Zeer gehecht

Als u tegen de zestig loopt en u hield niet van de muziek van The Cats of van Sam en Dave, dan is er een grote kans dat u Manic depression van Jimi Hendrix zo meeneuriet. Ook de jongeren zullen het lied misschien herkennen, want de Red Hot Chili Peppers en Yngwie Malmsteen en nog wel tien anderen hebben het nummer ook eens gecovered. Het is dan ook een prachtig nummer uit 1967, geschreven in die toentertijd vreemd aandoende driekwartsmaat. Tekstueel is het minder goed: het is tamelijk slordig geschreven. Wat moet je als luisteraar nu met een mededeling als Manic depression is touching my soul of Manic depression is a frustating mess? Maar de meeste songteksten zijn nu eenmaal ‘ongericht geoudehoer’, zoals ik het eens heb genoemd. Je zou gemakkelijk een andere tekst bij dit nummer kunnen verzinnen, Spanish recession bijvoorbeeld. Je hoeft maar een paar woorden te veranderen in de oorspronkelijke tekst. Als ik mijn huis had schoongemaakt, zong ik op Jimi’s melodie: In mijnen huize is alles weer fris! Padompadom pompadompadom!

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 27-09-2022

Closing Time |  Hey Joe

, door

Jimi Hendrix zou dit jaar 80 zijn geworden, op 27 november, als hij niet al op 18 september 1970 was overleden. En dan denk je toch, what if…. Wat als hij nog steeds geleefd zou hebben, wat zou hij dan hebben gedaan de afgelopen 52 jaar? En wat zou hij nu doen? Zou hij nog steeds spelen, zou hij nog optreden? En wat zou hij dan spelen, en hoe? Blues, jazz, soul, hiphop? Of zou hij de politiek in zijn gegaan, gaan acteren misschien?

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

[Soulfood] Jimi jamt

, door

Op 15 april 1967 kon je voor nog geen halve pond naar een optreden van Jimi Hendrix in The Odeon in Blackpool. Kreeg je Engelbert Humperdink en The Walker Brothers er gratis bij. Of andersom: je ging voor Humpie en je moest Jimi dan maar even uitzitten. Nog geen halve pond, da’s niet veel, maar nog altijd meer dan wat gratis aan muziek voor handen is op internet. Ik kan avonden vullen met concerten die ik voor helemaal niks binnenhaal. Internet dwingt bands andere verdienmodellen te kiezen. Hun muziek is vaak gratis of bijna voor niks te beluisteren, de optredens zijn de momenten waarop ze geld verdienen.

Tenminste, dat hoop ik voor ze.

Vanavond in het rariteitenkabinet het tegenovergestelde van een concert – namelijk een private jam. Van Jimi. In de rariteit van vandaag speelt hij Gypsy Eyes – een up tempo blues waarin Hendrix slag en solo moeiteloos met elkaar afwisselt. En dat de jam privaat is, blijkt uit de telefoon die halverwege het nummer op de achtergrond afgaat. En blijft afgaan. Jimi is niet voornemens zijn groove te onderbreken om de hoorn op te pakken. Niet vreemd – het nummer verhaalt over betoverende zigeunerogen. Eenmaal gevangen in de blik van een gypsy is het lastig met de buitenwereld communiceren.De telefoon rinkelt dus door, net als Jimi.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Closing Time | Nirvana

, door

Op 5 april was het 27 jaar geleden dat de 27-jarige Kurt Cobain een einde maakte aan zijn leven. Een ‘mooi’ moment om een zogenaamde lost tape uit te brengen. Lost tapes zijn in de muziekindustrie nummers die om wat voor reden dan ook nog nooit zijn uitgebracht door een artiest. Dat kon valse bescheidenheid zijn, maar ook omdat de nummers *kuch* eigenlijk helemaal niet zo goed waren.

In welke categorie dit nummer valt, daar zullen de meningen over verschillen. Maar de reden om juist nu dit nummer uit te brengen is een goede: aandacht vragen voor geestelijke gezondheid van artiesten. Artiesten worden namelijk relatief vaak getroffen door onder andere depressie, en doen meer dan twee keer zo vaak een poging tot zelfdoding. Dit is dus stiekem geen ‘lost tape’ in de traditionele zin, maar ‘lost’ omdat dit muziek zou kunnen zijn die we hadden gehad als de artiest er nog was geweest. Het nummer is dan ook niet echt door Nirvana gemaakt, maar met behulp van AI. Nou ja, de losse riffs, hooks, ritmes en melodieën. Daarna is er nog wel een mens aan te pas gekomen om er iets coherents van te maken, met dit als resultaat. De organisatie erachter vat het doel als volgt samen:

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Zonde van die gitaar

, door

Jankende gitaren en legendarische gitaarsolo’s, allemaal goed en wel, maar “Oh, it breaks my heart to see those stars / Smashing a perfectly good guitar / I don’t know who they think they are / Smashing a perfectly good guitar.”

Net zoals de opening van dit liedje, kan een enorme hoevelheid gitaarwerk schatplichtig aan Jimi Hendrix worden genoemd. Dat geldt voor het beroeren van de snaren én de behandeling van het instrument. Lees nog even verder…

Closing Times | Crying guitars

, door

In ons redactielokaal is de zomervakantie merkbaar en sluiten we tot eind augustus doordeweeks vroeger dan normaal. De reactievelden en het SG-café blijven open.

Voor de kijkers rechts achter Tom Petty ziet u Dhani Harrison, die samen met nog wat grootheden de ‘huilende gitaar’ van zijn vader uitvoeren. Maar het gaat uiteindelijk om de jankende gitaar die op 3 min. 30” loos gaat.

De kenners hadden bij een vorige Closing Time natuurlijk door dat de daar genoemde gitaaruitvoering van het Amerikaanse volkslied op Woodstock een van de meest legendarische gitaarsolo’s is, gespeeld door de even legendarische Jimi Hendrix.

Closing Time | Jimi Hendrix

, door

Zo te zien is Jimi Hendrix achtentwintig keer op Sargasso genoemd geweest, maar nog nooit hebben we een Closing Time aan de goede man gewijd. Dus bij dezen. En als we dan toch aandacht besteden aan een superberoemde artiest, waarom dan niet gelijk een van zijn allerberoemdste nummers?

Een originelere versie is hier, maar Hendrix’ versie is niet zonder reden bekender. Een hommage is daar en een parodie is er ook.

Closing Time | The Leaves

, door

“Hey Joe” is een klassieker en dat komt natuurlijk vooral doordat Jimi Hendrix er iets fantastisch van heeft gemaakt. Het is liedje is echter ouder. Het staat vast dat een Billy Roberts het nummer al in de vroege jaren zestig op zijn repertoire had en de oudst-bekende opname is die van een garagerock-band die The Leaves heette. Zij brachten het uit in 1965, namen het daarna nog eens op en hadden er in 1966 een hit mee.

Volgende