Vanochtend zou er iets bijzonders aan de hand zijn geweest in het gratis forenzenblaadje "De Pers". Voor het eerst in de geschiedenis zou een Nederlands weblog namelijk een advertentie plaatsen in een krant. Zou, want het is niet gelukt. Het lag niet aan de financiën, want die waren op orde. Ook niet aan de techniek, want uiteindelijk hadden we een plaatsbare advertentie. Nee, het lag aan de hoofdredactie van De Pers. Deze haalde de advertentie hoogstpersoonlijk uit de krant. "Te politiek getint", vond de redactie. De advertentie die we wilden plaatsen (op 1/5e pagina) was bedoeld om een signaal af te geven richting links, dat wat ons betreft wel wat meer achter het eigen actieverleden had mogen staan en ook richting rechts, dat zo hard schreeuwt om de vrijheid van meningsuiting te verdedigen, behalve als het gaat om iets waar ze het zelf niet mee eens zijn.
“GeenStijl is het Bluf! (activistisch, links weekblad uit de jaren ?80, red.) van de eenentwintigste eeuw: ze schenden de privacy en maken andersdenkenden zonder scrupules af. Al had Bluf! tenminste nog een ideaal, dat kun je van het commerciële GeenStijl niet zeggen. Alles draait om hogere reclame-inkomsten. Onbegrijpelijk dat die onnozele ?reaguurders? zich daarvoor lenen.”
Aldus Femke Halsema in een interview op dejournalist.nl.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Er is flink wat commotie over de steunadvertentie voor het linkse aksieblaadje Bluf!, twintig jaar geleden, maar wie weet nog precies waar het over ging? GeenCommentaar bespreekt de publicaties om het geheugen op te frissen. Vandaag deel drie in de serie, met een samenvatting van de vijfde tot en met zevende publicatie.
Publicatie 5 in Bluf! 190, 3 oktober 1985:
‘Wat is met het gezag?’
Sinds 1982 profiteerden de grootste Nederlandse bedrijven van de zogenaamde “gigantenkorting”, een korting die afgedwongen was door het bedrijfsleven, omdat de stroom in het buitenland goedkoper was. Deze kortingen waren slechts haalbaar (en houdbaar) met het idee dat er ook in Nederland goedkope stroom zou komen, opgewekt uit kernenergie. Bluf! betoogde dat deze energie alleen maar goedkoop was omdat geen rekening werd gehouden met de opslag en verwerking van het radioactieve afval.
In een notitie staat dat als er geen kerncentrales komen er slechts een paar opties zijn, waaronder “het extra verhogen van de tarieven van kleinverbruikers zodat op die wijze a.h.w. een subsidiëring van de grootverbruikers en de giganten wordt gerealiseerd.”
Publicatie 6 in Bluf! 194, 7 november 1985:
‘Zeer geheim’
In deze publicatie wordt verder ingegaan op de onthulling dat de overheid, terwijl ze flink aan het bezuinigen is, wél extra geld overheeft voor de grote bedrijven. Sociale en openbare voorzieningen moeten het vooral ontgelden en het “profijtbeginsel” wordt steeds meer ingevoerd, wat betekent dat wie profiteert, ook betaalt. Onder anderen zwembaden zouden zwaar de dupe worden.
Er is flink wat commotie over de steunadvertentie voor het linkse aksieblaadje Bluf!, twintig jaar geleden, maar wie weet nog precies waar het over ging? GeenCommentaar bespreekt de publicaties om het geheugen op te frissen. Vandaag deel twee in de serie, met een samenvatting van de tweede tot en met vierde publicatie.
Publicatie 2 in Bluf! 178, 11 juli 1985:
“inbreken kan iedereen”
De tweede publicatie volgt slechts twee weken later en bevat de onthullingen dat de regering van plan was om provincies die tegen kernenergie waren meer te laten betalen voor hun stroom, maar dat de industriële grootverbruikers in diezelfde provincies moesten worden ontzien. De commissie “Smeerpuit”, met een aantal industriële grootmachten als lid gaf dit advies aan de regering, en er werd vanuit de commissie voorgesteld de kosten voor energie van de burger fors te verhogen als het parlement kernenergie zou weigeren. Dit geld zou dan rechtstreeks richting de grootverbruikers (de industrie dus) gaan, om hen te compenseren voor het moeten gebruiken van duurdere stroom.
Ook blijkt de regering chantage niet te schuwen bij het in het gareel krijgen van dwarsliggende electriciteitsbedrijven en komt uit dat de minister van Economische Zaken Van Aardenne, Van Agt en de Commissaris van de Koningin in Noord-Brabant onderling al te hebben besloten dat de nieuwe kerncentrales in Borssele en Moerdijk gebouwd zullen worden.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De afgelopen weken is er zeer veel aandacht geweest voor de advertentie die in 1986 in de Volkskrant werd geplaatst namens 188 (en niet 178, zoals de advertentie zelf beweert) personen en organisaties die het blad Bluf! een hart onder de riem staken. Men dreigde toen namelijk de uitgever van het blad aan te pakken, om zo de schuldigen van de inbraak te vinden. De ondertekenaars vonden dat een aantasting van de persvrijheid.
Veel mensen vinden die advertentie nu een grof schandaal en de term ‘guilt by association’, valt regelmatig. Wat men gemakshalve vergeet is dat het de ondertekenaars helemaal niet ging over de rechtmatigheid dan wel onrechtmatigheid van de daad die de documenten opleverde, maar om de publicatie van de documenten zelf.
De boodschap van de advertentie was dan ook niet dat zij inbraken goedkeurden, verre van dat, maar dat zij voor publicatie waren van zulke belangwekkende informatie, en dat de uitgevers en schrijvers van Bluf! niet vastgezet mochten worden om de daders te achterhalen, iets wat de overheid overwoog.
Zo bezien is de verontwaardiging over de advertentie van bijvoorbeeld De Telegraaf nogal selectief te noemen. Als het gaat om journalisten van die krant, die na het publiceren van illegaal verkregen overheidsdocumenten worden gegijzeld, dan is het land te klein, maar een stel publicerende krakers moet de vrijheid van drukpers het liefst zo snel mogelijk ontnomen worden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.