Het gaat niet goed met de inzamelactie van Giro555 voor Afrika. Gisteren was er pas twee miljoen opgehaald. Komt dat omdat het vakantietijd is, of zijn er andere oorzaken? Als je de reacties op de diverse fora er op naslaat lijkt het erop dat er inderdaad nog meer dingen meespelen, volgens de reageerders. Directeurssalarissen van de hulporganisaties, eigen schuld dikke bult voor die piraten, de bodemloze put die Afrika heet en het in-en-in corrupt zijn van de organisaties zelf. Veel Nederlanders lijken bereid mensen collectief te straffen omdat hun dictators klootzakken zijn, hulporganisaties teveel salaris uitkeren en omdat er zich criminelen onder hen bevinden. Mensen die doodgaan van de honger. Kom op, zet je cynisme opzij en geef.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
I think if there is one thing that exposes the failure of neoliberal governance through global institutions such as the IMF and the World Bank is the food regime. the global food regime is based on massive production out of the US and the EU through huge subsidies which hurt the agricultural sector in the periphery and leaves a lot of countries food-dependent. And that is combined with the IMF and the World Bank pushing for export-based agriculture in the periphery. This is a form of neo-colonialism.
Add to that the emerging effects of climate disruption that are already devastating parts of Africa and you have disasters waiting to happen. Because, as recent cases have shown, if there is one thing that people won’t stand for, it’s the lack of food:
“When grain prices spiked in 2007-2008, Egypt’s bread prices rose 37%. With unemployment rising as well, more people depended on subsidised bread – but the government did not make any more available. Egypt’s annual food price inflation continued and had hit 18.9% before the fall of President Mubarak.
Fifty per cent of the calories consumed by Egyptians originate outside its borders. Egypt is the world’s largest wheat importer, and no country in the region (except for Syria) produces more than a small fraction of the wheat it consumes. Should the global markets be unable to provide a country’s need, or if there are not enough funds available to finance purchases and to offer price support, then the food of the poor will become inaccessible to them. Already, in Egypt and Yemen, more than 40% of the population live below the poverty line and suffer from some form of malnutrition. Most of the poor in these countries have no access to social safety nets. Images of bread became central to the Egyptian protests, from young boys selling kaik, a breakfast bread, to one protester’s improvised helmet made from bread loaves taped to his head. Although the Arab revolutions were united under the slogan “the people want to bring down the regime” not “the people want more bread”, food was a catalyst.
“Bread riots” have been occurring regularly since the mid 1980s, following policies brought to us by the World Bank and the International Monetary Fund. Among these were the reduction of agricultural subsidies and the encouragement of production of fruits and vegetables for export, at the expense of investing in local grain production. Export of value-added produce and the import of basic commodities such as wheat were monopolised by a small group of “entrepreneurs” protected by the security state who financially backed the ruling elite. The powerful countries provided encouragement and support. The US gave Egypt around $1.7bn last year, exceeded only by the $2.4bn it gave to Israel. Tunisia under President Ben Ali was viewed as the IMF model of “growth” and France offered to support him militarily through the uprising.”
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“I would consider us middle class at one time,” she said. “I like to have a nice decent meal for dinner.”
(Voedselbonnengebruiker mw. Wardlow in The New York Times)
Eén op de vier Amerikaanse kinderen en één op de acht van alle Amerikanen is nu afhankelijk van voedselbonnen. ‘It’s time for us to face up to the fact that in this country of plenty, there are hungry people,’ zegt een overheidsfunctionaris.
We moeten de huidige prijsstijgingen zien als een waarschuwing. Honger is tot nu toe vrijwel altijd het gevolg van armoede en niet van schaarste. Maar dat kan het wel worden als er niet snel wordt geïnvesteerd in nieuwe landbouwtechnieken.
Volgens Niek Koning, landbouweconoom aan de Wageningen Universiteit, zal steeds meer voedsel opgaan aan het voeden van vee en het maken van biodiesel.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.