Er zijn politicologen die denken dat het hele politiek speelveld te vatten is een enkele dimensie: sociaal-economisch links/rechts. Er zijn politicologen die denken dat andere onderwerpen dan economie, zoals milieu en migratie, zich moeilijk laten vatten in een simpele economische tegenstellingen. Ze hebben allebei geen gelijk: veel onderwerpen laten zich vatten in links/rechts maar economische onderwerpen steeds minder. Links-rechts wordt wel een superissue genoemd omdat het in staat zou zijn om allerlei onderwerpen die niet over economie gaan in zich op te nemen. Dat is denk ik helemaal correct. Neem migratie het 'nieuwe' onderwerp dat op een nieuwe manier partijen zou moeten scheiden. Het generaal pardon was een van de hete vraagstukken: links (van D66 tot SP) stemde voor, en rechts (CDA, PVV, SGP en VVD) stemde tegen. Er zijn diegene die de SP als conservatief beschouwen op migratie. Maar op onderwerpen als asiel en integratie stemt zij mee met GroenLinks en D66. Het CDA, jarenlang een multiculturele partij, behoort tegenwoordig helder tot het anti-immigratiekamp. Migratie is geen vraagstuk dat kosmopolitische progressieven scheidt van patriottische populisten. Het valt samen met de links/rechts dynamiek. Ook het milieu wordt vaak gezien als een onderwerp dat noch links noch rechts zou moeten zijn. De PvdD bijvoorbeeld neemt het op voor dierenwelzijn, typisch zo'n groen onderwerp, en dat zich volgens de dierenpartij niet in de links-rechts tegenstelling laat vatten. Ze spreekt daarbij wel vaak over een diervriendelijke meerderheid van SP, PvdA, PvdD, GL, D66 en de CU. De boerenpartijen (CDA, VVD, SGP) staan onwelgevallig tegenover het dierenwelzijn. De PVV zou de dynamiek tussen links en rechts kunnen doorbreken. Als het erop aankomt, zeker waar het gaat om de bio-industrie, kiest de PVV echter voor het boerenbelang. Ook het milieu wordt gevangen in de dynamiek tussen links en rechts.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
UPDATE 19.40: Ben Ali afgetreden
President Zine al-Abidine Ben Ali van Tunesië heeft in een speech historische hervormingen aangekondigd. Ben Ali speechte voor het eerst in Tunesisch dialect in plaats van ABA (Algemeen Beschaafd Arabisch) en beval de ordetroepen niet te schieten op de demonstranten. Hij beloofde vrije verkiezingen en het recht op het oprichten van politieke partijen en vakbonden. Alle censuur op internet en de media zal worden gestopt en hijzelf treedt af in 2014. De president zei dat hij jaren is misleid ‘door anderen’ op het gebied van politiek en vrijheid. Op de twitters vragen Tunesiërs zich ondertussen af of deze draai van Ben Ali een huichelachtige 2.0 تغيير (Change 2.0) is of echt iets voorstelt? Onder de hashtag #sidibouzid verschijnen er talloze tweets als reactie op de speech die variëren van ongeloof tot voorzichtige blijdschap, Global Voices verzamelde de tweets. Een tweet was in ieder geval heel duidelijk: de gearresteerde blogger kwam direct na de speech vrij en twitterde je suis Libre.
This article is written by Tomas Valasek, director of foreign policy and defence at the Centre for European Reform.
In a study on Ukraine published in October, the CER gave President Viktor Yanukovich credit for passing difficult economic reforms but criticised his efforts to supress political opposition. Since then, reforms have stalled while the concentration of power in the president’s hands has continued unabated.
A recent visit to Kyiv has left me deeply worried. The government continues to amass power. This is in part due to the weakness of the opposition – former leaders of the Orange revolution such as former president Viktor Yushchenko and former prime minister Yulia Tymoshenko are genuinely unpopular with voters, who blame them for disappointing economic performance and failure to move Ukraine closer to the EU. Even so, president Yanukovich seems intent on preventing free and fair elections. The October 31st regional poll was marred by widespread use of government powers to help the ruling Party of Regions. The European Parliament notes in its November 25th resolution that “some parties, such as [Yulia Tymoshenko’s] Batkivshchyna, were unable to register their candidates”. Phil Gordon, the US assistant secretary of state, said that the United States: “does not believe that those elections met the standards of openness and fairness that applied to the presidential election earlier in the year.”
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Hatseflats! The Economist geeft Weimar II Rutte I ervan langs. Dit liberale weekblad dat voor een internationaal publiek de vrije markt economie propageert is niet mild voor de kersverse VVD premier. In het artikel Not exactly Dutch courage wordt gehakt gemaakt van het economisch beleid van het nieuwe kabinet. Ongeïnspireerd, sociaal conservatief en een schrijnend gebrek aan toekomstgerichte hervormingen. Kortweg stilstand en dus achteruitgang. Geen hervormingen op de arbeidsmarkt, ook niet op de zwaar gesubsidieerde huizenmarkt en een slap gebaar op de pensioenleeftijd. De Economist laat ook nog even professor Sweder van Wijnbergen, misschien wel de beste econoom van Nederland, aan het woord en hij duidt dit kabinet als het meest conservatieve en anti-hervormingsgezinde kabinet in veertig jaar. Zo! Nederland staat weer op de kaart. Laat de investeerders maar komen…
De eerste die ik over het regeerakkoord hoorde, was Kees de Kort, vrijdagavond op BNR. De tweede was zaterdagochtend Barbara Baarsma in de Volkskrant (wie het artikel kan vinden: graag!), en de derde was Femke Halsema op radio 2 (vanaf ongeveer 12.15 – het programma moet snel online komen).
Conclusies: in plaats van de huidige economische problemen te zien als indicatie voor een structureel probleem, heeft men in het regeerakkoord afgesproken dat er geen probleem is. De huizenmarkt, arbeidsmarkt, de pensioenen; alles is okay en de tijd heelt alle wonden. De pakweg dertig jaar neoliberaal economisch beleid, dat geleid heeft tot een economie die drijft op een kredietkurk wordt in stand gehouden, en er zullen geen structurele hervormingen plaatsvinden – die zijn immers niet nodig, de markt lost het allemaal vanzelf wel op.
Dit is niet alleen ‘een gemiste kans’ (Halsema) omdat er in Nederland op dit moment, na het faillissement van DSB, de staatsteun aan ING en ABN-AMRO, de ontmanteling van Fortis en het instellen van de deeltijd-ww een breedgedragen maatschappelijk besef is van de noodzaak aan structurele hervormingen, het is ‘bühnebeleid’ (Baarsma). Het zijn ad-hoc afspraken die zijn gemaakt om een regering te vormen – goed voor de poppetjes Rutte, Verhagen en Wilders, maar met landsbelang heeft het niets te maken. ‘Met vrienden als Maxime, Geert en Mark heb je geen vijanden nodig.’ (De Kort)
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Als Obama in november bij de midterms een meerderheid weet te behouden in beide huizen dan is hij op weg naar de historische omslag waar de Republikeinen zo bang voor zijn. Namelijk dat de VS een beschaafd land worden.
Arme, onwetende mensenmassa’s zijn nodig voor het in stand houden van het Amerikaanse superkapitalisme. Mondige, opgeleide en gezonde stemmers zijn de ultieme nachtmerrie van de Republikeinse machtswellustelingen. Zij zijn nooit uit geweest op vooruitgang, maar slechts op persoonlijke verrijking. De hoeveelheid slachtoffers die deze wellust heeft geëist heeft hen nooit ene biet geïnteresseerd.
Maar de hoop op verandering die Obama naar Washington bracht lijkt nu haar eerste vruchten af te werpen. De overwinning die Obama heeft geboekt met de hervorming van de gezondheidszorg in de VS kan echt historisch worden, niet alleen omdat het betekent dat bijna iedereen verzekerd zal zijn, maar vooral omdat het geen politics as usual is. Ondanks de ongekende smearcampaign van de Republikeinen, een vijandige publieke opinie en muitende Democraten komt de hervorming er. Obama heeft deze hervorming erdoor gedrukt, niet uit politieke overwegingen maar uit morele. Gewoon omdat ieder ontwikkeld land de morele plicht heeft haar inwoners fatsoenlijk tegen ziektekosten te verzekeren. De laatste keer dat een Amerikaanse president zijn eigen herverkiezing op het spel zette om zijn morele plicht te vervullen, was… wanneer eigenlijk?
Obama’s gezondheidszorg hervorming is helaas een uitgeklede versie van het oorspronkelijke plan, maar toch moet de hervorming doorgaan.
Aan de liberale en conservatieve zijde van het Amerikaanse politieke spectrum is er veel protest tegen Obamacare in deze vorm. En daar zijn goede redenen voor. Het grote probleem is misschien wel dan nu eigenlijk niemand tevreden is. In de Senaat ging het protest van senator Coburn (R-Oklahoma) zelfs zover dat hij opriep te bidden voor het verhinderd zijn van tenminste één Democratische collega.
Het ergste is misschien wel dat de verzekeraars en nogal genadig afkomen in het voorstel, zoals ook wel blijkt uit hun stijgende aandelenkoersen de afgelopen twee maanden. Er heerst kennelijk tevredenheid bij beleggers. Er wordt bovendien ook gemorreld aan de abortuspraktijk, wat leidt tot protesten van zowel Planned Parenthood als katholieke bisschoppen. En de lijst is van redenen om tegen deze vorm van Obamacare te zijn is langer.
Maar uiteindelijk blijft er één ding overeind. Er komt hervorming. En ook door Obamacare in zijn huidige vorm zullen miljoenen meer Amerikanen verzekerd zijn. Er wordt voor het eerst een serieuze poging gedaan om de kosten van de gezondheidszorg onder controle te brengen. De V.S. zullen niet langer het enige ontwikkelde land zijn waar zonder een systeem waarin nagenoeg iedereen van medische zorg gebruik kan maken. Dat is vooruitgang.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Dit is een gastbijdrage van Mark Thiessen: historicus en auteur van het boek “An Island of Stability” over de Islamitische revolutie van 1979.
Voor het eerst sinds de stichting van de Islamitische republiek komt het Iraanse volk massaal in opstand tegen haar leiders. Het leverde de afgelopen dagen beelden op die sterk deden denken aan de revolutie van 1979, die uiteindelijk de geestelijkheid aan de macht hielp. De meest radicale machten in de Islamitische republiek willen de protesten desnoods met geweld neerslaan. Helaas is het regime sterk genoeg om de druk tot hervorming voorlopig te weerstaan.
Alleen al de plekken waar de grote demonstraties in Teheran plaatsvinden, hebben een symbolische link met de opstand van 1979. De betogers liepen over Valiasr, de grootste straat van de stad vernoemd naar de laatste Shiitische Imam, en kwamen bij elkaar op het plein van de Revolutie en het plein van de Vrijheid. Historische plekken waar de Iraniërs dertig jaar eerder om het vertrek van de Shah schreeuwden. Dit keer eisen miljoenen dat hun verloren stem alsnog gehoord wordt. Net als dertig jaar geleden klinkt het Allahu Akbar ’s nachts van de daken van Teheran. Iraniërs laten wederom massaal hun onvrede blijken.