De IJslanders hebben geen zin om Nederland en Groot-Brittannië de verloren Icesave-spaargelden terug te betalen, althans niet tegen de stevige rente die de Hollanders en Britten willen hebben. Het 'nee' is een steuntje in de rug voor de IJslandse regering, want het versterkt haar positie aan de onderhandelingstafel. Een akkoord zou nabij zijn. Maar dat was het eerder ook al. Als het nou weer niet lukt, zou het verstandig zijn om een internationale commissie, bijvoorbeeld van de Wereldbank, de zaak te laten onderzoeken. Alle partijen hebben immers boter op hun hoofd. De IJslandse regering heeft op zijn minst de suggestie gewekt de spaargelden te garanderen, maar de Nederlandse en Britse nationale banken hadden (zoals de Franse) kunnen vermoeden dat er iets mis was. En dan is er nog gesteggel over de rente. Niets lijkt logischer dan dat de drie partijen een onafhankelijke instelling vragen een bindende uitspraak te doen. Dat haalt de kwestie uit de Nederlandse en Britse verkiezingscampagnes, maakt de weg vrij voor het IMF om een saneringsprogramma voor de IJslandse economie op te leggen en zorgt dat de gesprekken over toetreding van IJsland tot de EU niet langer met de kwestie belast blijven.
[qvdd]
“Wij hoeven niet te betalen voor andermans fouten.”
Niet alleen Benedikt Mewes denkt er zo over, maar ook 93 procent van de andere IJslanders, die gisteren massaal tegen het vergoeden van de Icesave-schulden stemden. Nederland en Groot-Brittannië zijn volgens hen aasgieren die proberen een land dat al op de grond ligt om zeep te helpen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Gisteren hebben de IJslanders in overweldigende meerderheid tegen het Icesave verdrag gestemd. Twee partijen in het debacle zijn in ieder geval onschuldig: de IJslandse- en de Nederlandse belastingbetaler. Toch betalen zij de rekening. Hoe zat het ook alweer? Icesave stortte zich op de Nederlandse spaarmarkt. De bank ging failliet en ‘Nederland’ schoot de verloren tegoeden voor aan de Nederlandse spaarder. Volgens internationale regels had IJsland dit moeten doen, maar IJsland was daar niet toe in staat. Is het terecht dat de IJslandse belastingbetaler opdraait voor de fouten van een IJslandse commerciële instelling?
Hoofdschuldige is Icesave, maar dat is een kale kip. Het moederbedrijf Landsbanki is overgenomen door de IJslandse overheid die ook nagenoeg failliet is. Zowel de IJslandse als de Nederlandse toezichthouder heeft gefaald. Al zijn de toezichthouders niet schuldig: men is op zijn minst verantwoordelijk. Is de Nederlandse Icesave-spaarder soms schuldig? Niet echt. DNB had spaarders namelijk verzekerd dat Icesave solvabel was. Een duur woord waarvan we de werkelijke waarde inmiddels allemaal kennen. De Nederlandse belastingbetaler heeft het ‘voorschot’ al betaald, de IJslanders weigeren vooralsnog ’terug te betalen’.
We kunnen maar op één manier uit de impasse: een coulante oplossing vinden met de IJslanders. Het land heeft enorme financiële problemen. De extra schuldenlast duwt het land de afgrond in en daar heeft niemand wat aan. Een coulante regeling is er één die IJsland tijd geeft orde op zaken te stellen, zonder dat de rentetikker doorloopt. Laten we het van de andere kant bekijken. Stel dat ING met ‘Poldersave’ de Amerikaanse en Chinese markt verovert. Geen Nederlandse consument die er wakker van ligt. En stel dat Poldersave een groot succes is. Even. En dan gaat het mis en staan er 16 miljoen Amerikanen en 5 miljoen Chinezen op onze stoep die hun geld terugwillen. We kunnen niet betalen, maar volgens internationale afspraken moeten we wel.
Gleðilegt nýtt ár! Happy New Year! De IJslandse president Olafur Ragnar Grimsson weigert een wet te ondertekenen die regelt dat IJsland een voorschot van in totaal 3,8 miljard euro terugbetaalt aan Nederland en Groot-Brittannië vanwege het faillissement van internetspaarbank Icesave (NRC). Geheel terecht natuurlijk want zoals de terugbetaling nu gefrommuleerd is zouden alle 306.694 IJslanders aan de bedelstaf raken. En dat enkel om de spaarcenten (=geld dat je niet direct nodig hebt) van wat Hollandse en Britse rente-avonturiers z.s.m. te vergoeden? Toen de IJslandse banken omvielen als domino-stenen en het land in shock verkeerde werd de toenmalige (rechtse) IJslandse regering zwaar onder druk gezet door Wouter Bos en zijn Britse collega. De manier waarop de afspraak toen tot stand kwam doet mij denken aan de truc die in Argentinië wordt gebruikt om mensen die doodziek op de Eerste Hulp worden binnengebracht eerst nog formulieren te laten ondertekenen die hen verplicht tot het volledig vergoeden van de behandelkosten. Wouter Bos zegt zeer teleurgesteld te zijn in de nieuwe opstelling van IJsland. Maar ik zie er juist een herstel van de IJslandse eigenwaarde, zelfvertrouwen en kracht in. Eigenschappen van een toekomstig EU-lid waar we verheugd om zouden moeten zijn! Enwel daarom een filmpje van de Sterkste Man Aller Tijden: de IJslander Jón Páll Sigmarsson.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Als het om Nederlandse centen gaat, laten Nederlandse politici in het buitenland de tanden zien. Althans, ze doen alsof. Want het jatten van anderhalf miljard euro aan Nederlandse spaarcentjes door een malafide IJslandse bank kan natuurlijk niet. Mooi moment dus om in de media stoere oorlogstaal te spuien. Bloeden moeten ze, die nepvikingen.
En dat zullen ze ook als dit plan doorgaat. De afbetaling van de Landsbanki-schuld (ruim vier miljard euro in totaal) kost de 300.000 inwoners van het geysereiland 13.000 euro per persoon, rente niet meegerekend. Een gezin met twee kinderen betaalt de komende tien jaar dus een bovenmodaal jaarinkomen terug aan Nederlandse stakkers die hun vermogen voor een procent meer op een onbetrouwbare bank hebben gezet.
Dat het IJslandse parlement roet in het eten dreigt te gooien is dus volkomen logisch. Een dergelijke schuld brengt het land (waarvan de inwoners zelf ook hun spaarcenten kwijt zijn) in een megacrisis. De enige uitweg is dan een economische impuls na toetreding tot de EU, die ongetwijfeld vele miljarden meer zal kosten.
De spierballentaal van Bos, Verhagen en iedere backbencher met een stijve is dus geheel nutteloos. De IJslandse parlementariërs kunnen eenvoudigweg niet instemmen met zo’n akkoord, of er nou wordt gedreigd met blokkeren van toetreding of niet. En ze hebben nog gelijk ook.
“Sorry Noord-Holland, het is fout gelopen. We hadden beter op moeten letten. We hebben geld verloren, maar geef ons de kans de fouten te herstellen.”
Allemachtig, meent PvdA-fractievoorzitter Talsma dit echt? Ik mag toch hopen van niet. Had de provincie écht beter op moeten letten? Wat de eigenlijke vraag zou moeten zijn is of er reden was voor de provincie om extra op te letten. Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten. Maar vooraf? Ice-save werd goed gewaardeerd, de bank had een A-rating, net als bijvoorbeeld Aegon. De belegging voldeed aan de eisen zoals gesteld door de overheid.
Moeten de provincies en gemeenten dus maar financieel experts in gaan huren om banken vooraf door te lichten, en alle keurmerken die er zijn maar gewoon negeren?
Dat is natuurlijk een compleet ondoenlijke zaak. Dat soort kennis kunnen ze niet opkopen. Daarbij, Landsbanki, de moeder van Icesave, stond ook bekend als betrouwbaar, en de bank gaf weliswaar een hoge rente, maar deze was niet zo belachelijk hoog dat direct achter de oren moest worden gekrabd. Het was geen ponzi scheme zoals die waar enkele grote banken ingetrapt zijn.
Ja, achteraf gezien natuurlijk wel. Maar feit is dat zo goed als niemand dit heeft zien aankomen en dat het dus wel erg makkelijk met het vingertje wijzen is. Dat het rating-systeem van moody’s nergens op gebaseerd bleek en de bank zomaar om kon vallen verwachtte zo goed als niemand. Enkele andere banken zijn slechts op het nippertje gered. Had Talsma ook zijn excuses gemaakt als hij al het geld dat bij ABN-AMRO en Fortis stond kwijt was geweest? Had de provincie dan ook “beter op moeten letten”?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“Het kan niet zo zijn dat de rechterhand wat geeft en de linkerhand dat weer terugpakt”.
“De fiscus moet oog hebben voor de maatschappelijke werkelijkheid.”
“Als burger en ondernemer mag je van de overheid verwachten dat zij consequent is. En dat is hier absoluut niet het geval. Hier moet een oplossing voor komen.”
Ondernemend Nederland verbaast zich over het feit dat de belastingdienst gedupeerden van het Icesafe debacle geen uitstel van betaling gunt. Terwijl ze wel valt onder hetzelfde ministerie dat de garantieregeling verzorgt. Vreemd? Jazeker. Uniek? Welnee. Uniform beleid en betrouwbaarheid is gewoon niet het sterkste punt van onze overheid, en dat is helaas ook een maatschappelijke realiteit.
Wat wil je met zo’n innemende persoonlijkheid, die geen spoor van arrogantie vertoont en die als Groenlinkser zo heerlijk dicht bij het volk staat. Zo’n man zet je niet zomaar op straat, ook al laat hij een spoor van flaters en debacles na. Dan zet je als Provinciale Staten de politieke mores opzij en dan geef je zo’n CdK – met een aangeboren hoog knuffelgehalte – nóg maar een kans. 
Goed; dat met die IJsselmeerziekenhuizen (technish failliet als gevolg van wanbeheer) en zijn rol als voorzitter van de raad van bestuur, was kantje boord. En inderdaad, hij had een dikke vinger in de Landsbanki-pap en het miljoenenverlies voor de provincie Noord-Holland. Maar: “Ik was niet slim genoeg. Een beetje dom, zou Máxima zeggen”. Is dat niet schattig, zo’n volwassen man die door het slijk gaat om het pluche te redden? Die vrijwel al zijn bijbaantjes nu opgeeft en bovendien ruimhartig alle politieke portefeuilles als CdK in de aanbieding doet?
Bram Peper noemde het vanochtend op de radio ‘onbegrijpelijk” dat een CdK, “die al zijn gezag heeft verloren en die nu aangeschoten wild is, toch gewoon blijft zitten.” Ach, dat is kinnesinne van een man, die zijn ministerschap op Binnenlandse Zaken moest opgeven vanwege een bonnetjes-affaire van een paar duizend euro. Als er wat mismanagement en een schamele 80 miljoen euro verlies aan je blazoen kleeft, dan is dat bepaald nog geen reden om je koffers te pakken ten provinciehuize. Zo’n knuffelcommissaris hóórt nu eenmaal op het pluche.
[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit kunnen stukjes zijn die we overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk uit de tweede categorie van Storm.[/i]
Je kunt het [url= http://www.haarlemsdagblad.nl/nieuws/regionaal/haarlemeo/article1325475.ece]provinciehuis bezetten[/url]. Of je kunt met een [url= door de Kalverstraat lopen[/url]. Maar werkt dat, of blijven mensen wazig kijken als je ze vertelt dat er tussen gemeente en Rijk nog een bestuurslaag zit, namelijk de provincie?
Provincie Noord-Holland heeft wel een manier gevonden om zich in de aandacht te zetten. Toegegeven, de publiciteitscampagne is nogal duur (zo’n slordige [url= http://www.rtl.nl/(/financien/rtlz/nieuws/)/components/financien/rtlz/2008/weken_2008/42/1015_1030_norodholland_nu_koploper_icesave.xml]78 miljoen euro[/url]), maar het werkt wel. Opeens heeft iedereen een mening over Noord-Holland en haar [url=http://www.noord-holland.nl/thema/concern/politiek_en_bestuur/Gedeputeerde_Staten/index.asp]gedeputeerden[/url]. Terwijl je eerder maar moest raden wat ze daar in het provinciehuis uitspoken met je belastinggeld.
Kortom, er is nu wel transparantie: met (een deel van) dat belastinggeld bouwt de provincie Noord-Holland allerlei reserves op waarvan het de bedoeling is om dat in projecten te steken, bijvoorbeeld voor de aanleg van een nieuwe weg. Als dat geld niet direct nodig is, dan wordt het een poosje op een depositorekening geparkeerd. Nu heeft de provincie Noord-Holland nogal veel reservepotjes en die kunnen niet allemaal bij Nederlandse banken worden weggezet. En dus ging een deel naar bijvoorbeeld Landsbanki, een dochter van Icesave. So far, so good.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.