Het is, weten we inmiddels, bon ton om alles kapot te praten wat riekt naar een progressieve beweging. PVV'er Martin Bosma gooit nog wat olie op het vuur met zijn binnenkort te verschijnen boek De schijn-élite van de valse munters. Het boek heb ik nog niet in handen gehad, maar de interviews in het Parool en de Volkskrant van gisteren bevestigen het: woede is in. Niet bij Bosma alleen. Ook bij columnisten en polemisten op blogs, websites en in tijdschriften. Graydon Carter, hoofdredacteur van Vanity Fair, schreef onlangs een mooi commentaar over diezelfde boze geest die ook in Amerika rondwaart: 'We are now defined more by what we don’t like rather than what we do like. And the list of what we don’t like is long and getting longer.' De oorzaak van onze huidige problematiek volgens Martin Bosma? Fatale keuzes, gemaakt in de roerige jaren zestig en zeventig, bevestigt de PVV'er in het Parool van 25 september. Spreekt Bosma als voorstander van vrijheid zich hier niet ernstig tegen? Het tarten van het establishment of het oprekken van grenzen was nog niet zo lang geleden voorbehouden aan de progressieve beweging uit de tweede helft van de vorige eeuw. Het leverde in de populaire cultuur door de jaren heen een bonte collectie op: Jan Cremer, Jan Wolkers, de Pin Up Club, Hitweek, Paul de Leeuw, Schatjes en Mama is Boos, Paul Verhoeven, het oeuvre van Wim T. Schippers – of het nu van Veronica of VPRO vandaan kwam, het is een mij dierbare Hoorn des Overvloed die ruikt naar frituur, naakte lijven, scheten en alcohol.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Een PVV-er die meer dan twee zinnen foutloos van papier kan oplezen dat is een unicum. Geen wonder dat ze daar bij onze roze buren blij mee zijn! Eindelijk iemand die kan zeggen wat ze denken. Gisteren hield Daniël van der Stoep europarlementariër voor de PVV een kort maar ontvlambaar betoog voor de invoering van een First Amendement soort van in Europa. Dit eerste amendement van de Amerikaanse grondwet verbiedt het om een staatsgodsdienst te creëren of één godsdienst boven een ander plaatsen, waarborgt godsdienstvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van samenkomst. Een moedig en helder betoog van een man afkomstig uit een landje waar naar zijn eigen zegge “politici, cartoonisten en columnisten worden opgepakt, verhoord of aangeklaagd”. Brrrrr… je zou er maar wonen! Maar geachte heer van der Stoep die ‘vrijheid van godsdienst en samenkomst’ die zo goed verankerd is in de Amerikaanse grondwet, houdt dat nu ook in dat je om de hoek van Ground Zero tot Allah mag bidden? En mag je dan straks hier in alle vrijheid van meningsuiting de PVV een ‘neofascistische beweging’ noemen? Of zijn er toch grenzen? Instant update extravraag: hoe dacht de PVV ook alweer over een Europese grondwet?
[qvdd]
“Nederland is ziek. Ongeneeslijk. Al jaren wordt geschreeuwd dat het in dit land gaat om vrijheid van meningsuiting. Dat we ons niet laten beteugelen. Dat is waar Nederland voor staat. Wat je ook vindt, je mag het zeggen. Maar dan moet je wel ongeveer vinden wat wij in Nederland allemaal vinden. Ruhulessin deed bij Pauw en Witteman precies wat wij zo graag willen. Hij legde geduldig iets uit waar wij het niet mee eens zijn en nu moet hij dood.”
Nico Dijkshoorn stelt een diagnose naar aanleiding van het publiekelijk ridiculiseren van Izz Ad-Din Ruhulessin, tijdens Pauw en Witteman afgelopen dinsdag. Hij vervolgt:
“Ik denk dat het juist heel verhelderend was. Het is onze zwerende open wond en daar zat Ruhulessin vergenoegd in te wroeten. We willen in Nederland dat Islamieten met ons in discussie gaan. We willen dialoog. We willen praten, maar blijkbaar maar met een rede: om ze te verscheuren als ze zijn uitgesproken. Om met onze eeuwenlange morele superioriteit er meteen keihard overheen te walsen.”
“Nederlanders zijn net fundamentalisten. Overtuigd van hun gelijk en niet vies van een steniging. Dinsdag was er eentje live te zien tijdens Pauw en Witteman.”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
(Meer op Hallie’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Op zondag negen mei finishte de Giro d’Italia in Utrecht, op de stoep van het hoofdkantoor van wielersponsor Rabobank. Tussen het publiek langs de route stonden op twee plaatsen mensen met spandoeken gericht tegen de Italiaanse premier Sylvio Berlusconi. Politieagenten hebben deze spandoeken in beslag genomen met een verwijzing naar de Algemene Politie Verordening.
Die verwijzing was niet terecht, moest burgemeester Wolfsen deze week toegeven in antwoord op vragen van de SP (.pdf). De APV bood geen grond voor het in beslag nemen van deze spandoeken. Maar verder verdedigt hij het optreden van de politie. Hij schrijft:
“Hij (de agent) had moeten uitleggen dat de politie vrees had […] dat aan de betreffende spandoeken aanstoot zou worden genomen door anderen (w.o. de grote getalen aanwezige Italianen) en dat dit zou kunnen leiden tot openbare ordeverstoringen langs de route, met alle risico?s van dien. Door de agenten is daarop aan de dragers van de spandoeken verzocht deze op te rollen. Toen daaraan niet werd voldaan zijn de spandoeken in beslag genomen. De rechtsgrond hiervoor is het niet voldoen aan een bevel of vordering van een politieagent (art.184 Wetboek van Strafrecht).”
Dat niet alleen de openbare orde een rol heeft gespeeld in de afwegingen blijkt uit het antwoord op de vraag welke instructies de agenten hebben gekregen:
Het is tijd om de PVV en Geert Wilders niet meer te ontzien. We moeten onszelf niet langer laten gijzelen door de mening van dat deel van de bevolking dat hem steunt. We have to call them like we see them.
Naar aanleiding van de overwinning van de PVV bij de gemeenteraadsverkiezingen heb ik behoorlijk wat buitenlandse berichtgeving naar aanleiding van deze gebeurtenis gelezen. In buitenlandse media is het helemaal niet zo’n punt om het beestje bij de naam te noemen als hier in Nederland.
Wilders wordt gewoon keurig versleten voor xenofoob, extreem/radicaal rechts, islamofoob en ga zo maar door. Als kers op de taart wordt de opkomst van Wilders in de Sueddeutsche Zeitung vergeleken met de opkomst van Hitler. Een echte onvervalste Godwin in de Heimat van het nationaal-socialisme. En nee, ze willen Wilders geen toekomstige Hitler noemen, maar wel signaleren ze de maatschappelijke overeenkomsten in de achtergrond van de opkomst van twee populistische groeperingen. Bovendien constateert de krant dat ook qua gedragingen en gedachtegoed de NSDAP en de PVV behoorlijke overeenkomsten vertonen.
Waarom kan men in een Duitse krant wel zoiets zeggen zonder het halve land over zich heen te krijgen en waarom krijgt Kant op haar lazer als zij een zijdelingse vergelijking met de jaren dertig maakt? Het antwoord is tweeledig, aan de ene kant kijkt men in het buitenland met minder aanzienlijk emotie naar onze binnenlandse strubbelingen. Maar vooral heeft men in Duitsland veel meer morele verantwoording afgelegd voor wat er is gebeurd in de Tweede Wereldoorlog en laten we wel wezen, wij in Nederland nauwelijks. Wij zien onszelf veelal als ver verheven boven die vreselijke nazi’s van toen en dus is het ook heel erg om dit soort vergelijkingen te maken. Dat wij kennelijk net zo bevattelijk waren en wellicht nog steeds wel zijn als de Duitsers toen voor populisme, volksmennerij, antisemitisme, racisme en vervolgingen, ontgaat ons ook in 2010 nog.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“I urge all Atlas readers in the UK and Europe to stand for the warrior Wilders. His fight is ours. He is the modern-day Churchill against the forces of darkness.” (Pamela Geller, de gekste blogger allertijden)
De extreemrechtse Britse groepering English Defence League (EDL) marcheert vandaag speciaal voor Geert Wilders door de straten van Londen. Trouw supporter van de EDL is Pamela Geller, een van de vele Amerikaanse Wilders-fans en op internet ook bekend als ’the looniest blogger ever’. Over Geller, die blogt op Atlas Shrugs, lezen we meer op Loonwatch, een site die alle hilarische islamofobie op het internet inventariseert. Een korte samenvatting:
Hezbollah builds bombs. Hezbollah also builds homes. What Congress decided was when you help Hezbollah build homes, you are also helping Hezbollah build bombs. That’s the entire theory behind the statute.
Landsadvocaat Elena Kagan verdedigde gisteren voor het Amerikaans Hooggerechtshof de anti-terrorisme wet die het verbiedt om hulp te geven aan terroristische organisaties. Het Congres heeft een brede formulering gehanteerd door niet alleen hulp in wapens of geld strafbaar te stellen, maar ook in de vorm van “training,” “personnel,” “service” en “expert advice or assistance.”
Omdat de Amerikaanse rechters kunnen toetsen aan de Grondwet (zij wel), is het mogelijk een uitspraak te krijgen of deze wet in strijd is met de constitutionele vrijheid van meningsuiting. En daarmee aanleiding voor juridisch existentiële discussies als de vraag of het geven van mondharmonicales aan terreurbewegingen dan ook strafbaar is.
