Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Closing Time | The Wind Cries Mary
, door
Vandaag, 27 november 2022, zou Johnny Allen Hendrix 80 jaar zijn geworden – als hij niet was overleden op 18 september 1970.
En als je bedenkt dat Hendrix een generatiegenoot was van, bijvoorbeeld, Bob Dylan en Mick Jagger, dan vraag je je toch af welke platen hij nog had kunnen maken, en hoe zijn carrière zou zijn verlopen.
Wat een geluid was dat ook: die gitaar, die drums, die bas en die zang. Zouden die 10 (11?) jongeren op de grond, daar in die studio in Stockholm, hebben beseft waar ze naar aan het kijken waren?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Closing Time | While You Were Sleeping
, door
Elvis Perkins is een singersongwriter die in februari 2007 zijn debuutalbum uitbracht. Het openingsnummer van die plaat is While You Were Sleeping.
Daarna ging de carriere van Elvis Perkins door. Hij schreef nog meer liedjes, liet zijn baard staan, bracht een nieuwe elpee uit, liet zijn haar groeien, ging op tournee naar Euopa, knipte zijn haar weer kort, schoor zijn baard weer af, maar een mooier liedje dan While You Were Sleeping, heeft hij nooit meer gemaakt.
Closing Time | Fat Man Blues
, door
Voor een blues is nodig: een staande bas, een drummer en een gitarist. En het wordt een goeie blues als je een goeie bassist hebt. En een goeie drummer. En een goeie gitarist. Tekst? Nee, laat die woorden maar even weg. Denk zelf maar aan iets. Of aan niets. Mag ook.
Closing Time | Geef Mij Wat Vloerbedekking Onder Deze Vette Zwevende Sofa
, door
Ahoy, Rotterdam, 27 november, 1971. Wat een gekke teksten maakte men toen, Frank Zappa dan. Maar ook wel poëtisch. Ik kan die vloerbedekking onder die sofa wel waarderen. Ook al heb ik geen idee waar het over gaat. En wat kende hij zijn talen, ik hoor ook nog Duits. En de muziek? Een mengeling van gospel, jazz, vaudeville, spoken word en pop. Plus vreemde maatsoorten en ritmes naast wat weirdness, virtuositeit, experiment en gekkigheid.
Closing Time | Lament
, door
My Uncle Jimmy lives next door to a church of Christ. And the preacher would come over sometimes and he’d always hide his beer and his cigarettes, so I wrote a song about it
The Gourds is een leuke band, maar je moet ze wel live zien/horen. Als je ze op een studio cd hoort, dan verliest het geluid veel van z’n aantrekkelijkheid. En de band weet dat kennelijk, want van de cd gogitchyershinebox zijn de eerste drie songs opgenomen in de studio en bij de songs die daarna volgen staat: Live at the Melkweg. Je vraagt je af of een niet-Nederlandse fan weet wat er bedoeld wordt met Melkweg.
Closing Time | Phoenix (live)
, door
Ik zat aan de keukentafel en uit de speakertjes van mijn laptop klonk de nieuwe plaat van Big Red Machine, om precies te zijn, het nummer Phoenix. ‘Mooi he’, zei ik tegen M. M. luisterde even, haalde haar schouders op en zei ‘ik vind het maar een saai nummer.’
Big Red Machine heeft dus een tweede plaat uit waar de meningen kennelijk over verschillen.
Closing Time | The Way Young Lovers Do
, door
Een staande bas, een cello, violen, een saxofoon, een trompet, een vleugel, een percussionist, een losjes drummende drummer en een scattende zanger die zich als André Hazes gekleed heeft– daar word ik nou helemaal astraal en week van.
Nou had ik begrepen dat Van Morrison niet altijd het zonnetje in huis is, maar wat een song die blaakt van optimisme, blijheid en lichtheid heeft hij dan gemaakt met The Way That Young Lovers Do. En wat wordt die prachtig uitgevoerd veertig jaar nadat het nummer op de plaat werd gezet. Daar wordt een monumentje neergezet. Daar zou een zich achter de laptop bevindend sargasso-schrijvertje haast een traan van in zijn ogen krijgen. Haast dan hè, niet echt natuurlijk,
Closing Time | The Four Mills Brothers
, door
Ik maakte kennis met de muziek van het fenomeen Van Dyke Parks in 1984, in de ochtend na een groot feest. Ik was blijven overnachten en hielp dus mee met opruimen: de flesjes in de kratten, stofzuigen, dweilen en afwassen. En iemand had bedacht dat het een goed idee was om die activiteiten muzikaal te begeleiden met de elpee Jump van Van Dyke Parks, die toen net uit was. Ik vond er toen niet veel aan, iets teveel opgeklopte vrolijkheid voor mijn kater. En het klonk wat ouderwets ook, vond ik.
Closing Time | Odetta In Paris
, door
Toen ik de eerste keer dit filmpje zag, Odetta in Paris, dacht ik, waar zijn de microfoons, waar is de snoerenspaghetti op het podium? Waar zijn de pedalen, de kastjes, de boxen, de knopjes? Is het wel live? En wat een vreemd zaaltje, zo met al die losse houten stoelen. En wat een net publiek, jong oud, maar allemaal netjes met bloesje, stropdas, colbertjasje, haar netjes geknipt, en heerlijk, een paar dames met de tas op schoot. En niemand die joelt, roept of op zijn vingers fluit tussen de nummers door. En tijdens de nummers houden ze ook heel netjes hun bakkes. Moet je tegenwoordig ‘ns horen tijdens een concert. Enfin. Toen ik het filmpje nog een keer bekeek zag ik toch een microfoon op een standaard een eindje voor de bas staan. Idem bij de gitaar. Maar waar zingt Odetta in?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.