De allerlaatste dagen der mensheid (16)

    Proloog, scène 43
    Het ministerie van defensie, afdeling News Clearance, waar de nieuwsberichten van ingebedde journalisten op veiligheidsoverwegingen worden gecontroleerd.
    De medewerker (tegen zichzelf): Die journalisten toch … Je kan ze niet vertrouwen … Geef je ze een vinger, nemen ze gelijk de hele hand … De ene meldt dat hij is gaan meevechten, de ander suggereert tussen de regels door dat we ondeugdelijk materieel hebben, veel te grote helmen … De vijand leest mee, hoor! … Daarmee brengen ze niet alleen zichzelf in gevaar, maar ook ons … Gehaaide kereltjes zijn het … Organiseren we daar notabene een speciale patrouille voor ze om ze een indruk te geven van ons opbouwwerk, gaan ze het over de manieren hebben waarop de bevolking niet naar de militairen toe mag komen … Beseffen ze dan niet dat ze de vijand daarmee in de hand spelen? … Die weten nu ook dat ze niet met dynamiet omgord op de fiets of de bromfiets naar ons toe moeten komen … Gaan ze allicht wat anders uitproberen … Wat lees ik daar? … ‘roepen scheldwoorden naar de militairen’? … Nee, die negatieve geluiden schrappen we … Daar maken we van ‘roepen vriendelijke dingen tegen de militairen’ … Hm, maar hoe weten onze jongens dat als ze geen tolk bij zich hebben … Ik weet het: ‘roepen vriendelijk klinkende dingen tegen de militairen’ … Goed zo … Ah, dat is een mooi accent dat de NRC-correspondent daar aanbrengt, onze jongens die speelgoed uitdelen aan tevoorschijn gekropen kindertjes… Zie je wel dat de journalisten het wel kunnen! En helemaal uit zichzelf ditmaal. Heel goed, dan zien de mensen tenminste dat wij het daar ook verdomd niet makkelijk hebben. Een onverbeterlijk volkje die Afghanen. Ondankbare graaiers! ‘Het jongetje dat het meeste weet weg te grissen, maakt stampei als de anderen op een eerlijker verdeling aandringen. Zijn gekrijs is nog te horen als de colonne weer de weg oprijdt.’ Mooi!
    (changement.)

    Proloog, scène 40
    Op de werkkamer van de directeur van de IND wordt een voorgesprek met de advocaat gevoerd.
    De directeur van de IND: Wij zijn slechts een uitvoerende organisatie in dienst van de Nederlandse overheid. Ik zie geen enkele overeenkomst met de collaborrerende politie in de Tweede Wereldoorlog en hoe die omgingen met de Joden.
    Zijn advocaat: Dus ik vat het nog even beknopt en helder samen, voor mijn pleidooi: u voert slechts democratische tot stand gekomen wet- en regelgeving uit waarvoor u niet persoonlijk de verantwoordelijkheid draagt. Uw medewerkers zijn volstrekt te goeder trouw en integer en voeren hun taken zeer zorgvuldig uit. En de Nederlandse overheid is volgens u geen bezettingsmacht.
    De directeur: Precies. Bij mijn weten niet. En daarom raakt het mij, de organisatie en mijn medewerkers persoonlijk. Wij voelen ons in onze eer aangetast.
    De advocaat: Het… raakt… u… persoonlijk… Staat genoteerd. Volgens mij staan we heel sterk.
    (changement.)

    Proloog, scène 41
    In de slaapkamer van de minister van defensie, na een televisieoptreden.
    De minister van defensie (in zijn slaap): Het is in dat soort landen op straat zo’n puinhoop… In Azië, Afrika, dat soort gebieden… En dat komt allemaal naar ons toe… Daarom zitten we er ook… Om te voorkomen dat al die mensen met al hun vuil en rotzooi straks onze kant opkomen… Als je kijkt, bijvoorbeeld in Kandahar, Kaboel, wat een troep daar op straat ligt… Het is een heel andere cultuur… De puinhopen van de Russische invasie liggen er bij wijze van spreken nog… Ze laten ook alles gewoon maar vallen waar het ze uitkomt… Dat verander je niet 1-2-3, maar… (in zijn droom staan lange rijen Afghanen voor een stembureau in Almere. Hun stembiljetten deponeren ze in stembussen die verdacht veel op grote groene vuilisbakken lijken. De minister woelt in zijn bed, badend in het angstzweet.) Aargh! Nee! Dat nooit… dat nooit!
    (changement.)

Foto’s: Jeroen Daniël Leonhard

Warner van Wely was in 1975 één van de oprichters van de Dogtroep, als reactie op het, in zijn ogen saaie en weinig vernieuwende theater. Het betekende een vernieuwing in de theaters die vaak op aparte locaties werden gehouden, waarbij nauwelijks gebruik werd gemaakt van tekst, maar veelal met beeld, geluid, mime en attributen van elke specifieke locatie werd gewerkt. In 1989 trok van Wely zich terug uit de Dogtroep om zich weer meer op kleinschaligere projecten te kunnen gaan richten. Daartoe richtte hij het straattheatergezelschap Warner & Consorten op.

Het gezelschap bestaat uit spelers/bouwers/beeldhouwers/dansers. Het team van Warner & Consorten bedenkt en bouwt haar eigen sculpturen die tijdens de voorstellingen worden gebruikt en breit daar dan een verhaal omheen. Veel van de performances ontstaan al improviserend waardoor het team jaarlijks aan de hand van de aanwezige materialen en de gegeven locatie een verhaallijn opzet. Een aantal voorstellingen staan echter min of meer al vast en deze keren jaarlijks terug op verschillende festivals in het land. Het kan dus zomaar gebeuren dat u deze zomer Guerilla of Clockwork nog te zien krijgt.

Op zondag 27 mei traden Warner & Consorten op in het Amsterdamse Westerpark met eerstgenoemde voorstelling. Het werd vanaf het begin meteen duidelijk dat Warner & Consorten het best gedijt op dit soort buitenlocaties; aan het begin van het seizoen speelt men een aantal keren in de theaters en daar blijkt dan ook dat de beperkte ruimte van gebouwen niet echt aan hen besteed is. Het is ook logisch; Warner & Consorten maakt graag grootse sculpturen die het liefst hoog de lucht in gaan en waar komen deze beter tot hun recht dan in de openbare ruimte? Bij Guerilla bijvoorbeeld, werkt men met lantaarnpalen die omgezet zijn tot stellages waarin geklommen en waaruit gezweefd wordt.

    Proloog, scène 37
    Aan de leestafel in café Scheltema.
    De oudste NRC-abonnee: Het is een logische straf. Als je kijkt naar de ernst van de misdrijven, is het logisch dat hij de maximumstraf krijgt. Er wordt recht gedaan over datgene wat hij heeft gedaan. Het is een zwaar oordeel, maar hij heeft het er zelf naar gemaakt. Hij is onder humane condities berecht en gevangen gehouden.
    De een-na-oudste NRC-abonnee: Natuurlijk verdient hij het zwaar te worden gestraft…
    De oudste NRC-abonnee: Oog om oog, tand om tand. Het past bij de schrikdaden die hij wilde plegen, bij het schrikbewind dat hij wilde vestigen.
    De een-na-oudste NRC-abonnee: Zeg, over wie heeft u het eigenlijk?
    De oudste NRC-abonnee: Over die kwajongen…
    De een-na-oudste NRC-abonnee: Saddam H…
    De oudste NRC-abonnee: Nee, kom, die snotaap… Samir A.!
    (changement.)

     Proloog, scène 38
    Een rustige, om niet te zeggen doodstille werkkamer in het Instituut voor Migratie en Etnische Studies van de Universiteit van Amsterdam. Twee mensen zitten tegenover elkaar achter computerbeeldschermen, een mannelijke hoofdonderzoeker en een vrouwelijke junior-onderzoeker. Een baliemedewerker van Noord-Afrikaanse afkomst komt de post brengen.
    Eerste onderzoeker: Hé poppelepee, een brief van de AIVD.
    Tweede onderzoeker: Voor ons?
    Eerste onderzoeker: Nee, voor Maurice de Hond. Natuurlijk voor ons.
    Tweede onderzoeker: Sorry hoor …
    Eerste onderzoeker (snijdt met een vouwbeen de envelop open, haalt de brief eruit en leest hem, daarbij geluiden mompelend): Blablabla …. hm… hm … nee hè …. Dat is toch werkelijk hondsbrutaal. Alsof ze dat zelf niet kunnen! … De Inlichtendienst wil inlichtingen!
    Tweede onderzoeker: Van ons?
    Eerste onderzoeker: Nee, van de firma Blokker. Natuurlijk van ons!
    Tweede onderzoeker: Sorry hoor …
    Eerste onderzoeker: Ze willen meekijken met ons onderzoek naar de radicalisering van jonge moslims, want ze zijn erachter gekomen dat wij contact hebben met twee mensen die voor ons in alle openheid aanwezig zijn bij een soort Hofstadgroep. Daarin lopen twaalf of dertien man rond die door de AIVD al een tijdje in de gaten worden gehouden, en ze zien dat er ineens twee bij zijn gekomen. Ze vragen zich af of het ook radicale moslims zijn. Zou je er ook niet van radicaliseren?
    Tweede onderzoeker: Wie, wij?
    Eerste onderzoeker: Nee, de AIVD! Zij natuurlijk!
    Tweede onderzoeker: Sorry hoor …
    (changement.)