'Wanneer men van allen die zich inschryven als behoorden behoorende tot een der tallooze christelyke gezindheden, aftrok de velen die zich gereformeerd lutersch, katholiek noemen, of: omdat ze nu eenmaal tot die gemeente behooren, of: omdat men toch iets wezen moet, of: om 't voorbeeld voor de kinderen, of: uit mensenvrees dan voorzeker zouden er weinigen overblyven.' - Multatuli (1872) Op dit moment zien we eigenlijk twee soorten geloofsbelevingen in Nederland op de voorgrond treden; enerzijds kennen we nog het orthodoxe strenge geloof zoals dat tot uiting komt in de zwarte kousen gemeenschappen van de SGP die nog vroom op zondag de was niet buiten hangen, de televisie uit laten en beledigd zijn wanneer Madonna in ons land verschijnt en zich aan een kruis laat ophangen, terwijl de enige waarde die je daar aan mee moet geven, de iconische is. Aan de andere kant heb je de geloofscultuur zoals die naar voren komt tijdens de EO-jongerendagen waarbij het prijzen van de heer ineens hip geworden is en jongeren in merkkleding (die je vroeger nooit zag in de Galgenwaard) in extase raken bij het gezang van een moderne profeet. Het bovengeschetste is natuurlijk enigszins gechargeerd, maar feit is wel dat de christelijke geloofsbeleving de afgelopen decennia veranderd is. In de jaren negentig kenden we nog een opkomst van de new age stromingen, terwijl het er nu op lijkt dat er weer een revival van het christelijke geloof in gang is gezet. Weliswaar lopen de kerken leeg; acht jaar geleden rekende de helft van de bevolking zich nog tot een kerkgenootschap, nu is dat 33 procent, maar de invulling van het geloof is aan het veranderen. De mens heeft nu eenmaal behoefte aan samenkomst en aan een symboliek die de onzekerheden in het leven kan reduceren. Hoe deze beleving er heden ten dage uit ziet, is goed te zien op de fototentoonstelling De God van Nederland in het Catharijneconvent in Utrecht.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Gin Hageman. Zij schrijft op haar eigen weblog op zeer eigen wijze over sociale fenomenen, politiek en haar persoonlijke leven. En dit alles in een heel eigen stijl.
De afgelopen weken heeft het onderwerp Pro-Ana de gemoederen op internet danig beziggehouden. Aanleiding vormde een documentaire in het programma ‘Koppen’ op de Vlaamse televisie, waarin pro-ana websites als een nieuwe, onthutsende trend op internet werd belicht. De bezoekersaantallen op Nederlandstalige pro-ana sites stegen binnen één dag explosief, het aantal tegenhangers tegen dit fenomeen ook. Naast de vele berichten van wanhopige tieners die kotstips zochten en hun bewondering uistpraken voor uitgemergelde modellen, kwamen er ook steeds meer berichten van anti-ana’s, die varieerden van goedbedoelde adviezen tot regelrechte scheldpartijen. Eén ding is duidelijk geworden; het onderwerp pro-ana maakt veel emoties los, en niet eens zozeer onder pro-ana’s zelf.
In de vele verhitte discussies die er nu gevoerd worden over pro-ana is het lang niet duidelijk wat er nu precies onder verstaan moet worden. Het verschil tussen anorexia en pro-ana wordt door velen niet begrepen en ook binnen het fenomeen pro-ana zelf zijn er vele gradaties, vormen en extremen. Oorspronkelijk komt de term pro-ana van het Engelse ‘professional anorectic’ en duidde op een sociale beweging die anorexia als een levensstijl in plaats van een afwijking of ziekte ging beschouwen. Pro-ana’s kwamen in verzet tegen de medische en psychologische wetenschappen, zij stelden dat genezing niet nodig was en gingen in tegen bestaande kennis over het menselijk lichaam en voeding. Wat onder pro-ana verstaan moet worden, verschilt echter zeer van persoon tot persoon.
Precies 9 maanden.. Sinds ik verhuisde naar een aangeharkte nieuwbouwwijk in de periferie van de stad duurde het maar liefst 270 (!) dagen voor ik iemand met een zwarte huiskleur in mijn buurt ontwaarde. Het was een glimlachende negerin met vier schattige kroeskopjes en een buggy. Ik word er een beetje weemoedig en triest van. Want ik ben steeds minder optimistisch over het vermogen van de verschillende soorten Nederlanders elkaar te leren kennen. We leven naast elkaar en langs elkaar heen. En het enige dat we vaak gemeen hebben is een paspoort.
Als de chique onderzoeksinstituten een rapport uitbrengen over allochtonen, dan is de onderzoeksvraag meestal geformuleerd in termen van gegeneraliseerde achterstanden. De zwarte school is zo slecht omdat de kinderen er minder goed onderwijs krijgen. Allochtonen zijn digitaal achtergesteld en worden slechter betaald. Als ze al worden aangenomen. Achterstanden. Er zijn traptreden verschil tussen de blanke Nederlander en de rest en dat moet worden opgelost. Dat valt ook niet te ontkennen.
Maar dat is niet wat mij dwarszit. Als Nederlanders ergens goed in zijn, dan is het ongelijkheden nivelleren en ik ben ervan overtuigd dat een flink deel van de onrechtvaardigheid binnen enkele generaties is opgelost. Wat me werkelijk angst inboezemt is de enorme segregatie die ik steeds meer om me heen zie. Want dikke rapporten kunnen niet verhullen dat ik, open minded blanke man van in de dertig, nauwelijks allochtonen ken, spreek, liefheb of haat. En dat mijn vrienden datzelfde patroon volgen. Ook zij wonen in een buurt waarin slechts blanke Montessori-kinderen stoepranden en autochtone caissières in de supermarkt mijn producten bliepen. Goed Nederlands sprekende mensen die een Knorr-pakje uit de schappen nemen als ze ‘buitenlands gaan koken’. Met racisme heeft dat niets te maken, integendeel. Je zou cynisch kunnen zeggen dat racisten in ieder geval nog interacteren met mensen van een andere huidskleur. Mijn echte nachtmerrie is van die van de compleet gescheiden universa, een maatschappij als een CD-winkel waar iedereen apathisch verschillende muziek op de koptelefoon uitprobeert.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De laatste tijd is religie vaak negatief in het nieuws. Hedendaags terrorisme, de burgeroorlog in Irak en de rellen in noodwest India hebben een relatie met religie.
Je zou door al die berichten haast vergeten dat er ook een vredezoekende kant aan veel religies zit.
Daarom is het jammer dat het achtste wereldcongres van Religies voor Vrede zo weinig aandacht krijgt in de media. Een congres met 2000 vertegenwoordigers van allerlei varianten van religies die samen werken aan het zoeken van vreedzame oplossingen voor bestaande conflicten. En dat doen met respect voor elkaars overtuigingen. Daar mag toch best wel wat meer waardering voor gegeven worden.
Zeker als je weet dat men zich ook nog eens bezig houdt met het bestrijden van armoede en het promoten van duurzame ontwikkeling.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Lasst mir Zeit, bis ich selbst berichten kann.”
De 18-jarige Oostenrijkse Natascha Kampusch, die ruim 8 jaar geleden is ontvoerd en tot vorige week opgesloten zat, doet een klemmend beroep op de media (en dus indirect op de mediagebruiker) haar met rust te laten.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
