Lenmeister

14 Artikelen
8 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Lenmeister levert als enige betaalde kracht bijdragen aan Sargasso, met deze clausule: hij moet dagelijks een artikel schrijven.
Dat is ook de reden dat artsen bezorgd zijn over het zogenaamde 'Lenmeister-dieet', waarbij tienermeisjes enkel eten als Lenmeister post op Sargasso. Vervolgens braken ze het weer uit, want enkel is niet bepaald het lekkerste deel van een varken.
Foto: Frank Krav Maga Bangalore (cc)

Vrouwen moeten zichzelf kunnen verdedigen

OPINIE - Asha ten Broeke schrijft in Trouw van 22 januari over een aanranding de ze meemaakte toen ze 18 jaar oud was. Een aanranding die uit had kunnen lopen op een verkrachting, als ze haar belager geen trap had verkocht.

Een naar verhaal is het, met tongen en vingers op plekken waar ze die niet wil voelen. Een foute man. Toch leggen we volgens Ten Broeke, als het aankomt op het voorkomen van verkrachting, de verantwoordelijkheid bij de vrouw:  ‘We leren jongens niet dat ze niet moeten verkrachten. Dat ‘nee’ nooit ‘ja’ is. Dat alles behalve expliciete instemming betekent dat je hem er niet in hangt, wat je achtergrond of normen en waarden ook zijn.’

In mijn opvoeding heb ik nooit geleerd dat ik niet mag verkrachten en toch doe ik het niet. Net zoals ik trouwens ook nog nooit een moord heb gepleegd. Als ik had moeten wachten op ‘expliciete toestemming om hem erin te hangen’, was ik waarschijnlijk als maagd het graf ingegaan. Ik denk dat het beter is om het om te draaien: dat een expliciet ‘nee’ betekent dat je ‘hem’ er niet ‘inhangt’.

Toch is het leerzaam om, zoals Ten Broeke betoogt, vaker te praten over iets wat één op de tien vrouwen heeft meegemaakt, namelijk: verkrachting. Geen prettige verhalen, zoals het relaas van Ten Broeke: ‘Hij maakt toch zijn gulp open. Zijn gespierde arm drukt me tegen de grond. Nee, zeg ik. Nee, hou op. Mijn broek naar beneden, zijn broek naar beneden, hij boven op me. Pas dan kom ik genoeg bij mijn positieven om hem een schop te verkopen. Terwijl ik wegren, trek ik mijn kleren recht.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Congo, een geschiedenis

  • David van Reybrouck, Congo, een geschiedenis.
  • Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam, 2010.
  • 680 p. ; geschiedenis.

Het heeft lang geduurd voordat ik iets kon schrijven over “Congo, een geschiedenis” van David van Reybrouck. Ik wilde het eerst lezen (582 pagina’s netto, met verantwoording van de bronnen, de bibliografie en het notenapparaat: 680) en ik wilde er ook nog iets meer over uitkramen dan ‘wow…’

Inmiddels steken er zoveel veren in Van Reybroucks reet, dat gevreesd moet worden voor een ruptuur. Terecht: Congo is -ondanks de fouten- een magistraal boek. De kortst mogelijke recensie luidt: “Van Reybrouck beschrijft de geschiedenis van Congo alsof je er zelf bij bent.”

Dat werpt wellicht de vraag op wat Congo ons kan schelen. Hebben we niet genoeg aan onze eigen problemen? De files? Onze pensioenen? De politieke elite versus de hardwerkende burger? En wat heeft Congo ons ooit gegeven?

Om met die laatste vraag te beginnen: Congo ‘gaf’ rubber voor onze banden, palmolie voor zeep en coltan voor mobiele telefoons. De yellow cake die gebruikt werd voor de productie van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki? Afkomstig uit Congo. Overigens werden niet alle grondstoffen met een glimlach ingepakt.

Blijft over de vraag of Congo ons iets kan schelen. Waarschijnlijk niet. George Foreman vocht er tegen Muhammed Ali, het bloedigste conflict sinds 1945 vond er plaats en dan hebben we de belangrijkste mediamomentjes wel gehad. Waarom dan toch dit boek lezen? Omdat het magistraal is!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bedreigingen stoppen doe je zo(!)

Ironie is een lastige stijlfiguur. Het is bij uitstek een vorm die onherkenbaar wordt als je ‘er niet bij was’. Want wat bedoelt een voetbaltrainer met ‘mooie bal!’? Die bal kan zowel in de kruising hangen als meters over de lat vliegen.
Teletekst voorziet in een ironieteken voor doven en slechthorenden: (!).
Op internet wordt zo hard geschreeuwd dat dit teken overbodig lijkt. En zo kan het gebeuren dat een politicus met relativeringsvermogen noch besef van context aangifte doet van bedreiging op een weblog en dat een OM met weinig gevoel voor verhoudingen op internet de fundamentalistisch-atheïstische weblogger (Bert Brussen) aanklaagt voor het citeren van een bedreiging (een tweet van Mohamed Ghabri waarin hij een ‘rijkelijke beloning’ beloofde voor degene die Wilders’ keel van links naar rechts of vice versa doorsnijdt).
Wat de weblogger hier nekt, is dat hij weliswaar bekend en berucht is, maar slechts in beperkte kring. Bij het OM kennen ze hem overduidelijk niet. Wat ze bij het OM wél doen, is het bloedserieus nemen van iedere bedreiging en iedere verwijzing naar een bedreiging waar de ironie niet vanaf druipt.
Wat het OM had moeten doen, was de twitteraar, de blogger en Geert Wilders uitnodigen op het bureau voor een kopje thee. Dan had Mohamed Ghabri aan Bert Brussen kunnen uitleggen wat hij bedoelde met zijn tweet en dan had Brussen aan Geert Wilders kunnen uitleggen wat hij bedoelde met zijn blogpost en dan had Wilders kunnen zeggen: “Jongens, ik word knettergek van dat getwat. Het is tijd dat we accepteren dat iedereen verschillend is en dat we samen gaan werken aan de echt grote problemen in deze wereld.” (!)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zinvol geweld

Even de vingers omhoog: wie gelooft er nog in God? Niemand? Ok, bijna niemand.Monotheïsme, dat is ook zó 5769/2010/1431*. Foebal, dát vult pas de leegte in je leven. Zelfs rabiate atheïsten geloofden de afgelopen weken vurig in elf voetballers, die op hun beurt geloofden in een magisch amulet (cirkel rond).
120 minuten gedraal, een berg bierblikjes, twee F16’s en een rondvaart later kunnen we weer ‘gewoon normaal’ doen. Wat nu? Wentelen in de waan van de Oranje Martelarenbrigade? Vergeet het maar. Zelfs De Verlosser noemde het Oranjespel ‘lelijk en hard‘. Lelijk? Zeker. Hard? Misschien voor voetbalbegrippen. Een beetje duwen en trekken en er wordt al getelegrafeerd dat er is “GEVOCHTEN ALS LEEUWEN“.

En dat terwijl er Nederlandse topsporters zijn die écht vechten als leeuwen, met bloed, zweet én succes. Maar voetbalkijkers getroosten zich geen enkele moeite om kennis te nemen van onze rijke cultuur. Bij het horen van namen als Peter Aerts en Ernesto Hoost kijken ze je laf en ongeïnteresseerd in de ogen.

Jammer. K1 heeft ieder jaar een WK, dat al sinds 1994 (twee uitzonderingen daargelaten) wordt gewonnen door Nederlanders. Voordelen: er zijn nooit rellen rond een wedstrijd en er is hooguit tien seconden blessuretijd. En dan nu: de finale van het WK Zinvol Geweld 2009. In twee minuten meer actie dan vier weken voetbal:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een vreemd verhaal

De bakker staat 's ochtends vroeg op, om broodjes te bakken, voor de mensen.Op weg naar het centrum zie ik vanuit mijn ooghoeken genegeerde teleurstelling. Als ik alsnog rem, sjokt hij hoopvol naar het fietspad: een man van eind dertig met een aktentas onder zijn arm.
Hij komt uit Irak en moet naar Groningen. Daar heeft hij een adres waar hij geld kan ontvangen van zijn moeder in Denemarken. Of ik hem kan helpen. Het is overduidelijk dat ik dat maar op één manier kan.

“Just don’t buy a ticket and take a train, see what happens”, adviseer ik hem in de taal waarin hij mij had aangesproken. Maar zwartrijden, dat mag hij niet van zijn advocaat. 24,60, heeft hij nodig. Hij biedt me zijn telefoon aan. In zijn groezelige handen ligt een Nokia 6310. Een toestel waarmee je in 2002 bewees dat je erbij hoorde. Ik noteer zijn telefoonnummer en zeg dat ik hem bel als ik terugkom uit de stad.

Onderweg bel ik naar Vluchtelingenwerk. De telefoniste stelt een basisvraag: heeft meneer asiel aangevraagd?
– Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik neem aan van wel?
– Laat hem hierheen komen, we zitten in Noord.


Ik bel de Irakees. Ja, hij heeft asiel aangevraagd maar hij is uitgeprocedeerd. Vluchtelingenwerk kan niks meer voor hem doen, zegt hij.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Twitterdebat

“Ich bin ein Berliner”, “I have a dream”, “Zo gaan we niet met elkaar om in dit land”
Een krachtige boodschap is vaak kort, maar niet alle korte boodschappen zijn krachtig. Dat weet iedereen die wel eens heeft rondgekeken op Twitter.

Het Twitterdebat is bedoeld voor de moderne kiezer, die rusteloos wordt als een politicus niet binnen vier lettergrepen -en daar mag geen woord Spaans bij zitten- een oplossing heeft voor de hangjongeren om de hoek.

Als het Twitterdebat iets demonstreert -behalve dat ik een ouwe, reactionaire zak begin te worden- is het wel de overzichtelijkheid en relatieve rust van een representatieve democratie. Eenzelfde rust die je ook nog wel eens tegenkwam voordat er een politicus en een regisseur werden vermoord. Een regenteske en gezapige rust ja, maar RUST!

Verder zou ik me hier te buiten willen gaan aan hoogwaardige satire, maar dat is veel eerder al veel beter gedaan:

www.thedailyshow.com
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Statussymboolpolitiek

In zijn politieke overlevingsstrijd gooide Balkenende tijdens het verkiezingsdebat een bot naar de kiezer die denkt dat het grootste probleem in ons land bestaat uit sommige jonge Marokkanen:

“Als ik bijvoorbeeld zie dat sommige jonge Marokkanen de taakstraf zien als een soort statussymbool, dan zeg ik dan moet je harder zijn. Dan heb je strafdienstplicht nodig, om aan te geven van: nachtdetentie, heropvoeding, het hoort er allemaal bij.”

Meneer Balkenende, kunt u in enkele in elkaar overvloeiende lettergrepen uitleggen waarom de taakstraf niet deugt?

Stel dat het waar is: de jonge Marokkanen van Balkenende zien de taakstraf -schoffelen bij je hangplek- als een statussymbool, wat betekent een zwaardere straf dan voor die status?

Gedachte-experiment: Stel dat de Romeinen Jezus hadden veroordeeld tot 240 uur dienstverlening. Hoe zou de wereld er dan hebben uitgezien?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Afvalligen

Als je wilt afvallen maakt het niet uit welk dieet je volgt, als je maar op je calorieën let. Wie had dat ooit gedacht? Nou, Michel Montignac niet, Robert Atkins niet en Sonja Bakker al helemaal niet. Misschien hadden ze het wel gedacht, maar het is niet wat ze aan hun volgelingen verkondigden.

Onderzoekers van de Harvard School of Public Health en het Pennington Biomedical Research Center hebben 811 dikkerds vier verschillende diëten laten volgen, variërend in het gehalte koolhydraten, vet en eiwit. De uitkomst:

“To lose weight, it comes down to how much you put in your mouth — it’s not a question of eating a particular type of diet.” says Frank Sacks, a lead researcher and professor of cardiovascular disease prevention at Harvard. (bron: USA Today)

Eat that dieetgoeroes! Jullie tijd is gekomen! Wetenschappelijk inzicht zal jullie invloed doen verdampen! Moehahaha!

Niet dus. Het is al lang bekend hoeveel calorieën je nodig hebt: 2000 voor de gemiddelde vrouw, 2500 voor de gemiddelde man. De invulling daarvan maakt dus niet zo gek veel uit voor je gewicht. Je kunt als man ruim tien kilo aalbessen eten of een longdrinkglas olijfolie drinken. Eet je 9 kilo of drink je een koffiekopje olie, dan val je af. Uiteraard is het beter om gevariëerd te eten. Want iedere dag een paar slokken olijfolie gaat je niet in de koude kleren zitten en als het wel gebeurt, gaan die vlekken er moeilijk uit.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wat bezielt de Twitteraar?

twitterwhaleAfgezien van een paar mensen die moeten werken, bedelen of vechten om in leven te blijven, is de wereldbevolking momenteel te verdelen in twee groepen: mensen die onder een steen leven en mensen die Twitteren. Twitteraars houden elkaar in SMS-lengte op de hoogte van hun belevenissen. Saai? Nee! Maxime Verhagen doet het ook. Dus.

In een aardige column in De Pers van 36 uur geleden probeert Mark Koster het fenomeen te begrijpen. Wat bezielt de Twitteraar? Legitieme vraag, maar hij valt nogal zwaar op de tenen van de community.

Zo reageert een Twitteraar: “Twitter is nogal sociaal en lijkt een beetje op een kroeg. (…) Jullie hebben er totaal niets van begrepen en trekken conclusies die je na een paar uurtjes Twitteren echt niet kunt trekken.”

Die kroeg is een goede vergelijking: daar kun je na een paar uurtjes ook concluderen dat je geen bartype bent.
Koster ging zelf ook Twitteren en botste meteen tegen de grens van 140:

Mark Koster snapt het niet. De beperking van 140 karakters noopt tot oneliners (en het gebruik van woorden als ‘nopen’, maar dat terzijde) en die glijden makkelijk naar binnen bij onze overprikkelde hersens. Het succes zit ‘m in die hapklaarheid. Oneliners werken overal: wie zit er te wachten op een genuanceerde beschouwing over de islam? Een beetje politicus heeft genoeg aan 140 karakters.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bug Release

bugreleaseBill Gates is de oorzaak van Windows en daarom probeert hij wat goed te maken met filantropie. Tijdens de Technology, Entertainment, Design Conference trok de miljarnerd een pot muggen open om aandacht te vragen voor het malariaprobleem. “I brought some. Here I’ll let them roam around. There is no reason only poor people should be infected.”
Uiteraard waren de muggen vantevoren gescand op de parasiet, maar toch: prikkelende actie. Voor de aanwezigen was het vooral prettig dat hij geen aandacht vroeg voor de tweede belangrijkste oorzaak van kindersterfte.

Volgende