Martin

5 Artikelen
2 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Worden wie je bent: een verwarde muts die de Happinez leest

Paaseiland (Foto: Flickr/Knowsphotos)

Veel leuker waren ze, de spreekwoorden en gezegden uit de negentiende eeuw. Het kalf dat verdronk in een put. Een appel die van de boom dondert of een olifant die een porceleinkast verbouwt. Dat soort werk. En neem de tegeltjeswijsheden uit oma’s tijd. Het concert des levens zonder stappenplan, eigen haard als ideale belegging. Of “oost west wat we niet kennen is de pest”. Dat soort gezellige historische misvattingen. Allemaal een tikkeltje suf, maar leuk om aan te horen.

Elke tijd krijgt de wijsheden die het verdient. Dat het leven een feest is maar dat je zelf voor de slingers moet zorgen, dat vind ik nog wel te pruimen. Geen vondst maar in elk geval pretentieloos oppervlakkig en voor de gemiddelde SBS-kijker genoeg stof om de rest van zijn leven over te mijmeren. Maar dan de andere categorie moderne wijsheden. De quasi-diepzinnige wijspraterij met een New Age-sausje. Daar krijg ik zo’n afschuwelijk weeïg gevoel van. De nikserigheid druipt als lauw bier in je schoenen bij dat soort kwezelpraat.

Er is één uitspraak in deze categorie, die alle andere overtreft. Ik heb er een bijzondere allergie voor ontwikkeld. Als in een zaaltje met tweehonderd mensen ergens in de verste uithoek zo’n gemaakt blije Happinez-lezeres de beruchte woorden begint te orakelen, dan pikt mijn zesde zintuig, mijn veel getergde bullshit detector dat op wonderbaarlijke wijze op. Dan krijg ik jeuk aan mijn anus, rode vlekken op mijn aura en krullen mijn tenen zich in mijn schoenen tot kurketrekkers. Terwijl diverse ledematen licht spastische bewegingen maken, herhaal ik dwangmatig de gevreesde woorden, traag en huiverend: “Je moet altijd nog worden wie je bent. Maar je wordt het uiteindelijk nooit, want je moet blijven worden wie je bent.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom Youp het niet gaat redden

DonQuichotte (Foto: Flickr/Andromega)

Nederland geniet massaal van de wraak van Youp. Een wraak namens ons allemaal, voor al die keren dat we in de krankzinnige doolhof terechtkwamen die grote bedrijven nog steeds ‘service’ durven noemen. Wraak voor al die uren zinloos wachten. Wraak voor alle keren dat we weer niet werden teruggebeld. Wraak voor al die keren dat de medewerker ons gelijk gaf maar ‘helaas’ niet kon helpen. En wraak voor alle onterechte facturen en foute incasso’s.

Als het Youps bedoeling is om er een leuk boekje over te schrijven, dan gaat dat vast lukken. Als het zijn bedoeling is om alle slachtoffers van autistische bedrijven tijdelijk een goed gevoel te geven, gaat dat beslist ook lukken.

En zelfs als het de bedoeling is om T-Mobile eenmalig in beweging te krijgen, kan dat slagen. Deze telecomboer, die nu naakt en in elkaar gedoken van schaamte in de schijnwerpers staat, zal uiteindelijk volgens het boekje reageren. Er wordt straks een blik nieuwe helpdeskmedewerkers opengetrokken en er komt een brave media-campagne met als thema: “inderdaad we hebben fouten gemaakt, maar nu wordt alles beter.

Intern wordt bij T-Mobile ongetwijfeld druk gebrainstormd. De scripts van het helpdesk-vee worden nog een keer extra doorgelicht en aangescherpt in de ijdele hoop dat deze kennisloze en machteloze onderbetaalde meute een volgend debacle kan afwenden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Leve de hebzucht, moraal is voor sukkels

Zeven Hoofdzonden (Foto: Flickr/Ben Murphy)

“Zeker, ook hebzucht heeft enige regulering nodig. Maar hebzucht heeft meer voor deze wereld gedaan dan al het medelijden bij elkaar.”

Arnon Grunberg spreekt ons toe in zijn mini-column (Volkskrant 1 september). Het is lastig om de exacte bedoeling van Grunberg te doorgronden, want de mini-column is te kort voor nuance. Je kunt menen dat er ironie in het spel is, maar afgaande op eerdere Volkskrant-schrijfsels van Grunberg lijkt dat ijdele hoop: Grunberg heeft niet veel op met opgeheven vingertjes en vindt moraal iets voor zielige wereldverbeteraars. Zo schrijft hij:

“Moraal is weinig meer dan de voortzetting van religie zonder God, waarbij de moraalridder met ternauwernood onderdrukte wellust de plaats van God inneemt.”


Het rare is dat de column van Grunberg zelf niets anders is dan een opgeheven vingertje. Arnon vertelt ons wat wij wel en niet moeten vinden: volgens hem stellen we ons aan als we denken dat de moraal een leidend kenmerk van onze beschaving is. Het is een prachtige paradox: Grunberg geeft een waardeoordeel over moreel gedrag. Maar elk waardeoordeel over gedrag is per definitie zelf een vorm van moreel gedrag. Sterker nog: het is verrekte moeilijk om totaal a-moreel te zijn. Het beoordelen van gebeurtenissen en gedragingen om ons heen, in termen van goed of slecht, is een automatisme. Het zit in ons ingebakken, het maakt ons tot wie we zijn. De mens is een moreel wezen, tegen wil en dank.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het SM-gevoel van de SGP

Logo van de SGP (Foto: Wikimedia Commons)

De SGP reageert geschokt op het door de Hoge Raad bekrachtigde verbod op discriminatie van SGP-vrouwen. De partijvoorzitter Kolijn: “Ons wordt de mogelijkheid onthouden om een eigen vereniging in te richten zoals leden dat op grond van onze lezing van de bijbel willen. Dat is een inperking van de eigen vrijheid.”

Kolijn neemt daarbij het woord ‘vrijheid’ in de mond. Een woord dat door SGP-ers gewoonlijk alleen gebezigd wordt in samenstelling met het woord ‘godsdienst’. En aangezien SGP-ers zelden te betrappen zijn op gemakzuchtig of slordig taalgebruik, mogen we aannemen dat het begrip ‘eigen vrijheid’ bewust gekozen is en dat niet ‘godsdienstvrijheid’ bedoeld wordt. Het begrip ‘eigen vrijheid’ is geen gevleugelde term met algemeen bekende betekenis zoals de vrijheid van meningsuiting, maar we kunnen ons er iets bij voorstellen. De meest voor de hand liggende betekenis is die van de vrijheid om onderling te doen wat je wilt, zonder dat een derde daar last van heeft. Ook uit aansluitende citaten uit het NRC-artikel blijkt dat eigen vrijheid gaat over het recht om binnen eigen kring te discrimineren en gediscrimineerd te worden, zolang derden daar maar geen last van hebben. Het is het ‘consenting adults’ argument dat Amerikanen (voornamelijk in een seksuele context) terecht gebruiken om te betogen dat volwassen mensen vrij moeten zijn om samen te doen waar ze zin in hebben zolang het anderen niet schaadt. Dat argument lijkt hier ook op te gaan: we leven in een vrij land, en als SGP-vrouwen er voor kiezen zich te laten discrimineren, dan moeten ze dat zelf weten. SGP-mannen en vrouwen zijn in die zin vergelijkbaar met in leer en rubber gehulde volwassenen die elkaar vrijwillig met zweepjes bewerken in groezelige SM-kelders.

Toch denk ik dat er een zeer cruciaal verschil is en dat het terecht is dat het masochisme van de SGP-vrouwen wordt verboden. SGP-vrouwen zijn namelijk geen ‘consenting adults’, maar vrouwen die vanaf hun jongste jaren stelselmatig zijn geïndoctrineerd met de opvatting dat ze ondergeschikt en dienstbaar aan mannen horen te zijn. De keuze van SGP-vrouwen om gediscrimineerd te worden is geen vrije keuze, maar het resultaat van een uitgekookt en verstikkend systeem van hersenspoeling vanuit een achterlijk en fundamentalistisch geloof. Deze vrouwen zijn daarmee slachtoffers van kindermishandeling, zoals de filosoof Floris van den Berg terecht betoogt in zijn boek ‘Hoe komen we van religie af?‘.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dooie meisjes en virtueel ramptoerisme

GeenCommentaar heeft plaats voor gastlogs. Vandaag is dat een stuk van Martin Swinkels, die het per mail instuurde.

Symbool van het ramptoerisme (foto:flickr/Lionoche)

Erg he, van dat dooie meisje en die politieman? Ja, inderdaad heel erg. Voor de ouders, om precies te zijn. En natuurlijk voor broers of zussen. En voor opa en oma. En ook wel schokkend voor de klasgenootjes. Nou goed dan, voor de buren is het ook niet leuk. Maar verder valt het toch wel mee? Het feit dat het verlies van een kind het allerergste is want een ouder kan overkomen, schijnt vandaag de dag te betekenen dat half Nederland een paar dagen over moeten mee-jammeren over hoe zielig het is.

Je kunt dat positief zien. We zijn blijkbaar een volkje van vriendelijke gevoelige en meelevende mensen (op een enkele geschifte politieman na). Het hele land wordt één grote rouwende familie als er iets ergs gebeurt.

Hartverwarmend toch?

Of helemaal niet hartverwarmend, wat mij betreft. Wat is eigenlijk het verschil tussen de ramptoerist die met zijn auto naar de smeulende resten van een vuurwerkfabriek rijdt, en de ramptoerist die aan de buis gekluisterd zit om elk detail op te zuigen over een bizarre moord, ergens in het land. Het oppervlakkige verschil is dat de TV-ramptoerist niemand last valt. Op het eerste gezicht althans. Dat lastig vallen is namelijk gedelegeerd aan de mensen van de pers. Maar het mooie van het verhaal is, dat de pers er ook niks aan kan doen. Want de perst doet dit alleen maar omdat er vraag naar is. Als er al een schuld is, dan legt de journalist die probleemloos terug bij de rampkijker. De journalisten zijn namelijk helden voor wie geen moeite te veel is om de onstilbare, maar o zo gerechtvaardigde sensatiehonger van de de rampkijker te stillen. U vraagt, wij draaien. En de schoorsteen moet ook roken.