Tineke Huizinga is haar privéjet waard

Ironie is een lastige stijlfiguur. Het is bij uitstek een vorm die onherkenbaar wordt als je ‘er niet bij was’. Want wat bedoelt een voetbaltrainer met ‘mooie bal!’? Die bal kan zowel in de kruising hangen als meters over de lat vliegen.
Teletekst voorziet in een ironieteken voor doven en slechthorenden: (!).
Op internet wordt zo hard geschreeuwd dat dit teken overbodig lijkt. En zo kan het gebeuren dat een politicus met relativeringsvermogen noch besef van context aangifte doet van bedreiging op een weblog en dat een OM met weinig gevoel voor verhoudingen op internet de fundamentalistisch-atheïstische weblogger (Bert Brussen) aanklaagt voor het citeren van een bedreiging (een tweet van Mohamed Ghabri waarin hij een ‘rijkelijke beloning’ beloofde voor degene die Wilders’ keel van links naar rechts of vice versa doorsnijdt).
Wat de weblogger hier nekt, is dat hij weliswaar bekend en berucht is, maar slechts in beperkte kring. Bij het OM kennen ze hem overduidelijk niet. Wat ze bij het OM wél doen, is het bloedserieus nemen van iedere bedreiging en iedere verwijzing naar een bedreiging waar de ironie niet vanaf druipt.
Wat het OM had moeten doen, was de twitteraar, de blogger en Geert Wilders uitnodigen op het bureau voor een kopje thee. Dan had Mohamed Ghabri aan Bert Brussen kunnen uitleggen wat hij bedoelde met zijn tweet en dan had Brussen aan Geert Wilders kunnen uitleggen wat hij bedoelde met zijn blogpost en dan had Wilders kunnen zeggen: “Jongens, ik word knettergek van dat getwat. Het is tijd dat we accepteren dat iedereen verschillend is en dat we samen gaan werken aan de echt grote problemen in deze wereld.” (!)