Prinsjesdag en de mythe van de schaarse middelen

‘De crisis van de Amerikaanse auto-industrie kent drie schuldigen: fabrikanten die voor de easy buck gaan met producten die niet toekomstbestendig zijn, de politiek die de trucks en SUV’s niet durfde aan te pakken, en een consument die met zijn hormonen denkt, in plaats van met zijn verstand’.
Nee, hier geen superdeskundige aan het woord, maar gewoon een bovenmodale columnist met een goed journalistiek geheugen. Het feit dat de drie grote fabrikanten van VS-benzineslurpers (Ford, General Motors en Chrysler) 17 miljard dollar aan steun in de schoot krijgen geworpen (en van Obama nog eens eenzelfde bedrag eisen als hij aan het bewind komt) heeft nogal wat commotie veroorzaakt. Ook internationaal wordt deze stap fel bekritiseerd. Immers, deze fabrikanten zijn tegen beter weten in gewoon bakken blijven bouwen met een kolk in de tank. Lieten zich vervolgens deklasseren door Japanse en Europese merken, die wél doorhadden dat zuinig de trend zou worden.
En dan te bedenken dat dit niet de eerste keer is. Ook na de oliecrisis van 1973 (even nostalgisch terugdenken aan de autoloze zondag van Den Uyl) lieten de Amerikanen het bij een mislukt experiment van ‘compact cars’, om alras weer terug te keren naar de Hummer-tanks en superspacy SUV’s. Misschien zijn Amerikaanse mannen generiek toch kleiner geschapen en dient de grootte van hun mobiel ter compensatie van een en ander. Anders is niet goed te verklaren waarom de zaken zijn gegaan zoals ze zijn gegaan.