Daar gaan we dan…
De kogel is door de kerk. Er heeft een zuignap aan te pas moeten komen, maar een nieuwe regering is geboren. En wat voor een. Eentje die steunt op een minderheidscoalitie gedoogd door een partij die net genoeg zetels heeft om het hele gebeuren aan de helft plus één te helpen, met twee dissidenten in de coalitiefractie die zo nu en dan zoet gehouden zullen moeten worden, en een minderheid in het controlerende orgaan waarvan het nog niet gezegd is dat die zich ook zal wijzigen in een meerderheid bij de eerstkomende verkiezingen in het voorjaar – als er de afgelopen jaren één constante factor was in de Nederlandse politiek, dan was het immers wel de wispelturigheid der kiezer.
Het is niet ons feestje dat kabinet, en ze zullen niet spreken namens ons. Wat eraan zit te komen aan maatregelen is een incoherent zootje dat links papt en rechts nat houdt – sociaal-economisch had het misschien wel veel rechtser gekund, dus dat is dan een meevaller, sociaal-cultureel had het zeker veel progressiever gemoeten, dus dat is tamelijk tragisch. Maar goed. Het spel en de knikkers. Er is sprake geweest van walgelijkheden in het baringsproces, en het kind is een gedrocht, maar het is allemaal keurig volgens de regels. Het zal dus moeten worden geaccepteerd. Knarsetandend. Onder protest. Met verbaal gesputter. We maken dan misschien plaats, maar we geven ons niet over.
