De New York Times zette private en publieke gebeurtenissen over mogelijke obstructie van de rechtsgang door Trump inzake Russische inmenging tijdens zijn verkiezing naast elkaar. De twee kolommen lezen als een verhaal en zou wel eens een vorm kunnen zijn waarin veel overzichtelijker nieuws kan worden gepresenteerd. Dat overzicht is hard nodig. Trump Inc. grossieren namelijk in (bewust geschapen) onduidelijkheid. Neem, recent, zijn advocaat Rudy Giuliani die 30 juli binnen twee uur onthulde dat er een bijeenkomst met Russen is geweest en dat zo’n bijeenkomst nooit heeft plaatsgevonden. Hoe moeten journalisten dit nu coveren en, belangrijker, hoe kunnen we onthouden dat het een onduidelijkheid betreft? De complexiteit wordt veroorzaakt doordat twee tijden door elkaar lopen, namelijk het moment waarop iemand iets zegt en de timing van de vertelde gebeurtenis in een groter verhaal.
Dit is het Sargasso-café van maandag 20-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat de volkscultuur vergeven is van oude sagen en legenden is bekend, maar men is er zich meestal niet van bewust – vaak omdat men er onbedoeld van uitgaat dat volkscultuur iets van vroeger is – dat er heden ten dage nog steeds sagen en legenden ontstaan. Deze recente verhalen staan bekend onder de term ‘Urban Legends’, soms letterlijk vertaald met ‘Stadslegenden’, maar meer gebruikelijk is de wat wonderlijke betiteling ‘Broodjeaapverhalen’ (n.b.: dit samengestelde woord wordt tegenwoordig zonder spaties of verbindingsstreepjes geschreven).
Deze term is afkomstig van schrijfster Ethel Portnoy die in 1978 een aantal van dergelijke verhalen had gebundeld in het boekje ‘Broodje Aap: de folklore van de postindustriële samenleving’ gevolgd door ‘Broodje Aap Met’ (1992). De titels zijn ontleend aan het verhaal dat in een bepaald restaurant broodjes met apenvlees te koop zouden zijn. Hieruit is de definitie van Broodjeaapverhalen af te leiden: “een hardnekkig de ronde doend verhaal dat niet op waarheid berust” (Wiktionary).
Nu is de wetenschappelijke bestudering van Broodjeaapverhalen een relatief jonge discipline en definities worden dan ook vrij ruim gehanteerd.
Wikipedia omschrijft Broodjeaapverhalen als: “Een Broodjeaapverhaal is een (meestal) verzonnen verhaal dat als waar gebeurd wordt doorverteld. Vaak ontbreken exacte data, locaties en namen van personen en zijn er ook geen bronnen te vinden die het verhaal bevestigen. Degene die het verhaal vertelt, heeft het veelal via iemand anders gehoord die het weer van iemand anders… en zo voort”. De voornaamste valkuil van Broodjeaapverhalen is dat ze op zich vrij logisch in elkaar zitten maar dat ze anderzijds appelleren aan onderbuikgevoelens, existentiële angsten en dergelijke. En een samengaan van sentimenten (sommigen spreken in deze van intuïtie) met logica is bepaald geen gelukkige combinatie.
RECENSIE - Het is voor het eerst dat ik, op verzoek, een hele uitzending van Zomergasten heb uitgezeten. En dat met een gast die ik eigenlijk niet kende, behalve van het journaal. Maar ik moet zeggen dat ik best heb genoten. Pieter Waterdrinker is een goede verteller en een buitengewoon sympathieke man. Empathisch is het woord dat al een tijdje door mijn hoofd zingt. Een Russisch spreekwoord dat Pieters vrouw graag gebruikt is: Hij schrijft zoals hij ademt, en hij ademt zoals hij schrijft. Mooi en passend. Want hij blijft graag dicht bij zichzelf als hij schrijft, hij verzint geen hele nieuwe werelden of omstandigheden maar put uit eigen ervaring. Of, zoals hij het zelf zegt, uit de dampkring van zijn eigen bestaan.
(Nee, ik ga het niet hebben over Janine, daar zijn de meningen over verdeeld maar die doen totaal niet ter zake.)
Het gesprek komt al snel op Rusland natuurlijk. Hij vindt dat wij westerlingen maar een beperkt beeld hebben van het land. Terwijl de Russen een heel goed beeld hebben van het Westen. Ze hunkeren ook eigenlijk naar onze levensstijl. Aan de andere kant zijn ze er bang voor. Daarom dragen de Russen een masker van geslotenheid, maar onder dat masker broeien de emoties. Hij illustreert dat min of meer met een fragment uit de film Oci Ciorne (zwarte ogen), een Italiaans-Russische film waarin de hoofdpersoon vanwege de liefde naar Rusland wil emigreren. Dat wordt hem moeilijk gemaakt door onwil van bureaucraten, maar als hij daar eenmaal doorheen is wordt hij met de grootst mogelijke egards ontvangen. Bizar en tegelijk begrijpelijk; een wantrouwen tegenover dat wat je eigenlijk maar al te graag wil hebben.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wat was Zweden daar goed in, halverwege de jaren negentig, in melodieuze death metal maken. Gates of Ishtar is nooit echt doorgebroken, maar maakte niettemin heel verdienstelijke muziek.
NIEUWS - Vanavond een ooit ten onrechte veroordeelde schrijver in VPRO’s Zomergasten. Pieter Waterdrinker. In zijn Zomergastenprofiel zegt hij:
In mijn leven, in mijn werk, in mijn literatuur staat altijd één ding centraal: de mens en zijn vaak bizarre lot op deze aardbol.
Nou, daar kan hij over meepraten. Bijvoorbeeld omdat hij in 1999 werd veroordeeld tot een geldboete omdat een van zijn personages in zijn roman ‘Danslessen’ een antisemitische opmerking maakte. Dat personage had precies dezelfde naam en functie als de burgemeester van Zandvoort, die een klacht indiende.
Dat leidde dus tot die boete, maar in hoger beroep werd Waterdrinker vrijgesproken.
Dat het Openbaar Ministerie tot vervolging is overgegaan is miraculeus. Er was immers jurisprudentie. Eerder waren Gerard Reve en Willem Frederik Hermans vrijgesproken omdat de rechter begreep dat een roman een verzinsel is en dus geen echte belediging kan bevatten die serieus moet worden genomen.
En daarmee komen opnieuw op Waterdinkers ervaringen als “mens en zijn vaak bizarre lot op deze aardbol”. Want 20 jaar na zijn debuut, elf romans en vier nominaties voor literatuurprijzen verder, lijkt het er op dat hij maar niet zo wereldberoemd Reve en Hermans gaat worden.
Na de ode aan schuifmuziek en de trompet maken we vandaag een drieluik compleet met de tuba.
En om niet meteen met al te “moeilijke” muziek te komen: als een vioolstukje van Paganini op trompet kan (in onze vorige KoZ door Alison Balsom vertolkt), waarom dan ook niet op tuba? Hier in een uitvoering door de in 2006 overleden Griekse tubaïst Giannis Zouganelos.
Behoorlijk virtuoos en toch niet beroemd geworden als de “Paganini van de tuba”. Als zodanig zijn de Amerikaan Harvey Philips en de Fransman Thomas Leleu wel bekend. Harvey Philips speelt tuba achter de paarlen poorten.
Thomas Leleu, toch al wat jaartjes bezig, wordt geafficheerd als `de jonge wereldster op tuba`. Tja, wie op zijn 17e naar het conservatorium gaat, op zijn 19e al een baan in een orkest heeft en op zijn 25e een leuke prijs wint, mag op zijn 30e inderdaad verschrikkelijk jong worden genoemd. Maar goed, luister naar zijn kwaliteiten in:
Finale – Rondo alla tedesca: Allegro uit het Concert voor Tuba, gecomponeerd door Ralph Vaughan Williams.
De in Oostenrijk wonende en werkende jazzmuzikant Jon Sass is minder jong maar kent eveneens een schitterende carrière. Hier een improvisatie met live electronica en video projecties.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is het Sargasso-café van zondag 19-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
The idea of community will be something displayed in a museum
De quote komt uit “Juggernauts” (2009) van de band Enter Shikari. Afkomstig van het album Common Dreads, alwaar ook hun ‘Fanfare for the Consious Man’ op te beluisteren is.
Hoeveel geweten hebben we nodig om te kunnen zeggen: we hebben het geweten en we hebben er wat tegen gedaan.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 18-08-2018. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.