Laat mensen rustig dood zijn

Gisteren overleed Ramses Shaffy. Dat was een prachtige vent met prachtige muziek. De mediahype die vervolgens losbarstte was echter tenenkrommend. Net als bij zeg Martin Bril werd de man op TV en radio bijkans heilig verklaard. Van Boulevard tot Pauw en Witteman, sterker nog, tot aan élk actualiteitenprogramma toe werd de dood van Ramses Shaffy beweend. Goede kans dat dat nog even aanhoudt, tot de volgende dode BN-er althans. Mensen mogen niet meer gewoon rustig doodgaan. Bij Ramses Shaffy is het best begrijpelijk. Een aimabele drinker, held voor de babyboomers die hoofdredacteur zijn van de diverse actualiteitenprogramma's in Nederland. Hij schreef enkele grote Nederlandse klassiekers als 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' en 'Het is stil in Amsterdam', wat daadwerkelijk prachtige nummers zijn. Maar geen man met een uitgebreid oeuvre. Althans, dat had hij wel, maar het is moeilijk mensen te vinden die meer dan vijf nummers van hem kennen. Daarnaast was een flink deel van zijn bekendheid ook nog te danken aan running mate Liesbeth List, die ook de afgelopen jaren toen Shaffy al helemaal niets nieuws op de planken bracht, nog overal mocht komen opdraven om te vertellen over Shaffy (en heel soms over zichzelf).

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunst in de virtuele wereld

Geencommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Onderstaand stuk is van Jaap Olsthoorn en verscheen eerder op de cultuursite CultuurBewust.

Still uit Flower

Al sinds tijden word ik geplaagd door de vraag: waarom vallen games niet onder kunst? In de muziek, film en literatuur is het bijna onmogelijk om een grens te trekken tussen vermaak en kunst. Ook bij beeldende kunst voelt het voor mij alsof elk schilderij, als er maar een idee achter zit, ook kunst is. Belangrijk om te weten is dan wat de definitie van kunst is.

Consensus daarover is er niet. Toch zijn er een aantal voorwaarden waaraan kunst vaak voldoet. Zo moet niet iedereen het na kunnen maken, of is het de eerste of enige in zijn soort. Soms vertelt het een verhaal, maakt het emoties in je los of zet het je aan het denken. Er is een medium dat aan al deze voorwaarden tegelijk kan voldoen: games, ofwel computerspelletjes. Toch is de wereld er nog niet klaar voor om games van simpel entertainment tot kunstvorm te verheffen. Waarom is dat eigenlijk?

Het is maar een spelletje
De eerste, meest voor de hand liggende reden is nog wel de naam: games, computerspelletjes. Hoe kan een spelletje nou kunst zijn? De term games komt nog uit de tijd van [i]Pong[/i], [i]Tetris[/i], [i]Centipede[/i] en [i]Digger[/i], toen het enige doel ‘een zo hoog mogelijke score behalen’ was. Er was geen sprake van een verhaal, geen verklaring van motieven en geen introductie van karakters. De enorme werken van vandaag, met vaak tot 40 uur speeltijd en soms uren aan filmmateriaal ([i]Metal Gear Solid 4[/i]) vallen eigenlijk niet meer onder dezelfde noemer. ‘Interactive virtual drama/horror/adventure’ zou meer op zijn plaats zijn, maar ja, dat is ook zo’n mond vol. In de schrijfkunst hebben ze een onderverdeling weten te maken tussen literatuur en lectuur, in de filmwereld tussen de ‘A-film’ en de ‘B-film’, maar in de gamewereld vallen alle uitingen onder dezelfde noemer: games.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Studio 100 is het Kwaad

Samson & Gert in Plopsaland (Foto: Wikimedia Commons/Fun4life)

Kinderprogramma’s lijken onschuldig, maar je weet het niet. Zeker niet als er een moloch is die de hele markt voor kindertelevisie in handen heeft. Studio 100 heeft een bijna absolute macht over kinderen en ouders. Studio 100 is daarmee het absolute kwaad.

Ooit begon voormalig nieuwslezer Gert Verhulst sympathiek met Samson & Gert. Nu is ons Gertje eigenaar van de grootste kindervermaakfabriek van de Benelux, Studio100. Met Piet Piraat, Bumba, Mega Mindy, Kabouter Plop, K3, het huis Anubis en al die andere shows is Studio100 de baas in de huiskamer. En ver daarbuiten. Want elke serie wordt vergezeld van een enorme serie merchandise, van kleurplaten tot aan complete pretparken. Elke ouder weet dat er niet te ontsnappen is aan het gejengel om K3-etuis, Kabouter Plop-poppen en noem het maar op.

Niet alleen de kinderen, ook de volwassenen zitten al gevangen in het web van Gert Verhulst, Danny Verbiest en Hans Bourlon. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld keken er meer dan twee miljoen mensen naar K2 zoekt K3. In Nederland alleen al. Blijkbaar vinden ouders het ook wel prettig, zulk ‘onschuldig’ vermaak. Handig om de kinderen mee te entertainen tussen hun nulde en tiende levensjaar.

Studio 100 heeft door dit alles een verregaande invloed op onze samenleving. Nazi’s, communisten en de moderne natiestaat konden alleen maar dromen van zo’n allesbepalende invloed gehad op de jeugd en haar ouders. Als Kabouter Plop met links gaat schrijven, is binnen tien jaar de hele Benelux linkshandig. En zulke indoctrinatie is levensgevaarlijk. Met een druk op de knop kan Studio 100 al die massa’s in één keer beïnvloeden. In één keer luistert iedereen naar drie heren uit België. Het is niet de vraag of ze er wat boosaardigs mee gaan doen, maar wanneer. We zijn overgeleverd aan Gertje. Als dat niet des duivels is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Andrew Keen over kunst vs. web 2.0

Andrew Keen (Foto: Flickr/illustir)

De afgelopen maanden heb ik me onder andere bezig gehouden met het organiseren van de Incubate Innovation Lecture (IIL). Deze is onderdeel van het jaarlijkse kunstfestival Incubate (tot vorige jaar: ZXZW) in Tilburg.

Het festival is vooral in het nieuws gekomen vanwege bezwaren van dierenrechtenactivisten en rechtse politici tegen de Aktion van de kunstenaar Hermann Nitsch waarbij een dood varken werd gebruikt (dat was een scharrelvarken, terwijl de bio-industriekip werd genegeerd; sommige dieren zijn meer gelijk dan anderen). Maar er waren ook heel veel bands, film, dans en dus ook een Innovation Lecture, dit jaar van Andrew Keen.

Keen werd beroemd danwel berucht dankzij zijn polemisch boek The Cult of the Amateur (Nederlandse vertaling: De @-cultuur). Hierin trok hij flink van leer tegen web 2.0: radicale democratisering leidt waardering van opinie boven kennis (iets waar b.v. ook Joris Luyendijk deze week over klaagt in het NRC Weekblad), narcisme viert hoogtij en in plaats van dat we ons breder informeren, lezen we alleen nog de dingen die ons aanstaan.

Voor de IIL had Keen zich vooral gericht op nieuws, hoewel hij in zijn boek ook de invloed van web 2.0 op internet wel behandelt. Ook was The Cult of Amateur duidelijk geschreven als polemiek – even lekker overal tegenaan schoppen om de discussie aan de gang te krijgen – terwijl Keen altijd volhoudt dat hij in principe positief staat tegenover internet. Wij vroegen hem daarom voor de IIL daarom zich te concentreren op de kunsten en na te denken hoe die om moeten gaan met de problemen en mogelijkheden die internet biedt.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geen medelijden met Roman Polanski

Roman Polanski (Foto: Wikimedia Commons/Film Servis Festival Karlovy Vary)

Enkele dagen geleden werd bekend gemaakt dat de beroemde Pools-Franse regisseur Roman Polanski was opgepakt in Zwitserland. Hij zit daar nu in de cel, in afwachting van uitlevering aan de Verenigde Staten voor een misdrijf dat hij ruim dertig jaar geleden gepleegd zou hebben. In 1977 heeft hij, volgens de verklaringen, een 13-jarig meisje verkracht.

De filmwereld is dan ook in rep en roer. Waarom zou je Polanski, regisseur en schrijver van fantastische films als Rosemary’s Baby, Frantic en The Pianist nu, na zoveel tijd, nog oppakken? Heeft het juridisch systeem in de VS soms iets te bewijzen? De Franse minister van cultuur was zeer kritisch en zei dat Amerika zich in deze zaak van haar slechtste kant liet zien:

“Om te zien dat hij voor de leeuwen wordt geworpen en in de gevangenis wordt gestopt vanwege een zeer oude geschiedenis ? en hij reisde naar een evenement dat hem eerde ? is absoluut verschrikkelijk.”


Zelfs president Sarkozy heeft opgeroepen om tot een snelle oplossing te komen, waardoor de regisseur weer snel met zijn familie herenigd kan worden.

De ophef over Polanski’s arrestatie lijkt niet geheel onterecht. Je zou de zaak wel verjaard kunnen noemen. In Nederland is dat na 20 jaar al het geval. De regisseur heeft zeer traumatische gebeurtenissen in zijn leven meegemaakt – waaronder zijn ervaringen als 10-jarige in het Joodse ghetto van Krakau en de moord op zijn toenmalige (zwangere) vrouw Sharon Tate door Charles Manson en zijn bende – waarvoor hij wellicht ook wat respijt verdiend. Bovendien heeft het, inmiddels 45-jarige, slachtoffer haar verkrachter vergeven en de openbaar aanklager zelfs verzocht de zaak te seponeren. En, vanuit cultureel oogpunt, in zekere zin is het ook wel een zegen dat hij door zijn vlucht uit de VS zulke mooie films heeft kunnen maken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Duiven als kunstcritici

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Twee duiven bespreken het werk van Picasso (Foto: Flickr/Janielle Beh)

Veel kunstliefhebbers of -historici zijn van mening dat je de vraag of een kunstwerk mooi of lelijk is niet zou moeten stellen. Er is wel slechte kunst en goede kunst en die kan zowel mooi als lelijk zijn. Maar wat is dan goede kunst? En wat is slechte kunst? Japanse wetenschappers vroegen het aan duiven.

Nu zijn duiven zich niet bewust van eventuele maatschappij- kritische uitingen noch van enige postmoderne verwijzingen naar voorgaande werken door de kunstenaar. Dus koos onderzoeker Shigeru Watanabe voor kindertekeningen. Hij liet mensen kindertekeningen als ‘goed’ of ‘slecht’ beoordelen. Vervolgens liet hij duiven de verschillende categorieen leren door ze bij ‘goede’ kunstwerkjes te belonen. Vervolgens werden de kunstkenner-duiven geconfronteerd met nieuwe kindertekeningen en wat bleek: De duiven waren inderdaad ook in staat om voor de nieuwe tekeningen ‘goede’ kunst van de ‘slechte’ te onderscheiden.

We kunnen dus met Watanabe concluderen dat er iets is in de tekeningen dat zowel in mensen- als in duivenhersenen dezelfde reactie oproept. Maar wat is dat dan? Het ligt voor de hand om naar de natuur te kijken. Sommige kunstwerken – ook abstracte kunst – lijken meer op de realiteit dan andere in termen van hoeveelheid en dichtheid kleuren, lijnen en vlekken. Plaatjes die meer op de werkelijkheid lijken blijken beter gevonden te worden door mens en dier.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Beeldende standpunten

GC heeft ruimte voor gastloggers. Op de valreep van augustus, de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema, die uw beeldend standpunt over onderhavige kwestie vraagt.

Levend stanbeeld in actie (Foto: Flickr/Mike Willis)

Dit weekend wordt in Arnhem het World Statues gehouden. Twee dagen lang wordt de hele stad volgeplempt met levende standbeelden. U kent ze wel. De van top tot teen geverfde artiesten, ware meesters in de stilstand, slechts van echte standbeelden te onderscheiden door het gebrek aan duivenpoep op het hoofd en het feit dat ze toch ineens een onverwachte manoeuvre uitvoeren.

Ik vind het knap. Zo’n festivalletje geeft een mooie gelegenheid de ware kunstenaars van de mindere goden te onderscheiden en verrast te worden door een enkele sublieme originaliteit. Hoeft geen groot gebaar te zijn. Lang voordat de levende standbeelden gemeengoed waren in winkelcentra en toeristische pleinen, had de VPRO een hele leuke dagafsluiting. Je zag De Denker van Rodin. De seconden tikten weg en plotseling schoot de elleboog van de knie en het beeld raakte even uit evenwicht. Een geweldige vondst, naar mijn mening. Jammer dat het filmpje niet op het internet is te vinden. Misschien weet een van de lezers of het ergens nog te achterhalen is?

Wat ik wel een beetje mis bij de vele levende standbeelden, is dat er nauwelijks een ‘statue with a statement’ bijzit. De meeste echte standbeelden hebben dat meestal wel. Historische figuren en herdenkingsmonumenten zijn minstens het statement van belangrijkheid. We mogen niet vergeten wat een persoon of periode heeft betekend. Zo’n statement hangt ook aan de beelden van heiligen die roerloos de gevels van kathedralen versieren. Gevels die ook beeldjes bevatten, die religieuze mores symboliseren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Les Paul, enabler of rock (1915-2009)

Les Paul (Foto: Flickr/doneastwest)

Sommige fenomenen zijn van zulke mythische proporties dat ze vergezeld lijken te moeten gaan van een even belangrijke tegenhanger. Ze ontroeren ons, beïnvloeden ons en verleiden ons ertoe om fans, supporters, zeloten en leerlingen te zijn, te kiezen voor één van de twee, als om orde te scheppen. Beethoven of Mozart, Feyenoord of Ajax, The Beatles of Rolling Stones. En ook: Stratocaster of Gibson Les Paul.

Vorige week overleed op 94-jarige leeftijd Les Paul, muzikant en uitvinder. Hoewel hij in de jaren ’40 en ’50 van de vorige eeuw bekend werd door zijn muziek, zal hij vooral herinnerd worden om het instrument dat zijn naam droeg en dat een icoon werd in de blues- en rockmuziek, de Gibson Les Paul.

Slechts dertien jaar jong begon Les Paul (geboren Lester William Polsfuss) als gitarist met optredens. Inmiddels als country-artiest bekend geworden, speelde hij in Chicago vanaf midden jaren dertig regelmatig in vershillende radio-uitzendingen. Daar leerde hij Django Reinhardt kennen, onder wiens invloed hij zich meer op jazz ging richten.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg hij een baan als vaste muzikant bij de radiozender NBC. In die rol begeleidde hij grootheden als Nat King Cole en Bing Crosby.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

EO: een omroep zoals het bedoeld is

Arie Boomsma (Foto: Wikimedia Commons/Evert100)

Afgelopen week kwamen de EO en Arie Boomsma weer in opspraak. De EO besloot, na druk uit de achterban, toch niet door te gaan met het programma “Er loopt een man over het water“. Heel Nederland, van Geenstijl tot RTL Boulevard viel over de EO heen. Hoe belachelijk het allemaal is, de EO deed haar plicht als omroep: een weerspiegeling zijn van een deel van de maatschappij.

Volgens de omroepwet zijn alle omroepen nou eenmaal verenigingen, aan leden gebonden organisaties die een enkele maatschappelijk stroming vertegenwoordigen. De EO luisterde naar haar leden en liet het programma niet doorgaan. Leden van de KRO, de TROS, de VARA of elke andere omroep boeit het totaal niet welke programma’s hun omroep maken. De ledenraden zijn enkel wassen neuzen, de maatschappelijk vertegenwoordiging is alleen maar gebaseerd op de vaste abonnementhouders van de omroepbladen. De EO is dus de enige omroep die voldoet aan hoe de wet is bedoeld.

Natuurlijk is het voor de rest van Nederland tenenkrommend om te zien dat een sympathiek bedoeld programma geschrapt wordt door het geklaag van christen-fundamentalisten. De meeste mensen snappen in het geheel niet hoe het kan dat de EO-achterban over geen greintje humor beschikt. Arie Boomsma moet daar dan ook snel wegwezen. Hij bedoelt het én christelijk én aantrekkelijk, maar de EO wil hem blijkbaar niet. En luisteren ze naar de achterban. Dat moet Boomsma dan ook maar doen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Powned miskent reaguurders

Powned presenteerde vorige week haar beleidsplan. Via Geenstijl werd het prachtig vormgegeven, tweehonderd pagina’s tellende document de wereld ingeslingerd. De nieuwe omroep van GS presenteert zich als exponent van de netwerkgeneratie. Van een generatie die alle informatie tegelijkertijd wil, die tv kijkt met de laptop op schoot. Deze generatie is wél politiek bewust, maar op hun manier. Ze willen best meedoen, participeren, zoals Geenstijl reeds heeft bewezen. Mooie woorden, maar het levert naast een mooi beleidsplan en enkele leuke ideeën, geen echt vernieuwende omroep op. Op pagina 32 zegt Powned:

“Ons motto: neem je kijker serieus, je zult zien dat je er wat voor terugkrijgt.”

Maar waar blijven de reaguurders in het verhaal?

In het eerste deel van het beleidsplan is meteen het hoogtepunt te vinden. Een uitstekende beschouwing van de positie van de protestgeneratie versus die van de netwerkgeneratie. Een tekst die volgend jaar meteen in het eindexamen Nederlands of als paragraaf in een HBO reader verwerkt kan worden. Samengevat: de voormalige protestgeneratie heeft en houdt alle machtsposities in Nederland, zeker in de media. Ze houden daarmee anderen tegen en zo ontstaat er vanzelf een eenvormig medialandschap. Powned heeft de oplossing: gedurfde TV en radio maken maken, die zich afzet in plaats van aanschurkt tegen de macht. Een grote nadruk op participatie van de kijker en daarmee échte interactiviteit moeten daar borg voor staan.

Programma-ideeën
In het beleidslan van Powned worden een hoop programma ideeën gespuid. Daar zitten mogelijke pareltjes tussen. Een interactieve show waar een politieke partij uit moet rollen, getiteld Party Time bijvoorbeeld. Of het programma Groeten uit Holland: buitenlandse verslaggevers die verslag uit Nederland doen. Al-Jazeera die de Goudse wijk Oosterwei intrekt. Met recht spannende TV.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende