De Finse oud-premier Alexander Stubb van de conservatieve Nationale Coalitiepartij ziet dat Poetin met de oorlog in Oekraïne bereikt wat hij juist wilde voorkomen: een eensgezind Europa en een versterking van de NAVO. Hij was er altijd al voor dat zijn land zou toetreden tot de NAVO. Nu blijkt uit opiniepeilingen dat voor het eerst een kleine meerderheid zijn standpunt deelt. Stubb: 'Na dit conflict zullen we een verdeeld Europa krijgen. Aan de ene kant het autoritaire Rusland en aan de andere kant een verbond van democratieën. Het IJzeren Gordijn is dan terug. Dat is de realiteit waar we mee moeten leven.' Het juiste moment De Finse regering heeft zich nog niet uitgesproken over een NAVO-lidmaatschap. De Zweedse wel. De Zweedse premier Magdalena Andersson verwierp deze week oproepen van de oppositie om nu ook toe te treden tot de NAVO. Dat zou volgens haar de veiligheid in Europa niet ten goede komen. De twee neutrale landen, die de afgelopen maand al wel bij NAVO-vergaderingen aan tafel zaten, hebben afgesproken het beleid op dit punt met elkaar af te stemmen. Dit verklaart wellicht de aarzeling van een meerderheid van Finse parlementariërs om zich nog niet uit te spreken over de kwestie. Voor Finland weegt de stap naar het NAVO-lidmaatschap zwaarder gezien de directe grens van 1340 kilometer met Rusland. En, zoals de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken Anne Linde zei: "Op dit moment, midden in een crisis, is het niet het juiste moment om grote veranderingen door te voeren in ons veiligheidsbeleid". De regering kondigde wel aan dat ze de defensie-inspanningen gaat verhogen tot de NATO-norm van 2% van het BNP. Dat zal de Zweedse wapenfabrikanten zoals Saab en Bofors goed doen. Ook in Zweden draait de publieke opinie. Net als in Finland laat een recente peiling zien dat nu ook in Zweden een kleine meerderheid van 51% voor het NAVO-lidmaatschap is, in januari was dat nog 42%. In het parlement roept de centrumrechtse oppositie van Zweden al langer op tot lidmaatschap, maar de Sociaaldemocraten, Links en de Groenen en de extreemrechtse Zweden Democraten (SD) hebben zich tot nu toe daartegen de beweging verzet. De SD zou bereid zijn een draai te maken, waarmee er een meerderheid in het parlement ontstaat voor het NAVO-lidmaatschap. Dat extreemrechts in Zweden kiest voor het 'verbond van democratieën' is interessant gezien de standpunten van sommige overeenkomstige partijen elders in Europa die Poetins autoritaire leiderschap altijd hebben toegejuicht. 'Ik verscheurde je foto...' In Frankrijk probeert het Rassemblement National van Marine Le Pen in de aanloop naar de presidentsverkiezingen ook een ander gezicht te tonen. De partij heeft alle verkiezingspamfletten met een foto van Le Pen en Poetin vernietigd. Of dat het einde van een liefde betekent is niet geheel duidelijk. Haar concurrent bij de verkiezingen is Éric Zemmour die ooit droomde van een Franse Poetin en - sinds kort met steun van Le Pen's nicht Maréchal- het strengst mogelijk immigratiebeleid voorstaat - als het om 'Arabieren' gaat. Zemmour veroordeelt de invasie van Rusland in Oekraïne en zegt nu, geconfronteerd met dalende cijfers in de polls, dat hij geen bezwaar heeft tegen vluchtelingen uit Oekraïne, 'als ze familie hebben in Frankrijk'. Eerder heeft hij er voor gepleit dat Frankrijk zich uit de NAVO terugtrekt. Ook Le Pen belooft dat ze, als ze als president wordt gekozen, een eind zal maken aan het Franse NAVO-lidmaatschap. In de peilingen zijn de kansen voor Macron sinds het begin van de oorlog in Oekraïne flink gestegen. Multipolariteit Een nieuw IJzeren Gordijn in Europa vernietigt het streven naar multipolariteit, dat sinds het einde van de Koude Oorlog de internationale betrekkingen heeft beïnvloed. De hoop op een geopolitiek machtsevenwicht met meerdere grote spelers lijkt vervlogen als we weer moeten gaan denken in termen van wij (het westen) en zij (Rusland, China). In VPRO's Bureau Buitenland wees de Maastrichtse hoogleraar Mathieu Segers gisteren op de totale afwezigheid van de Verenigde Naties in deze oorlog. De VN is tenslotte een organisatie die is opgericht om de wereldvrede te handhaven en die in het verleden juist daarvoor ook op allerlei plaatsen actief is opgetreden. Over de partijen en blokken heen. Nu lijkt de wereld opnieuw af te stevenen op een indeling in gesloten kampen. Afgebakend door muren, hekken en een 'ijzeren gordijn'.
Even een liedje om geen enkele andere reden dan dat ik het mooi vind. En dat al, ik heb het net even opgezocht, 23 jaar lang. Soms wil je even iets moois zien of horen naast alle ellende in de krant en op de schermen. Ik heb het over Oekraïne. En ik heb het angstig vermoeden dat de beelden alleen maar erger zullen worden. Maar ik ben dan ook geen optimist.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
LONGREAD - Sinds Rusland Oekraïne is binnengevallen heb ik elke dag contact met mijn twee vrienden in Kyiv, Viktor en Ada. Samen met hun vierjarige zoontje zitten ze in een schuilkelder. Ik schrijf op wat ze meemaken. Dit is deel twee.
Donderdag 3 maart. Het eerste wat ik doe als ik wakker word is kijken wat er afgelopen nacht in Kyiv is gebeurd. Ik was bang dat het Russische leger de stad was binnengevallen. Tenslotte staat het 60 km lange konvooi al een paar dagen bij de stad.
‘Het was hetzelfde zoals de afgelopen acht nachten,’ laat Ada weten. ‘De vijand zit niet in Kyiv, alleen de buitenwijken worden aangevallen. Waar wij zitten zijn we veilig, hier vallen geen bommen. Maar we horen ze natuurlijk wel vallen.’
‘Onze troepen hebben bij de grenzen ervoor gezorgd dat die klootzakken zich moesten terugtrekken!’, klinkt Viktor triomfantelijk, om meteen daarop te zeggen dat het echt nog gevaarlijk is. ‘Het zijn maar kleine stappen tot onze overwinning. We geloven het steeds meer. Maar het is verdrietig dat mensen lijden. Dat onze huizen, wegen, bruggen en andere infrastructuur compleet worden vernietigd. Eigenlijk kan ik nog steeds niet geloven dat dit gebeurt.’
Aanhangers van de Verlichting en de vooruitgang – wat linkse mensen en partijen in zekere zin altijd zijn, al weten ze dat die weg hobbelig is en diepe dalen kent – geloven dat de wereld beter kan worden en zich kan ontwikkelen, door verandering. Ze doen dat met name door mensenrechten te erkennen, vooral die van degenen die systematisch worden achtergesteld.
Rechts, en vooral extreemrechts, wil niet zozeer dingen behouden, als wel terug naar oudere verhoudingen en een deel van de moderniteit afschaffen. Het dondert ze niet of dat nu meer feodaal of meer marktgedreven is: ze pleiten er in essentie altijd voor om (groepen) mensen van het democratische proces uit te sluiten, en willen hen hun rechten afnemen.
Het bovenstaande is een simplificatie, dat geef ik grif toe, maar helaas: het is een vrij perfect scheermes van Ockham.
Kijk naar extreemrechts: dat wil de rechten van vrouwen inperken, is tegen abortus, tegen de openstelling van het huwelijk, en van transgenders of mensen van kleur moeten ze niets hebben. Kijk naar de huidige Republikeinse partij: die is al jaren bezig zwarte mensen hun stemrecht te ontnemen, vrouwen hun recht op abortus, arme mensen hun recht op bijstand en zorg, en wil onderwijs over de geschiedenis van racisme of van homofobie verbieden. Kijk naar Forum voor Democratie: dat hekelt de vrije pers, wil wie anders denkt voor ‘tribunalen’ brengen, doet zijn best linkse mensen uit onderwijs, onderzoek en bestuur te weren, en verheerlijkt de ‘boreale cultuur’ – die van toen er hier nog geen zwarte mensen woonden en mannen nog ‘man’ waren.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Haha, beetje Oekraïense modder, slecht onderhoud, slecht georganiseerd, geen tijdige bevoorrading, tekort aan brandstof, geen ervaring en een slechte moraal/moreel. En dan sta je daar met je colonne. En dan krijg je als Russische soldaat een bekertje thee aangeboden door de plaatselijke bevolking die met jou, stumper, te doen heeft, en dan schrok je ook nog die gekregen boterham op, want het rantsoen voor jou en je divisie was gisteren al op.
In vervolg op Lokaal versus landelijk en Landelijke partijen domineren over lokale partijen vandaag een overzicht van lokale fracties van landelijke partijen die zich in de lokale verkiezingsstrijd storten.
Onder ‘lokale landelijke partijen’ verstaan we partijen die vertegenwoordigd zijn in Tweede en Eerste Kamer. Verder ook partijen die landelijk zijn georganiseerd en eerder aan landelijke verkiezingen hebben meegedaan. Of het nou om het CDA of de Piratenpartij gaat, we noemen ze in dit stukje verder ‘lokale fracties’.
We hebben niet alleen het totaal aantal lokale fracties geteld, maar ook het aantal keer dat ze als ‘nieuw’’ meedoen.
Dat nieuw staat tussen aanhalingstekens want we bedoelen er mee dat het gaat om lokale fracties die momenteel niet in een gemeenteraad zitten. Het kan zijn dat ze wel eerder aan gemeenteraadsverkiezingen hebben meegedaan en in die zin dus niet echt nieuw zijn.
Van alle fracties die in de Tweede kamer zitten zien we zestien ook op de gemeentelijke lijsten. Vanzelfsprekend ontbreken de eenmensfracties Omtzigt, De Haan en Gündoğan (niet georganiseerd als politieke partij).
Ook de BBB (BoerBurgerBeweging) ontbreekt. Maar indirect doet de partij doet wel mee. Lokale partijen konden ‘bondgenootschappen’ aangaan. Een lokale partij die zo’n verbinding aangaat mag het logo ‘BBB Bondgenoot’ gebruiken. Het verkiezingsprogramma van de BBB moet door de lokale partij onderschreven worden. Na de gemeenteraadsverkiezingen worden de lokale raads- en commissieleden lid van BBB.
De gemeenteraadsverkiezingen vinden plaats in 333 (van de 345) gemeenten. In elf gemeenten zijn vorig jaar november al verkiezingen gehouden omdat ze door herindelingen samen werden geveegd tot vier gemeenten.
Inwoners van een twaalfde gemeente (Weesp) kunnen stemmen voor de Amsterdamse gemeenteraad en voor de bestuurscommissie van hun stadsgebied. In maart 2018 is besloten dat de Weesp per 24 maart a.s. zal fuseren met de gemeente Amsterdam. Exit gemeenteraad Weesp.
Verspreid over die 333 gemeenten dingen 2869 politieke partijen naar de gunst van de kiezers. Daarvan zitten 362 partijen niet in de huidige gemeenteraden. Die bestempelen we in onderstaand schema als ‘nieuw’.
Dat is niet helemaal juist, want er zitten partijen bij die meededen bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen maar geen zetel haalden. En er zitten partijen bij die in 2018 wel een zetel haalden, maar die in de jaren daarna die ene zetel kwijt raakten omdat raadsleden de partij verlieten (en wel hun zetel meenamen).
In 2018 vormden lokale partijen 34% van het aanbod. Ook bij de komende verkiezingen is het lokale aandeel 34%. Dat lijkt aardig wat (969 partijen), maar het steekt toch wat mager af tegen de 1900 partijen die als ‘landelijke partijen’ te boek staan.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een kijkje onder de motorkap van een vleugel, wat zit er allemaal in (en op en achter)? Volgens de tekst zitten er twintig muziekinstrumenten in, ik heb ze niet geteld. Het is haast meer een kunstwerk dan een muziekinstrument geworden.
Er is ook een making of van deze clip. Daarin is te zien hoe de aankoop van een oude tweedehands piano leidde tot dit multi-instrument: het binnenwerk werd eruit gesloopt, en de nieuwe instrumenten, die overal vandaan kwamen, werden erin gezet.
OPINIE - Duitsers zijn in Nederland tot ver na de oorlog niet erg populair geweest. De haat tegen de oosterburen speelde mee bij voetbalwedstrijden. En de stereotype beelden van dikke, roodverbrande, bier drinkende mannen in zandkuilen aan het Noordzeestrand deden nog decennia na de bevrijding de ronde. Voor mij was Duitsland lange tijd bijvoorbeeld ook geen aantrekkelijk vakantieland en dat had alles te maken met een beeld van Duitsers dat – onbewust misschien, maar toch- terug te voeren was op de bezettingstijd.
Duitsers of nazi’s?
Mijn beeld van Duitsland en de Duitsers is in de loop van de tijd door twee verschillende contacten gecorrigeerd. Op de eerste plaats door oud-verzetsstrijders. In hun verhalen waren niet de Duitsers de vijand, maar de nazi’s. Terecht natuurlijk. Hoeveel Duitsers, joden en niet-joden, zijn zelf niet het slachtoffer geworden van het naziregime? Natuurlijk kan de overweldigende steun van de Duitse bevolking voor het regime niet ontkend worden. Maar de misdaden van de nazi’s moeten op de eerste plaats toegerekend worden aan een barbaars regime dat ook de eigen bevolking onderdrukte. Wie ‘het volk’ als zodanig schuldig verklaart trapt in dezelfde val als de fascisten.
De tweede correctie op mijn beeld van de Duitsers kreeg ik veel later toen ik in contact kwam met de Duitse Groenen. Hun standpunten, hun verhalen en de cultuur van hun partij leken – althans aan het begin van deze eeuw- als twee druppels water op wat ik tegenkwam bij GroenLinks. Ik ontmoette Duitsers die niet of nauwelijks verschilden van politiek gelijkgestemde landgenoten. Misschien gold dat wel voor alle Nederlanders en Duitsers?
Nederlands, maar dat had u al gezien aan de fiets, woonboot, het CS van Amsterdam, de grachten en de stapel Grolsch kratjes in de hoek (het blijven muzikanten).
VanWyck heet eigenlijk Christien van Oele en in haar band speelt Marjolein van der Klauw gitaar, die we nog kennen van haar eigen band Powderblue.
De song Caroline’s Anatomy, met dat lekkere ritme, staat op de cd Molten Rock. Hou je van metal, dan moet je hier niet naar luisteren. Hou je van singersongwriters, folk en americana of van rustige muziek, als je met een kopje thee en een beschuitje in quarantaine op de bank ligt, dan is dit misschien de bijpassende soundtrack.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
