Supercomputer kan revoluties voorspellen
, door
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De groei van het ‘precariaat’
, door
This is another installment in a series of posts (here and here) I intend to write as I work my way through Guy Standing‘s The Precariat: The New Dangerous Class. In this section, the main topic will be the causes of the growth of the precariat. Standing identifies several causes.
Global Commodification
“
A central aspect of globalisation can be summed up in one intimidating work, ‘commodification‘. This involves treating everything as a commodity, to be bought and sold, subject to market forces, with prices set by demand and supply, without effective ‘agency’ (a capacity to resist). Commodification has been extended to every aspect of life – the family, education system, firm, labour institutions, socia protection policy, unemployment, disability, occupational communities and politics.”
In the drive for market efficiency, barriers to commodification were dismantled. A neo-liberal principle was that regulations were required to prevent collective interests from acting as barriers to competition. The globalisation era was not one of de-regulation but of re-regulation, in which more regulations were introduced than in any comparable period of history.” (26)
This sounds a lot like Jurgen Habermas’s idea of colonization of the lifeworld by the system.
According to Standing, firms and companies themselves have been commodified through accelerating and multiplying mergers and acquisitions. This means an end to Ronald Coase’s conception of firms as reducing costs and risks of doing business while increasing trust and long-term relationships. In investing frenzies, there is no incentive to building up long-term relationships based on trust and deep knowledge. This, of course, makes life more insecure for employees as overnight mergers and acquisitions can completely disrupt organizations and individual careers through offshoring (within firms) and outsourcing (to other firms). The relationship between employer and employee is then also one of limited trust and short-term in outlook and careers and skill acquisition become individualized projects:
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Mohammed is geen goede Fransman: de sociologie van voornamen
, door
One of the (many) things I like about sociology is that it deals with such a variety of topics. Take first names, for instance, as very clearly explored by Baptiste Coulmont in his book, Sociologie des Prénoms.
I was reminded of Coulmont’s book today because of this article (blog post by Arthur Goldhammer, article here) stating that French far-right leader, Marine Le Pen, wants to return to the imposition of calendar Saints, christian names to French children: “Marine Le Pen wants the first names of children born in France to be taken from the calendar of Christian saints, as in the past. This, she claims, always functioned as an “aid to assimilation.” (h/t NV) Hmm. Steeve Briois, her party’s no. 2, may be named after St. Stephen, but his name isn’t particularly French. And Bruno Gollnisch may be named after St. Bruno, but it’s not exactly Jean-Baptiste. On the other hand, it isn’t Mohammed or Moïse, so I guess it has the proper “assimilative” quality. Gosh, even “Marine” might not pass muster if Marine becomes president. To be sure, she was born Marion Anne Perrine Le Pen, but if she had wanted to be a true daughter of the eldest daughter of the Church, mightn’t she have chosen a “real” French name, like, say, Martine or François or Nicolas?”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Een sociologie van verkrachting
, door
I know I am behind on this but if you read French, you should read Laurent Mucchielli’s post on the sociological aspects of rape (and the book the post is based on).
As Mucchielli notes, when rape is discussed in the media or the larger society, it is often in the context of sensational cases either involving celebrities (DSK, athletes, etc.) or “spectacular” cases where rapists become household names (think Dutroux or Fourniret). At the other hand of the spectrum, there seems to be a publishing niche for testimonial books whose reading is unbearable. In combination, these trends construct rape as one of the most abhorrent crimes deserving of maximal social sanction.
But for Mucchielli, the everyday reality of rape is different (which is not to negate the above) when one uses the sociological method to explore what rape, in contemporary society really involves beyond media coverage and publishing trends. The book linked to above is the result of this work. What does this show?
First, rape is a crime of proximity despite the medieval persistence of the “stranger danger” stereotype, or the image of the woman walking alone at night, chased by her aggressor, then raped and sometimes killed. That stereotype is common in various fictional media and widely used by politicians, often with pro-patriarchal motives (women are safer home, shouldn’t be out late at night, working or going out, etc.). The book’s studies show that in 85% of rape, offender and victim know each other.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Iedereen een winnaar?
, door
Joel Best’s Everyone’s A Winner – Life in our Congratulatory Culture sounded interesting but turned out to be a disappointment. I have already blogged on the topic of prize proliferation. This book is an expanded version of the same idea: the multiplication of awards in current American culture.
I was hoping for some sociological insights in this subject but the entire book revolves around a couple of ideas: (1) status is a resource as scarce and as valuable as other forms of capital (wealth and power) but, according to Best, one that has been neglected by sociology’s focus on income and wealth stratification based on class or race (I disagree). (2) The multiplication of social worlds creates the multiplication for recognition within the group, but also outside the group.
What causes such multiplication of social world? For Best, a diversification of society along with the recognition of past discrimination and exclusions: as once-marginalized group see their exclusion somewhat lessened, they create their own social worlds (groups and organizations) and forms of recognition that had long been denied them. Within these social worlds, awards and prizes are granted as forms of acquiring status. And, as Best claims, this is something easier done than changing the inequalities of wealth and power.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De meritocratische leugen
, door
Richard Sennett had an interesting column in Le Monde yesterday regarding the impact of stratification and absence of meritocracy on organizations.
For Sennett, the main challenge of our societies is to create the conditions under which individuals with different political, religious and cultural backgrounds can cooperate. New information and communication technologies can maybe facilitate this, but this has yet to be seen despite the use of these technologies in the current protests across the Middle East.
As he notes, in the 19th century, historian Jacob Burckhardt defined modernity as the era of savage simplifications: increased sophistication of material social conditions accompanied by an impoverishment of social relations (the Burckhardt paradox). For Sennett, the complexity of ICTs is beyond our capacity to make good use of them, especially to use them to establish true cooperation. Modern society, then, creates a material complexity it does not know how to use.
For instance, for Sennett, an inability to foster true cooperation in all its complexities was one of the reasons that Google Wave failed as the software was designed in too linear a model of communication and cooperation. In that sense, Google Wave and its failure illustrates something that Sennett’s studies of labor processes have already shown: the capacities of workers are superior to their institutional use. This is congruent with Amartya Sen’s theory of capabilities.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Liever geld dan koekje bij de koffie
, door
Vandaag een gastbijdrage van Sjoukje Botman, die aan de Amsterdamse School voor Sociaal Wetenschappelijke Onderzoek promotieonderzoek heeft gedaan, getiteld: ‘Gewoon Schoonmaken. De troebele arbeidsrelaties in betaald huishoudelijk werk’. Het stuk staat ook op Sociale Vraagstukken.
Wie langs de Amsterdamse grachten wandelt en goed kijkt naar de portieken van de monumentale panden, kan de sociale ongelijkheid van vroegere tijden herkennen. De mooie grote deur, te bereiken met een statige trap, die was voor de rijke bewoners van deze panden. Onder de trap is er vaak een kleiner deurtje te vinden. Dit deurtje leidt naar de oorspronkelijke vertrekken van het huishoudpersoneel. Ruim een eeuw geleden was het gebruikelijk dat het gegoede gezin er een scala aan huishoudelijk personeel op nahield. Niet omdat man en vrouw buitenshuis werkten, maar als teken van welstand.
Waar vroeger jonge meisjes van het platteland naar de stad reisden om daar als ‘dienstje’ aan de slag te gaan, vindt de trek tegenwoordig plaats op een mondiale schaal. Het werken in de huishouding is een zaak voor ongedocumenteerde migranten geworden. Het betreft veelal vrouwen, maar het kunnen ook mannen zijn. Zij kunnen laaggeschoold zijn, maar niet zelden zijn het midden- tot hooggeschoolden die de slechte economische omstandigheden in het land van herkomst ontvlucht zijn. Een groot deel van deze huishoudelijke diensten vindt plaats in de zwarte of grijze economische sfeer. Zo zijn de huidige huishoudelijk werkers te zien als lokale expressies van een mondiale economische ongelijkheid. Dat levert nieuwe kwesties op in de omgang tussen werkgever en schoonmaakster.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Despicable Me and Craftmanship
, door
Since Despicable Me was shamefully ignored in the Academy Awards nominations, I decided to dedicate a post to it, putting together a few thoughts I had while reading Richard Sennett’s The Craftsman.
In the book, Sennett describes craftsmanship as such (Kindle edition):
“Craftsmanship names an enduring, basic human impulse, the desire to do a job well for its own sake. Craftsmanship cuts a far wider swath than skilled manual labor. Craftsmanship focuses on objective standards, on the thing in itself. Social and economic conditions, however, often stand in the way of the craftsman’s discipline and commitment: schools may fail to provide the tools to do good work, and workplaces may not truly value the aspiration for quality.” (Loc. 101-10)
For Sennett, craftsmanship involves dedication to work for the sake of work itself, the production of quality. For the craftsman, there is no separation between intellectual and manual labor, with one valued over the other.But the labor process is not simply a means to an end. It is valued in and of itself, as perpetual training in skill as well as opportunity to resolve problems and improve one’s craft. The work of the craftsman is the work of constantly problem-finding and problem-solving.
Craftsmanship is therefore a lifelong process of complete engagement with one’s craft. The craftsman does not wing it, or phone it in. The constant problem-finding / problem-solving dynamic challenges one’s skills to evolve, building on experience, obedience to rules of one’s craft and personal answer to the challenges. That takes time and patience. But this is also why the craftsman does not find repetition boring. Boredom and ennui, as demonstrated in several plates in Diderot’s Encyclopedia, are traits of the idle (and unskilled and useless) aristocratic classes.