Overzicht

Edge of Europe

163 Artikelen
1 Waanlinks
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Annemee Siersma (cc)

Me rug op

, door

OPINIE - Chanson comique!*

Afshin Ellian (wie anders) probeert via een verhaal van de biograaf van Mohammed ongeveer te bewijzen dat islam Jodenhaat is. En roept links en rechts op om gezamenlijk op te trekken tegen deze Jodenhaat.

Ik zal het maar ronduit zeggen: je kan me rug op, Afshin (ja, hier stond eerst iets anders, nog ‘ronduiter’). En je hele rechtse kliek erbij. Al meer dan tien jaar probeert een deel van links Nederland de alsmaar groeiende en door jullie aangewakkerde moslimhaat te bestrijden en wat doe jij? Je gooit nog een paar liter benzine op datzelfde vuur en vraagt tegelijkertijd of we gezamenlijk de Jodenhaat kunnen gaan bestrijden.

Ik lust jouw soort ‘bestrijden’ niet, Ellian. Jouw kliek bestrijdt geen Jodenhaat maar islamieten, met wetsvoorstellen om het begrip ‘allochtonen’ op te rekken, met wetsvoorstellen om de godsdienstvrijheid – een fundament van ons mooie land – te beperken, met niet aflatende propagandabombardementen om groepen Nederlanders zwart te maken, met poging na poging om een klasse tweederangsburgers te doen ontstaan. Minderwaardigen die in een woestijngeloof geloven zoals ooit, in de jaren dertig, de Joden in Duitsland als woestijnvolk werden weggezet.

Ik ben links. Zoals de eerste gevangenen van het eerste Nazi-Duitse concentratiekamp Dachau links waren. Zoals verzetsstrijders als Hannie Schaft en Jan Haken links waren. Ik voel mij deel van die trotse traditie van mensen die pal stonden voor de overtuiging dat er plaats was voor iedereen in hun land, en die ervoor bereid waren te sterven.

Foto: B10m (cc)

Hoog spel van een mediadwerg

, door

OPINIE - De ranzigste krant van Nederland heeft het gepresteerd om in een onschuldig uitziend berichtje over de dochter van Vladimir Putin zo veel mogelijk details over haar Nederlandse bestaan te proppen.

In het bijzonder slim opgestelde stukje, wat de valse indruk wekt van een half uurtje veldwerk en wat gesprekjes met buren, komt naar voren waar haar penthouse zich zou bevinden, waar precies haar tweede woning is, hoe haar vriend heet op wiens naam de huizen zouden staan, wat voor merk, type en kleur auto zij rijdt en waar die eventueel geparkeerd zou kunnen staan.

De gemiddelde Telegraaflezer zou er wellicht overheen lezen omdat het een roddelrubriek-achtig toontje heeft, maar wie kwaad in de zin heeft, kan met deze informatie ruimschoots uit de voeten – en zelfs aan niet- Nederlandssprekenden heeft de krant gedacht, getuige het Engelse onderschrift van de foto. Dit is bijna directe bedreiging van Maria Putin, die toch echt voor zover wij weten niets te maken heeft met de handel en wandel van haar vader, van wie uiteindelijk ook niet eens voor honderd procent vaststaat of hij betrokken is geweest bij het neerhalen van de Maleisische Boeing.

Dat is heel hoog spel voor de grootste krant van Nederland. Ben Juddah schreef deze week over het privéleven van Putin in Newsweek:

Foto: Arend (cc)

Schaamteloos genieten

, door

OPINIE - De recent overleden Menno Buch heeft de Nederlandse televisiekijker in Seks voor de Büch vergast op de vreemde seksuele geneugten van onze landgenoten. Wat mij aan bizarre beelden is bijgebleven van die serie ‘waar niemand naar kijkt en iedereen over spreekt’: een jongen die masturbeerde op bromfietsen en een man die over zich heen liet lopen door een vrouw in naaldhakken.

Iedereen heeft zo zijn fetisj. Ik ken mensen die graag begluurd willen worden en daar dan ook veel gelegenheid toe geven. Wie weet droomt uw buurman er wel van om door u in het park uitgelaten te worden, als een hondje aan de lijn, en dat-ie dan een stout hondje is. En wie weet zit de collectante van de Nierstichting ‘s avonds met haar hand in haar broekje naar Mart Smeets te kijken. En ja, je hebt er ook, zo ondervond men onlangs bij de Volkskrant, die geilen op kinderen.

Seksuele verlangens zijn niet controleerbaar. Je ziet iets wat je een prikkel geeft en daar kun je niks aan doen. Dat zoiets ‘zondig’ of ‘vies’ is, daar moeten we nu toch echt vanaf – het gebeurt je gewoon. Pas als de collectante van de Nierstichting Smeets gaat stalken, als de buurman met een riem om zijn nek op handen en voeten in je tuin staat te pissen en als onze stiekeme kinderbroekjesgeiler in de auto naar Bilthoven stapt, gaat het mis. De Volkskrant had dan ook de lokatie niet moeten vermelden. Vreemd dat de ombudsvrouw en de klagers dat gemist hebben.

Foto: Paul Simpson (cc)

Hamas

, door

Het handvest van Hamas zegt dat de beweging tot doel heeft Palestina – bedoeld wordt heel Israël en de door het land bezette gebieden – te bevrijden. Maar wil het dat ook? Eerlijk gezegd blijkt daar weinig van. Het handboek Hoe voer ik een guerrilla-oorlog tegen een moderne en machtige vijand, en daarmee bedoel ik de militaire geschiedenis van de oorlog in Vietnam, heeft de beweging bar slecht gelezen. Ze hebben tunnels en ze plegen aanslagen, en daarmee houdt de vergelijking op.

Qassams

De meeste Qassam-raketten zijn gebaseerd op de raketten van de Sovjet-Russische BM-21 Grad, die zelf afstamt van de beruchte Katyusha’s of ‘Stalinorgels’ uit de Tweede Wereldoorlog. Een ongericht wapen dat, in grote aantallen (veertig lanceerbuizen per vrachtwagen) vrijwel tegelijkertijd afgevuurd, effectief kan zijn tegen troepenconcentraties of stedelijke centra. Het is gebaseerd op het principe dat je altijd wat raakt als je het maar raketten laat hagelen – ‘град’ (grad) betekent dan ook ‘hagel’.

Hamas vuurt de dingen – bij gebrek aan meervoudige lanceerinstallaties – één voor één af, en niet op vijandelijke troepenconcentraties maar min of meer gericht op nabij Gaza gelegen Israëlische plaatsjes zoals Sderot. Ze zijn dan ook volstrekt ineffectief; zeker sinds de meeste van die dingen door het Israëlische Iron Dome-afweersysteem, vergelijkbaar met ‘onze’ Amerikaanse Patriots die ooit in Israël tegen Irakese Scud-raketten werden ingezet, met gemak worden onderschept. De vraag is of het Iron Dome een groot aantal vlak achter elkaar gelanceerde Qassams aan zou kunnen; ik denk echter dat we het niet gaan ontdekken.

Foto: Gerard Stolk (cc)

Zwarte Piet nuchter bekeken

, door

OPINIE - De Zwarte-Pietdiscussie laait weer in volle hevigheid op nadat een rechter besloot dat de activisten voor afschaffing misschien toch een punt hebben. Voorstanders van de zwartgeschminkte knecht blijven echter benadrukken dat Zwarte Piet geen racisme is.

Ik kan daar wel in meegaan. Wie zich als Zwarte Piet laat schminken, doet dat niet om zwarte mensen belachelijk te maken, maar om deel te nemen aan een traditioneel Nederlands kinderfeest. Zwarte Pieten zijn niet automatisch racisten.

Tegenstanders benadrukken dat een rijke witte man met een zwarte houseboy niet meer van deze tijd is en dat de figuur van de knecht wel degelijk geworteld is in het slavernijverleden.

En ook daar kan ik wel in meegaan. Piet is niet zwart “van het roet” want daar krijg je geen rode lippen, kroeshaar en oorringen van. En al helemaal geen kek pagepakje zoals huisdienaartjes uit de tijd van Schenkman droegen. De Zwarte Piet die wij vandaag de dag kennen, is een karikatuur van een zwarte slaaf.

Als we nu eens beginnen met elkaars gevoeligheden te erkennen? Dan kom ik op het volgende compromis uit:

Nee, Zwarte Pieten zijn geen racisten en wie Sinterklaas op de traditionele manier viert, is niet automatisch een racist. Maar Zwarte Piet vindt zijn oorsprong in ons slavernijverleden en wordt door een grote groep Nederlanders als kwetsend ervaren.

Foto: Luc De Leeuw (cc)

Satire

, door

OPINIE - Satire bestaat niet in Nederland.

Satire. Kent u die uitdrukking, dames en heren jongens en meisjes? Sa-ti-re. Van een volk dat blijft volhouden dat de oosterburen geen gevoel voor humor hebben, mag ik toch verwachten dat het weet wat dat is. Maar het bestaat niet eens in Nederland, en het is de vraag of het ooit bestaan heeft, behalve dan in een enkel boek van W.F. Hermans, die niemand nog leest, behalve dan als het moet van school.

Ik zit dit te schrijven en moet de neiging onderdrukken om u te vragen niet op bovenstaande uitspraak in te gaan, want dat is precies wat er mis is. Ik zeg zoiets en meteen komen de W.F. Hermansadepten me alledrie vertellen dat dat toch echt niet waar is, wat ik daar schrijf; en dan hoop ik nog maar dat beide Harry Mulischlezers me met rust zullen laten. Ik had laatst ruzie met een FC Emmen-supporter om een twee jaar oud blog. Ik bedoel maar.

Kijk, Ronald Goedemondt doet een uitstekende imitatie van Geert Wilders. Ik kan er wel om lachen – maar hij zegt uiteindelijk niks. Geert die in een snackbar over lichaamsgeur begint… Goedemondt blijft zorgvuldig mijlenver verwijderd van de werkelijke thematiek van Wilders. En hij heeft gelijk, natuurlijk, want je wilt je volgende onemanshow ook nog graag verkopen aan de VARA.

Foto: Thomas (cc)

The Passion of the Franks

, door

ACHTERGROND - Een passie is in het christelijke geloof een vertelling over het lijden van Jezus Christus rond zijn kruisiging. Passiespelen zijn nagespeelde lijdensvertellingen, zoals bijvoorbeeld jaarlijks langs de Via Dolorosa in Jeruzalem. In vele Italiaanse dorpen worden rond Pasen fakkeloptochten gehouden langs ‘levende’ Kruiswegstatiën – de twaalf traditionele sleutelmomenten in het lijden van Christus die je in vrijwel elk katholiek kerkinterieur gebeeldhouwd of geschilderd terugvindt.

Het verhaal van de passie – steeds vaker als passion geschreven want daar prikken jongeren helemaal niet doorheen, zulke opzichtige flauwekul – vormt de kern van het christendom dat zich van vooral het joodse geloof onderscheidt door de elementen van lijden, opoffering en wederopstanding die in het passieverhaal vervat zijn. Het christendom ontstond dan ook in een groep Joden die Jezus als de (in de Torah voorspelde) Messias aanvaardden, en het heeft daarna eeuwenlang Joden opgejaagd die Jezus niet als zodanig erkenden.

Nog afgezien van de afzichtelijke commerciële pulp die de omroep ons wil voorschotelen – ons wordt muziek van onder andere Bløf en Fluitsma en Van Tijn beloofd – is het plan van de EO om op 4 mei 2015 een Passion-achtig televisiespektakel te organiseren natuurlijk een ordinaire en smakeloze vorm van appropriatie. De blackface van de televisiespektakels, kortom. Joods meisje verandert mysterium fidei in de Heere Heere die voor Onze Zonden is Gestorven aan het Kruis, en waarvan de Joden tot op de dag van vandaag niets willen weten. Maar de EO houdt stug vol totdat het Dank U Voor Deze Nieuwe Morgen dagelijks zal weerklinken over de Hof van Gethsemane, halleluja amen.

Foto: Der Grossmufti von Palästina vom Führer empfangen. Der Führer empfing in Gegenwart des Reichsministers des Auswärtigen von Ribbentrop den Grossmufti von Palästina, Sayid Amin al Husseini, zu einer herzlichen und für die Zukunft der arabischen Länder bedeutungsvollen Unterredung. 9.12.41 Presse Hoffmann copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Damals wie Heute

, door

BRIEF - Beste Hans Jansen,

Leuk stukje weer op GeenStijl. Denk nu niet dat ik in de val ga trappen en lange geschiedkundige verhandelingen over de Wannsee-conferentie ga schrijven om je ongelijk aan te tonen, want de kleine Leute die GeenStijl lezen, willen dat allemaal toch niet lezen en nog minder geloven.

Luister, Jansen. Je bent beoogd Europees parlementslid voor een partij die het Marokkanenprobleem in de Tweede Kamer heeft geagendeerd. Dat verschrikkelijke woord is in het Duits Marokkanerfrage. Ik zou als ik jou was, voordat ik begon over wie toch de Endlösung der Judenfrage zou hebben veroorzaakt, eerst bedanken voor de twijfelachtige eer om voor de PVV naar Brussel te gaan.

Want kijk eens, Jansen. Je hoort bij een partij die de islam minachtend een woestijngeloof noemt. In het Duits is woestijngeloof Wüstenreligion. Het Duits, dat ook de termen Waldvolk en Wüstenvolk kent. Dus als ik jou was, zou ik voordat ik over de Groot-Moefti van Weetikveel begon, me eerst met het grootst mogelijke misbaar distantiëren van deze eenmansclub.

Snap je, Jansen, je maakt deel uit van een beweging die alle malheur van de kleine man ophangt aan één minderheidsgroep. De moslims, en in het bijzonder de Marokkanen, worden voorgesteld als zijnde het grootste ongeluk dat ons land heeft getroffen. Ongeluk is in het Duits Unglück. Tsja. Je weet al waar dit naartoe gaat, natuurlijk. Dus als ik jou was, zou ik voordat ik over de schuld van de moslims aan de grootste misdaad in de geschiedenis begon, eerst alle documenten die jou aan de PVV zouden kunnen koppelen, verbranden en de as door de WC spoelen, met een fikse scheut gootsteenontstopper er achteraan.

Foto: Jan Glas (cc)

Emo-televisie

, door

COLUMN - De televisieserie Un medico in famiglia (Een dokter in de familie) is een van die typisch Italiaanse langlopende series met een lach en een traan – en ik gebruik hier met opzet de op zichzelf al ietwat larmoyante theateruitdrukking. Het draait om een ‘komische’ maar ongeloofwaardig ideale familie – een soort Cosby Show dus, inclusief irritant vroegwijze kleuters die precies de juiste dingen zeggen – maar behandelt evengoed diep menselijke tragedies als dramatische scheidingen, dode moeders en doodzieke geliefden.

Ik trek dat niet. Ik vind het een verschrikkelijk irritante televisieserie. Het is allemaal heel sympathiek hoor, en de acteurs zijn prima vakmensen en geen Geer & Goorvolk of talentshow-winnaars, daar ligt het niet aan. Ik kan er niet tegen dat de makers ondanks alle kitsch, ondanks alle kunstgrepen die ze uithalen om de serie nu al tig seizoenen op de buis te brengen, ondanks alle neppe superlievigheid en driestuiverswijsheid, ondanks de product placement en de politiek correcte flauwekul, er toch in slagen om emoties bij me op te wekken.

Oh, ik schaam me niet voor een traan. Emoties horen bij het leven; ze vormen het bewijs van het feit dat ook ik met mijn grote muil gewoon een mens ben. Ik zou alleen zo graag willen dat ik emoties voelde bij echte dingen. Dat er geen aanzwellende vioolmuzak bij nodig is, of inzoomen op een traan (kom er maar in, Carel Kraayenhof), of een minutenlang inleidend crescendo tot het onvermijdelijke moment – want in die series zie je de dingen al van mijlenver aankomen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Europa

, door

OPINIE - Die Europese verkiezingen – het is een zooitje. Iedereen stemt op zijn eigen moment voor zijn eigen politieke partijen in zijn eigen land, om de plaatsen te vullen die voor het desbetreffende land zijn ingeruimd in Brussel. Dientengevolge zijn het steeds verkiezingen met een nationaal in plaats van een Europees smaakje.

Italië

Case in point: Italië. Elke verkiezing hier, en dat zijn er nogal wat, wordt gezien als een peiling van de populariteit van de zittende nationale regering. Het behoeft geen betoog dat dat één van de oorzaken is van de beruchte instabiliteit van Italiaanse kabinetten – een paar procentjes minder en iedereen gaat aan de coalitie hangen in de hoop deze tot zinken te brengen.

En zo kan het gebeuren dat de Movimento 5 Stelle van Beppe Grillo verkiezingsposters (de gele plakkaten op de foto) maakt met daarop: Of wij, of zij. Onze kandidaten: niemand in gerechtelijk onderzoek, niemand met strafblad, geen ‘gerecyclede’ politici, geen beroepspolitici. Dat is geen Europese maar een nationale thematiek. Op hetzelfde billboard rechtsonder PD-posters: Het Zuiden spreekt Europees. Een mooi gevalletje provincialisme op Europees niveau. Het buitenland lonkt, maar het dorpsplein is vertrouwd.

Nederland

Nederland heeft 26 van de 766 zetels in het Europees parlement. Dat is 3,4%, oftewel vertaald in Tweede-Kamerzetels 2,3 zetels. Niveau Partij voor de Dieren dus, of erger nog 50Plus. En dat dan weer verdeeld over allerlei Europese partij-conglomeraten. Is het dan gek dat er geen hond komt opdagen bij de verkiezingen? Het lijkt allemaal nogal zinloos, zeker als je daarbij bedenkt dat het Parlement de macht deelt met de Raad van de Europese Unie – waar u helemaal niet voor kunt stemmen omdat deze bestaat uit vakministers uit elk land. En die worden, zoals u weet, benoemd aan de hand van de uitslag van nationale verkiezingen.

Foto: Emilio Santacoloma (cc)

Brussel

, door

OPINIE - Voor de slachtoffers van de aanslag op het Joods Museum in Brussel maakt het niets uit wat de motivatie van de dader was.

De obsessie met etniciteit grijpt naar aanleiding van de aanslag op het Joods Museum in Brussel weer om zich heen. Diverse rechtsgekkies smeken de Belgische politie om een signalement vrij te geven en weten zeker dat dit niet wordt vrijgegeven vanwege de verkiezingen. Want zij weten het al, en ze staan te trappelen om hun emmers haat over het internet leeg te storten.

Diverse linksgekkies daarentegen weten natuurlijk ook al bijna zeker dat het een aanslag uit rechtsextreme hoek is, vriendjes van Wilders, en ook zij zitten nagelbijtend HLN.be te F5′en in de hoop dat de nieuwe Breivik is opgestaan. In de hoop inderdaad – ook die zijn vér heen.

Dus wat als het een autochtone Belg is? Die kan nog steeds een pas uit Syrië teruggekeerde en volledig doorgedraaide fundi-bekeerling zijn. Vervelend he? Sta je dan met je Breivik-theorieën. En wat als hij Abdullah bin Abdullah heet? Die kan nog steeds uit persoonlijke motieven gehandeld hebben, of een psychiatrisch probleem hebben. Naar he? Daar sta je dan met je islamofobe gebral. Misschien is hij van zijn leven nog nooit in een moskee geweest.

Foto: James Barwell (cc)

Zeu’n zot geweld da valt zeumaor nie stille

, door

COLUMN - Ik moet deze dagen vaak aan die tekstregel van Ivan Heylen uit De wilde boerndochtere denken. Vrij vertaald: zo idioot veel geweld houdt niet ineens op. Alleen hebben mijn gedachten weinig te maken met lustgevoelens voor losbandige plattelandsvrouwen. Was dat maar zo.

We hebben gezien hoe Wilders zijn kiezers besodemietert. Het hielp niet. We hebben gezien wat voor twijfelachtige figuren de partij aantrekt. Het hielp niet. We hebben gezien hoe hij omroepen boycotte die hem niet naar de mond praatten. Het hielp niet. We hebben gezien hoe zijn tweede man de hele geschiedenis wil herschrijven naar blank-suprematistisch model. Het hielp niet. We hebben gezien hoe ze dwepen met NSB-symboliek. Het hielp niet. We hebben neonazi’s gezien op de Koekamp. Het hielp niet. We hebben gezien hoe hij samenwerkingen aan is gegaan met SS-herdenker Filip Dewinter, en met de partij van Holocaustbagatelliseerder Jean-Marie Le Pen die vandaag ebola voorstelt als oplossing van het immigratieprobleem. Het hielp niet. We hebben gezien hoe hij een meute getrouwen opzweept tot het scanderen van MINDER, MINDER Marokkanen. Het hielp niet. We hebben gezien hoe de eerste persoon in Nederland die kritische vragen stelde aan Wilders, met de dood werd bedreigd. Het hielp niet. (En ik ga niet naar al die voorbeelden linken want ook dat helpt niet.)

De rest van de Nederlandse politiek en de gehele pers stond erbij en keek ernaar. We moesten maar niet al te hard van leer trekken tegen Wilders. Dat zou hem alleen maar helpen, en het was een heel gewone man met heel gewone ideeën, en al die vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog klopten niet, en we moesten de problemen benoemen, en die dingen moeten toch kunnen worden gezegd, en laten we nou eerlijk zijn – er is ook een probleem met Marokkanen.

Vorige Volgende