Het kleine college van fotojournalist Eddy van Wessel

    Proloog, scène 34
    Op de Waddendijk bij Marrum. Aan de voet van de dijk ligt een berg jonge paarden, met de benen omhoog en de tanden ontbloot. Een tractor met grijparmen rijdt af en aan om de dieren te bergen. Op de dijk slaan twee ramptoeristen het macabere schouwspel gade, vergezeld van hun hond die wil spelen.
    De eerste ramptoerist: Hadd’n ze d’r niet een kleedje overheen kunn’n legg’n of wat?
    De tweede: Geen gezicht. ’t Is toch ook niet te geloov’n. Met groot materieel uitg’rukt en nog staan die beest’n tot an hun buik in de koo int waeter.
    De eerste: ’t Schijnt dat die pontons tot drie keer toe aan de grond zijn gelopem…
    De tweede: Kvinnet maer triest hoor. Vijftig man hebben ze dropaf stuurd en die hebben niks presteerd. Ja, ze hebbn wat van die veulentjes uutet waeter haald…     De gemeente Ferwerderadiel staat er weer bantgekleurd op.
    De eerste: Joa, maer, ’t leger…
    De tweede: Skei toch uut, asset in Oeroeskan kan, dan kannet hier toch oôk?
    (changement.)

    Proloog, scène 35
    Ter Apel. De Tijdelijke Noodvoorziening voor mensen die asiel willen gaan aanvragen, waar ze ongeveer twee weken wachten om asiel te mogen aanvragen. Een terrein met caravans, zonder wielen, waarin niet gegeten of gedronken mag worden. Thee zetten mag ook niet. Dat is te gevaarlijk. Voor de thee wordt dus illegaal warm water afgetapt uit de buizen van de verwarming. Er is een ruimte vol gloednieuw speelgoed, maar er is geen geld voor een begeleider en dus kan er niet gespeeld worden. Dat is ook te gevaarlijk. De kinderen staan met hun neuzen tegen de ramen naar het speelgoed te staren. Rechts van de toegangspoort het Aanmeldcentrum, waar het asielverzoek gedaan moet worden, links het Vertrekcentrum. Een groepje belangstellenden, onder wie een voormalige vluchteling die nu bij VluchtelingenWerk werkt, wordt rondgeleid door een personeelslid van de IND, met vierkant geknipt stekeltjeshaar, als een Amerikaanse marinier. Hij staat in de centrale hal van het Aanmeldcentrum bij een kunstwerk, een druppelende kraan die het verstrijken van de tijd symboliseert.
    De IND’er (met een kopje thee in zijn hand): Stel je voor je vlucht uit je land…
    (changement)

    Proloog, scène 30
    In de werkkamer van de minister van Buitenlandse Zaken. Hij heeft net de telefoon neergelegd.
    De minister (in zichzelf): Ach, ach… Nee, dat is verschrikkelijk…. Dat is toch werkelijk verschrikkelijk… Vreselijk, echt vreselijk… Een ramp… Een gevoelige nederlaag… Achjé, wat sneu nou weer allemaal… Potverdikke, dat gaat helemaal niet goed… Helemaal niet goed… Achejé, wat een ellende nou toch weer…Potverdikke, potverdikke… Vreselijk… Potverkaatje… Iedere per ongeluk geraakte burger levert de Taliban zo weer vijftig nieuwe sympathisanten op…
    (changement.)

    Proloog, scène 31
    In de werkkamer van de minister van Defensie. Hij heeft net de telefoon neergelegd.
    De minister (in zichzelf): Het gaat nou wel erg hard… Hard tegen hard ook… Verdomme, Henk, dat loopt helemaal uit de hand. Zo komen we nooit aan wederopbouwen toe, natuurlijk. Een ramp is het. Verdomme, verdomme. Wat een desillusie. En de bevolking van Zuid-Afghanistan staat toch al, onder dreiging van marteling en gevangenschap, onder zulke grote druk om de Taliban niet tegen te werken…
    (changement.)

    Proloog, scène 32
    Het hoofdkwartier van het Regional Command South in Kandahar.
    De generaal-majoor (dromerig, tegen zichzelf): Nu komt het erop aan, Ton… 5000 vierkante kilometer, een gebied zo groot als half West-Europa… Zes maanden onder jouw commando… Klinkende namen… Nimroz! Helmand! Zaboel! Day Koendi! Kandahar! Oeroezgan! En straks het Journaal… Naar je hebt een verdomd goed verhaal. D’r tegenaan. It’s the half of the battle. Ze dachten dat wij de strijd niet aandurfden. Nou, daar hebben ze zich lelijk in vergist. Met al die jongens die zich door misleiding hebben laten recruteren. Een verloren generatie. Dankzij ons technologisch overwicht zijn die echt geen partij voor ons. Nu komt het erop aan. We moeten nu echt die slag zien te maken, het sienjaal afgeven naar de bevolking van jullie toekomst ligt bij de wederopbouw. Als we gewoon bijvoorbeeld eerst maar eens zorgen dat ze behoorlijk te vreten krijgen. De harten, hoofden en magen winnen, dan volgt de rest vanzelf. De hoogstpersoonlijke dominotheorie van generaal-majoor Ton van Loon. Die slag moeten we echt zien te maken, die slag…
    (changement.)

     Proloog, scène 27
     In een bijkeuken in Wijdenes. Op de keukentafel liggen vellen kopieerpapier en een ordner. Mevrouw Hooftma-Kistemaker staat gebogen over het aanrecht en herleest haar ingezonden brief aan het tijdschrift Boodschappen, een uitgave van de leden van de coöperatieve inkoopvereniging Superunie B.A.
    Mevrouw Hooftma-Kistemaker: ‘Goede raad is duur’. Dat geldt echter niet voor de huishoudelijke tips in Boodschappen. Ik lees ze graag, knip ze uit en plak ze vervolgens op vellen dik kopieerpapier die ik opberg in een ordner. Datzelfde doe ik met bepaalde recepten, waarbij ik de vegetarische weer op aparte vellen plak. Drie onderwerpen dus in één ordner, waarvoor een andere oplossing zou zijn: drie plakboeken met een verschillende gekleurde kaft.
     (changement.)

    Proloog, scène 28
     Geldrop. Een doorsnee doorzonwoning. Op de bank in de huiskamer zitten een man en een vrouw. Zij heeft een vier maanden oude baby op schoot. Hij heeft een brief in zijn handen.
    Mevrouw Mwansiti Juma Cornelissen-Kupara: Lees hem nou nog eens goed over. Dat kan toch niet?
    Meneer Geert Cornelissen: Het staat er echt: binnen achtentwintig dagen moet Faraja uit eigen beweging het land verlaten, anders wordt ze verwijderd.
    Zij: Ze kan zich helemaal niet op eigen kracht bewegen! Hoe hadden ze zich dat voorgesteld? Moeten we een helikopter van haar maken? Je hebt haar toch netjes aangegeven op het stadhuis?
    Hij: Ik had voor de geboorte de ongeboren vrucht moeten erkennen, staat hier, omdat we niet getrouwd zijn. Jij hebt een verblijfvergunning tot 2011, en daarna kom je in aanmerking voor een Nederlands paspoort.
    Zij: En Faraja?
    Hij: Is geen Nederlandse. En omdat ze ook geen Tanzaniaans paspoort heeft, wordt ze uitgezet.
    Zij: Maar hoe had ze een Tanzaniaans paspoort moeten krijgen? Had ik dat ook moeten baren?
    Hij: Ik heb de ambassade in Brussel gebeld. Daar begrepen ze er ook niks van. ‘Uit eigen beweging het land verlaten’ …
    Zij (begint Faraja uit te kleden): Dan moeten we maar eens kijken waar we de vleugels kunnen bevestigen.
     (changement.)