Closing Time | La Tribu Des Trompettes
Mijn ouders hadden toen ik jong was, een bescheiden rijtje elpees. Vrolijke of amusements muziek was niet zo vanzelfsprekend in dat protestantse milieu. Er was klassiek, Ravel, Handel, Grieg en Chopin. En er was een dubbelelpee met de grootste Franse chansons. Ik denk dat ik ze nog allemaal kan meezingen. Er was een plaat van Garfunkel & Simon, En er was die plaat van Gilbert O’Sullivan. En echt, Nothing Rhymed blijf ik nog steeds een prachtnummer vinden, qua tekst en qua muziek. Er was die plaat van het Christelijk Mannenkoor Vroomshoop. En er was die plaat waar die slanke vrouw in een strak zwart latex of leren pak op de hoes stond. Met een trompet in haar hand. Die plaat was van Herb Albert & The Tijuana Brass. En die zette ik vaak op. Om die trompet. Daar is denk ik mijn fascinatie voor de blazers begonnen. Retecommerciële muziek natuurlijk, maar o zo aanstekelijk gebracht. Instrumentale muziek, aftikken en blazen. Dansmuziek van toen.