Burgerkracht vraagt om andere instituties

Piet-Hein Donner beloofde een burgerschapsagenda, die er nooit kwam. Volgens cultuurpsycholoog en journalist/publicist Jos van der Lans is dat maar goed ook. We hebben geen agenda nodig voor actief burgerschap, maar een agenda voor een andere institutionele orde.  In de zomer van 2011 beloofde de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Piet-Hein Donner, nog dat jaar te komen met een ‘agenda voor hedendaags burgerschap’. Vol verwachting klopten sindsdien vele harten, maar de agenda is er nooit gekomen. Niet in 2011, niet in 2012. Ja, de goede verstaander heeft een glimp van het gedachtegoed van het ministerie van Binnenlandse Zaken kunnen opvangen in de reactie van de regering op het rapport van de WRR, lees Pieter Winsemius, overVertrouwen in burgers, maar een echte officiële burgerschapsagenda is uitgebleven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het einde van het integratiebeleid

Door te kijken naar allochtonen, Turken of Marokkanen los je geen achterstanden op, stelt Han Entzinger, die met een invloedrijk WRR-rapport ooit de term ‘allochtoon’ muntte. Het is tijd om de etnische bril af te zetten. ‘De focus op ‘allochtonen’ suggereert dat cultuur de oorzaak van problemen is’. Dit stuk is geschreven door sociologen Marcel Ham en Jelle van der Meer.

Het kabinet dat ‘Nederland terug gaat geven aan de Nederlanders’ is muisstil over integratie. Hoogleraar integratie- en migratiestudies Han Entzinger, al meer dan dertig kritisch volger van het integratiedebat, schreef direct na het aantreden van deze regering een opiniestuk waarin hij vaststelde dat het regeerakkoord de retoriek van mislukte integratie combineert met niet meer dan met symbolische maatregelen. Nu het kabinet ruim een jaar regeert, ziet Entzinger zijn observatie bevestigd. De facto is het landelijke integratiebeleid afgeschaft en daar heeft hij gemengde gevoelens over. De overwegingen van het kabinet – integratie is eigen verantwoordelijkheid – zijn niet de zijne, maar tegelijk is Entzinger niet rouwig over het verdwijnen van het integratiebeleid zoals we dat zijn gaan kennen: een fixatie op de aanpassing van specifieke etnische groepen. Hij acht de tijd rijp voor een mentale reuzenstap: afschaffing van het denken in etnische categorieën, oftewel het einde van het begrip ‘allochtoon’. Dat kan de weg vrijmaken voor goed integratiebeleid.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onderwijs in een driehoek

Wat is het doel van onderwijs? Wat willen we dat eruit komt? Waartoe wil je de kinderen vormen? Dat is denk ik, sterk afhankelijk van je politieke oriëntatie: conservatieven, liberalen, sociaal-democraten hebben daar allemaal andere ideeën over. Ik denk dat je drie verschillende doelen kan onderscheiden: onderwijs kan van kinderen goede werknemers maken, van kinderen goede burgers of kan kinderen zichzelf leren te worden.

Werknemers
Het eerste wat onderwijs kinderen leert zijn vaardigheden die nodig zijn om een goede werknemer te zijn. Je leert kinderen lezen, schrijven, rekenen omdat in bijna iedere baan nodig is. Kunnen ze dat een beetje dan kan je je onderwijs gaan inrichten op het beroep dat bij kinderen past: je maakt van jongeren goede vaklieden, je maakt van pas geslaagde middelbare schoolleerlingen artsen, wetenschappers of juristen. Onderwijs heeft een heldere functie: specialisten in het vak dragen hun kennis over. Gedeeltelijk leer je natuurlijk door te doen: dus veel stages en praktijkopdrachten. Dit is duidelijk waarom een klassiek-liberaal om onderwijs geeft. Onderwijs is goed voor de economie. Een investering in onderwijs zorgt ervoor dat we een beter opgeleide beroepsbevolking hebben. Dat betekent meer productiviteit, meer innovatie, ergo meer winst en welvaart. Maar ook een vakbondssocialist geeft hierom om onderwijs: goed onderwijs zorgt ervoor dat iedereen werk kan vinden. Een goede opleiding geeft perspectief op een goede baan en dus op een zeker inkomen.

Burgers
Maar je kan ook je meer richten op algemene kennis en vaardigheden: vakken als geschiedenis en aardrijkskunde oriënteren mensen op de maatschappij om hen heen. Vakken als natuurkunde en biologie oriënteren mensen op de wereld om hen heen. Door Frans, Engels en Duits kom je in contact met andere landen. Maar waarom? De reden is dat je van kinderen goede burgers wil maken. Dat ze niet allen kunnen mee draaien in een bedrijf maar ook in de maatschappij. Om mee te doen aan maatschappelijke discussies of om mee te kunnen beslissen zal je verstand moeten hebben van de natuurlijke omgeving, van culturele verschillen en politieke instituties. Dit ligt veel meer in een progressief-liberale of cultuursocialistische traditie: het gaat om de vorming van mensen tot verantwoordelijke burgers. Maar ook Christen-democraten en andere conservatieven koesteren een ideaal van onderwijs als opvoeding tot een verantwoordelijk leven. Dat betekent dat het niet alleen gaat om kennis, maar bovenal om vaardigheden die nodig zijn voor burgerschap: mediawijsheid, een maatschappijkritische houding, historische inzicht, onderling begrip, milieuvriendelijkheid, spaarzin, sociale vaardigheden, tolerantie, verantwoordelijkheidsgevoel, respect. Burger zijn is meer dan weten, het gaat bovenal om doen. Maar wat een burger wel en niet moet weten en doen hangt af van je politiek perspectief: volgens een Christen-democraat kan je niet in Nederland functioneren zonder kennis van Bijbelse verhalen, volgens een progressieve liberaal moet iedereen toch eigenlijk wel Nederlands, Engels en Arabisch spreken om goed te functioneren in Nederland.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Amerikaanse lessen in dissidentie

Dwarse burgers vormen in de Verenigde Staten een wezenlijk ideaal, maar in Nederland lijken zulke helden dun gezaaid. In hoeverre zijn de Amerikaanse dissidente tradities en ideologieën overdraagbaar? James Kennedy noemt een paar aspecten van het Amerikaanse dwarse burgerschap waar Nederland zijn voordeel mee zou kunnen doen.

Afwijkend, oppositioneel burgerschap is een wezenlijk Amerikaans ideaal. Amerikaanse burgers zijn gefascineerd door eenzame, aan de status quo twijfelende individuen. Dit varieert van klokkenluiders zoals de filmhelden Serpico en Karen Silkwood tot politieke waaghalzen als Martin Luther King en de antisemitische radiopriester Charles Coughlin.

In Nederland is een dergelijke traditie van solistische oppositie tegen de autoriteit veel minder sterk. De klokkenluider, de burger die misstanden op de werkvloer onthult, bereikt in Nederland zelden een cultstatus. Net zo min wordt onvermurwbare politieke opstand doorgaans erg gewaardeerd. Ik herinner me dat Bernadine Dohrn, een radicale Amerikaanse activist en voormalig lid van de terroristische organisatie The Weathermen, op een symposium in 2007 haar Nederlandse publiek vertelde dat het essentieel was om kinderen te leren in opstand te komen. Het viel me op dat het publiek hier verwonderd op reageerde. Misschien is het in het Nederlandse onderwijs not done om kinderen sterke politieke of sociale denkbeelden mee te geven, of misschien heeft het woord ‘opstand’ een te radicale bijklank, wat bovendien een gevaar voor de sociale status-quo kan betekenen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Boekrecensie | Theatrical representation

Met deze briljante en rake typering bezegelde Alexis de Tocqueville in een brief aan Beaumont meer dan 150 jaar geleden al het lot van de democratie zoals wij haar kennen. Gisteravond was ik bij de boekpresentatie van Albert Jan Kruiter’s boek “Mild despotisme”. Mild despotisme begon als proefschrift en dat proefschrift is nu geculmineerd tot een lijvig boek over de staat van onze democratie.

Kruiter vertelde bij de presentatie van zijn boek hoe hij in de afgelopen jaren talloze voorbeelden heeft verzameld van een falende en vooral een doorgeslagen overheid. Nadat hij vele naslagwerken over democratische theorie doorgeworsteld had om toch enige duiding te kunnen toekennen aan deze falende overheid, vond hij in zijn eigen boekenkast “Democratie in Amerika” van Alexis de Tocquevile. En zo werd hij gegrepen door deze negentiende-eeuwse filosoof. Zijn proefschrift heeft zich gericht op de Tocqueville’s veronderstelling dat de moderne democratie uiteindelijk zal vervallen tot een vorm van mild despotisme. Dat mild despotisme is volgens De Tocqueville: “een onbeheersbare, centrale en bureaucratische overheid die een individualistische samenleving in toom probeert te houden, terwijl een individualistische samenleving bureaucratie over zich afroept”.

Deze centrale these vormt de ruggegraat van het boek. Kruiter analyseert tot in groot detail hoe de filosofie van de Tocqueville toepasbaar is op wat de hedendaagse burger ervaart als een crisis van de democratie. Een representatieve democratie waarin de burger zich steeds minder vertegenwoordigd voelt, terwijl de politiek zich paradoxaal genoeg steeds meer als verlengstuk van de mening van de burger opstelt. Kruiter stelt dan ook dan de kloof tussen de burger en de politiek niet te groot, maar juist te klein is. Geen politicus die het in zijn hoofd haalt om tegen de wil van het volk in te gaan, vooral uit angst voor het verlies van de volatiele kiezersgunst.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Irak als een casestudy voor burgerschap

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Wouter Beek over Irak als casestudy voor goed burgerschap.

Op patrouille in Irak met Nederlandse journalisten (Foto: flickr/s1lang)

Volgens recent gepubliceerd onderzoek van de International Association for the Evaluation of Educational Achievement (IEA), hebben leerlingen binnen het Nederlandse middelbare onderwijs minder kennis van de democratische rechtstaat en van internationale mensenrechten dan hun Europese leeftijdsgenoten.

En dat terwijl deze twee belangwekkende thema?s onderdeel waren van het in 2006 door de regering geuite voornemen om actief burgerschap onder scholieren onderdeel van het standaard curriculum te maken. De Tweede Kamerleden Çelik en Heijnen hebben op 6 Juli namens de PvdA fractie kamervragen gesteld over deze zorgwekkende onderzoeksresultaten. Zij vragen het demissionaire kabinet welke concrete stappen er kunnen worden ondernomen om het tij te keren.

De beantwoording van deze vragen zal nog even op zich laten wachten, aldus het tussenbericht dat namens demissionair minister André Rouvoet op 9 Juli als reactie is verschenen [PDF]. Maar ik wil best mijn burgerschap tonen door voor die tijd een toevoeging aan het huidige middelbaar onderwijs voor te stellen die deze zorgwekkende achterstand zal doen verdwijnen: Laat leerlingen in heel het land de casus van de politieke steunverklaring aan de Amerikaans-Britse inval in Irak uit 2003 bestuderen.

Leer de middelbare scholieren dat zij in een democratisch land leven waar een nukkige premier die niet altijd even bereid is om zijn fouten toe te geven met behulp van een ijzeren partijdiscipline van zijn eigen CDA, vergezeld van een zelf boter op het hoofd hebbende VVD, en een in het gareel gehouden PvdA er voor gezorgd heeft dat er 7 (zeven!) jaar lang geen objectief onderzoek naar deze politieke besluitvorming kon plaatsvinden.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Handvest Burgerschap terug op de kalender?

Burgerschapskalender

Wie wilde ‘m niet hebben: de burgerschapskalender. Eén van de initiatieven verbonden aan het Handvest Burgerschap, de poging van het kabinet om de burger meer fatsoen bij te brengen. Minister Guusje ter Horst ziet het heilloze van de hele onderneming in. Tweede Kamerlid Ed Anker vindt dat verdrietig, zo liet hij optekenen in Trouw. De ChristenUnie is bezorgd dat het debat over goed burgerschap nu verstomd. En dat is maar goed ook.

Minister Ter Horst heeft uitstekende redenen om te stoppen met het ‘Handvest-project’. Ze is bang dat het te betuttelend is. En gelijk heeft ze daarin. Het is al vreemd dat de PvdA ooit akkoord is gegaan met zo’n plan. Geen breekpunt in een formatie natuurlijk, maar wel vooral heel erg onnodig. Immers het Handvest Burgerschap bestaat allang. Je kan het Contrat Social noemen, fatsoen of gewoon de wet. Die hoort immers iedereen te kennen.

Toch is het niet zo gek dat juist de ChristenUnie zo graag wil doorgaan met het kansloze project. Ondanks de vrij matige opkomst bij de bijeenkomsten door het land, willen ze toch ‘iets doen’ met de input. Reformatorische christenen zijn immers mannen van het woord. En dat kan niet genoeg herhaald worden. Natuurlijk is er maar één Woord écht heilig, maar ook de overheid is heel belangrijk. Het is niet de SGP, maar de overheid heeft toch z’n macht te danken aan God. En daar hoor je niet tegenin te gaan. Bovendien, ook al heb je al wetten, er kunnen altijd nog wat meer letters bij. Een beetje protestant heeft ook meerdere bijbels in huis, ook al zijn ze dezelfde. Waarom niet meer van het zelfde?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Schop de patatburger uit zijn luie stoel

De volgende gastbijdrage is van publicist Dylan van Rijsbergen. Dit opiniestuk verscheen deze week in Waterstof, de ‘krant’ van de ‘linksprogressieve denktank’ Waterland. Sargasso plaatst het hier met toestemming van Van Rijsbergen.

dylanzw01Ik zal niet de enige zijn die schrikt van het niveau van de reacties op internetfora zoals bijvoorbeeld dat van de Telegraaf. Of na het lezen van de interviews met Wilders-stemmers die recentelijk nog in het NRC Weekblad stonden. Veel aanhangers van populistisch rechts denken alleen nog in vormen van paranoïde rancune: in hun ogen hebben de allochtonen, de linkse kerk, de academici het allemaal op hen gemunt, zij, de ‘gewone’, ‘hardwerkende’ Nederlanders. De grote groep ‘kleine’ mannen lijkt aan collectieve grootheidswaanzin te lijden. Overal hebben ze oplossingen voor klaarliggen en de oorzaken van maatschappelijke problemen worden enkelvoudig bij de ‘elite’ neergelegd. Het geheel vormt een simpele, samenhangende ideologie waarin de gekrenkte burgerman zichzelf als slachtoffer van de wereld positioneert.

Het is het opgezwollen narcisme van de verwende consument, die gewend is als een vervelende, veel te dikke baby alles te krijgen zodra hij begint te brullen. Het is een fundamentele les van het leven dat je niet altijd alles naar je hand kan zetten, dat je niet altijd krijgt wat je hartje begeert. Maar voor de patserige patatburger van nu is elk ongemak een reden om de ander de schuld te geven en vervolgens met een lachwekkende oplossing naar voren te komen die ook nog serieus genomen moet worden. Politiek is dan een soort Idols-wedstrijd geworden, waarin mensen die duidelijk niet kunnen zingen hun valse tonen laten horen. Alleen ontbreekt hier een jury, die de kandidaten terecht op hun gebrek aan talent wijst en hun overmoed publiekelijk vernedert.

Potsierlijk is daarbij de houding van een partij als de PvdA. De PvdA concludeerde uit een reeks verkiezingsnederlagen dat zij nog beter naar ‘de’ burger moesten gaan luisteren. Dus gingen partijleden serieus op hurken zitten om te luisteren wat deze miskende frustratiepoepers allemaal te vertellen hadden. Sommige PvdA’ers concludeerden daarbij dat het hier om ‘globaliseringsverliezers’ ging. Deze arme mensen waren wel degelijk slachtoffers, van de mondialisering van markten, van privatiseringen, outsourcing, immigratie en schaalvergroting. Om deze onderdrukte onderlaag te bedienen moest de PvdA terug naar zijn oude sociaaldemocratische wortels. En luisteren natuurlijk naar die mensen, want er zijn nog steeds socialisten die geloven dat diegenen die uitgesloten zijn van de maatschappij de waarheid in pacht hebben. Er werd bij de PvdA zelfs gesproken over een ‘beschaafd nationalisme’ en er ontstond langzamerhand zelfs iets als euroscepsis bij de oude doorbraak-partij.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vrijwillige dweilen

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Geheel vrijwillig levert elke 7e van de maand P.J. Cokema zijn bijdrage.

De brandweer werkt ook veel met vrijwilligers (Foto: Flickr/pietel)

Het scheelt niet veel, maar onder de vier regimes van Balkenende is vrijwilligerswerk zo goed als verplicht geworden. Goed burgerschap heet dat. Dankzij de inzet van Balkenende c.s. wordt vrijwilligerswerk meer dan ooit dweilen met de kraan open. De overheid trekt zich terug, hetgeen zich in een aantal sectoren uitbetaalt in personeelstekorten. Maar dat geeft niet, de burger dient de eigen verantwoordelijkheden voor zorg, buurtschap en veiligheid op zich te nemen.

Guusje ter Horst stelde kort geleden de vrijwillige brandweer nog als uitmuntend voorbeeld van vrijwillige verantwoordelijkheid. Tegelijkertijd weigerde ze de spuitgasten te bedanken door ze een plaats aan de onderhandelingstafel te geven bij cao-onderhandelingen, waar ook werktijden, plichten en vergoedingen worden geregeld voor deze vrijwilligers.

Natuurlijk zal hier en daar vrijwilligerswerk aan wat regels en voorwaarden gebonden moeten zijn, maar laat die vrijwilligers dan zelf concreet meepraten. Maar vrijwilligers zijn vooralsnog vogelvrij. Zo wil je als gepensioneerde best nog wel wat om handen hebben, maar het kan zomaar gebeuren dat je te oud wordt bevonden. Het Deventer Ziekenhuis heeft in ieder geval schoon genoeg van oude vrijwilligers en werkt ze de deur uit.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Burgerwaarden Doe-het-zelf Catalogus

Geheel in moderne consumentenstijl zullen de goede burgerwaarden volgens minister Ter Horst straks in een catalogus gevat worden. Lekker bladeren en kiezen. Laagdrempelig en voor de huidige Ikea-junk een vanzelfsprekend format.
Maar daar hoef ze geen eindeloze beleidsnotities en vergadersessies aan te besteden. Dat kunnen wij heel goed zelf. Net als indertijd bij de alternatieve Europese vlag gaan wij hier geheel interactief de catalogus samenstellen. Ons grafisch meesterbrein heeft de eerste aanzet al gemaakt. Met uw inbreng gaan we de bladzijden vullen. Gaat vast even een paar dagen kosten maar dan heb je ook wat.
Dus gooi vooral in de reacties wat U verstaat onder goed burgerschap en welk plaatje u daarbij in uw gedachten heeft. Linkjes naar andere plaatjes ter inspiratie zijn meer dan welkom.
Uiteraard verwachten we van U ook dat U de suggesties van anderen vakkundig weg argumenteert. Alleen de echte burgerdeugden mogen overblijven.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige