COLUMN - We hebben geschokt gereageerd op de verkiezing van Trump. Ons plaatsvervangend geschaamd. Vaak gelachen, soms besmuikt. Rare jongens, die Amerikanen. Maar oh, ironie! Vandaag krijgt Europa met Boris Johnson een kloon-clown in een toppositie.
Maar Johnson is wel slimmer dan zijn oranje equivalent. Hij heeft ook meer humor, zij het van de ruwere variant. Als hij een rottige opmerking maakt, zoals die over vrouwen in boerka’s die op wandelende brievenbussen lijken, schiet je vaak in eerste instantie toch in de lach. En waar je bij Trump vermoedt of gewoon overduidelijk ziet dat hij maar wat aan rotzooit, is dat bij Johnson een ander verhaal. Hij liegt er ook op los en waait vaak met de wind mee, maar van domheid kun je hem niet betichten. Al doet hij zich bij gelegenheid wel zo voor.
Als hij de clown uithangt, dan weet je dat hij probeert de aandacht af te leiden. Want dan gaat het in de media vooral nog over wat voor gekkigheid hij nou weer heeft geblaat of uitgevreten. Dat vinden we prachtig, het is tenslotte veel lolliger én eenvoudiger om grappen te maken over domme (of ranzige, racistische, enz.) uitspraken, dan ons bezig te houden met ingewikkelde vraagstukken zoals Brexit. Nu is die Olifant in de Kamer niet te missen, dus de damage control-functie blijft beperkt. Het is te hopen dat hij zich als prime-minister íets waardiger zal gaan gedragen. Maar ik ben bang van niet.