De publieke omroep is vernieuwd: nieuwe omroepen, nieuwe programma's. De bedoeling was dat dit de representativiteit van de publieke omroep vergroot. Neigt de publieke omroep naar links of naar rechts? Nodigen omroepen met name mensen uit van hun eigen politieke kleur? De NRC.NEXT leverde ruim een week geleden een interessante dataset om hier naar te kijken. Alle talking heads die in September op televisie waren verschenen in de nieuws- en praatprogramma's bij de publieke omroep waren geturft: ook politici inclusief partij-lidmaatschap. Welke patronen zitten er in de data? De eerste laag van de analyse kijkt naar welke partijen vaker worden uitgenodigd en welke programma's veel partijen uitnodigen. De aandacht die een partij krijgt is grofweg proportioneel aan het aantal zetels dat ze hebben (correlatie van 0.84). Natuurlijk zijn er uitzonderingen: er worden bovengemiddeld veel CDA'ers uitgenodigd: ze zijn goed voor 14% van de zetels maar voor bijna 30% van de talking heads. Dat is ook wel logisch want dit was de periode van de grote onrust in het CDA. De VVD levert net iets meer talking heads dan zetels. Alle andere partijen leveren minder talking heads dan ze zetels hebben. Met name de SP verschijnt minder op de televisie dan je op basis van hun zetelaantal zou verwachten. Over het algemeen is 'rechts' (CDA, VVD, SGP en PVV) dus in deze periode oververtegenwoordigd. Ze hebben ongeveer 50% van de zetels, maar zijn goed voor 66% van de media-optredens. Dat is niet gek in een periode dat er een rechtse regering wordt geformeerd.
Ik heb ooit opgeworpen dat The Killers misschien wel de beste coverband ter wereld zijn. Maar Duran Duran is ook wel een goede troonpretendent, al kan die bogen op een oeuvre aan eigen materiaal dat de moeite van het beluisteren waard is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
This ain’t no party, this ain’t no disco,
This ain’t no fooling around
No time for dancing, or lovey dovey,
I ain’t got time for that now
….. in tijden van corona…..
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Talking Heads / David Byrne – This Must Be The Place (Naive Melody)
Snapt u het filmpje bij deze muziek? Wat doet bijvoorbeeld het tijdschrift ‘Popular Science’ daar?
Je kan met liedjes een paar dingen doen. Gewoon naar luisteren en voorbij laten gaan. De tekst binnen laten komen. Hopen dat de zanger zijn snater houdt omdat het bandje wel lekker klinkt. Of genieten van het filmpje.
Zonder bewegende beelden kan muziek niet meer. Zegt dat iets over de muziek of over de luisteraar/toeschouwer?
Iemand (ja jij gbh!) bracht me op een idee, en een herinnering.
Eind jaren ’80 werd ik, zoals ik al eerder in Closing Time heb verteld, bijgespijkerd in de muziekgeschiedenis. Ik had onder andere een vriendin die idolaat was van bands waar ik zelf nooit op gekomen zou zijn. Zo ook Talking Heads, die in 1991 alweer ter ziele ging (maar dat wisten we toen gelukkig nog niet).
In 1986 bracht David Byrne een knotsgekke film uit gebaseerd op een map vol knipsels met ‘True Stories’. De film laat zich nog het best beschrijven als David Lynch meets de Coen Brothers: een ode aan de bizarre hoeken en personages van Middle America.
De Talking Heads namen de filmmuziek voor hun rekening. En ook al zingt ‘ie hier volgens mij bij tijd en wijlen vals, dit liedje aan zijn zoon weet me op de een of andere manier toch te raken.
Door The Talking Heads:
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.