Waxinelichthouder

De 'waxinelichthouderwerper'; kent u 'm nog? Gisteren was het precies een jaar geleden dat hij het inmiddels beruchte voorwerp tegen de Gouden Koets keilde. Al die tijd zit Erwin Lensink, zoals hij in werkelijkheid heet, gevangen in voorarrest. En zijn gevangenschap is voorlopig nog niet voorbij. Vorige week oordeelde de Haagse rechter dat Lensink verplicht onder psychiatrische behandeling dient te worden gesteld, omdat hij een gevaar zou vormen voor zichzelf en zijn omgeving. Lensink zit dus nog voor minstens een jaar onvrijwillig vast: hij wordt als 'ontoerekeningsvatbaar' bestempeld, omdat hij iets richting leden van het koningshuis gooide. Velen vinden dat een schande. Het heeft de geur van klassenjustitie: zou iemand ook een jaar in voorarrest worden gezet en ontoerekeningsvatbaar worden verklaard als hij een waxinelichthouder naar willekeurig voorbijrijdend verkeer had geworpen? Op het internet circuleert dan ook een petitie die de onmiddellijke vrijlating van Lensink eist. De linkse rebellenclub Krapuul stelt onverkort dat de overheid een ongevaarlijk individu in naam der koningin "de vernieling in helpt". En Lensinks advocaat verklaart tegenover Vrij Nederland scherp: "Als je het mij vraagt, dient deze zaak als substituut voor de rechtszaak die Karst Tates nooit heeft gekregen."

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De koning en de Gouden Koets

We gaan niet de geschiedenis herschrijven met restauratie dus hij is gewoon eheheh gerestaureerd ehe ehe dat ie weer in z’n oude glorie hersteld is. En er wordt een discussie gevoerd en ik vind het mooie van luisteren dat je niks hoeft te zeggen.

Koning Willem Alexander op het achtuurjournaal op prinsjesdag. De ehehe’s heb ik er niet bij verzonnen en ik vind ze in dit geval wel van gevoeligheid getuigen. Er wordt weleens gezegd dat de koning te ver van de bevolking af staat. En natuurlijk is dat zo, hij is tenslotte koning! Maar dat wil niet zeggen dat hij sentimenten onder de bevolking niet waarneemt. Uit zijn weifelende spreken blijkt ook dat hij hier zelf geen uitgesproken mening over heeft.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Koloniale excuses als ijdelheid

Gouden koets (foto: flickr/nico1959)Prinsjesdag in crisistijd, een mooi moment om je druk te maken over een afbeelding op een dik honderd jaar oude koets. Daarop te zien: een jonge koningin Wilhelmina aanvaardt geschenken van haar Surinaamse en Indonesische onderdanen. Inzet van de discussie: hoe we ons het beste schuldig kunnen voelen over die periode, door de afbeelding weg te moffelen of door er juist nadrukkelijk naar te kijken.

Pramoedya Ananta Toer, guerillastrijder tegen de Nederlanders, later politiek gevangene onder het regime van Suharto en Indonesiës belangrijkste schrijver en intellectueel van de twintigste eeuw, zou er vermoedelijk wat genuanceerder tegenaan kijken. In zijn romancyclus rond de jonge nationalist Minke laat hij zijn hoofdpersoon verliefd zijn op de jonge koningin. Een mooi ambivalent beeld. Uiteraard veroordeelt Toer het kolonialisme, maar de eigen machtsstructuren van de Javanen (waar de Nederlanders dankbaar gebruik van maakten) waren ook niet fraai. Zijn eindoordeel is dat de Nederlandse koloniale overheersing veel slechts, maar ook veel goeds gebracht heeft voor Indonesië.

Ook voor de slavenhandel geldt dat het geen cultuur is die door westerlingen naar Afrika gebracht is, maar een bestaande cultuur die door Europese slavenhandelaren werd uitgebuit. Dat betekent niet dat het minder erg was, maar wel dat de daders niet alleen westerlingen waren, maar ook lokale heersers. De pracht en praal van het Ashanti koninkrijk was zelfs grotendeels gebaseerd op slavenhandel.

Foto: copyright ok. Gecheckt 26-11-2022

Kunst op de koets

Als kunstwerk doet de Gouden Koets het uitstekend, dat moet gezegd worden. Werken die honderddertien jaar na dato nog altijd als shockerend worden ervaren – Damien Hirst doet het Van der Waay niet na. Het ding heeft ook exact de campy, trashy uitstraling die past in de hedendaagse beeldtaal.

Mocht het echter toch zo ver komen dat de panelen van Van der Waay niet meer acceptabel zijn, dan zie ik graag een koetsbrede beschildering, voorstellende de Redding der Natie.

Op het linkerpaneel zien wij een Hollands straatbeeld met drie moskeeën. Onder de duistere hemel lopen mensen gebukt en verslagen, de vouwen met hoofddoekjes. Onderin zien we nog juist hoe drie donkere knullen met bontkraagjes zich aan een blond, blank meisje vergrijpen. De politie, ook bestaande uit donkere mannen, kijkt lachend toe.

Op het middenpaneel zien wij Hare Majesteit, omgeven door een stralenkrans en gezeten op een troon. Met Haar rechterhand (voor de kijkers links) maakt Zij een afwerend gebaar naar de duistere ellende van het linkerpaneel en met Haar linkerhand wijst Zij, Koningin bij de Gratie Gods, de Redder des Vaderlands aan. Wij zien deze rechtsonder, zijn haar oplichtend door de Gloed des Majesteits en omgeven door zijn discipelen: een grijze politieagent, een wijsgeer met het boek Eurabia in handen, een ridder met het wapen van Limburg op de borst en een hondje in de armen en een stoere veteraan in uniform met gevelde klewang.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Herinnering aan gruwelijke periode in de geschiedenis

[qvdd]

In de koloniale tijd en de nadagen van de slavernij leek een dergelijke afbeelding heel gewoon. Nu herinnert het ons aan een gruwelijke periode in de Nederlandse geschiedenis.

Mariko Peters (GroenLinks) en Harry van Bommel vinden dat een afbeelding van de zijkant van de gouden koets moet worden gehaald. Het is een tekening van halfnaakte mannen en vrouwen uit onze voormalige koloniën die op een onderdanige manier goederen aanbieden aan het koningshuis.

Volgens hen hoort de afbeelding in het Rijksmuseum, en niet op de koets.

gouden koets

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.