden dat de gemiddelde vrouw van middelbare leeftijd eigenlijk totaal niet meer romantisch is, laat staan dat u haar überhaupt nog zou willen associëren met gevoelens van verliefdheid of lust”.
“Khalid Boulahrouz speelde vandaag een geweldige wedstrijd waarbij hij het Nederlands elftal behoedde voor verschillende gevaarlijke Duitse counters. Al moet gezegd worden dat er ook Marokkanen zijn die véél minder hun best doen”.
Als het aan de Haters ligt worden in de toekomst dergelijke racial disclaimers bij feelgood momenten regel.
Ik wist wel dat het kritiek zou opleveren. Zeg iets positiefs over Marokkanen en men is er als de kippen bij om het te ontkennen, downplayen danwel te nuanceren. Tientallen ik-zeik-in-mijn-eigen-broek-want-dat-voelt-zo-lekker-warm feelgood programma’s spoelen via de kabel ongehinderd de huiskamer binnen, maar owee als er een feelgood programma over Marokkanen wordt gemaakt! Zoals Mijn Tante in Marokko.
Ondanks het wat doorlekkende emo-tv format dat u doorgaans van Nederland 1 gewend bent is Tante in Marokko het bekijken waard. Vroeger stonden er in de VPRO gids onder de verschillende programma’s tags avant la lettre die de kijker deden inschatten wat te verwachten. Een zo’n tag was “Daar Krijg Je Een Goed Humeur Van”, Tante in Marokko is zo’n programma. Het duo Maxim Hartman en Lamia Abbassi spreekt langs de Spaanse snelwegen en bij de veerboot met Marokkaanse Nederlanders op weg naar hun vakantie in Marokko. Het resultaat is een serie korte ontwapenende gesprekjes met Marokkaanse medelanders zoals u ze niet vaak op de televee ziet.
Het zal de Haters niet bevallen dat de Nederlandse Marokkanen zo onbevooroordeeld worden benaderd. Haten is immers ook best lekker, het is een levenshouding. Weer een Probleemverhaal over K*tmarokkanen met de voorspelbare horkerige defensieve reacties van deze groep: dat is waar Haters voor leven. En ze werden ruimschoots bediend de afgelopen jaren, alleen bij Tante in Marokko nu even niet.
In Tante in Marokko ziet u Nederlandse Marokkanen ontspannen babbelen. Een vrouw met een hoofddoek kwebbelt bijna net zo lief en onzinnig als uw eigen Hollandse tante en een gezet Marokkaans vaderfiguur praat bijna net zoveel peop als de gemiddelde autochtone TON-stemmer. Om het op z’n Luyendijks samen te vatten: Het Zijn Net Mensen! Onderwijl lopen er vermaledijde straatjochies in Oranje-shirtjes door het beeld en blijkt er in de volgepakte auto’s naast Koranteksten ook Frans Bauer te worden gedraaid, hoezo integratie?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Ik dacht dat het begrip ‘nekschot’ inmiddels was geherdefinieerd?” reaguurde oud-blogger IJsqueen ooit in een lang vervlogen tijd toen iedereen in de Nederlandse blogosfeer elkaar kende en de oude media nog aan het nagenieten waren van de uitvinding van de drukpers. Achteraf kunnen we echter concluderen dat wij ons op dat moment op een breekpunt in de geschiedenis bevonden waarin de virtuele wereld de échte begon te raken. De nekschot-herdefiniërings-opmerking vond namelijk plaats in een periode dat de eerste discussies werden gevoerd over in hoeverre bloggers en reaguurders verantwoordelijkheid dragen voor hun uitingen online? Overigens waren het hoogst vermakelijke discussies waarin GeenStijl-redacteuren nog uitgebreid participeerden. De virtuele vrijblijvendheid ging ten onder aan haar eigen succes. Met zijn vijven opgesloten in een kamer elkaar nekschoten toewensen is prima, maar aan tafel van een nationale talkshow hele bevolkingsgroepen nekschoten toedienen is onwenselijk.
Het was de tijd dat GeenStijl nog een stuk kleiner was dan Sargasso en ze gretig inspeelde op relletjes als Sargasso de discussie omtrent online verantwoordelijkheid aanzwengelde. Inmiddels leven we in andere tijden: Geenstijl is iets groter dan Sargasso en van virtuele vrijblijvendheid is sinds de aanhouding van de (internet-)cartoonist Nekschot geen sprake meer. De overheid houdt tegenwoordig ook bloggers in de gaten en met name op de rechterflank van de blogosfeer begint men hem te knijpen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Ze moeten oprotten naar hun eigen land.. ..Wij mogen daar niet zijn, dus jullie hier ook niet!” (Volkskrant)
Woedende Curaçaoers zijn na afloop van een demonstratie tegen het financieel toezicht door Nederland op de Curaçaose begroting Nederlanders te lijf gegaan in een café in Willemstad. Een 33-jarige blanke man liep hierbij een schedelbreuk op. Afgelopen donderdag ging de Eilandsraad akkoord (11 tegen 10) met het financiële toezicht. De oppositie ziet dat als herkolonisering door Nederland. Op het eiland is met grote afschuw gereageerd op het racistische geweld, tal van luisteraars van populaire radio inbelprogramma’s vroegen zich af waar het met het eiland heen moest?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.