Dit is een gastbijdrage van Guido van de Luitgaarden. Tussen alle rijke-mensen-problemen van de laatste dagen, zoals het instorten van de beurzen en het omvallen van banken, zou je haast vergeten dat er ook hele-arme-mensen-problemen zijn. Zo verscheen gisteren voor de zoveelste keer een bericht dat op het Italiaanse eilandje Lampedusa, een eind voor de kust van Sicilië, weer honderden bootvluchtelingen onder erbarmelijke omstandigheden opgevangen worden. En dat zijn dan de mensen die geluk hebben. Wie de oversteek wil wagen vanuit Libië of Tunesië mag eerst een paar duizend dollar betalen aan mensensmokkelaars in de goede hoop dat ze ook waar voor hun geld krijgen en meneer de smokkelaart niet met het geld verdwijnt. Als je boft mag je aan boord van een geïmproviseerd vlot gaan. Je haalt de overkant of je wordt door de Italiaanse kustwacht opgepikt en in een overvol detentiecentrum gezet in afwachting van asiel. En daar heb je dan nauwelijks of geen aanspraak op gezondheidszorg, word je niet in staat gesteld een gang naar de rechter te maken of word je zonder pardon terug naar Libië gestuurd. De stand van zaken ten aanzien van de mensenrechten daar is algemeen bekend en niet iets om vrolijk van te worden. Maar dat zijn dan de mensen die geluk hebben. Wie pech heeft haalt de overkant om te beginnen al niet of wordt met het vasteland in zicht door de kustwacht teruggestuurd en gaat kopje onder. En Italië, de EU en de landen van herkomst staan erbij en kijken ernaar. We hebben immers wel iets beters te doen: er is tenslotte een beurscrisis.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Vandaag is een cruciale dag voor het Europese klimaatbeleid, want vandaag bespreken de 68 leden (uit 27 EU-lidstaten) van de Milieucommissie van het Europees Parlement de plannen om de Europese uitstoot van broeikasgassen tegen 2020 met 20% te verlagen. Het Europees parlement is de laatste maanden onder sterke druk van industriële lobby komen te staan. De vraag is of ze deze kan weerstaan of zwicht voor dreigementen dat o.a. de metaalindustrie de Europese Unie zal verlaten. Aan de andere kant is er de lobby van milieuorganisaties die willen dat Europa ten minste 80% van de voorgenomen CO2-reductie binnen haar eigen grenzen realiseert, dus niet door bijvoorbeeld klimaatprojecten in ontwikkelingslanden.
De twee grootste groepen in het Europees Parlement, de Socialisten en de centrum-rechtse Volkspartij, hebben benadrukt dat de concurrentiepositie van Europese bedrijven niet in het gedrang mag komen. Straks zullen Europese bedrijven verhandelbare emissiecertificaten moeten kopen, de bedrijven zelf willen deze certificaten echter gratis krijgen. Producenten van chemicaliën, papier, metaal en cement hebben al gewaarschuwd dat ze de EU zullen verlaten als de certificaten te duur worden. Het Climate Action Network vindt dit echter bangmakerij want een recent rapport heeft uitgewezen dat bedrijven niet zomaar kunnen vertrekken uit een regio waar ze veel kapitaal hebben geïnvesteerd. Tevens zal het Europese klimaatbeleid een innovatie impuls opleveren en dat is gunstig voor Europese bedrijven.
“Joining the EU is the next step, we have to do it. The krona is garbage” (BBCNews)
Visser Adal Hallonsson (22) verwoordt de onrust die op IJsland is ontstaan nadat de economie hard is getroffen door de kredietcrisis. In een paar dagen tijd heeft de grote Landsbanki onderdelen moeten verkopen, is Glitnir: de derde bank van het land genationaliseerd, de inflatie omhoog geschoten en de krona is in een vrije val geraakt. Wanhopig kijken de IJslanders naar de Europese Unie voor financiële hulp. Toch kon men deze crisis al langer zien aankomen, IJslandse banken hebben enorme hoeveelheden geld geleend waardoor de buitenlandse schuld vijf keer de omvang van de economie heeft. IJslandse banken lonkten in de afgelopen jaren naar Europese consumenten met hoge rente op spaarrekeningen en investeerden in met name Nederlandse bedrijven. Door de huidige kredietcrisis is het lastig om nieuwe leningen uit te schrijven, terwijl de oude nog niet eens afgelost zijn (Trouw).
Lezers die met één klik hun mening willen geven klikken door:
Sommige IJslandse geruchten gaan zelfs verder, zo zou er in paniek worden gehamsterd nadat een grote supermarktketen had aangegeven geen geld meer te hebben om levensmiddelen in te kopen. “The main supermarket can’t get imported goods because they have no currency. The shops are half empty. One of the store managers has advised people to start hoarding. We’re running out of oil. And winter came last night – about a month early”. (ftalphaville.ft.com)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Beetje vreemd om in de dagelijks stroom kamerstukken vandaag eentje te vinden uit 2003. Het betreft een overeenkomst tussen de Europese Unie en China over samenwerking bij het tot stand brengen van Galileo, het Europese alternatief voor GPS.
Waarom de publicatie pas naar vijf jaar is, is mij een raadsel.
Maar door de publicatie werd ik me er wel van bewust dat Galileo allang geen puur Europees project meer is. Landen als Israël, Zuid-Korea, Oekraïne en Marokko doen ook mee. Daar kan je op een (geo-) politieke manier naar kijken en op economische.
Economisch gezien is het natuurlijk verstandig om zoveel mogelijk partijen te laten deelnemen, ook financieel, om later de markt zo groot mogelijk te maken. Zeker als je een land als China betrekt, kan je eigenlijk al niet meer stuk. Uiteraard is het maar de vraag hoe het uitpakt. De Chinezen zijn ook nog met een eigen systeem bezig en wedden misschien op twee paarden. Als Galileo te laat is, laten ze het misschien gewoon vallen. Daarnaast is het voor landen buiten de Europese Unie natuurlijk wel lucratief om met een relatief geringe deelname (enkele tientallen miljoenen euro’s) toegang te krijgen tot deze ontwikkeling.
Geo-politiek gezien is het natuurlijk weer een heel andere discussie. Galileo is, in tegenstelling tot het oorspronkelijke GPS, in eerste instantie een civiel systeem met daarnaast militaire mogelijkheden. Maar die militaire toepassingen zijn er wel degelijk. En dan komen landen als China, maar misschien ook Oekraïne, in een ander daglicht te staan. Hierover heb ik eigenlijk nergens een discussie over kunnen terugvinden. Dat zal nu trouwens wel een gepasseerd station zijn.
Vandaag plaatsen wij een bijdrage van Arno Uijlenhoet beoogd kandidaat Europese verkiezingen 2009 en woordvoerder van Newropeans Nederland, een Europese politieke beweging voor meer democratie in Europa.
In de Troonrede pleitte het kabinet voor een groter zelfbewustzijn van ons land. Hoewel deze boodschap in de media vooral in verband werd gebracht met de economisch roerige tijden waarin we leven, raakte zij ook aan het alom aanwezige gevoel dat Nederland niet meer zichzelf is. Dit gevoel heeft zijn oorsprong in de periode van Fortuyn en de ondergang van het Paarse kabinet. Kernelement in dit gevoel is dat de politiek het contact met de burgers is kwijt geraakt. Of zoals Fortuyn het in zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar paars’ formuleert: “Met het democratische gehalte van ons samenleven is weinig mis, met dat van ons bestuur en de inrichting van de collectieve sector is het op dat punt evenwel droevig gesteld”. Hij doelt daarbij op het feit dat Nederland een elitedemocratie is waarin de politiek-bestuurlijke elite zichzelf vernieuwt en aanvult door coöptatie en alle posities van enig gewicht in de collectieve sector en het maatschappelijk middenveld zorgvuldig onder elkaar verdeelt.
Wie op dit moment naar Nederland kijkt, stelt vast dat op dit punt weinig tot niets is veranderd. Wat wel is veranderd is het partijpolitieke landschap. Het ongenoegen van de burger in de Haagse polderpolitiek heeft zich vertaald in de opkomst van partijen ter linker en rechter zijde van het politieke spectrum. Met name de PvdA en de VVD staan in de peilingen zwaar onder druk. Je zou zeggen dat er voor deze partijen alle reden is om eens kritisch naar het democratische bouwwerk in Nederland te kijken. Toch doen zij dat niet uit angst om hun machtsbasis, hoe gering die ook nog is, op te geven. Het CDA, de partij die ideologisch gezien nog het meest met het huidige poldermodel is verweven, houdt zich om diezelfde reden stil.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“De premier voor lul uitmaken mag van ons.. ..Als we dat niet zouden toestaan, kunnen we bijna alle reacties wel weggooien”. (Trouw)
Claudia van der Laan is directeur van NoviaFacts: het bedrijf dat voor de Telegraaf met achttien medewerkers dagelijks acht- tot vijftienduizend reacties modereert. Deze ‘opper-Joris’ reageert naar aanleiding van een onderzoek dat Trouw liet doen naar de netiquetten in verschillende Europese landen. Volgens dit onderzoek zou er alleen op het Nederlandse internet overmatig gescholden en bedreigd worden. Hollandse toestanden dus, een Fransman zou immers nooit de Miljoenennota anaal inbrengen bij zijn minister van Financiën.
“In Amerika zagen we banken en financiële instellingen die ‘too big to fail’ waren: te groot, te belangrijk om te verdwijnen. In Europa geldt: te groot om failliet te gaan is te groot om te redden. Dat komt doordat het thuisland van een grote bank te klein is om zo’n bank van de ondergang te redden.” (Volkskrant)
De Duitse econoom Daniel Gros voorspelt dat binnen enkele dagen ook andere grote Europese banken in de problemen zullen komen. Ook de Deutsche Bank, Barclays in Groot-Brittannië en UBS in Zwitserland zijn zo ongezond dat ze in een paar dagen ten onder kunnen gaan aldus Gros die werkzaam is aan het gerenommeerde Centre for European Policy Studies (CEPS) in Brussel. Als dat gebeurt dan kunnen deze banken niet zoals in de VS gered worden door de staat. De crux zit hem in het feit dat deze Europese banken te groot zijn voor het individuele thuisland. Wellicht was het anders verlopen als we inmiddels in de ‘Verenigde Staten van Europa’ woonden?