Vanmorgen haalden we de draaimolen van stal als metafoor voor het leven als ‘altijd hetzelfde liedje’. En als iets klinkt als ‘altijd hetzelfde liedje’, is dat wel de blues zoals in ‘Merry go round’ (jawel, draaimolen) van Fleetwood Mac.
Het stamt uit de tijd dat het bandje eigenlijk Peter Greens Fleetwood Mac heette en iedere witte bluesgitarist klonk als Eric Clapton. Misschien is het beter te stellen dat Eric Clapton klonk als iedere bluesgitarist.
En elk bluesje leek op een ander, met het simpele A-A-B schema. Iemand zingt bijvoorbeeld dat-ie over straat loopt. Makkelijk zat, we zien het voor ons. Zingt-ie het nog een keer! Ja zeg, het gaat toch niet vervelend worden? Oh wacht, hij loopt daar omdat-ie op zoek is naar liefde waar hij zo verschrikkelijk naar verlangt, zingt-ie.
Wie bij de eerste maten van ‘Merry go round’ aan een ander nummer van Peter Green moet denken, geef ik groot gelijk.
Afijn, we draaien ‘Merry go round’ hier nog maar eens af. Omdat het tempo zo lekker past bij die slome draaimolen van Carsten Höller, die u vanmorgen hier kon zien. En omdat daarmee, wat ons betreft, ook vandaag het cirkeltje weer rond is.