Gisteren sloten de landen binnen de APEC een akkoord over klimaatverandering. Hier en daar hoor je wat vreugdekreten. Want landen als de VS, Rusland en China maken onderdeel uit van APEC en een akkoord met die landen erbij is een stap voorwaarts. En als dan de kop luidt "Leden APEC willen aanpak uitstoot broeikasgas", komt alles toch goed? Eindelijk beweging toch? Helaas, juichen is geheel niet op zijn plaats. Het is een flutakkoord. Het is een prul dat het papier waarop het gedrukt wordt nog niet eens waard is. Het is een zoethoudertje voor alle mensen die graag geloven dat het wel goed gaat komen. Waarom is het een slecht akkoord? Er staat namelijk geen enkele harde afspraak in. Niet één. Nada, noppes, niets. Leest u even mee (losse citaten)? • agree to work towards achieving an APEC-wide regional aspirational goal of a reduction in energy intensity of at least 25 per cent by 2030 (with 2005 as the base year). • encourage all APEC economies to set individual goals and action plans for improving energy efficiency, taking into account this aspirational goal, and reflecting the individual circumstances of different economies. • agree to promote policies that advance the deployment of low and zero emission energy uses, in particular in the field of clean coal use and carbon capture and storage, through co-operative work in the APEC Energy Working Group • support the development of criteria for performance-based biodiesel standards for the region through the work of the APEC Biofuels Task Force.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De titel van het artikel in de Volkskrant vandaag klinkt hoopgevend:
“Verrassing: het gaat beter in Irak”
En het verhaal erbij lijkt de kop te ondersteunen. Een deskundige aan het woord waarvan de reputatie in het artikel ondersteund wordt. Je kan bijna niets anders dan denken dat het hier dus om een gefundeerd positief geluid gaat.
Helaas blijkt de werkelijkheid toch wat weerbarstiger.
Laten we even wat tekstfragmenten uit het artikel vergelijken met recente uitspraken van diezelfde O’Hanlon en bekende feitjes.
VK: “Onafhankelijke experts die Irak doorkruisen, zoals hijzelf.”
GG: “O’Hanlon admitted that they spent approximately ‘between 2-4 hours’ in every area they visited outside Baghdad, ‘and much of that was taken up meeting U.S. military commanders, not inspecting the proverbial ‘conditions on the ground.” ‘They spent every night ensconced in the Green Zone in Baghdad,’ adds Greenwald.”
VK: “Dat zou zonde zijn, want hij werkt bij de progressieve Brookings Institution, en is zodoende een verrassende verkondiger van het nieuws”
Hiermee wordt de suggestie gewekt dat hij ooit tegen de oorlog in Irak was (progressief = tegen die oorlog), maar…
GG: “I was not a critic of this war. In the final analysis, I was a supporter.”
VK: “Die omstandigheden veranderen snel, heeft O’Hanlon tijdens zijn recente bezoeken aan Irak gezien.”
GG: “In the op-ed, the analysts boast, ‘We just spent eight days meeting with American and Iraqi military and civilian personnel.’ But O’Hanlon admitted: ‘The predominant majority were people who we came into contact with through the itinerary the D.O.D. developed. … For the most part, the conversations were ones arranged by D.O.D’”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Amerika kwam de aanval van het Japanse leger op Pearl Harbor te boven. Maar of Amerika de huidige aanval van de Japanse klimplant Kudzu ooit nog te boven komt valt te betwijfelen? Kudzu is een invasieve soort die met name in de Zuidelijke Staten van de VS hand over hand toeneemt. Een scrollimpressie van de groene hel. Extralink: flickr.com/../kudzu_group
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.