In deze gastbijdrage schetst Hartger Wassink een alternatief voor de woede die nu het publieke debat domineert. Als presteren het belangrijkste is, wordt woede het narratief. Wat nu als de woede van Daniel Blake uit dezelfde bron blijkt te komen als de woede van Trump? Velen vinden Trump vreselijk (ik ook) en kregen kromme tenen of zelfs koude rillingen van zijn inauguratiespeech (ik ook). Maar dat geeft nog geen antwoord op de vraag waarom hij verkozen is, en waarom zoveel mensen toch juichten om zijn woorden. Dit is geen verdediging van Trump, maar een poging tot begrip voor de mensen die op hem stemden. De belofte van de naoorlogse jaren was dat je kon worden wat je wilde, als je er maar je best voor deed. Werken en studeren, discipline en volharding zouden beloond worden. Bij tegenslag waar je zelf niets aan kon doen (ziekte, handicap, ontslag) werd je geholpen door de staat, om snel weer op het goede spoor te komen. Die belofte bleek maar half waar. Nog steeds maakt het namelijk uit wie je ouders zijn, welke vrienden je hebt, om een betere studie te doen en een betere baan te krijgen.
Meerdere schutters openden tijdens het avondgebed het vuur op de tientallen aanwezigen in de moskee. Premier Justin Trudeau spreekt van een ‘laffe aanval’.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
COLUMN - Trumps pr-madam Kellyanne Conway introduceerde dit weekend het begrip ‘alternatieve feiten’ om de glasharde leugens van persvoorlichter van het Witte Huis Sean Spicer te duiden.
We kunnen daar filosofisch over doen. Volgens Nietzsche bestaat er geen waarheid, enkel interpretaties. Volgens Foucault is kennisproductie een functie van de macht. Dergelijke postmoderne inzichten zouden dan in gepopulariseerde vorm langzaam doorsijpelen naar de bevolking, en voilá: ziehier het resultaat.
Ik geloof daar weinig van. Het cynisme bij de bevolking over politiek en media komt niet door een plotselinge doorbraak van postmoderne inzichten, maar door het gedrag van politiek en media zelf. Machthebbers liegen en media zijn doorgaans de slippendragers van de macht.
U zult zich nog wel herinneren hoe de regering Bush het volk en de rest van de wereld voorloog over massavernietigingswapens in Irak, en de samenwerking van Saddam Hussein met Al Qaeda. De media ging daar in mee, berichtte erover alsof het Witte Huis een autoriteit was en Colin Powell met zijn toneelstukje voor de VN als een indrukwekkende toespraak. Indrukwekkend was het: het was eveneens desinformatie.
Dat slippen dragen van de macht heeft een lange traditie: CNN werd beroemd door haar berichtgeving over de eerste Golfoorlog, maar ze liet enkel de Amerikaanse kant van het verhaal zien; niet de dood en het verderf dat de Amerikaanse bommen zaaiden. Het was het begin van ‘embedded journalism’; journalisten die kritiekloos het speelboekje van het Amerikaanse leger volgden en in feite als pr-agenten fungeerden.
COLUMN - Vorige week reed ik door straten waar ik zelden kom. In een weinig vertrouwde omgeving kijk je beter: het winterse licht viel helder op de oude gevels, de kale bomen staken scherp af tegen de blauwe lucht. Ik keek weer voor me, mijn ogen op de weg gericht. Ineens viel al dat blik aan weerszijden van de straat akelig op.
Zonder die geparkeerde auto’s was het een prachtig straatje. Nu stond het aan weerszijden volgepakt met blik, nergens een vrije plaats te bekennen – de straat was in beslag genomen door loos metaal dat daar nietsdoend ruimte stond op te vreten.
Zonde van dat straatje.
En ook: zonde voor het sociale verkeer daar: je moest je tussen de auto’s doorwurmen om te kunnen oversteken. De stoepen waren smal, ze hadden ingeleverd voor de parkeervakken. Geen plaats om fietsen te parkeren, geen plek voor bloembakken, voor een bankje, laat staan om ’s zomers buiten te spelen of zomaar op de stoep te zitten.
In De Correspondent kwam ik een frase tegen (zie nr. 8) over het stempel dat de auto op de stad drukt: die wordt steeds meer ingericht op grond van de noden van het gemotoriseerde verkeer, en minder voor die van bewoners. De auto’s snijden de stad aan stukken. Ook – of juist – wanneer ze niets doen en gewoon maar geparkeerd staan te zijn.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Aldus de belangrijkste Amerikaanse veiligheidsdiensten.
De altijd uitstekende Zack Beauchamp vat de belangrijkste conclusies van het rapport samen:
MEDEDELING - We komen erachter dat we de helft van de oud-bloggers van Sargasso en GeenCommentaar niet meer via e-mail kunnen bereiken. Maar toch willen we ze graag uitnodigen voor het feest op 18 februari a.s. in Utrecht.
Dus bij deze de oproep aan al die oud-bloggers die nog geen mail hebben ontvangen: meld je!
Dan krijg je die mail alsnog en hopen we je dan te zien.
Overigens willen we ook vaste reaguurders, donateurs en geïnteresseerden uitnodigen. Maar dat kunnen we pas doen als we een beetje zicht hebben op hoeveel van de oude garde aanwezig zal zijn.
Mocht je vast op de lijst willen staan voor die dag, laat het even weten via de mail.
COLUMN - Trouw, misschien wel de slechtste krant van Nederland. Afgelopen maandag reed een crimineel met een vrachtwagen in op een kerstmarkt in Berlijn en Trouw kopte dinsdag: ‘Vrachtwagen rijdt in op het hart van de Duitse cultuur’.
Say what!?
Ik las de kop uit mijn ooghoek en dacht heel even serieus dat het De Telegraaf was.
Zou dat er ook gestaan hebben als de dader een roomblanke Ariër gebleken was? Ik denk het niet. Wat zeg ik: ik weet het wel zeker. Al direct na de aanslag was vrijwel iedereen het erover eens dat de dader wel een fundamentalistische moslim zou zijn, maar zelfs dan: hoe kom je er als koppenzetter bij om het te hebben over het ‘hart van de Duitse cultuur’?
Ik denk niet aan een kerstmarkt bij het hart van de Duitse cultuur, wel aan Schiller, Kant, Beethoven, Bismarck, Leibniz, Gauss, Paul Klee, Stefan Zweig, Heinrich Böll, Mahler, Derrick, Thomas Mann, Lola rennt, Nina Hagen, de Oktoberfesten, de Reichstag, Schweinehäckse, desnoods het Hermannsdenkmal, maar een kerstmarkt? Zelfs al is het in hartje Berlijn? En dan nog: door het met zo’n clash of civilisations-kop te karakteriseren als een aanval op ‘onze’ cultuur (want dat is wat moslims doen natuurlijk), suggereer je dat zo’n dolgedraaide crimineel ook werkelijk een bedreiging inhoudt.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Hundreds of thousands will have to be relocated. Soon, we will see dust storms with salt that will move to the centre of Crimea.”
“To sabotage and deny water is of course a war crime, because it is civilians who drink it and civilians who will be affected by waterborne diseases”
Twee citaten van respectievelijk politiek activist Vladimir Garnachuk over de Krim en VN-official Jan Egeland over Damascus laten zien hoe watertoevoer een wapen wordt in een opwarmende wereld. De Krim is al drie jaar afgesneden, stukken van Damascus pas twee weken, maar met verstrekkender gevolgen.
COLUMN - Dit jaar maakt Nederland kennis met de zoveelste traditie die vanuit de Verenigde Staten wordt overgenomen: de ‘war on Christmas’. Iedere kerst is het daar weer raak en gaat propagandazender Fox News op zoek naar kerststalletjes op overheidsgrond die stuiten op bezwaren of scholen die ‘Happy Holidays’ op hun kerstkaarten zetten omdat ze Joden, Hindoes, Moslims en atheïsten in willen sluiten.
Dat vormt dan het bewijs dat er een omvattend seculier-progressief (‘liberal’) complot is om de christelijke cultuur uit te vagen. In Nederland heeft de goegemeente weinig op met geloof, maar dat wil niet zeggen dat er geen cultuurstrijd te voeren valt.
Ook in Europa is er namelijk een algeheel gevoel van culturele benauwenis dat de Leitkultur op de tocht staat, maar dan niet vanwege het secularisme; integendeel, vanwege de moslims. Die zouden maken dat (hoge)scholen geen kerstboom meer durven uitstallen, dat ‘vrolijk kerstfeest’ steeds vaker verandert in ‘fijne feestdagen’ en dat supermarkten geen kerststollen meer aanbieden maar feestbroden.
Zelfs een Duitstalige afdeling van een eliteschool in Istanboel waar elke verwijzing naar kerstmis door de Turkse schoolleiding verboden zou zijn, werd erbij gehaald. Men zag de lange arm van Ankara al vuistdiep in het Duitse Weihnachtsfeier graaien.
Julian Assange: als je zelfs de Guardian niet meer kan geloven waar moet je dan nog zijn voor nieuws en achtergronden?
Afgelopen week publiceerde het gerenommeerde blad een uiterst kritisch stuk over Julian Assange. Assange werd aangewreven dat hij heimelijk Trump en de situatie in Rusland ten opzichte van de vrije pers prijst. Het stuk is gebaseerd op een interview in de Italiaanse krant La Repubblica. Hieruit blijkt nu wel heel eenzijdig te zijn geciteerd.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.