Voor wie werk de afweer is tegen dodelijk ongemak, zal niet verbaasd zijn dat VPRO’s Zomergast van vanavond een maand na amputatie van schouder en arm al weer bij Janine Abbring aan tafel zit. Sterker nog: op de dag van de ingreep twitterde Lieke Marsman, auteur en Dichter de Vaderlands, zelf het absurde bericht het wereldwijde web op. Zowel in haar laatste bundels als op haar twitter timeline gaat het behalve over haar ziekte ook over wat er zoal misgaat in de maatschappij. En dat is maar goed ook, zouden we cynisch kunnen vaststellen. Bij Gent leest (15 februari 2021) zegt Marsman: Kanker is (net als alle andere ziektes) een eenzame ervaring: de angst voor de eigen dood is de meest eenzame ervaring die er is. Een eenzaamheid die ik als ondraaglijk heb ervaren, maar die wel redelijk gemakkelijk af te schudden was door het beoefenen van maatschappijkritiek. Met de dood aan tafel Het komt, gelukkig, hoogst zeldzaam voor dat er Zomergasten aan tafel zitten met de dood aan hun zijde. Nog niet zo heel lang geleden, eind juli 2017, was Eberhard van der Laan Zomergast. Zeven maanden eerder maakte hij bekend uitgezaaide longkanker te hebben. Hij haalde de uitzending in juli wel, maar vanwege de uitzonderlijke situatie was het die keer niet live. Van der Laan wilde het niet over zijn ziekte hebben. Het kwam maar kort aan de orde. Twee maanden later overleed hij. Zullen we vanavond vernemen of de rigoureuze ingreep levensreddend is? Of is het niet meer dan uitstel van het onvermijdelijke? Lieke Marsman gaat een gesprek over haar ziekte (kraakbeenkanker) en de gevolgen daarvan niet uit de weg. “Ik denk dat het onvermijdelijk is dat ik het met Janine over de dood ga hebben”, kondigt ze op de VPRO Zomergastenpagina al aan. Het is al even onvermijdelijk omdat ze in haar werk het onderwerp ook niet uit de weg gaat. De bundel ‘De volgende scan duurt vijf minuten’ (2018) , gaat specifiek over haar kankerdiagnose. In haar bundel ‘In mijn mand’ (2021) filosofeert ze over de waarde van het leven en de dood. Haar fascinatie voor het thema dateert niet van vandaag of gisteren. In de VPRO-gids: “Na haar eindexamen in 2008 ging ze filosofie studeren in Amsterdam, waar ze afstudeerde op de doodsangst van Heidegger en Sartre”. Gevarieerde avond Lieke Marsman belooft ons een gevarieerde’ avond: “Het zal gaan over politiek en over de rol van taal in de politiek arena. Ik heb een dramatisch tennisfragment”…”. In haar gedichten en verhalen en haar twitter timeline komt ze ook naar voren als een politiek-activistische dichter (excuus voor dit gedrocht van een etiket). Fraai voorbeeld is ‘Alternatieve vragen en antwoorden’ (2017), de toestand in de wereld door Lieke Marsman. Waarin, gekoppeld aan een opsomming van valse neoliberale wapenfeiten, de vraag aan Rutte wordt gesteld: “Begrijpt u dat (…) die u een tikkeltje hypocriet vinden?” Lieke Marsman vindt we een ‘taal’ moeten vinden om over politieke thema’s te praten. Want: “Als we dat aan de politiek en media overlaten, wordt het een lelijke taal die alles doodslaat. Het was niet zo lang geleden bijvoorbeeld Prinsjesdag, en politici gebruikten zoveel lelijke woorden dat alle inhoud eruit sijpelde.”(bron: One World, 2019) Intrigerend is haar aankondiging dat ze het over ufo’s wil hebben omdat het voor haar “ook onderdeel van het feit dat ik niet oud ga worden”. Wat heeft dat te betekenen? Dat is vanavond dus te zien bij de VPRO, om 20.20 uur bij NPO 2. We nodigen u uit uw opmerkingen tijdens de uitzending hier met ons te delen. Sargasso's recensie kunt u hier lezen. Tot slot: Kijk en luister naar Lieke Marsman die het laatste gedicht uit de bundel ‘In mijn mand’ voordraagt. https://www.youtube.com/watch?v=xkGgmhriCO4
Vandaag een ingefluisterde Closing Time van Gerard.
“Dit nummer draait om de intro, een van de laatste gespeeld door gitarist George Kooijmans voordat dit voor hem door ALS onmogelijk werd. Kippenvel.”
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
VERSLAG - Het is zondagmiddag 17 juli en het is boven de dertig graden. We bevinden ons enkele kilometers buiten Watou. Daar, te midden van de weilanden, mais- en hoppevelden is er geen schaduw en brandt de zon acht uur per dag op de kunstenaar Mikes Poppe die daar als een soort boetedoening een beeld achter zich aansleept. Elke dag weer hetzelfde parcours, elke dag weer acht uur lang onder de brandende zon loopt Mikes Poppe daar zijn achtjes, en dat beeld wordt met het uur zwaarder natuurlijk, maar de kunstenaar sleept het beeld het oneindigheidssymbool door. Elke bocht, keer op keer weer. Het spoor is inmiddels al uitgesleten. En het beeld van meer dan 60 kilo, een replica van Michelangelo’s Stervende Slaaf, werkt niet echt mee. Dit is zwaar, dit is gekkenwerk, dit moet een grap zijn, wie bedenkt zoiets, dit is kunst.
Mikes Poppe is helemaal in het zwart gekleed, inclusief hoed. Om zijn schouders draagt hij een juk met daaraan vier metalen kettingen. Daar zit dat beeld aan vast. Poppe loopt vier, vijf, zes stappen en stopt dan even. Dan volgen er weer zes stappen. Fascinerend. En dat acht uur per dag. De route die Mike en het beeld hebben afgelegd is al ingesleten in het weiland. Ik had geen idee waar ik naar zat te kijken, maar ik zat op het puntje van mijn strobaal.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Gisteravond viel ik in een documentaire op de VPRO: Martin Luther King vs.The FBI. Andere tijden, zeker, de Apartheid in Amerika en een volkomen paranoïde geheime dienst die overal bedreigingen zag.
Maar daar hoorde ik ineens Mahalia Jackson. En dat was toch een beetje een vreemde gewaarwording, want ik associeer haar songs en haar stem vooral met kerst, gospels. Dus het was een beetje wennen om haar te horen terwijl het buiten 25 graden was.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dan maak je spetterende zwarte muziek, voor het hart, voor de ziel, waar niet aan te ontkomen is, en dan heet je Smit en Willemsen. En dan kom je uit Nederland en dan ben je wit.
Maar de zangeres heet Michelle David en zingt al vanaf toen ze vier jaar oud was, en zij komt uit Amerika, maar woont nu ook hier.
Zouden de vier mannen van Kraftwerk afgesproken hebben hoe ze zich zouden gedragen op het podium? Ja, hier zit een concept achter. En repetities. En ja, stop maar, en overnieuw omdat er toch weer eentje zijn lachen niet kan inhouden. Of dat een ander vergeten is een scheiding in zijn haar te kammen. Of om van die lippenstift op te doen. Of dat nummer drie zijn onheilspellende blik niet vast kon houden en dat die ene, he verdikkie, toch wat aan het meedeinen was op die aanstekelijke melodie, en dat ze aan het eind de neiging om te ontspannen moesten onderdrukken: afgesproken was dat ze als bevroren zouden blijven staan, als halve robot, als halve creep. Kil en emotieloos, also kein Lächeln, wir sind Kraftwerk.
Vandaag, 16 augustus, is het precies 45 jaar geleden dat Elvis Presley gevonden werd op de vloer van zijn badkamer, dood.
Elvis Presley overleed dus op 16 augustus 1977. Jaja. Maar hoe kan het dan dat ik drie weken geleden, op het terras van een Italiaans restaurant in Genk (dat is Gent, maar dan met een k), hem daar heb zien zitten, met een zonnebril op?
Maar ik herkende hem wel, dat was ook niet zo moeilijk, want hij was in die 45 jaar geen spat veranderd. Mijn vrouw zag hem als eerste. Ze boog zich iets voorover naar mij en fluisterde: niet gelijk kijken, maar Elvis zit achter je. Dus ik liet mijn servet vallen van de tafel en bij het oprapen draaide ik wat naar achteren, en keek. Geen twijfel mogelijk. Die kuif, die lippen, die wangen. Ik zat op een terras naast Elvis. En Elvis sprak met een Vlaams accent tegen de serveerster. Geniaal. Zo doe je dat dus. Je gaat op in je omgeving, in dit geval Genk. Dat bedenkt toch niemand. De soullegende Marvin Gaye in Oostende werd ook al als erg exotisch en onwaarschijnlijk gevonden immers.
Rap en hiphop, wat weet ik ervan. Niet veel. Waar dat door komt? Te oud, te wit, niet meer bij de tijd, te weing straat, niet meer de op de hoogte, ongeïnformeerd? En als dat laatste het geval is, dan komt er natuurlijk ook geen verandering in die situatie. Als alle hiphop zich buiten mijn favoriete radiostations en websites bevindt, en vrienden of collega’s er ook niet over beginnen, of iets doorsturen of tippen, dan blijft er een boel onopgemerkt. En dan mis ik wel wat. Ik hou wel van songs, liedjes met lappen tekst. Dan ben ik altijd wel benieuwd waar het over gaat, welk verhaal er verteld wordt.
Gospel- blues- trash, de one-man-band (gitaar, drum, hi-hat en zang) van de zelfverklaarde dominee uit Zwitserland, speelt het. En waarschijnlijk ook nog wel wat punk en rockabilly.
Primitief, rauw, enfin, hier staat een interview met de Beatman waarin hij vertelt over zijn visie, zijn motivatie, zijn muziekgeschiedenis.
Leuk kapsel.
Als u gisteren en eergisteren geluisterd en gekeken heeft naar de Closing Times, dan kent u Violet, de moeder van Jenny. Beiden zijn ze tragisch, op geweldadige wijze om het lezen gekomen. En als u het leven en de dood van Violet en Jenny gevolgd heeft, dan weet u ook dat Screech er ook nog is. De zoon van Violet, de tweelingbroer van Jenny.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.