De publieke omroep is vernieuwd: nieuwe omroepen, nieuwe programma's. De bedoeling was dat dit de representativiteit van de publieke omroep vergroot. Neigt de publieke omroep naar links of naar rechts? Nodigen omroepen met name mensen uit van hun eigen politieke kleur? De NRC.NEXT leverde ruim een week geleden een interessante dataset om hier naar te kijken. Alle talking heads die in September op televisie waren verschenen in de nieuws- en praatprogramma's bij de publieke omroep waren geturft: ook politici inclusief partij-lidmaatschap. Welke patronen zitten er in de data? De eerste laag van de analyse kijkt naar welke partijen vaker worden uitgenodigd en welke programma's veel partijen uitnodigen. De aandacht die een partij krijgt is grofweg proportioneel aan het aantal zetels dat ze hebben (correlatie van 0.84). Natuurlijk zijn er uitzonderingen: er worden bovengemiddeld veel CDA'ers uitgenodigd: ze zijn goed voor 14% van de zetels maar voor bijna 30% van de talking heads. Dat is ook wel logisch want dit was de periode van de grote onrust in het CDA. De VVD levert net iets meer talking heads dan zetels. Alle andere partijen leveren minder talking heads dan ze zetels hebben. Met name de SP verschijnt minder op de televisie dan je op basis van hun zetelaantal zou verwachten. Over het algemeen is 'rechts' (CDA, VVD, SGP en PVV) dus in deze periode oververtegenwoordigd. Ze hebben ongeveer 50% van de zetels, maar zijn goed voor 66% van de media-optredens. Dat is niet gek in een periode dat er een rechtse regering wordt geformeerd.
Ik heb ooit opgeworpen dat The Killers misschien wel de beste coverband ter wereld zijn. Maar Duran Duran is ook wel een goede troonpretendent, al kan die bogen op een oeuvre aan eigen materiaal dat de moeite van het beluisteren waard is.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
This ain’t no party, this ain’t no disco,
This ain’t no fooling around
No time for dancing, or lovey dovey,
I ain’t got time for that now
….. in tijden van corona…..
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Talking Heads / David Byrne – This Must Be The Place (Naive Melody)
Snapt u het filmpje bij deze muziek? Wat doet bijvoorbeeld het tijdschrift ‘Popular Science’ daar?
Je kan met liedjes een paar dingen doen. Gewoon naar luisteren en voorbij laten gaan. De tekst binnen laten komen. Hopen dat de zanger zijn snater houdt omdat het bandje wel lekker klinkt. Of genieten van het filmpje.
Zonder bewegende beelden kan muziek niet meer. Zegt dat iets over de muziek of over de luisteraar/toeschouwer?
Iemand (ja jij gbh!) bracht me op een idee, en een herinnering.
Eind jaren ’80 werd ik, zoals ik al eerder in Closing Time heb verteld, bijgespijkerd in de muziekgeschiedenis. Ik had onder andere een vriendin die idolaat was van bands waar ik zelf nooit op gekomen zou zijn. Zo ook Talking Heads, die in 1991 alweer ter ziele ging (maar dat wisten we toen gelukkig nog niet).
In 1986 bracht David Byrne een knotsgekke film uit gebaseerd op een map vol knipsels met ‘True Stories’. De film laat zich nog het best beschrijven als David Lynch meets de Coen Brothers: een ode aan de bizarre hoeken en personages van Middle America.
De Talking Heads namen de filmmuziek voor hun rekening. En ook al zingt ‘ie hier volgens mij bij tijd en wijlen vals, dit liedje aan zijn zoon weet me op de een of andere manier toch te raken.
Door The Talking Heads:
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.