Shockeren helpt. Terwijl een groeiend aantal Nederlanders ook na zijn/haar dood niets overheeft voor de medemens komt BNN met de Grote Donor Show. Iedereen in shock, volop media-aandacht en het publieke debat is weer geopend [extragratis advies van uw blogger: verplichte donorregistratie, eventuele bezwaren in tienvoud indienen]. Shockeren helpt. Amnesty International vroeg met schokkende video-advertenties op de best bezochte Turkse websites, waaronder CNN Turkey, aandacht om mishandeling en marteling. Ongevraagd werd de lezer geconfronteerd met beelden van fysiek geweld. Vervolgens kreeg de lezer een keuze: doorkijken of stoppen. Deze shockvertising genereerde een enorme traffic naar de website Amnesty en een indrukwekkende stijging van het aantal lidmaatschappen. De shockvertising van Amnesty is hier te zien op het kwaliteitsblog Houtlust dat al twee jaar lang zeer bekijkenswaardige advertenties en publiekscampagnes uit de non-profit sector verzamelt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De parlementaire journalistiek is een doorn in het oog van veel Nederlandse Kamerleden, zo blijkt uit een enquête onder politici door de Amsterdam School of Communications Research (ASCoR) van de Universiteit van Amsterdam. Een paar bevindingen uit het onderzoek:
* 2/3 van de Kamerleden vindt dat de media te veel macht hebben.
* 1/2 van hen denkt dat de media bepalen welke thema’s in Den Haag belangrijk zijn.
* 1/3 van hen denkt dat parlementaire journalisten zelf macht willen uitoefenen.
* 3/4 van hen is van mening dat incidenten de politieke verslaggeving domineren.
Hoe journalisten erover denken? Klik hier, want ook zijn werden ondervraagd. Intussen rijst de vraag: als de media de thema’s bepalen, wat doen die politici in Den Haag dan eigenlijk? Vergaderen over het aantal koffiepauzes? Neuspeuterbezoeken afleggen? Heel die honderd-dagen-toernee is gewoon weggegooid belastinggeld. Leuk voor de media, maar aan thema’s levert het niets op. Die worden immers door de media bepaald. Dus niks goede ideetjes uit de samenleving omzetten in beleid. Srebrenica, Pim Fortuyn, Van Gogh, Hirsi Ali, Mabel Wisse Smit, Kutmarokkaantjes, Lingo, Schiphol, Gloeilampen!
Enige weken geleden schreef ik hier over het verschijnsel dat Tweede Kamerleden maar liefst 73% van hun kamervragen baseren op berichten uit de media.
Nu ga ik er natuurlijk vanuit dat ieder zichzelf respecterend kamerlid Sargasso leest. En na het lezen van mijn stukje zullen die kamerleden zich dan ook massaal voorgenomen hebben hun leven te beteren. Mijn burgerplicht gedaan hebbende, kon ik me weer op andere zaken richten.
Maar om de een of andere reden had ik toch niet zoveel vertrouwen in de goede wil van de kamerleden. Daarom besloot ik vandaag nog maar een keertje te kijken. Ik heb de 250 kamervragen die gesteld zijn tussen mijn vorige stukje en gisteren eens nageplozen.
De teleurstelling was groot. De kamerleden hadden niet naar me geluisterd. Er is helemaal niets veranderd! Nog steeds wordt 73% van de kamervragen gesteld naar aanleiding van berichten in de media. Onder zie je de getallen per partij.
Maar dit onderzoek levert wel een interessant gegeven op. Die 73% kan geen toevalligheid zijn. Niet alleen kwam dat uit het vorige onderzoek, maar ook gedurende het turven dit keer bleek al na een vraag of 40 dat het gemiddelde richting de driekwart gaat.
Daarom claim ik bij deze de eerste politiek-wiskundige constante:
De Constante van Steeph: Het werk van Nederlandse Tweede Kamerleden wordt altijd voor driekwart bepaald door de media.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Vanaf vandaag kunnen treinreizigers kiezen uit vier gratis dagbladen. Ongevraagd heeft DAG zich gevoegd in het rijtje Spits!, Metro en DePers en zullen er dagelijks 400.000 extra krantjes worden gedrukt voor de forensende kantoormens. Waarom toch al die moeite, energie en kostbare grondstoffen aanwenden voor kantoormensen die toch al de hele dag op het werk Nu.nl en GeenStijl zitten te F5-en? Gewoon omdat het kan! Dankzij de adverteerders worden er weer wat extra bomen tot pulp vermalen en treinstellen volgepompt met rondslingerend papier. Maar is deze ontwikkeling überhaupt wel wenselijk?
De krantjes zijn stuk voor stuk kleurloze aftreksels van de ANP nieuwsfeed met een gebrek aan duiding of anderzins een wel erg amateuristische duiding. Duiding die bij Metro en Spits! vaak doorslaat in populistische prietpraat. En nu is er dan een vierde bijgekomen, een heus “crossmediaal nieuwsplatform” met een website waarop mensen kunnen reageren. Als dit toch allemaal mogelijk is dan wordt het internet nog eens groot…
Ikzelf lees deze krantjes (vanwege bovenstaande bezwaren) zelden, liever neem ik nog wat artikelen door voor m’n werk of staar uit het raam. Alles beter dan in mijn hoofd gekotst worden door de Spits! of Metro.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.