"Welkom in het Concertgebouw dames en heren, u gaat zometeen luisteren naar een optreden van het Rosenberg Trio. Virtuoze gitaristen, al moet gezegd worden dat er ook zigeuners zijn die stelen als de raven". "Welkom bij de NRCV op Nederland 1, vanavond herhalen we een oude aflevering van Villa Felderhof met Donald Jones en Gerda Havertong: twee zeer charmante mensen, al moet gezegd worden dat lang niet alle negers zo charmant zijn". "In deze aflevering van Memories Tour d'Amour ziet u wederom vrouwen van middelbare leeftijd in een romantische setting ontroerend vertellen over hun vakantieliefdes van weleer, terwijl gezegd moet worden dat de gemiddelde vrouw van middelbare leeftijd eigenlijk totaal niet meer romantisch is, laat staan dat u haar überhaupt nog zou willen associëren met gevoelens van verliefdheid of lust". "Khalid Boulahrouz speelde vandaag een geweldige wedstrijd waarbij hij het Nederlands elftal behoedde voor verschillende gevaarlijke Duitse counters. Al moet gezegd worden dat er ook Marokkanen zijn die véél minder hun best doen". Als het aan de Haters ligt worden in de toekomst dergelijke racial disclaimers bij feelgood momenten regel.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Ondanks het wat doorlekkende emo-tv format dat u doorgaans van Nederland 1 gewend bent is Tante in Marokko het bekijken waard. Vroeger stonden er in de VPRO gids onder de verschillende programma’s tags avant la lettre die de kijker deden inschatten wat te verwachten. Een zo’n tag was “Daar Krijg Je Een Goed Humeur Van”, Tante in Marokko is zo’n programma. Het duo Maxim Hartman en Lamia Abbassi spreekt langs de Spaanse snelwegen en bij de veerboot met Marokkaanse Nederlanders op weg naar hun vakantie in Marokko. Het resultaat is een serie korte ontwapenende gesprekjes met Marokkaanse medelanders zoals u ze niet vaak op de televee ziet.
Het zal de Haters niet bevallen dat de Nederlandse Marokkanen zo onbevooroordeeld worden benaderd. Haten is immers ook best lekker, het is een levenshouding. Weer een Probleemverhaal over K*tmarokkanen met de voorspelbare horkerige defensieve reacties van deze groep: dat is waar Haters voor leven. En ze werden ruimschoots bediend de afgelopen jaren, alleen bij Tante in Marokko nu even niet.
In Tante in Marokko ziet u Nederlandse Marokkanen ontspannen babbelen. Een vrouw met een hoofddoek kwebbelt bijna net zo lief en onzinnig als uw eigen Hollandse tante en een gezet Marokkaans vaderfiguur praat bijna net zoveel peop als de gemiddelde autochtone TON-stemmer. Om het op z’n Luyendijks samen te vatten: Het Zijn Net Mensen! Onderwijl lopen er vermaledijde straatjochies in Oranje-shirtjes door het beeld en blijkt er in de volgepakte auto’s naast Koranteksten ook Frans Bauer te worden gedraaid, hoezo integratie?
“Ik dacht dat het begrip ‘nekschot’ inmiddels was geherdefinieerd?” reaguurde oud-blogger IJsqueen ooit in een lang vervlogen tijd toen iedereen in de Nederlandse blogosfeer elkaar kende en de oude media nog aan het nagenieten waren van de uitvinding van de drukpers. Achteraf kunnen we echter concluderen dat wij ons op dat moment op een breekpunt in de geschiedenis bevonden waarin de virtuele wereld de échte begon te raken. De nekschot-herdefiniërings-opmerking vond namelijk plaats in een periode dat de eerste discussies werden gevoerd over in hoeverre bloggers en reaguurders verantwoordelijkheid dragen voor hun uitingen online? Overigens waren het hoogst vermakelijke discussies waarin GeenStijl-redacteuren nog uitgebreid participeerden. De virtuele vrijblijvendheid ging ten onder aan haar eigen succes. Met zijn vijven opgesloten in een kamer elkaar nekschoten toewensen is prima, maar aan tafel van een nationale talkshow hele bevolkingsgroepen nekschoten toedienen is onwenselijk.
Het was de tijd dat GeenStijl nog een stuk kleiner was dan Sargasso en ze gretig inspeelde op relletjes als Sargasso de discussie omtrent online verantwoordelijkheid aanzwengelde. Inmiddels leven we in andere tijden: Geenstijl is iets groter dan Sargasso en van virtuele vrijblijvendheid is sinds de aanhouding van de (internet-)cartoonist Nekschot geen sprake meer. De overheid houdt tegenwoordig ook bloggers in de gaten en met name op de rechterflank van de blogosfeer begint men hem te knijpen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Ze moeten oprotten naar hun eigen land.. ..Wij mogen daar niet zijn, dus jullie hier ook niet!” (Volkskrant)
Woedende Curaçaoers zijn na afloop van een demonstratie tegen het financieel toezicht door Nederland op de Curaçaose begroting Nederlanders te lijf gegaan in een café in Willemstad. Een 33-jarige blanke man liep hierbij een schedelbreuk op. Afgelopen donderdag ging de Eilandsraad akkoord (11 tegen 10) met het financiële toezicht. De oppositie ziet dat als herkolonisering door Nederland. Op het eiland is met grote afschuw gereageerd op het racistische geweld, tal van luisteraars van populaire radio inbelprogramma’s vroegen zich af waar het met het eiland heen moest?
Bezoeker ‘De Geus’ schreef: “Marokkanen vertonen vaak een duidelijke overeenkomst met kankercellen. Ze passen zich niet aan en parasiteren de gastheer.”
Gregorius Nekschot reageerde daarop bijvoorbeeld: “Geachte heer De Geus, bedankt voor uw observaties. U heeft duidelijk veel kennis van zaken.” (NRC)
De burgercartoonist Gregorius Nekschot zou niet alleen vanwege zijn discriminerende tekeningen zijn gearresteerd maar óók vanwege het feit dat hij op zijn site instemmend zou hebben gereageerd op racistische reacties. In de aangifte wordt ondermeer bovenstaand citaat genoemd. Helaas is inmiddels een deel van www.gregoriusnekschot.nl offline, maar gelukkig hebben we de Google Cache nog! En wat blijkt: het gaat hier om een pagina waar G. Nekschot zijn ingezonden mededelingen publiceerde. Nadere bestudering wijst uit dat G. Nekschot in dit geval het zoveelste slachtoffer is geworden van het nog steeds ontbreken van een ironieteken op de internets.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.