Ik ben te lui om het even op te zoeken

In de auto richting het midden des lands luisteren wij naar Radio 1, waarop het programma Tros Kamerbreed bezig is. Arie Slob, Jolande Sap en Thijs Berman zijn aanwezig om te praten over de consequenties van het Lente-in-Kunduz-akkoord. Terwijl mijn zoon achterin om zijn speentje jengelt, hoor ik hoe met name Jolande Sap het zinloos zwaar te verduren krijgt dankzij de vragen van de mannelijke helft van de twee interviewers. De interviewer heeft een onwaarschijnlijk zeikstem, de  verzuurde zelfgenoegzaamheid sijpelt uit de luidsprekers en brandt zich een gat in de vloer waardoor er imaginaire walmen ontstaan die de beperkte ruimte in onze gehuurde Volkswagen Polo zodanig vullen dat het, ondanks de wind die door de open staande ramen raast, niet te harden is. Maar wij blijven luisteren, uit solidariteit en piëteit met Sap. Zo zijn wij. In- en ingoede mensen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Dibigate: onze eigen Twitterrevolutie

, door

Twitter is volwassen geworden. Dat mogen we toch wel concluderen nu Nieuwsuur een speciale vrouwenstem heeft ingevlogen om gescreendumpte tweets voor te lezen. De aftrap was (tenminste, voor zover ik weet was dit de aftrap, misschien was het wel eerder, maar was het twitterend Nederland toen niet opgevallen, omdat Twitterend Nederland toen niet massaal voor de buis zat, zoals nu, om te kijken naar) het Gesprek met Tofik Dibi.

De stem las een tweet voor van Jolande Sap. En daarna van Femke Halsema. Sap twitterde dat ze graag de strijd aan wilde gaan. Met uitroepteken. Halsema dat ze wilde kunnen kiezen en zich niet wilde schamen. Ineke van Gent scheen ook nog wat getwitterd te hebben. Dibi zelf twitterde dat hij bezig was te vechten als een leeuw.

De media en de politiek hebben Twitter omhelsd. Nog even en al die persconferenties en persberichten zijn verleden tijd. Weg zijn al die lappen tekst waaruit je één, hooguit twee soundbytes kunt destilleren. Honderdveertig tekens, meer moet je niet nodig hebben om te vertellen wat je te vertellen hebt.

Dat nog niet iedereen van de macht van Twitter op de hoogte is, bewees het bestuur van GroenLinks, dat dacht in de achterkamertjes te kunnen bepalen wie de lijsttrekker van hun partij zou worden. Bleek dat Tofik Dibi had besloten het strijdperk naar Twitter te verhuizen! Waar hij uiteraard op zeer veel steun kon rekenen. Want als ze op de twitters ergens van houden, dan is het van een medetwitteraar die het systeem probeert op te blazen.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunduz en de standvastigheid van Jolande Sap

, door

Je kan tegen die missie in Kunduz zijn, je kan ervoor zijn, of je kan het niet weten. Ik hoor zelf tot de (schijnbaar vrij kleine) groep mensen voor wie die missie niet de grootste urgentie ter wereld heeft, maar die eigenlijk ook weer niet zoveel problemen heeft met de doelstellingen en inrichting van het avontuur. Ik heb weinig bezwaar tegen het opleiden van een paar honderd toekomstige agenten, en als je dat in een oorlogsgebied doet kun je maar beter goed beslagen ten ijs komen. Tegelijk: ik was niet de straat op gegaan als die missie niet door was gegaan. Misschien ben ik gematigd voorstander, misschien ook niet. Ik weet het eigenlijk niet eens. Dat zijn keiharde grijstinten, inderdaad. Ja, dat kan nog in Nederland, in 2011, ook al vinden we van elkaar dat we altijd alles heel stellig moeten weten en daar vervolgens heel hard van alles over moeten roepen. Nuance is immers voor mietjes.

Nu wil het toeval dat ik lid ben van die ene partij waar dit hele Kunduz-verhaal om schijnt te draaien. Die partij waarvan de kamerfractie, na veel vijven en zessen uiteindelijk tóch besloot vóór de missie te stemmen terwijl veel leden en kiezers daar helegaar niet om zaten te springen. Die partij die op het partijcongres na nog meer vijven en zessen instemde met de door de fractie gekozen koers – edoch zulks allerminst unaniem. Kunduz maakt dat GroenLinks onder het vergrootglas ligt, en dat is begrijpelijk en terecht: je steekt je nek uit en recht de rug, en neemt een controversiëel besluit dat voor de buitenwacht goeddeels onverwacht lijkt. Dan komt het gedonder vanzelf. Van alle kanten. Van mensen die gestemd hebben op partijen die tegen de missie zijn (met name de grote broers op links), en van mensen die gestemd hebben op partijen die voor de missie zijn maar op de beslissende tegenstem van GroenLinks hadden gerekend.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De gedoogmissie in Kunduz

, door

Voor de Nederlandse militaire missie in Kunduz creërde premier Rutte een papieren werkelijkheid om Jolande Sap over de streep te trekken. Dat was nodig omdat de PvdA, normaal gesproken een steunpilaar voor Atlantische realpolitik, het liet afweten. GroenLinks nam een fors risico om het Nederlandse imago bij de Amerikanen te redden (daar kun je van alles van vinden, maar het is een feit dat goede relaties met de Amerikanen handig zijn in de internationale politiek).

Zowel Rutte als Sap wist natuurlijk wat er komen zou: een stroom van berichten dat het daar in Kunduz minder pluis is dan gehoopt en dat de opgeleide politieagenten toch tegen de taliban gaan vechten. Dat is voor VVD en GroenLinks het sein om te vechten voor de instandhouding van de papieren werkelijkheid. Het kabinet ontkent dat er gevochten wordt en GroenLinks stelt kamervragen om het geloof nog eens goed te onderstrepen.

Dit is natuurlijk een poppenkast. De missie in Kunduz wordt gedoogd, niet alleen door GroenLinks, ook door de VVD (lees vooral de laatste zin van hun standpunt over Kunduz). We zijn ooit aan Afghanistan begonnen omdat we boos waren over 9/11 en nu zitten we er nog steeds, omdat we de boel een beetje netjes willen achterlaten en om onze eenzame Amerikaanse vrienden het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staan. Dat is wel een valide reden, maar niet eentje die je verkoopt aan de Nederlandse burgers. Dan maar een papieren werkelijkheid en de andere kant uitkijken als de realiteit toeslaat. De gedoognatie bij uitstek is er een meester in.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Quote du Jour

Quote du Jour | Jolandes terugkomdagen

, door

“Vermoedelijk is mevrouw Sap onnozel. Maar onnozelheid gaat soms ongemerkt over in slechtheid. Die grens heeft ze overschreden.”
(Arnon Grunberg in de Volkskrant, betaallink)

Zoals te verwachten viel heeft Jolande Sap haar partijcongres overleefd. Arnon Grunberg had er vanmorgen een aardig stukje over, waarin hij wijst op het absurdisme van deze tijd. Jolande Sap had vrijdag aan de Volkskrant verteld dat het ‘een eigenwijze missie’ zou worden met ‘terugkomdagen, waarop ze worden bijgetraind’. En potjandorie, als ze stout zijn en niet komen opdagen, nou, dan gaan ‘inlichtingendiensten actief op zoek naar waar ze zitten’. MIVD’ers snakken natuurlijk naar een nieuwe uitdaging – weer eens wat anders dan Hollandse ochtendspitsen, slap geouwehoer bij de koffieautomaat en verkeerde voorspellingen doen. De CIA laat inmiddels weten dat mocht een dergelijk verzoek uit Den Haag komen ze het hoog op de prioriteitenlijst zullen meenemen – right.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

HP-journaliste doet huilie-huilie

, door

Een dikke maand was journaliste Lise Witteman bezig met het uitdiepen van een echtscheidingsvete tussen de partner van Mariko Peters en diens ex, waarbij ze en passant ook nog stuitte op een nogal marginale onzuiverheid in een subsidieprocedure. Anderhalve dag voor het blad naar de drukker zou gaan besloot Witteman ook nog even GroenLinks om commentaar te vragen.

Iedereen die wat van journalistieke planning weet, ziet onmiddellijk de luizenstreek die hier geleverd wordt. Anderhalve dag voor een weekblad naar de drukker gaat, is de eindredactie goeddeels voltooid en liggen teksten plus foto’s bij de vormgeving. Als onderwerp van een kritisch artikel kun je dan nog een paar regels krijgen om te ontkennen, maar het leeuwendeel van het verhaal staat vast. De boodschap wordt niet meer veranderd. Ook al heb je bergen feitenmateriaal om jouw versie te staven, daar is geen ruimte meer voor.

Kortom, HP was vastbesloten om een vernietigend verhaal over Peters te publiceren en wilde niet het risico lopen dat die nog met materiaal zou komen dat een maand research onderuit schoffelde. Dus werd tot het allerlaatste moment gewacht met een plichtmatig wederhoortje. Voor deze manier van werken bestaat in de journalistiek een term: je moet een goed verhaal niet doodchecken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kamer heeft lak aan Afghaanse wensen

, door

Wie het Kamerdebat van 27 januari over de Kunduz-missie nog eens terugleest valt op dat de voorstanders hun mond vol hebben over het helpen van de Afghanen. Dat geldt vooral voor de leiders van de oppositiepartijen zonder wiens steun de missie niet door kan gaan. Alexander Pechtold merkte in het debat bijvoorbeeld op dat D66 ‘de Afghanen niet zomaar in de steek (wil) laten.’ Jolande Sap sprak over ‘de passie van GroenLinks om bij te dragen aan een beter toekomstperspectief voor Afghanistan.’

Premier Mark Rutte benadrukte zijn eigen ‘passie voor Afghanistan.’ Hiervoor verwees hij naar zijn ervaring tijdens een bezoek aan het land: ‘ik heb daar gemerkt dat wij een dure belofte hebben gedaan aan de Afghaanse bevolking. Het is een belofte van vrijheid, het is een belofte geweest van rust en stabiliteit. Hoe aarzelend ook, er worden goede stappen gezet die het leven van Afghanen beïnvloeden.’

Met het doel de Afghanen te helpen stemde de Kamer in met de ‘geïntegreerde politietrainingsmissie’ naar Kunduz. Het plan is om Afghaanse civiele agenten op te leiden. In feite, ondanks de strategisch gekozen naam, is de kans groot dat deze missie vooral een militaire bijdrage wordt aan de NAVO-oorlog tegen de verzetsgroepen tegen de regering van de Afghaanse president Hamid Karzai. Dat deze missie een sterke militaire component heeft blijkt in één oogopslag uit het feit dat het overgrote deel van het personeel dat uitgezonden wordt militair is en zelfs vier F-16 gevechtsvliegtuigen naar Kunduz gaan.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dankzij TomTom een veiliger Kunduz?

, door

De bommen van de Taliban maken Jolande Sap niet bang. Of moet ik ‘bommetjes’ zeggen, zoals minister Rosenthal prefereert? De voorvrouw van GroenLinks heeft namelijk zwart op wit verzekerd gekregen dat ‘haar Afghaanse jongens’ niet in de oorlog worden betrokken. Spijkerharde garanties. De agenten zullen gevolgd worden. Minister Uri Rosenthal schrijft: ”Dat Nederland de eenmaal opgeleide agenten via een zogenaamd ’tracking- and tracingssysteem’ wil blijven volgen, om erop toe te zien dat de agenten alleen civiele taken uitvoeren. Van alle agenten worden biometrische gegevens opgeslagen in een databank.”

Fijn. Databanken. Biometrische gegevens. Dat geeft de burger moed. Uri Rosenthal alias Momfer de Mol vervolgt in zijn briefje dat: “Er nog geen overeenstemming is bereikt over de snelle invoering van het verlengen van de training van zes naar acht weken.” Dat is hoopvol uitgedrukt. En het klopt ook maar half. Sterker nog: de NAVO heeft het Nederlandse plannetje allang afgeschoten.

Was die Hollandse aanpak voor GroenLinks geen voorwaarde om de missie te steunen? Of laat Jolande Sap zich graag bedonderen?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Civiele missie Kunduz hersenspinsel

, door

Het wordt steeds gevaarlijker in Kunduz. Op 10 februari maakt een zelfmoordenaar een eind aan het leven van de districtsgouverneur van Char Darah. Nog geen 2 weken later: bij een zelfmoordaanslag op een overheidsgebouw in Imam Saheb vallen ruim 30 doden. Op 10 maart ontmoet de politiechef van de provincie in Kunduz-Stad de man met de zeis. Afgelopen maandag. Na een kamikazeaanval op een rekruteringscentrum van het leger in Kunduz-Stad sterven zeker 36 mensen een gewelddadige dood. Samenvattend: in 2,5 maand vallen bij 11 aanslagen ruim 100 doden. Verslaggevers spreken van een bommencampagne van de Taliban en verwachten dat het geweld in de lente verder escaleert. Kunduz is de gewelddadigste provincie in het Noorden van Afghanistan. Niet alleen de Taliban zijn in Kunduz actief, ook tal van andere rebellengroepen hebben de wapens voor een lenteoffensief opgepakt. In het bijzonder: Al-Qaida en de Islamic Movement of Uzbekistan.

Toch gaat de ‘civiele trainingsmissie’ gewoon door. Ik zie veldwachter Ali en Mo al op hun ronde. Net geslaagd voor hun 10-weekse cursus. “Hé Ali, ligt daar niet een bergje zwerfvuil voor dat opleidingscentrum? Bonnetje schrijven? Nee Mo, dat is het werk van die bomvestterrorist van afgelopen maandag. Andere afdeling.” Niet grappig? Dat is de situatie in Kunduz ook niet. Een civiele missie in Kunduz is geen optie. Een civiele missie in Kunduz is een contradictio in terminis. De situatie in Kunduz leidde deze week tot Kamervragen van de SP aan minister Rosenthal. De wereldvreemde minister van buitenaardse zaken antwoordde dat “een dagelijkse dreigingsanalyse” dé oplossing is. Hoe moet ik dat zien? “Vandaag ligt het aantal te verwachte zelfmoordterroristen in de regio tussen de 0 en de 3. Dit resulteert in een dreigingniveau van 16,45%. U kunt rustig gaan trainen.” Tot zover de wondere wereld van Ufo Rosenthal.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Vorige Volgende