Overzicht

Edge of Europe

163 Artikelen
1 Waanlinks
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Patricia Piolon (cc)

Een vlucht door de tunnel

, door

COLUMN - Die Berlijnse Muur is een lesje voor iedereen die ‘Grenzen dicht!’ blijft roepen, want al was het lint om West-Berlijn heen bedoeld om mensen binnen te houden en niet buiten, helemaal dicht was de grens nooit. Zelfs een gewelddadige dictatuur kreeg het niet voor elkaar om met gewapende militairen, wachttorens, beton, prikkeldraad en tankversperringen een klein stukje van de staatsgrens – slechts 160km – af te sluiten.

In 1987 was ik zelf in de stad. Enkele West-metrolijnen reden onder Oost-Berlijn door, onder andere naar de Oost-Berlijnse Alexanderplatz waar een grensovergang was. De tussenliggende stations waren in 1961 bij de bouw van de Muur dichtgemetseld en in het halfduister kon je vanuit de metro Oost-Duitse politieagenten zien patrouilleren. Het was een indrukwekkend en beklemmend gezicht.

Ondanks dat werd er ook vanuit de metrotunnels duchtig gevlucht – vaak door grensbewakers en onderhoudspersoneel van het Oost-Berlijnse openbare vervoer die de juiste kennis en de gelegenheid hadden om weg te kunnen komen. Soms was er slechts een sprong voor nodig om aan de andere kant van de ondergrondse grensmarkering – een eenvoudige witte lijn – te komen, waar de West-Berlijnse politie eveneens patrouilleerde en vluchtelingen in bescherming nam, maar seinpostleider Dieter Wendt van de Oostduitse metro bracht in 1980 via een uitgekiende methode zijn gezin en dat van zijn neef richting de vrijheid.

Foto: depinniped (cc)

Meridionali

, door

COLUMN - Het gebeurt me niet vaak dat ik tijdens het kijken naar de witter-dan-witte Italiaanse televisie aan Quinsy Gario moet denken, maar gisteravond overkwam het me dan toch. Een feuilleton van de RAI waar ik me ook vorig jaar al aan zat te ergeren, Questo Nostro Amore, was de aanleiding. Ik voelde vorig jaar al dat er iets scheef zat en eindelijk viel gisteravond het kwartje.

Kort verteld is Questo Nostro Amore het verhaal van twee families – een lokale familie en een familie uit Sicilië – eind jaren zestig, begin jaren zeventig in Turijn. So far, so good. Nu wil het geval dat vorige week de komiek Luciana Littizzetto uit dezelfde stad vijftig is geworden en daarvoor werd zij uitgebreid gefeliciteerd in een filmpje met straatinterviewtjes en een babbeltje van de burgemeester. Alles ondertiteld, want het dialect van Turijn is nagenoeg onverstaanbaar.

Maar wie praten er met een zwaar dialect in de serie? Alleen de Sicilianen. De Turijnse familie spreekt keurig Italiaans, en het zijn ook nog eens verstandige, kalme, goed geklede en – naar de maatstaven van 1970 – moderne types. De Sicilianen komen rechtstreeks uit de jaren vijftig, zijn morsig, driftig, impulsief en dommig – en het meest stuitende is nog wel een zekere onderdanige kruiperigheid jegens hun Turijnse buren.

Natuurlijk wordt dit beeld ietwat gecorrigeerd: de oudste zoon van de Sicilianen blijkt een kalme en lieve jongen te zijn, en een van de twee jongere zoons gaat naar het lyceum – de eerste in zijn familie die dat bereikt, wordt er dan nog bij gezegd. Maar het voelt allemaal een beetje gekunsteld, een beetje token, een beetje ze-zijn-niet-allemaal-zo. En dat maakt de zaak wat mij betreft alleen maar erger.

Foto: McPig (cc)

Monocultuur

, door

COLUMN - Je staat er als vakantieganger natuurlijk nooit bij stil, maar Italië is grotendeels monocultureel. Op televisie overheerst het Italiaanse vermaak en wat er aan buitenlandse films en series te zien is, wordt allemaal door de nasynchronisatie-vergruizer gehaald. De in shows optredende artiesten zijn Italiaans en alleen werkelijk gigantische buitenlandse acts als U2 (hier steevast You Due genoemd!) willen nog wel eens een Italiaanse studio betreden. Voor de rest is het alleen maar Fiorella Mannoia, Andrea Bocelli of Al fucking Bano.

In deze studentenstad van dertigduizend man en in provinciehoofdstad Cosenza van honderdduizend inwoners samen weet ik drie restaurants te vinden waar een andere dan de Italiaanse keuken wordt geserveerd. Vijf als ik onze twee McDonalds-vestigingen meereken maar waarom zou ik. Eén kebabzaakje, één populair maar matig Tex-Mex restaurant en één Chinees restaurant – waar voornamelijk Chinezen komen. En verder stikt het natuurlijk van de pizzeria’s, rosticceria’s en trattoria’s, waar het meest exotische gerecht uit een andere Italiaanse provincie afkomstig is – als je geluk hebt.

Buitenlanders op televisie vallen in de categorieën mooie vrouwen (Belén Rodriguez, Filippa Lagerbäck, Ellen Hidding) geassimileerde oude mannen (Shel Shapiro) of tot B-artiest afgegleden voormalige grootheden (Tony Hadley). Zwarte Italianen die gewaardeerd willen worden, moeten gaan sporten (Mario Balotelli, Andrew Howe, Valentina Diouf) want als ze het wagen de politiek in te gaan, breekt de pleuris uit. Er is bij mijn weten niet één gekleurde medemens die iets met opinie of actualiteit doet.

Foto: Alexander Bolotnov (cc)

Daders en slachtoffers

, door

COLUMN - Wat had ik graag gedaan wat Anthony deed. Constant gepest, opgejaagd en opgewacht worden en er niets tegen kunnen beginnen, is een verschrikkelijke, slopende, diep ingrijpende hel. Met een mes in mijn handen hadden jullie misschien wat respect voor me gehad, want hé, een mes is straat, een mes spreekt een taal die ook jullie begrijpen, en al waren jullie met zijn allen, niemand van jullie lafbekjes had het risico willen lopen.

Ik had een meester die voor de klas kwam vertellen dat ze me niet meer mochten pesten. Ik ging door de grond, ik zag de bui al hangen en terecht. Had ik maar een mes gehad. Of beter nog. Nine millimeter Browning. Let’s see what it could do. Maar ik had natuurlijk niks. Ik kon wegrennen maar jullie zaten op voetbal, voor jullie was het een koud kunstje om iemand de rennende poten onder zijn lijf vandaan te schoppen. Op straat, niet op een grasveld. Weet je hoe dat voelt?

Weet je hoe dat nu nog altijd voelt? Ik werd gepest op de kleuterschool. Ik werd gepest op de lagere school. Ik moest maar op judo gaan maar ik was bang dat ik daar ook gepest zou worden dus ik wilde niet. Ik ging naar een heel andere middelbare school dan jullie allemaal en daar werd ik ook gepest. We verhuisden naar een andere stad en daar werd ik ook gepest. Ik veranderde van school en daar werd ik ook gepest. Ik ben blijven zitten maar het hielp niet want ik werd nog steeds gepest. Ik had met gemak het atheneum kunnen doen maar het werd ternauwernood HAVO, en ik werd nog altijd gepest.

Foto: Emmanuel Huybrechts (cc)

Groepsbelediging

, door

OPINIE - Natuurlijk moet het OM onderzoeken of Geert Wilders vervolgd moet worden voor het beruchte ‘minder, minder’-spreekkoor. En natuurlijk spint hij daar garen bij, wat de uitslag van onderzoek en eventuele vervolging ook zal zijn. Alles wat tegen Geert Wilders ondernomen wordt, is koren op zijn molen die immers draait op zijn slachtofferschap en op de vermeende onderdrukking van de “volkswil”.

Echter, iedereen heeft zich aan de wet te houden en Geert Wilders is daarop net zo min een uitzondering als de gemiddelde scooterjongere. Als die wet je niet bevalt, dan kun je als landelijke politieke partij voorstellen om hem aan te laten passen – in dat opzicht heb je een behoorlijke voorsprong op scooterjongeren. Alleen moet je dat voordeel wel benutten. De boel laten verslonzen en vervolgens janken over vervolging is niet erg sterk.

Maar moeten die wetten, artikelen 137c en -d, eigenlijk wel worden afgeschaft? Juist deze artikelen beschermen nog altijd vooral de Joden in Nederland, en het waren dan ook de steeds vaker onder vuur liggende Joden voor wie in 1934 de eerste Nederlandse wet tegen groepsbelediging werd aangenomen (pdf):

137c
 
Naast dat het opmerkelijk is dat een partij die zich zo verbonden zegt te voelen met Joden en Israël precies dit wetsartikel om zeep wil helpen: is het niet een teken aan de wand? Dit was de wet waarmee men in 1934 de vrijheid van meningsuiting van Nederlandse aanhangers van het nationaal-socialisme wilde censureren. En verdomd, als je op bovenstaande link klikt, lijkt het wel alsof je op de Facebookpagina van een of ander zwakzinnig vlagwapperend pro-Wildersclubje bent beland:

Foto: Global Panorama (cc)

Onthoofdingen

, door

De vierde onthoofding alweer van een Westerling door de zich IS noemende terreurgroep. Dezelfde filmpjes, hetzelfde achtergrondje, dezelfde zwarte en oranje pakjes, dezelfde gezwollen dreigementen. Kennelijk hebben de terroristen er belang bij dat wij elke onthoofding te zien krijgen, en kennelijk hebben we de vorige drie keer precies goed gereageerd. Er volgde immers een vierde keer, en er komt zeker ook een vijfde keer.

Het zou ongehoord zijn als bijvoorbeeld de VS zouden ingrijpen op YouTube om alle fundamentalistische kalifaatrommel er af te flikkeren. Het zou een schandaal van jewelste opleveren als Mark Rutte de verzamelde pers zou vragen – alleen maar vragen! – om geen aandacht meer te besteden aan IS-propaganda. De Telegraaf zou in de allergrootste chocoladeletters PERSBREIDEL op de voorpagina zetten.

En dat zou het ook zijn. Maar is dat altijd fout? Ik weet wel dat censuur bijna een groter taboe is dan pedofilie. Maar we hebben al politie ingezet om ongewenste meningsuitingen te beëindigen, we hebben al een razend populaire politicus die censuur bepleit, en we hebben al media die continu jagen op vlagvertoon. Voorop in deze lopen ironisch genoeg precies dezelfde politici en mediakanalen die met graagte IS-propaganda verspreiden. Propaganda die heel wat effectiever is dan drie jochies met een vlag. En geen hond die er wat van zegt.

Foto: Dick Aalders (cc)

De onzin van het CBS (2)

, door

ACHTERGROND - Het Centraal Bureau voor de Statistiek heeft de religieuze kaart van Nederland 2010 – 2013 gepubliceerd. Reden voor blast from the past Ambroos Wiegers, alias Prof. Hoxha, om op GeenStijl los te gaan over het aantal islamieten in Amsterdam (‘Islam grootste geloof in 020 en 070’), maar zijn schuimbekkende totaalgekte kunt u zich besparen. Er is iets vreemders aan de hand en wel met het CBS zelf.

De cijfers (pdf) die het CBS presenteert, zijn onderverdeeld naar katholieken, hervormden, gereformeerden, volgelingen van de PKN, islamieten, joden, hindoes, boeddhisten en een restgroep. Met andere woorden: het CBS presenteert de cijfers van vier onderstromingen van het christendom naast die van de hoofdstromingen islam, jodendom, hindoeïsme en boeddhisme.

Dat is hoogst onterecht. De verschillen tussen sjiieten en soennieten zijn heel goed vergelijkbaar met die tussen katholieken en protestanten: andere heiligen, andere riten en andere ‘bedevaartsoorden’; een waar schisma gegroeid uit een historisch meningsverschil over de opvolging van de profeet Mohammed. En de paus is, ik zeg het maar even voor wie het niet weet, formeel de plaatsbekleder van die andere profeet, Jezus Christus. Ik bedoel maar.

Nu zal een verdere versnippering van de gepresenteerde religieuze kaart van Nederland niet erg bijdragen aan de helderheid ervan. Zo veel sjiieten telt ons land niet en een versnippering van bijvoorbeeld de toch al kleine joodse gemeenschap in traditionele asjkenazi’s, liberalen, masorti enzovoorts zou al helemaal verzinken in promillages waar niemand nog iets zinnigs mee kan.

Foto: Cassidy Curtis (cc)

Afstand van Karskens

, door

OPINIE - ‘Afstand nemen’ is de nieuwste pseudo-beschaafde vertaling van het rechtspopulistische gedachtengoed en daarmee zijn mensen die eisen dat moslims afstand nemen van de terreurbeweging die zich de Islamitische Staat noemt, niet anders dan mensen die vinden dat alle moslims schuldig zijn aan de daden van een minieme minderheid.

Het zijn de fellow travellers van Wilders, en dat zijn er heel veel, die met dit soort verhuld taalgebruik de gedachte verspreiden dat er iets moet zijn met die moslims, dat er gevaar dreigt uit de moslimhoek, en niet van een aantal losgeslagen idioten maar van elk van hen. Dat is honderd procent PVV-ideologie, perfect in lijn met angstvisioenen over islamisering en sharia.

Anders gezegd: zogenaamd beschaafde en redelijke Nederlanders die ’toch’ vinden dat het nodig is dat moslims afstand nemen van een terreurorganisatie, zijn gewoon propagandisten van Wilders – niet anders dan de schreeuwende, intens racistische, anonieme PVV-meute op Twitter. Wat ze zeggen, klinkt beter, maar dat is maar schijn.

In al hun zogenaamde redelijkheid vraagt geen van hen zich af hoe je het in je harses kunt halen om bijvoorbeeld een bier zuipende dronken lor uit Turkije te verdenken van symapthie voor de meest strikte van alle fundamentalistisch islamitische terreurgroepen die er zijn. Want dat is het: de eis dat iemand afstand moet nemen, volgt uit de verdenking dat deze persoon géén afstand genomen heeft. Het is geen onschuldige vraag. Het is een keiharde beschuldiging.

Foto: Jeroen Mul (cc)

De Nederlandse cultuur

, door

OPINIE - Arm land, wiens enige schrijfster van wereldformaat een statenloze, minderjarige vluchtelinge was. Arm land, wiens enige invloed van betekenis op de internationale muziekscene gabber is. Arm land dat niet van moderne kunst houdt maar wel van elke dooie een bronzen gelijkenis neerplempt, desnoods door anonieme Chinezen gemaakt. Arm land, waar het hoogst haalbare doel in de nationale filmindustrie het ontsnappen aan de nationale filmindustrie is.

Arm land, waar de enige cultuur waar men zich druk om maakt een achterlijk volksgebruik uit 1850 is, met een bisschop en zijn troep negerslaafjes – waar we zwart geschminkte blanken voor gebruiken, want echte zwarten hebben we natuurlijk liever niet in huis. Het volk dat instemmend knikte toen de PVV cultuur een linkse hobby noemde, roept nu schuimbekkend dat Zwarte Piet bij onze cultuur hoort.

En ze hebben gelijk: het is Nederlandse cultuur. Zwarte Piet is het summum van Nederlandse cultuur, want Nederlandse cultuur draait om het schijt hebben aan de rest. Nederlands televisiegenot bestaat uit programma’s waar onbeholpen boeren of beklemmend naargeestige volkstypes (inderdaad: de familie Tokkie) zichzelf te kakken mogen zetten, of met Hollanders die de mist in gaan bij het opzetten van een bed and breakfast in den vreemde, daarbij geholpen door stugge, moeilijke talen brabbelende buitenlanders die nu eenmaal allemaal oplichters zijn en onze gewoonten niet willen begrijpen.

Foto: marsmettn tallahassee (cc)

Revenge Porn

, door

OPINIE - Google kan alweer een hele tijd specifieke foto’s op internet vinden. Het moet dus niet al te moeilijk zijn om gestolen naaktfoto’s op te sporen en te laten verwijderen – sterker nog: professionele leveranciers van internetbloot zoals bijvoorbeeld Met-Art zoeken continu het internet af om gecopyright materiaal van fotodumpsites te halen.

Dat is voor een eenvoudig slachtoffer natuurlijk niet te doen, en slachtoffers die geen Jennifer Lawrence of Kirsten Dunst heten, zijn er genoeg. Dezelfde fotodumpsites waar Met-Art regelmatig foto’s van laat verwijderen, staan barstensvol privékiekjes waarvan we niet weten of deze met toestemming zijn geplaatst. En die foto’s worden jarenlang herplaatst en herplaatst en verspreiden zich zo tot een niet meer in te dammen olievlek.

De kijker weet niet hoe deze foto’s op internet zijn beland. Een ex kan ze natuurlijk zelf hebben gemaakt, of hij kan ze van de harde schijf van haar computer hebben gehaald, of ze zijn simpelweg door onbekenden gehackt. De kijker weet ook niet hoe oud de vrouwen op de foto’s zijn: het risico is levensgroot aanwezig dat er foto’s van minderjarigen tussen zitten. Maar juist de illegaliteit van dit soort foto’s maakt ze zo aantrekkelijk.

De illegaliteit en ook de echtheid. Foto’s van ‘echte’ vrouwen met een eerder seksuele dan artistieke lading zijn dun gezaaid. Wat de professionals verkopen, zijn driedubbel gefotoshopte, uiterst precies gecomposeerde plaatjes van betaalde modellen. Een beetje ervaren blootkijker wordt al snel moe van al die gespeelde opwinding en die fotoshopkutjes, van al dat gewapper met doorzichtige lappen stof op verlaten stranden, van al dat theatrale geposeer in en op en naast hotelkamerbedden.

Foto: ho visto nina volare (cc)

Brausebad

, door

COLUMN - Concentratiekamp Dachau ligt in Alphen aan den Rijn of Zoetermeer. Zo banaal zijn de naoorlogse buitenwijkjes van het Beierse stadje, even ten noorden van München. Zo banaal, zo doodgewoon, zo alledaags. De bordjes richting de KZ-Gedenkstätte hadden ook naar Zwembad de Driesprong kunnen verwijzen.

Je wilt naar binnen maar alle toeristen willen eerst een foto van het gesloten toegangshek met de beruchte leus Arbeit Macht Frei. En zo maken we allemaal dezelfde foto: ook ik ben een schaap. Binnen fotograferen we allemaal dezelfde stukjes gereconstrueerd kamphek met prikkeldraad en gracht en lampen. De foto’s vinden een plekje op onze geheugenkaartjes tussen de kathedralen, de vakwerkhuisjes en de Brauhäuser van Beieren.

Het is die absurde banaliteit, of die banale absurditeit, die aangrijpt: ze is een afspiegeling van de daadwerkelijke Holocaust, die door doodgewone mensen werd bedacht en uitgevoerd om andere doodgewone mensen zo efficiënt mogelijk af te slachten.

75 jaar later steken we de vlakte over waar de fundamenten van achtentwintig barakken liggen (de voorste twee van de in totaal 30 barakken zijn gereconstrueerd). Daar, links van het protestantse monument, het katholieke monument en het joodse monument, en achter de open plek waar Russische krijgsgevangenen werden geëxecuteerd en waar nu een Russisch-Orthodox monument staat, staat Barak X.

Foto: Richard Gould (cc)

De nieuwe Holocaustontkenners

, door

OPINIE - De geschiedenisvervalsing van rechts is gearriveerd bij het Heilige der Heiligen: de Holocaust. Niet langer is de Holocaust de door een met blanke suprematie geobsedeerd, racistisch rechtsnationaal regime georganiseerde, grootschalige en industriële moordpartij op het Joodse volk: het is een islamitisch dingetje geworden.

Wie dit ontkent, krijgt als antwoord het bezoek aan Hitler van de Grootmoefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini. Dit vond plaats eind november 1941, toen de Einsatzgruppen van de SS achter de linies aan het Oostfront allang bezig waren het “Joodse probleem” in de bezette zones – op weinig industriële manier – op te lossen. Het was bijna twee jaar na de beruchte rede van Hitler in de Rijksdag van 30 januari 1939:

Wenn es dem internationalen Finanzjudentum in und außerhalb Europas gelingen sollte, die Völker noch einmal in einen Weltkrieg zu stürzen, dann wird das Ergebnis nicht der Sieg des Judentums sein, sondern die Vernichtung der jüdischen Rasse in Europa!

Geschiedenisvervalsing is erg modieus tegenwoordig. Het volgt een vast patroon wat ook in de rechtspopulistische politiek te herkennen is: simplificatie, simplificatie, simplificatie. De Holocaust is ingewikkelde materie en onze kennis ervan reikt meestal niet verder dan afschuwelijke foto’s van uitgemergelde slachtoffers in concentratiekampen.

Vorige Volgende