Kunst op Zondag ontdekt Pixy Liao

[caption id="attachment_357534" align="aligncenter" width="500"] Bed Wrestling (2019-2024) © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] De Chinese fotograaf Pixy Liao heeft de lachers op haar hand in haar eerste solotentoonstelling in ons land. In de Tuinzaal van Museum MORE in Gorssel maak je in de expositie Between Us kennis met Pixy Liao en haar partner Moro. Haar Liefdesrelatie met Moro is al jaren een vast thema in Liao’s werk. In haar beelden ontdek je een flinke dosis humor, spel, intimiteit en erotiek. Liao bevraagt in haar werk bestaande genderrollen, relatiedynamieken en verwachtingspatronen. Je hebt nog tot en met 30 maart 2025 om Between Us zelf te ontdekken. [caption id="attachment_357537" align="aligncenter" width="450"] Between Us © Pixy Liao © fotocollage Wilma Lankhorst[/caption] Wie is Pixy Liao? Pixy Liao is in 1979 in Shanghai, de grootste stad van China geboren. Na de middelbare school studeert ze grafische vormgeving in haar geboortestad. Nadat ze enkele jaren werkt als grafisch ontwerper raakt ze gedesillusioneerd door het werkveld. Na het zien van de film Blow-Up (uit 1966) van de Italiaanse regisseur Michelangelo Antonio gooit ze het roer om. Ze verhuist naar de Verenigde Staten. In Memphis/Tennesse begint ze in 2005 aan de Master of Fine Art in fotografie. Aan de universiteit van Memphis ontmoet ze de vijf jaar jongere Moro, hij studeert er muziek. In de korte film in de tentoonstelling vertelt ze hier meer over. [caption id="attachment_357543" align="aligncenter" width="500"] Zaalimpressie van Between Us Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Experimental Relationship In het China waar Liao is opgevoed, is het een ongeschreven norm dat vrouwen trouwen met een wat oudere partner. In de Chinese traditie wordt de man geacht de leiding te nemen binnen het huwelijk, De man vervult in de relatie de rol van mentor. Zowel op financieel gebied als wanneer het gaat om levenservaring neemt de man traditioneel getrouw de leiding. Liao zet zich af tegen dit gevestigde beeld, zij neemt zelf de rol van mentor op zich. Zij heeft, zoals wij dat vaak zeggen, de broek aan. In de fotoserie Experimental Relationship (vanaf 2007) creëert  Liao de kaders, zij bepaalt de composities en regisseert de poses. Liao geeft haar vijf jaar jongere partner de instructies. [caption id="attachment_357539" align="aligncenter" width="500"] Sfeerbeeld Between Us © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst[/caption] For Your Eyes Only De naam doet het al vermoeden. Na de eerste fotoserie volgt een tweede, meer intiemere serie met als titel For Your Eyes Only. In deze serie met daarin meer gevoelig werk neemt Liao deel aan verschillende groepstentoonstellingen in de Verenigde Staten, Australië, Europa  en Azië. Haar eerste solo heeft ze in 2010 in het Amerikaanse Woodstock: Arist Reseidency in het center for Photography Woodstock. Ze heeft verschillende fotoprijzen gewonnen zoals de NYFA Fellowship in Photography, de Santo Foundation Individual Artist Award en de Madame Figaro Women Photographers Award. Pixy Liao heeft ook deelgenomen aan artist residencies bij instellingen zoals Light Work, de Lower Manhattan Cultural Council, het Center for Photography in Woodstock, de University of the Arts London, de School of Visual Arts, Pioneer Works en de Camera Club of New York. Liao woont en werkt, met haar partner Moro, in Brooklyn, New York. “Wij beschouwen onszelf als performers voor de camera”. Pixy Liao (uitspraak in interview Empower Artists.) [caption id="attachment_357536" align="aligncenter" width="450"] Collage sfeerbeeld Between Us © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Belangrijke thema’s voor Pixy Liao Thema’s die steeds weer terugkeren in het werk van Liao zijn genderrollen, relatiedynamieken en culturele tradities. Ze onderzoekt en bevraagt deze onderwerpen steeds weer opnieuw. Ze doet dit op persoonlijke wijze: haar relatie met de Japanse Moro is daarbij haar uitgangspunt. In Liao’s werk is geen sprake van onderdrukking of machtsuitoefening. We zien hier foto’s van experimentele situaties in de kamers van hun privé woning. Het lijken soms spontane acties, maar vergis je niet. Liao heeft alles tot in detail doordacht en geregisseerd. De houdingen van Moro en haar zijn met grote zorg gekozen, de soms wat rommelige opstellingen zijn bewust zo gecreëerd. Liao houdt de controle over de details. [caption id="attachment_357544" align="aligncenter" width="500"] Openingsbeelden in Between Us, l. Balancing on a Tripod Stool © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Between Us In Between Us ontdek je werk uit verschillende van de hier boven genoemde fotoseries. Curator Sito Rozema had de keus uit een groot aanbod aan foto’s. Kenners van Liao’s werk weten dat haar oeuvre ook foto’s bevat waarin Liao zichzelf en Moro explicieter, naakter en in meer uitdagender houdingen afbeeldt. Voor dit type werk heeft Rozema niet gekozen met het oog op de bezoekers van Museum MORE. Al hoewel… een van de eerste foto’s ‘Balancing on a Tripod Stool 2910’ (2022) roept regelmatig reacties op van bezoekers. Ik kijk naar een foto van een man die zijn balans zoekt op een statief. Je kijkt naar hem op zijn rug. Achter deze man staat een vrouw, zij staat met beide voeten stevig op de grond. Zij voert de regie en hij zit in een gevoelige afhankelijke positie. Met meest bijzondere aan deze foto is dat man volledig naakt is. [caption id="attachment_357540" align="aligncenter" width="500"] Sfeerbeeld van Between Us, Forefinger © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Let op de vele details Dana Dijkgraaf Design, de vormgever van deze tentoonstelling heeft een scherp oog voor de details in de foto’s. Zo kreeg de wijzende, onderzoekende rood gelakt vinger de hoofdrol in de achterwand van de serie…. Ik hoor mensen lachen bij ‘Home-made sushi Roll’ (2010). Op deze foto is Moro ingewikkeld in een aantal dekbedden als een sushi rol. Op het eerste gezicht het lijkt dit grappig bedoeld. Wie zelf thuis al eens sushi heeft gemaakt weet dat dit een zeer precies werkje is. Zowel de juiste ingrediënten als de volgorde waarin je de ingrediënten met de rijst in het zeewierblad rolt zijn van groot belang. Het is een precies werkje dat is contrast staat met de grappige weergave op de foto die je hier ziet. https://youtu.be/JV-3agcE8-g?si=KocHkPAdHABLEteN  PIMO, Bear The Stoker Om de context van deze tentoonstelling beter te begrijpen, is de video  PIMO - Bear the Stoker, ontworpen door Dana Dijkgraaf Design, een goed medium. De muziek in de video is gecomponeerd en uitgevoerd door Moro, Pixy Liao zelf is de zangeres. Liao laat zich voor haar werk inspireren door voorbeelden uit de kunstgeschiedenis en de media. Ze laat zich zowel door omslagen van modetijdschriften als door werken van klassieke schilders inspireren. In de video POMO (in de Tuinzaal) vertelt ze dat ze vaak begint met een idee voor een compositie en zich daarna al werkend laat leiden door spontane ingevingen. Ook de inbreng van haar partner Moro speelt in dit proces een rol. In de uiteindelijke fotoseries krijgen zowel (historische en hedendaagse media) referenties als persoonlijke inventies hun vorm. [caption id="attachment_357535" align="aligncenter" width="500"] Between Us in Museum MORE © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Between us van Pixy Liao is nog tot en met 30 maart 2025 te zien in Museum More in Gorssel. Kijk hier voor de details. MK = geldig. [caption id="attachment_357543" align="aligncenter" width="500"] Zaalimpressie van Between Us Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] @ tekst en foto’s Wilma Lankhorst. © gebruik van de afbeeldingen met dank aan en met toestemming van Museum MORE, de genoemde kunstenaar en alle bruikleengevers. [caption id="attachment_357547" align="aligncenter" width="500"] Reality Check, King Steph (2022) © Maudy Alferink © foto collectie kunstenaar.[/caption] Nu ook te zien in Museum MORE Reality Check │10 jaar MORE │ 10 jaar realisme. Kijk hier voor de details.  MK = geldig.

Door: Foto: Between Us © Pixy Liao Museum MORE © foto Wilma Lankhorst.
Foto: pixabay.com - chicken-rooster-hen-chicks-easter

Humor helpt!

, door

COLUMN - Vorige maand uitte ik hier mijn frustratie over de tactieken van Wilders en zijn aanhang. Sindsdien heb ik me bijna dagelijks zitten opwinden over het getreiter, gedraai en gelieg. Met name ook van de (semi-)fans  (van alle coalitiepartijen) in de reactiepanelen van Joop, waar een hele schare van die lui rondhangt. Niet omdat ze geïnteresseerd zijn in het linkse verhaal, maar om daar op zijn Wilders tegenin te gaan. Ik ga daar steeds minder vaak inhoudelijk op in, ik zet ze liever zo grof mogelijk voor gek. En dat helpt enorm, ik heb grote lol in het verzinnen van domme bijnamen en het uitvergroten van de hypocrisie en/of stupiditeit. Oké, af en toe schiet ik ook wel scheldend uit mijn slof, als het me echt te gortig wordt. Maar humor helpt dus echt!

Op 29 mei stond een artikel in Trouw over de Hongaarse Tweestaartige Hondenpartij (helaas achter een betaalmuur) – die bestaat dus echt. Zij bestrijden Orbán met absurdistische en ludieke acties, zoals deze twee voorbeelden*:

Naar aanleiding van de anti-immigratiecampage:
“De partij begon een inzamelingsactie voor een eigen billboardcampagne, een ‘anti-anti-immigratiecampagne’, en haalde tot haar eigen verbazing binnen één dag genoeg geld op om net zoals de regering-Orbán billboards en posters door heel Hongarije heen op te kunnen hangen. Op hun posters stonden teksten als ‘Sorry voor onze premier’ en ‘Kom maar naar Hongarije hoor, wij werken toch al in Engeland’ – een knipoog naar het feit dat Hongarije eerder kampt met een emigratieprobleem (jonge mensen die naar West-Europa verhuizen) dan een immigratieprobleem.”

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Schermafbeelding website VPRO Zomergasten 2023 Kamagurka foto © reinier van brummelen

Zomergasten 2023 met Theo en Kamagurka

, door

Vorige week leek Theo Maassen meer op zijn gemak met zijn gast, omdat ze een bepaald soort humor gemeenschappelijk leken te hebben. Bibi Dumon Tak zat ook wat losser in de uitzending dan de voorgaande gasten.

Humor is nu het bruggetje van de vorige Zomergast naar die van komende avond: cartoonist, theater- en televisiemaker en allround kunstenaar Kamagurka. Sterker nog: zowel Bibi Dumon Tak als Kamagurka hebben ‘iets’ met jagers. Kijk en zoek de overeenkomsten…

U ziet: waar Bibi Dumon Tak het nog bij een vervloeking liet (”Moge deze jager branden in de hel, zoveel jaren gelijk een wild zwijn haren heeft”, uit het schotschrift ‘In een groen knollenland’), gaat Kamagurka, a.k.a. Luc Zeebroek, een stapje verder.

Dat is nou net waar we Kamagurka vanavond over zullen horen:

Ik wil het ook hebben over grenzen. Over de grens van de grap, de mensen die die grens aftasten en er soms overheen gaan.

Zijn er grenzen aan grappenmakerij? Nee, stelt Kamagurka, er zijn alleen grenzen aan de ernst (NOS, 2018, n.a.v. de tentoonstelling ‘Kamagurkistan – Voorbij de grenzen van de ernst’, in het Noordbrabants Museum).

Het levensmotto van Kamagurka (Nieuwsblad.be, 2007):

Provocatie is mijn levensmotto. Ze is noodzakelijk om de waarheid aan het licht te brengen. Ik schilder, teken en beschrijf de mensen zoals ik ze zie.

Foto: Marco Verch Professional Photographer (cc)

Variété

, door

Vorig jaar haalden we wat clownerie en acrobatiek uit de archieven. Oude school comedy. Omdat een Kerst zonder lachen een Kerst is die u niet heeft geleefd, ook vandaag wat ouderwetse humor.

Op de Nederlandse televisie zie je bar weinig komische variété, clownerie, acrobatiek en jongleren. Wel wat cabaretshows. En talkshowpresentatoren zijn geen van allen leuk, dus die profileren hun humor met van internet geplukte voorvallen die naar hun opinie komisch zijn.

Maar humor om de humor? Nee, da’s erg minimaal aanwezig op tv. Er zou eens onderzoek gedaan moeten worden of dat misschien de oorzaak is van al dat chagrijn in den lande.

Hoewel ik een puik stukje cabaret of een hoogstandup comedy zeer kan waarderen, val ik vaak voor de tekstloze humor. Eenvoudig stil, maar oh zo fraaie humor.

En soms is vormgeving en stijl van belegen variété, als het vakmanschap in orde is, valt er veel te genieten.

Mag ik u in dit kader wat oubolligheid aanbieden, waarbij ook bij u hopelijk de mondhoeken zich omhoog gaan krullen? Het Duitse duo Gogol en Max.

We houden ons aanbevolen voor meer woordeloze humor. Heeft u tips?

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | There Is A Hole In The Bucket

, door

Harry Belafonte in de rol van domme August met af en toe de mimiek van Stan Laurel. En de stem van Odetta, als Liza, met haar ingehouden ergernis over die sul. De muzikale begeleiding bestaat uit eenvoudig, herhaald gitaargetokkel.

En ja, het is een kinderliedje, want er is ook een SesameStreet uitvoering van (waarin Liza aanmerkelijk minder geduld heeft dan Odetta) en nee, het lijkt alleen maar een kinderliedje, want ik ben af en toe ook wel ‘ns op zulke complexe, samenhangende problematiek gestuit waarin alles tegen mij leek te werken en adviezen open deuren waren.

Closing Time | Schuurpapiermuziek

, door

Eindelijk weer eens iets wat lekker schuurt en wringt (…) Ik vond het allemaal toch wel erg conventioneel en braaf worden, deze rubriek, over de laatste maanden.

Aldus een onzer reageurs.

U wilt muziek die schuurt?  Wat dacht u van schuurpapiermuziek?

Okee, beetje flauwe reactie op die reactie. Maar de uitvoering van het symfonieorkest hierboven roept wel de vraag op: Does humor belong in music?

Daar is afdoende antwoord op gegeven door Frank Zappa. Laten we ook eens een Zomergasten-keuzefilm doen: Kijk naar de volledige Does humor belong in music?, dat meteen al schurend begint….

Closing Time | The My-O-My

, door

Vriend A. te G. was bij zijn oudere neef op bezoek geweest en had bij die gelegenheid even rondgeneusd in zijn ouwe elpeeverzameling. ‘Kun je bij Sargasso niet een keer wat van die lowyoyo stuff van Captain Beefheart doen? Ik luisterde net naar Clear Spot, en dat is goed hoor.’ Nou is Captain Beefheart altijd een beetje aan mij voorbij gegaan. Ik ken hem niet. Behalve natuurlijk dan van die treffend, beroemde foto die Anton Corbijn van hem heeft gemaakt. Maar op youtube zag ik, al grasduinende in het oeuvre van de captain, ineens Sjef van Oekel voorbij komen. En Evert van der Pik ook nog. In Van Oekel’s Discohoek. (Hoe het zangeresje heet, weet ik niet). Daar trad kapitein biefstuk al onwennig playbackend op en doet The My-O-My. Maar volgens mij had hij het wel naar zijn zin. Hij dolt nog wat met pianist die op zijn verzoek een moppie Yesterday doet. En dan krijgt Don Van Vliet tot slot nog een beker, die opgehaald moet worden uit het toilet, uitgereikt, ‘vanwege zijn progressieve succes’, aldus Sjef van Oekel.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Volgende