Quote van de dag: A G-Zero World

[qvdd] This is not a G-20 world. Over the past several months, the expanded group of leading economies has gone from a would-be concert of nations to a cacophony of competing voices as the urgency of the financial crisis has waned and the diversity of political and economic values within the group has asserted itself. […] We are now living in a G-Zero world, one in which no single country or bloc of countries has the political and economic leverage -- or the will -- to drive a truly international agenda. The result will be intensified conflict on the international stage over vitally important issues, such as international macroeconomic coordination, financial regulatory reform, trade policy, and climate change. This new order has far-reaching implications for the global economy, as companies around the world sit on enormous stockpiles of cash, waiting for the current era of political and economic uncertainty to pass. Many of them can expect an extended wait. Foreign Affairs, Maart/April 2011 Vol 90, No.2 (alleen abon), maar ook op dode bomen te lezen in de openbare bibliotheek, of te koop in de betere kiosk. De tijden van de Washington Consensus zijn voorbij. Ondanks vrome perscommuniqués van de G20 en de EU dat waarin wordt betoogd dat we moeten leren van fouten van het verleden en moeten samenwerken op economisch gebied, zo betogen Ian Bremmer en Nouriel Roubini, is elk land bezig met het oplossen van zijn eigen problemen en is samenwerking ver te zoeken. Wat een zwartkijkers zult u misschien zeggen, maar dat werd van Nouriel “Dr. Doom” Roubini in 2006 ook gezegd toen hij de Kredietcrisis en de daarop volgende Grote Recessie van 2008 voorspelde. Ondertussen in Nederland maakt men zich vooral druk over de hoogte van het lidmaatschapsgeld voor de EU.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: “With notable rare exceptions”

[qvdd]

“Today’s competitive markets, whether we seek to recognise it or not, are driven by an international version of Adam Smith’s “invisible hand” that is unredeemably opaque. With notably rare exceptions (2008, for example), the global “invisible hand” has created relatively stable exchange rates, interest rates, prices, and wage rates.”

Alan Greenspans poging zijn eigen nalatenschap veilig te stellen leidt tot een nu al bijna legendarisch uitglijder. The wisdom of the crowds heeft al tot veel bruikbare variaties op deze quote geleid:

“With notably rare exceptions, Germany remained largely at peace with its neighbors during the 20th century.”

“With notable rare exceptions, working as a coal miner in China is a perfectly safe career choice.”

“With notably rare exceptions, Justin Bieber and Rebecca Black make legendary music.”

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Economische welvaart uitspelen

[qvdd]

Door de situatie in Japan waren we niet in staat ons sterke punt van economische welvaart uit te spelen.

Tijdens regionale verkiezingen in Duitsland zijn de Groenen als grote winnaar uit de bus gekomen. De afgelopen jaren konden ze door de groene kaart niet spelen door de economische situatie van de wereld. Met de nucleaire crisis in Japan veranderde dat, en daar klaagden de andere partijen over.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom Links?

Wouter Leenders stelde mij op twitter een vrij simpele vraag: Of ik wel eens wat had geschreven over liberalisme en economie. En dan specifiek over de vraag waarom de overheid wel mag interveniëren in de economische sfeer en niet in de culturele sfeer.

De vraag is of mijn epistemische liberalisme, dat uitgaat van de centrale stelling dat we niet weten wat het beste individuele levensplan is te verenigen is met linkse sociaal-economische politiek. De overheid kan mensen misschien niet opleggen hoe ze moeten leven, de overheid moet wel interveniëren om de vrijheid van mensen te beschermen: we rechtvaardigen de interventie van de politie door te stellen dat we zo inbreuken op individuele vrijheid kunnen voorkomen. Maar kunnen we ook economische interventie zo rechtvaardigen?

Er zijn denk ik drie lijnen van argumentatie waardoor we individuele vrijheid en economische interventie kunnen verenigen. Ik laat me uiteindelijk inspireren door drie filosofen: de ideeen van John Rawls, over gerechtvaardigde ongelijkheid,de ideeen van Dworkin, over gelijke uitgangsposities en verdiende en onverdiende ongelijkheden, en die ideeen van Van Parijs over ‘echte’ vrijheid:

Ten eerste om individuele negatieve vrijheid te beschermen. Er is een grote machtsongelijkheid tussen werkgevers en werknemer (en tussen producenten en consumenten): in een ‘vrije markt’ kunnen werkgevers werknemers uitbuiten. Omdat bedrijven veel machtiger zijn dan individuele werknemers en omdat werknemers voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van die bedrijven kunnen bedrijven in een ‘vrije markt’ werknemers dwingen om vrijheden in te leveren, te werken onder gevaarlijke omstandigheden of lonen te accepteren die lager zijn dan het bestaansminimum. De overheid moet ingrijpen om ervoor te zorgen dat de rechten van werknemers en consumenten, – de zwakkere partijen – worden beschermd. Denk aan het minimumloon, het recht op collectieve onderhandeling door werknemers, wetten over arbeidsomstandigheden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Transport klimt uit dal

GC heeft ruimte voor gastloggers. Hier weer onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, met wat huis-, tuin- en keuken-economie.

Vervoer per vrachtwagen (Foto: Flickr/Harshad Sharma)

Het CBS kwam vorige week met opbeurende statistiek: de tranportsector klimt uit het dal. Expediteurs kenden een grotere omzet, de luchtvaart zag vracht en passagiers toenemen en het goederenwegvervoer transporteerde ook een hoger vrachtaanbod.

Als het met die sector beter gaat, dan moet het met de economie toch ook goed gaan? Alles dat we kopen wordt immers van de fabrieken naar de winkels getransporteerd? Of naar het buitenland. Ook met de export gaat het beter, meldde het CBS de afgelopen week.

Een dag later komt het CBS dan met een fikse tegenvaller. De armoede in dit landje neemt toe. Nou heb ik net genoeg economisch benul om te weten dat armoede hier, geen indicatie is voor de ontwikkeling van ’s lands economie. Armoe of niet, Nederland is een van de meest welvarende landen in Europa, zegt het CBS nog dezelfde dag.

Weer een dag later gevolgd door treurige berichten dat de werkloosheid vrijwel onveranderd is en de detailhandel wat minder omzet had. Behalve bij de internetdetaillisten. Bij hen is het booming business.

Een leek krijgt zo wel de indruk dat het, statistisch gezien, beter gaat met de economie, slechter met de mensen, maar dat we europees vergelijkenderwijs niet moeten zeuren.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Is Obama te links voor de VS?

Obama in betere tijden (Foto: Flickr/transplanted mountaineer)

Obama heeft de afgelopen jaren de Amerikaanse overheid gigantisch uitgebreid, de Amerikanen allerlei ultralinkse plannen door de strot geduwd en heeft daar vorige week woensdag de rekening voor gepresenteerd gekregen, want ‘het Amerikaanse volk’ houdt niet van socialisme. Toch? Dat zou je in ieder geval denken als je sommige Nederlandse Fox News adepten moet geloven. Maar ook serieuzere media zien in de nederlaag voor de Democraten een afkeuring van het beleid van Obama.

Maar wat was dat beleid dan precies? En wat vinden mensen daar nu eigenlijk echt van? Gelukkig zijn er na verkiezingen ook exit polls. En daarin wordt niet alleen de vraag gesteld op wie iemand gestemd heeft, maar ook een berg extra vragen om te kijken waarom iemand gestemd heeft. Daarnaast wordt het land ook buiten verkiezingen helemaal suf gepeild en ook daar kan je aardige informatie uit halen.

Om te beginnen de vraag of Obama te links is voor de VS. Een groot deel van de Amerikanen, 46% maar liefst, is het daarmee eens. Duidelijk signaal, lijkt het. Totdat je dit getal eens naast de exit polls van de verkiezing van 2008 legt. Dan zie je dat op dat moment al 42% van de Amerikanen vond dat Obama te links was. Kortom, dat is maar een paar procent toegenomen. Dat kan uiteraard nog steeds stevige consequenties in een land waar een 7% gat bij een verkiezing een landslide betekent, maar om nou te zeggen dat grote groepen in hem de Messias zagen en nu afhaken door te links beleid is waarschijnlijk ook bezijden de waarheid. Sterker nog, in 2008 vond maar vier procent van de bevolking hem te conservatief en dat is nu opgelopen naar dertien procent. Die vonden het beleid dus niet links genoeg. Bovendien, 37% van de bevolking is het wel met hem eens. Kortom, 50% van de bevolking vindt de politieke plaatsbepaling van Obama prima, of juist niet links genoeg. Dus te links voor de VS? Nee.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het is de schuld van de schuldeneconomie

Sinds het uitbreken van de kredietcrisis benadrukken GroenLinks en D66 steeds stelliger dat de Nederlandse economie een schuldeneconomie is geworden. Het is een economie “waarin mensen op jacht naar meer consumptie steeds hogere schulden maken” zo stelt het laatste verkiezingsprogramma van GroenLinks. Zo’n schuldeneconomie is op lange termijn niet houdbaar en brengt zo de financiale veiligheid van mensen in gevaar. Ook D66 pleitte voor een verschuiving van schuld naar bezit.

En vanuit deze visie doet GroenLinks een aantal voorstellen voor hervorming van de economie: een reclameverbod op consumptief krediet, kredietverleners moeten zich financieel inzetten voor de schuldhulpverlening, een scheiding van consumentenbanken en handelsbanken (zodat de risico’s van de laatste, geen gevolg hebben voor de eerste) en het beperken van de schuldenaftrek voor het bedrijfsleven. En als klap op de vuurpijl, het geleidelijk afschaffen c.q. beperken van de hypotheekrenteaftrek. Deze regeling die zeker op dit moment het hebben van een schuld stimuleert boven het aflossen hiervan is voor GroenLinks en D66 een doorn in het oog. En ook de overheid moet minder schulden maken. Er moet flink op de grootte van de overheid bespaard worden omdat grote overheidstekorten financieel niet duurzaam zouden zijn.

Al met al moet de economie minder afhankelijk worden van schulden, zeker als we door een crisis heen zijn gekomen die het gevolg is van het feit dat heel veel mensen grote schulden aangingen (op de Amerikaanse huizenmarkt) zonder dat ze deze konden aflossen. Maar ook in Nederland viel een bank (DSB) die afhankelijk was van het (aggressief aanbieden van) consumptief krediet.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom Youp het niet gaat redden

DonQuichotte (Foto: Flickr/Andromega)

Nederland geniet massaal van de wraak van Youp. Een wraak namens ons allemaal, voor al die keren dat we in de krankzinnige doolhof terechtkwamen die grote bedrijven nog steeds ‘service’ durven noemen. Wraak voor al die uren zinloos wachten. Wraak voor alle keren dat we weer niet werden teruggebeld. Wraak voor al die keren dat de medewerker ons gelijk gaf maar ‘helaas’ niet kon helpen. En wraak voor alle onterechte facturen en foute incasso’s.

Als het Youps bedoeling is om er een leuk boekje over te schrijven, dan gaat dat vast lukken. Als het zijn bedoeling is om alle slachtoffers van autistische bedrijven tijdelijk een goed gevoel te geven, gaat dat beslist ook lukken.

En zelfs als het de bedoeling is om T-Mobile eenmalig in beweging te krijgen, kan dat slagen. Deze telecomboer, die nu naakt en in elkaar gedoken van schaamte in de schijnwerpers staat, zal uiteindelijk volgens het boekje reageren. Er wordt straks een blik nieuwe helpdeskmedewerkers opengetrokken en er komt een brave media-campagne met als thema: “inderdaad we hebben fouten gemaakt, maar nu wordt alles beter.

Intern wordt bij T-Mobile ongetwijfeld druk gebrainstormd. De scripts van het helpdesk-vee worden nog een keer extra doorgelicht en aangescherpt in de ijdele hoop dat deze kennisloze en machteloze onderbetaalde meute een volgend debacle kan afwenden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Burgernomics: De Big Mac index

Hamburger Harley (Foto: Flickr/Rodney Dioxin)

De Big Mac-index, door The Economist aangeprezen als ‘a more fun way to understand exchange rates than textbooks‘ is een goed excuus om voor de tweede keer in drie weken op GC aandacht te schenken aan de Amerikaanse hamburgergigant. Eerder wijdde ik al een artikel aan de Golden Arches Theory Of Conflict Prevention van Thomas Friedman: landen met een McDonald’s restaurant voeren zelden oorlog met elkaar. Vandaag staat dus een een nieuw smakelijk onderwerp op het menu, dat evenmin zou misstaan op het curriculum van de Hamburger University in Oak Brook, Illinois: de Big Mac index.

Maak kennis met burgernomics. Allemaal te danken aan de Big Mac, in 1967 bedacht door restauranthouder Jim Delligatti in Pittsburgh. Dit onverwoestbare icoon van Amerikaans fastfood-imperialisme inspireerde in 1986 The Economist-redactrice Pam Woodall tot een heuse Big Mac-index, bedoeld als speelse manier om het verschil in relatieve koopkracht tussen verschillende landen in kaart te brengen. McDonald’s staat namelijk niet alleen bekend om de wereldwijde standaardisering van het menu, maar koopt bovendien haar ingrediënten lokaal in.

In de prijs van een Big Mac zitten dus automatisch de kosten van de ingrediënten, arbeid en energieverbruik inbegrepen. Wat de ingrediënten van een Big Mac zoal zijn? Amerikanen van boven de de veertig zullen het ongetwijfeld eenvoudig kunnen reproduceren, dankzij een enorm succesvolle reclamecampagne uit de jaren ’70: “How fast can you say ’two all beef patties special sauce lettuce cheese pickles onions on a sesame seed bun’?

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende