Humor helpt!

Vorige maand uitte ik hier mijn frustratie over de tactieken van Wilders en zijn aanhang. Sindsdien heb ik me bijna dagelijks zitten opwinden over het getreiter, gedraai en gelieg. Met name ook van de (semi-)fans  (van alle coalitiepartijen) in de reactiepanelen van Joop, waar een hele schare van die lui rondhangt. Niet omdat ze geïnteresseerd zijn in het linkse verhaal, maar om daar op zijn Wilders tegenin te gaan. Ik ga daar steeds minder vaak inhoudelijk op in, ik zet ze liever zo grof mogelijk voor gek. En dat helpt enorm, ik heb grote lol in het verzinnen van domme bijnamen en het uitvergroten van de hypocrisie en/of stupiditeit. Oké, af en toe schiet ik ook wel scheldend uit mijn slof, als het me echt te gortig wordt. Maar humor helpt dus echt! Op 29 mei stond een artikel in Trouw over de Hongaarse Tweestaartige Hondenpartij (helaas achter een betaalmuur) – die bestaat dus echt. Zij bestrijden Orbán met absurdistische en ludieke acties, zoals deze twee voorbeelden*: Naar aanleiding van de anti-immigratiecampage: “De partij begon een inzamelingsactie voor een eigen billboardcampagne, een ‘anti-anti-immigratiecampagne’, en haalde tot haar eigen verbazing binnen één dag genoeg geld op om net zoals de regering-Orbán billboards en posters door heel Hongarije heen op te kunnen hangen. Op hun posters stonden teksten als ‘Sorry voor onze premier’ en ‘Kom maar naar Hongarije hoor, wij werken toch al in Engeland’ – een knipoog naar het feit dat Hongarije eerder kampt met een emigratieprobleem (jonge mensen die naar West-Europa verhuizen) dan een immigratieprobleem.” Op de staatstelevisie: “In 2018, tijdens een tv-uitzending in de aanloop naar de nationale verkiezingen, stuurde de partij een afgevaardigde verkleed als gele kip in zakenpak. De gehele vijf minuten die de partij bij wet kreeg om op de staatstelevisie in verkiezingstijd haar woordje te doen, werden door de kip op bloedserieuze toon vol gekukeld. De partij protesteerde op die manier tegen het feit dat die vijf minuten één keer per vier jaar de enige zendtijd is die de oppositie überhaupt op de staatstelevisie krijgt.” Briljant! Nu zat ik te denken, zou het niet lollig zijn in Nederland zo’n partij op te richten. En die noem ik dan de Partij voor Linkse Hobby’s, Bakfietsers, Tentenbouwers, IJslolly’s, Quizfanaten en  Afgevallenen Plus. De LHBTQI+ Partij. Het verzinnen van stekelige, absurdistische slogans is me op het lijf geschreven. En dan ga ik verkleed als een boerderijdier – suggesties zijn welkom – heel serieus bij een of ander praatprogramma zitten om mijn standpunten te verdedigen.   * Overigens doen ze ook serieuze dingen, met name op lokaal niveau. Ze gebruiken de subsidie die ze ontvangen om projecten te financieren die mensen zelf bedenken.

Door: Foto: pixabay.com - chicken-rooster-hen-chicks-easter
Foto: Schermafbeelding website VPRO Zomergasten 2023 Kamagurka foto © reinier van brummelen

Zomergasten 2023 met Theo en Kamagurka

Vorige week leek Theo Maassen meer op zijn gemak met zijn gast, omdat ze een bepaald soort humor gemeenschappelijk leken te hebben. Bibi Dumon Tak zat ook wat losser in de uitzending dan de voorgaande gasten.

Humor is nu het bruggetje van de vorige Zomergast naar die van komende avond: cartoonist, theater- en televisiemaker en allround kunstenaar Kamagurka. Sterker nog: zowel Bibi Dumon Tak als Kamagurka hebben ‘iets’ met jagers. Kijk en zoek de overeenkomsten…

U ziet: waar Bibi Dumon Tak het nog bij een vervloeking liet (”Moge deze jager branden in de hel, zoveel jaren gelijk een wild zwijn haren heeft”, uit het schotschrift ‘In een groen knollenland’), gaat Kamagurka, a.k.a. Luc Zeebroek, een stapje verder.

Dat is nou net waar we Kamagurka vanavond over zullen horen:

Ik wil het ook hebben over grenzen. Over de grens van de grap, de mensen die die grens aftasten en er soms overheen gaan.

Zijn er grenzen aan grappenmakerij? Nee, stelt Kamagurka, er zijn alleen grenzen aan de ernst (NOS, 2018, n.a.v. de tentoonstelling ‘Kamagurkistan – Voorbij de grenzen van de ernst’, in het Noordbrabants Museum).

Het levensmotto van Kamagurka (Nieuwsblad.be, 2007):

Provocatie is mijn levensmotto. Ze is noodzakelijk om de waarheid aan het licht te brengen. Ik schilder, teken en beschrijf de mensen zoals ik ze zie.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Marco Verch Professional Photographer (cc)

Variété

Vorig jaar haalden we wat clownerie en acrobatiek uit de archieven. Oude school comedy. Omdat een Kerst zonder lachen een Kerst is die u niet heeft geleefd, ook vandaag wat ouderwetse humor.

Op de Nederlandse televisie zie je bar weinig komische variété, clownerie, acrobatiek en jongleren. Wel wat cabaretshows. En talkshowpresentatoren zijn geen van allen leuk, dus die profileren hun humor met van internet geplukte voorvallen die naar hun opinie komisch zijn.

Maar humor om de humor? Nee, da’s erg minimaal aanwezig op tv. Er zou eens onderzoek gedaan moeten worden of dat misschien de oorzaak is van al dat chagrijn in den lande.

Hoewel ik een puik stukje cabaret of een hoogstandup comedy zeer kan waarderen, val ik vaak voor de tekstloze humor. Eenvoudig stil, maar oh zo fraaie humor.

En soms is vormgeving en stijl van belegen variété, als het vakmanschap in orde is, valt er veel te genieten.

Mag ik u in dit kader wat oubolligheid aanbieden, waarbij ook bij u hopelijk de mondhoeken zich omhoog gaan krullen? Het Duitse duo Gogol en Max.

We houden ons aanbevolen voor meer woordeloze humor. Heeft u tips?

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | There Is A Hole In The Bucket

Harry Belafonte in de rol van domme August met af en toe de mimiek van Stan Laurel. En de stem van Odetta, als Liza, met haar ingehouden ergernis over die sul. De muzikale begeleiding bestaat uit eenvoudig, herhaald gitaargetokkel.

En ja, het is een kinderliedje, want er is ook een SesameStreet uitvoering van (waarin Liza aanmerkelijk minder geduld heeft dan Odetta) en nee, het lijkt alleen maar een kinderliedje, want ik ben af en toe ook wel ‘ns op zulke complexe, samenhangende problematiek gestuit waarin alles tegen mij leek te werken en adviezen open deuren waren.

Closing Time | Schuurpapiermuziek

Eindelijk weer eens iets wat lekker schuurt en wringt (…) Ik vond het allemaal toch wel erg conventioneel en braaf worden, deze rubriek, over de laatste maanden.

Aldus een onzer reageurs.

U wilt muziek die schuurt?  Wat dacht u van schuurpapiermuziek?

Okee, beetje flauwe reactie op die reactie. Maar de uitvoering van het symfonieorkest hierboven roept wel de vraag op: Does humor belong in music?

Daar is afdoende antwoord op gegeven door Frank Zappa. Laten we ook eens een Zomergasten-keuzefilm doen: Kijk naar de volledige Does humor belong in music?, dat meteen al schurend begint….

Closing Time | The My-O-My

Vriend A. te G. was bij zijn oudere neef op bezoek geweest en had bij die gelegenheid even rondgeneusd in zijn ouwe elpeeverzameling. ‘Kun je bij Sargasso niet een keer wat van die lowyoyo stuff van Captain Beefheart doen? Ik luisterde net naar Clear Spot, en dat is goed hoor.’ Nou is Captain Beefheart altijd een beetje aan mij voorbij gegaan. Ik ken hem niet. Behalve natuurlijk dan van die treffend, beroemde foto die Anton Corbijn van hem heeft gemaakt. Maar op youtube zag ik, al grasduinende in het oeuvre van de captain, ineens Sjef van Oekel voorbij komen. En Evert van der Pik ook nog. In Van Oekel’s Discohoek. (Hoe het zangeresje heet, weet ik niet). Daar trad kapitein biefstuk al onwennig playbackend op en doet The My-O-My. Maar volgens mij had hij het wel naar zijn zin. Hij dolt nog wat met pianist die op zijn verzoek een moppie Yesterday doet. En dan krijgt Don Van Vliet tot slot nog een beker, die opgehaald moet worden uit het toilet, uitgereikt, ‘vanwege zijn progressieve succes’, aldus Sjef van Oekel.

Closing Time | Journey Of The Sorcerer

Wat is dit?
The Eagles.
Serieus?
Serieus.
The Eagles van dat Hotel Calfornia?
Ja.
Waar je wel kunt uitchecken maar nooit kunt vertrekken?
Ja.
Van die verschrikkelijke Top 2000 muzak? Laat dan maar zitten verder.
Janee, dit is wat anders. Dit nummer is heel erg kort, dat scheelt al, en het is instrumentaal en, daar ging het mij eigenlijk om, het is gebruikt als tune voor de film en het radiohoorspel The HitchhikersGuide To The Galaxy.
Ah, van Dent, Arthur Dent en Marvin de depressieve robot.
Ja, en van 42.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Volgende