Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | Adounia
, door
Toeareg-blues, uit midden Afrika, we hebben het genre al vaker gehoord op Sargasso. Maar dit nummer is voor een bluesje eigenlijk best wel vrolijk en dansbaar.
Etran de L’Aïr komt uit Agaddez, Niger, en wordt gevormd door broers en neven, misschien dat daarom het geluid zo hecht klinkt.
En ja, waarom zou je als man geen roze mogen dragen als het je zo goed staat?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Closing Time | Queen Bee
, door
De drummer (de man met dat kwastje en die steeds met zijn drumstick op de rand slaat) heet Kester Smith. En de bassist is Bill Rich. De zanger met de dobro (is het een Dobro?) is Taj Mahal. Het drietal wordt gefilmd tijdens dit nummer terwijl ze in een koetsje, voortgetrokken door een paard, door Dauphine Street in New Orleans rijden.
Closing Time | Cut That Out
, door
In de tijd dat ik in Haarlem woonde, kocht ik mijn cd’s bij platenzaak Tipitina in de Schagchelstraat: wereldmuziek, folk, blues, jazz, akoestisch en muziek die niet te labelen viel, alles was daar. Dan liep je op je vrije middag door de stad en passeerde je Tipitina en hoorde je daar een heerlijk bluesje dat je als vanzelf de platenzaak naar binnen zoog. Welk band was dat? Thuis, op je eigen stereo klonk de muziek dan niet altijd even geweldig als in Tipitina, maar je was in ieder geval een nieuwe ontdekking rijker.
Closing Time | Draaimolen
, door
Vanmorgen haalden we de draaimolen van stal als metafoor voor het leven als ‘altijd hetzelfde liedje’. En als iets klinkt als ‘altijd hetzelfde liedje’, is dat wel de blues zoals in ‘Merry go round’ (jawel, draaimolen) van Fleetwood Mac.
Het stamt uit de tijd dat het bandje eigenlijk Peter Greens Fleetwood Mac heette en iedere witte bluesgitarist klonk als Eric Clapton. Misschien is het beter te stellen dat Eric Clapton klonk als iedere bluesgitarist.
Closing Time | Blues Run The Game
, door
Als zowel Nick Drake en Sandy Denny liedjes van jou hebben gecoverd, dan zegt dat wel wat. Dan heb je goeie liedjes gemaakt. Dan laat je, zoals in het geval van Jackson C. Frank, een paar goede liedjes na. Want de man leeft niet meer. Hij had, samengevat, een erg slechte lichamelijke en geestelijke gezondheid. En ook zowel maatschappelijk als sociaal ging het niet goed met hem. Tragisch. Hij stierf blut en bleef als artiest obscuur. Ik zit, terwijl ik dit typ, naar de hoesfoto van de cd van hem te kijken. Een netjes gekamde jongeman, glad geschoren, blouse met trui en met een verlegen oogopslag. Hij weet nog niet welk lot hem te wachten staat. De depressies, de schizofrenie, de ziektes, het ongeluk. Hij ging eerst liedjes schrijven, en zelf zingen. En met andere artiesten bevriend zijn die wereldberoemd zouden worden. De tekst staat trouwens als een huis. When I’m not drinking baby, you are on my mind. Hij wist de blues pijnlijk treffend te verwoorden.
Closing Time | Country Boy
, door
Blues is hip want The Black Keys immers. Dus is Robert Finley (geboren in 1954) nu hip want Blues. En hij is niet alleen blues, maar ook soul en gospel. In zijn jongere jaren speelde en tourde Robert Finley met zijn muziek. Maar toen kwam het leven ertussen, met verplichtingen in het leger en ander werk, hij was o.a. timmerman. En hij werd blind. Hij debuteerde desondanks met een plaat die kennelijk de aandacht trok van Dan Auerbach van The Black Keys. En nu is er een nieuwe plaat van Robert Finley, geproduceerd door Dan Auerbach waarop de song Country Boy staat. Op internet staan allerlei vergelijkingen met andere grote Amerikaanse blues-artiesten, maar ik moet vreemd genoeg denken aan het Nederlandse Brainbox en Kaz Lux.
Closing Time | Hesitation Blues
, door
Nou had ik zo rondom de TK21 verkiezingen al wel een paar keer het logo van die nieuwe politieke partij JA21 gezien (ik heb even opgezocht waar die afkorting voor staat, die staat dus voor JuisteAntwoord (*naar adem hapt* en *headdesk doet*, en ik denk dan, gast, wat was de vraag dan?) en dus niet, zoals ik dus aannam voor Joost en Annabel. Maar ik had een andere associatie, ik dacht: Jefferson Airplane. Die hippieband die op Woodstock gespeeld heeft. Met Grace Slick op zang. En ze waren natuurlijk hele erge hippies, maar ze hadden ook een groot talent voor de blues, zo wit als ze waren. En dat is op dit soepele bluesje goed te horen, zonder Grace Slick en alleen Jorma Kaukonen op gitaar en Jack Cassady op bas.
Closing Time | Howling wolf
, door
Terwijl elders op Sargasso het topic over de favoriete live albums van de bezoekers/reageerders net wordt gesloten, luister ik hier naar het Muddy Mississippi Waters Live album. En als mijn smaak niet veranderd was in de loop der jaren, dan had ik deze plaat er zeker op gezet. Maar mijn belangstelling voor de Blues is de loop der jaren wat verflauwd. En dat ligt aan mij, en niet aan de Blues, want, allemachtig, wat een krachtig genre kan het zijn in de handen van Muddy Mississippi (dubbel s, dubbel s, dubbel p) Waters. Ik houd zo van deze plaat omdat het ‘publiek jennen’ hier naar een hoger plan wordt gevoerd. Hier wordt de zaal getergd, getreiterd met die gitaar. En de piano. En de mondharmonica. En maar doorgaan, en nog een beetje, en nog wat meer. En dan toch weer wat terug, en dan weer een uithaal. En dan weer gauw terugtrekken. Wel beloven, maar niet direct geven. Hier een schijnbeweging, daar weer een sneer. Het publiek wordt uitgedaagd, op de proef gesteld, de verlossing uitgesteld. Het is een spel. Het is het leven zelf. Het is de Blues. Wat een plaat. Hoe ik sta? Paf.
Closing Time | Bukka White
, door
Bukka White werd geboren als Booker T. Washington, dus om verwarring te voorkomen was het logisch dat hij zich op het podium anders liet noemen. Zijn eerste hoogtijdagen in de delta blues beleefde hij in de jaren dertig. Nadat Bob Dylan een nummer van hem coverde volgde dertig jaar later een herontdekking. Bovenstaande clip komt uit die tweede periode. Hij word erin terzijde gestaan door Howlin’ Wolf.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.